Ο φίλος που μας έπαιζε φυσαρμόνικα

[Argirios Argiriou]

29-08-2021 Του Σπύρου Λυκούδη.

Αυτές τις μέρες συμπληρώνονται δέκα χρόνια από τον θάνατό του.

Δέκα χρόνια.

Πόσες φορές αλήθεια όλο αυτόν τον καιρό έφερα στη σκέψη μου τον αγαπημένο μου φίλο και σύντροφο. Πόσες και πόσες φορές αναρωτήθηκα τι θα σκεφτόταν, τι θα μας έλεγε, τι θα μας έγραφε, τι θα μας συμβούλευε για όλα όσα βιώσαμε αυτή τη δεκαετία στην έρμη τη χώρα μας. Για τη μεγάλη οικονομική κρίση, τη χρεοκοπία, τις άφρονες πολιτικές, την παραλίγο αυτοκτονία μας, τον νεοναζισμό, την τρομοκρατία.

Πόσο μας έλειψε και πόση ανάγκη είχαμε από την καθαρή του σκέψη, την αδογμάτιστη κρίση του, τη βαθιά του πίστη στον διάλογο, στην ουσιαστική και κόσμια πολιτική αντιπαράθεση, την άρνησή του στη βία, την ασυμβίβαστη στάση του απέναντι στον λαϊκισμό και τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό, τον γνήσιο και σταθερό Ευρωπαϊκό του προσανατολισμό. Την πίστη του σε αξίες και σε αρχές που πάλεψε να ριζώσουν στην Αριστερά, τη συνεχή και επίμονη προτροπή του για τη συγκρότηση και αναγέννηση της μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης.

Ο Λεωνίδας βίωσε στην πολυκύμαντη ζωή του, όλες τις φάσεις της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας του τόπου μας. Την Εθνική Αντίσταση, τον Εμφύλιο, τις διώξεις από το μετεμφυλιακό κράτος της Δεξιάς, τις δημοκρατικές ανάσες του ΄60, τη διάσπαση του ΄68, το ΚΚΕ εσωτερικού, την αποτυχημένη επανένωση της Αριστεράς, την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, τα αδιέξοδα του Συνασπισμού, την τελευταία προσπάθεια να κρατηθεί η φλόγα της ανανέωσης ζωντανή με την ίδρυση της ΔΗΜΑΡ, της οποίας δεν πρόλαβε τις επιτυχίες της πρώτης φάσης αλλά ούτε βεβαίως και την θλιβερή της κατάληξη.

Ο Λεωνίδας υπήρξε ένας άνθρωπος επίμονος στις απόψεις του αλλά και πράος, γλυκός και ανοιχτόκαρδος. Ποτέ δεν άφησε τις πικρίες του να εξελιχθούν σε κακίες. Όποτε του θύμιζα, ότι αυτόν, τον Κύρκο, τον μελλοθάνατο του Στρατοδικείου τον αποκάλεσε ο «Μεγάλος» στην αίθουσα της Βουλής επαναστάτη των σαλονιών, είχε έτοιμη την απάντηση: «Άστα αυτά τώρα γιέ μου, πάμε παρακάτω».

Ο Λεωνίδας ήταν ένας γενναίος άνθρωπος, τολμηρός. Δεν του ήταν εύκολο να κλαδέψει το δέντρο που πότιζε χρόνια, αλλά όταν χρειάστηκε να το κάνει για να πετάξει νέους καρπούς το έκανε και πέταξε και σάπιες ρίζες. Ήταν, όπως έγραψε για αυτόν ένας κοινός μας φίλος, ένας επαναστάτης όχι μόνο προς τα έξω (από δαύτους έχουμε πολλούς) αλλά και προς τα μέσα, προς το κόμμα του.

Ποτέ δεν απαρνήθηκε την ιστορία του και τους αγώνες του αλλά και δεν χαρίστηκε σε κανέναν.

Δεν κρύφτηκε και όταν θέλησε να μιλήσει το έκανε.

Πολλοί θα πουν, άργησε. Δεν ήταν εύκολη όμως η «αυθάδεια» απέναντι σε μια τόσο ταραγμένη διαδρομή. Όταν «αυθαδίασε» όμως ήταν ειλικρινής, έντιμος και μαζί σπαρακτικός. Γιατί όσο ειλικρινής και βουρκωμένος έλεγε «ένοιωσα συντριβή όταν είδα το κόκκινο αστέρι να γκρεμίζεται το ΄89 από το Κρεμλίνο» άλλο τόσο ειλικρινής ήταν όταν έλεγε «με πιάνει τρόμος όταν σκέφτομαι τι θα γινόταν η πατρίδα μου αν είχε κερδίσει η δική μας πλευρά».

Ο Λεωνίδας ήταν ένας πολιτικός ηγέτης που ηττήθηκε. Οι αγώνες του και οι προσπάθειές του δεν δικαιώθηκαν. Η κοινωνία και η πολιτική πήραν διαφορετικούς δρόμους. Έχω ξαναγράψει πως ο εξαίρετος Δημήτρης Χαντζόπουλος αποτύπωσε αυτή την αδικαίωτη πορεία με τον καλύτερο τρόπο. Με ένα σκίτσο του, δημοσιευμένο την ημέρα της κηδείας του Λεωνίδα. Ρωτάει κάποιος «ποιος ήταν αυτός που πέθανε;» και του απαντάει ο διπλανός του « ένας φίλος που μας έπαιζε φυσαρμόνικα». Ξαναρωτάει ο πρώτος «έπαιζε καλά;», «που να ξέρουμε» του λέει ο διπλανός «εδώ είμαστε όλοι κουφοί».

Πέρασαν 10 χρόνια χωρίς τον Λεωνίδα.

Αυτές τις μέρες, όπως κάθε χρόνο θα φυσάω την φυσαρμόνικά του, το πολύτιμο δώρο που μου χάρισε.

Έτσι για να ακούσω τον ήχο της. Έτσι για να έρθει στα αυτιά μου η Ωδή στη Χαρά, έτσι για να θυμηθώ το σφύριγμά του στον Γουλιέλμο Τέλλο.

 Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος