(Ασχέτως με τις πιθανές απόψεις για το πώς ασκείται η ιατρική και άλλα σχετικά με αντιδεοντολογικές συμπεριφορές των γιατρών σε βάρος ασφαλιστικών ταμείων κλπ.)
Εδώ ακριβώς διαφωνούμε συνφορουμίστα aterpos.
H τοποθέτηση που θα έχουμε απέναντι στο θέμα των επενδύσεων ιδιωτικών κεφαλαίων στο χώρο της υγείας δεν είναι καθόλου άσχετη με την άποψή μας για το πώς ασκείται η ιατρική, με τις συγκεκριμένες συμπεριφορές των γιατρών σε βάρος των ασφαλιστικών ταμείων, με τις προκλητές υπηρεσίες που οι ίδιοι βολεύονται να φτιάχνουν, και με πολλά κλπ που υπάρχουν. Δεν είναι άσχετο με το την άποψή μας για τον αν η υγεία είναι αγαθό ή εμπόρευμα.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω από κάποιους συντρόφους αριστερούς, είναι πώς την ίδια στιγμή που θεωρούν, ότι τα κεφάλαια από μη γιατρούς επενδύονται με σκοπό το αθέμιτο κέρδος, ταυτόχρονα αφήνουν να εννοηθεί, πως οι γιατροί δικαιούμαστε, νομιμοποιούμαστε ηθικά να επενδύουμε στο όνομα της φουκαριάρας της μάνας μας και για τα όσα τράβηξε για να μας σπουδάσει
Δεν ξέρω αν και σε τί ακριβώς διαφωνούμε.
Θεωρητικά, αν η δυνατότητα διαχείρισης του δημόσιου τομέα ήταν έστω ανεκτή και οι συνθήκες αξιοπρεπείς, θα έκλινα σίγουρα υπέρ του όλο το σύστημα υγείας να είναι δημόσιο.
Η πραγματικότητα όμως, σε σχέση με τη θεωρία, είναι η μέρα με τη νύχτα.
Δεν ζούμε σε κοινωνία αγίων αλλά ούτε και σε κοινωνία που όλα τα μέλη της έχουν τις ίδιες ευαισθησίες (ούτε καν τις στοιχειώδεις). Ο αγώνας είναι για την επιβίωση και σίγουρα και για την καλοπέραση. Αυτή η νοοτροπία για να αλλάξει χρειάζεται χρόνο περισσότερο από το προσδόκιμο επιβίωσης. Ποιός θα επιβάλει την αλλαγή νοοτροπίας; Ο ηθικός νόμος του καθενός;
Εγώ πάντως, δεν περιμένω να δω τέτοια θαύματα (για όσο θα ζω ακόμα).
Για να ξαναγυρίσω στο θέμα, το ζήτημα με το σύστημα υγείας έχει και την πρακτική του πλευρά. Το κράτος δεν είναι σε θέση να το κρατικοποιήσει για χίλιους δυό λόγους. Ο κυριότερος είναι ότι δεν έχει χρήματα (και ούτε θα φτάσει ποτέ σε σημείο να έχει αρκετά για το σκοπό αυτό).
Επομένως, η λύση (σε περιβάλλον "ελεύθερης οικονομίας") είναι να βρεί τις χρυσές τομές με τον ιδιωτικό τομέα. Και με αυτό εννοώ να βρεί τις λύσεις για να δουλεύει η περίθαλψη αξιοπρεπώς χωρίς να "κοστίζει ο κούκος αηδόνι". Αφού λοιπόν θα πρέπει να βρει χρυσές τομές με τον ιδιωτικό τομέα, είναι καλύτερο (κατά τη γνώμη μου πάντα) να τα βρει με τους μικρούς ελεύθερους επαγγελματίες γιατρούς παρά με τις μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες (που θα καταστήσουν τους μικρούς ελεύθερους επαγγελματίες είτε dealers είτε άνεργους).
Αυτή είναι η θέση μου στην πρακτική άποψη του ζητήματος.