In memoriam - Δημήτριος Σόλωνας Γεωργόπουλος.

[Argirios Argiriou]

Από τον τοίχο στο facebook του κ. Γιώργου Στάθη ( Γιώργος Στάθης στο facebook) στις 04/02/2022. Το αναδημοσιεύω μετά από άδειά του. Ο κ. Γιώργος Στάθης έχει χρηματίσει μεταξύ άλλων Διοικητικός Διευθυντής του "Ευαγγελισμού":

-- ΓΙΑ ΤΟ ΦΙΛΟ ΜΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ-ΣΟΛΩΝΑ
Μας άφησε πριν λίγες μέρες ένας ακόμη από τους ανθρώπους, που είχα τη χαρά να γνωρίσω και να εκτιμήσω ιδιαίτερα, ο αγγειοχειρουργός Δ.-Σ. Γεωργόπουλος (1940-2022), πτυχιούχος του ΕΚΠΑ και διδάκτορας των Πανεπιστημίων Βόννης και Αθήνας, πρωτεργάτης της καθιέρωσης στην Ελλάδα της ειδικότητας (1989) και δημιουργός (εκ του μηδενός) δυο Αγγειοχειρουργικών Τμημάτων σε αθηναϊκά νοσοκομεία του ΕΣΥ, συγγραφέας πολλών ιατρικών βιβλίων, μελετών και άρθρων, εκπαιδευτής ιατρών και νοσηλευτών κλπ.
ΑΛΛΑ δεν θ΄ αναφερθώ στο ιατρικό του έργο. Τον εκτίμησα πολύ για την ποικιλόμορφη "άλλη όψη" του Δημήτρη-Σόλωνα, που αξίζει να καταγραφεί και να γίνει παραδειγματικά και ευρύτερα γνωστή.
Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ήταν βαθιά μορφωμένος και διαβασμένος άνθρωπος, κινούμενος άνετα από τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη και τον Επίκουρο, μέχρι τον Αίσωπο, τον Σουρή, τον Καβάφη και τον Παπαδιαμάντη, από τον Brecht, τον About και τον Serres, μέχρι τον Ράμφο, τον Κονδύλη και τον Βακαλόπουλο, από τον Russel, τον Popper και τον Kant, μέχρι τον προσφιλή του Καστοριάδη.
Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ήταν κοσμοπολίτης και πατριώτης. Ταξίδεψε από το Κάϊρο μέχρι τη Τζαμάϊκα και ειδικεύτηκε και εργάστηκε αρχικά στην Αμερική και κυρίως στη Γερμανία (1967-75). Ήθελε όμως να μεταλαμπαδεύσει στην Ελλάδα όσα έμαθε και θεώρησε σημαντικά, πέραν της ιατρικής. Όταν του πρότειναν να πάρει γερμανική υπηκοότητα, για να μπορέσει να καταλάβει εύκολα θέση Διευθυντή ή Καθηγητή εκεί, ευχαρίστησε ευγενικά και αρνήθηκε λέγοντας "Εγώ έχω πατρίδα". Κι όταν κάποτε τον προκάλεσαν δημοσίως "Dr Georgopoulos, γιατί οι Έλληνες δέχτηκαν ένα Βαυαρό για βασιλιά τους ;" απάντησε "Οι Έλληνες αποφασίσαμε να ζήσουμε ελεύθεροι και, για να συναινέσουν οι μεγάλες δυνάμεις, υποχρεωθήκαμε να δεχτούμε έναν κατάσκοπό τους. Εσείς όμως, γιατί δεχθήκατε έναν Αυστριακό μπογιατζή για Φύρερ σας;".
Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ήταν πρόθυμος να συμβάλει με οποιαδήποτε προσωπική εργασία -πέραν της ιατρικής- στην πρόοδο και ποιοτική ανάπτυξη του ΕΣΥ. Τον γνώρισα ως Επιμελητή το 1985, όταν ανέλαβα τη διεύθυνση του "Ευαγγελισμού". Η πτέρυγα Πατέρα ήταν έτοιμη από το 1983 και κλειστή, επειδή οι γιατροί δεν συμφωνούσαν μεταξύ τους για την κατανομή των κλινών, ενώ το Παλαιό Κτίριο και η πτέρυγα ΑΧΕΠΑ ήταν γεμάτες ράντζα. Ετοιμάστηκε εν κρυπτώ, ένα σχέδιο μετακίνησης 17 νοσηλευτικών τμημάτων και κατανομής χώρων, προσδιορισμού ωρών μεταφοράς και χρήσης ανελκυστήρων κατά περίπτωση, μέσα σε ένα σαββατοκύριακο, που όμως έπρεπε να μη γνωστοποιηθεί, για να μη ματαιωθεί από τις βέβαιες αντιδράσεις. Τη νύχτα που τελείωσα το μακροσκελές χειρόγραφο της Απόφασης στις 01:30, είχαμε απομείνει πλέον μόνοι, ο Γεωργόπουλος κι εγώ. - "Και τώρα, πώς θα δακτυλογραφηθεί και θα αναπαραχθεί το κείμενο, χωρίς να διαρρεύσει;" αναρωτήθηκα. - "Εγώ! Θα το γράψω εγώ σε μεμβράνη πολυγράφου, στη γραφομηχανή του πατέρα μου!" είπε ο αγγειοχειρουργός-δακτυλογράφος Δημήτρης-Σόλωνας, που δεν είχε πρόβλημα να πάει και το πρωί της επομένης στο Υπουργείο, να περιμένει μέχρι να πάρει και την εγκριτική υπογραφή της Γενικής Γραμματείας. Αυτή η ανιδιοτελής εισφορά του υπήρξε καθοριστική συμβολή στην πραγματικά managerial εποποιία της ενεργοποίησης της πτέρυγας Πατέρα, που συντελέστηκε με εκπληκτική ακρίβεια και ταχύτητα, χωρίς περιθώριο αντιδράσεων. Αργότερα έμαθα πως στη Γερμανία είχε στρώσει με πλακάκια το διαμέρισμα και είχε απασχολήσει το γιο μιας κυρίας επί τριήμερο, με αντάλλαγμα τη δακτυλογράφηση της διατριβής του, αφού η γραφομηχανή του πατέρα του δεν είχε λατινικό αλφάβητο.
ΞΑΝΑΣΥΝΑΝΤΗΣΑ το Δημήτρη το 1992, ως Διευθυντή πλέον, στο νοσοκομείο "Η Ελπίς". Είχε συστήσει ένα άτυπο σωματείο "Φίλων του Αγγειοχειρουργικού Τμήματος", όπου οι ασθενείς και οι συγγενείς τους κατέθεταν  -με απόδειξη, παρακαλώ-  τα οικειοθελή τους "φακελάκια", που δεν παραλάμβανε ο Γεωργόπουλος. Με αυτά τα χρήματα έστελνε ειδικευόμενους και νοσηλευτές στη Γερμανία για μετεκπαίδευση, αφού πρώτα έβαψε τον όροφο, εγκατέστησε σύστημα μετάδοσης μουσικής και κρέμασε κουρτίνες στα παράθυρα των θαλάμων ασθενών και των γραφείων ιατρών.
Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ είχε εξαιρετική αίσθηση του χιούμορ και ανεπανάληπτη διάθεση αυτοσαρκασμού. Κάποτε ανέλαβε καθήκοντα Επιμελητή στο νοσοκομείο του Tegernsee στη Βαυαρία, σε αντικατάσταση του επιμελητή που αναχώρησε για τη Gabon, προκειμένου ν΄ αντικαταστήσει τον διευθυντή στο νοσοκομείο που είχε ιδρύσει ο Albert Schweitzer στο Labarene. Όταν λοιπόν τον ρωτούσαν, πού εργάζεται τώρα, απαντούσε "Είμαι αντικαταστάτης, του αντικαταστάτη του Albert Schweitzer" ! Στον Ευαγγελισμό βρήκε πατημασιές πάνω στη λεκάνη του αποχωρητηρίου των γιατρών, μια δεξιά και μια αριστερά. Κρέμασε, λοιπόν, πίσω απ΄ τη λεκάνη μια πινακίδα με κεφαλαία: "ΜΗΝ ΚΑΒΑΛΑΤΕ ΤΙΣ ΛΕΚΑΝΕΣ - ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΑΤΥΧΗΜΑΤΟΣ". Την άλλη μέρα είχε προστεθεί στην πινακίδα με πεζά η φράση: "Ρε, Γεωργόπουλε, θα μας μάθεις και πώς να χέζουμε;" Στο "Ελπίς", τότε με τις κουρτίνες, αναγκάστηκε να φτιάξει μόνος του, τους 220 φιόγκους σύνδεσης των 22 κουρτινών με τους κρίκους ανάρτησης, παρότι Διευθυντής, διότι "οι ειδικευόμενοι και οι επιμελητές ήταν γιατροί". Και καθόλου δεν τον πείραξε, όταν από την επομένη του έβγαλαν το παρατσούκλι "η Κορδελιάστρα"...
ΟΜΩΣ, ΕΝΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ... αποκαλύφθηκε μετά τη συνταξιοδότησή του (2006) ως Διευθυντή Αγγειοχειρουργού, από το τελευταίο νοσοκομείο (Κωνσταντοπούλειο-Αγία Όλγα) όπου υπηρέτησε. Αναφέρω, κατά χρονολογική σειρά τα βιβλία :
-- Ε.Σ.Υ., εγώ και οι άλλοι (2008)
-- Εγώ θα διορθώσω το Ρωμέϊκο ; (2012)
-- Οδός Λουίζης Ριανκούρ 6, Αμπελόκηποι, 1940-1956 (2015)
-- Προσοχή, Προσοχή, Εδώ σας ομιλεί το Χωνί, 1956-1967 (2017)
-- Ναι, Εσύ Κύριε... Θα διορθώσεις το Ρωμέϊκο στο Χώρο και στον Τομέα όπου βρίσκεσαι (2019).
Πάντοτε μου έστελνε τα εξαιρετικά βιβλία του και έκανα παρουσίαση στο περιοδικό "Επιθεώρηση ΥΓΕΙΑΣ", όπου δημοσιεύτηκαν αυτούσια και κάποια από τα σπαρταριστά κείμενά του.
ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ παραπάνω βιβλίο του, ο Γεωργόπουλος μου ζήτησε να γράψω ένα σχόλιο-πρόλογο "επειδή φάνηκε ότι με ξέρεις περισσότερο από κάθε άλλον". Μεταξύ άλλων, σημείωσα ότι "ο Δημήτρης υπήρξε πάντα ένας ανήσυχος και δυσαρεστημένος άνθρωπος, που δεν συμβιβάστηκε με την απογοητευτική πραγματικότητα (...) Θέλησε να συμβάλει στην, κατά Kuhn , αλλαγή παραδείγματος, στην αλλαγή νοοτροπίας και συμπεριφοράς, προπαγανδίζοντας το μήνυμα ότι η θετική αλλαγή ξεκινά από τον καθένα μας, πριν επεκταθεί στην κοινωνία και στο κράτος. Με άλλα λόγια, επεσήμανε ότι η κρίση είναι βαθιά και, πρωτίστως, πολιτισμική".
Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ αφιέρωσε ένα από τα βιβλία του στα παιδιά του "που δεν κατάφερε να τους παραδώσει μια καλύτερη πατρίδα". Το νευρολογικό πρόβλημα που αντιμετώπιζε, είχε επηρεάσει τη δυνατότητα ομιλίας του, μετά το 2016. Επικοινωνούσαμε γραπτώς με email και σε ένα από τα τελευταία μου έγραψε: "Πρόσφατα έλεγα στον γιό μου -Όταν πέθανε ο πατέρας μου το 1963, μάζεψα εγώ το έργο του σε 10 ογκώδεις τόμους. Όταν πεθάνω εγώ, δεν θα χρειαστεί να κάνεις το ίδιο. Είναι όλα έτοιμα". Πράγματι, τα βιβλία του λένε τα πάντα.
ΝΑ ΠΡΟΣΘΕΣΩ ότι, μακάρι να είχαμε περισσότερους, σαν τον Ευπατρίδη Δημήτρη-Σόλωνα Γεωργόπουλο. Και μακάρι, τους λίγους που έχουμε, να τους είχαμε αξιοποιήσει.
ΑΝΤΙΟ, ΔΗΜΗΤΡΗ.
(Υστερόγραφο: το βιβλίο "Οδός Λουίζης Ριανκούρ 6" έχει εξαντληθεί, αλλά διαπίστωσα στο διαδίκτυο ότι τα τελευταία αντίτυπα των άλλων λογοτεχνικών βιβλίων του Δ-Σ Γεωργόπουλου είναι ακόμη διαθέσιμα στο kondyli.gr, μόνο αντί 5 ευρώ έκαστο, και πραγματικά είναι μοναδικά αποκτήματα).