Καθημερινή 03/08/2010.
Tης Ξενιας Kουναλακη / xkounalaki@kathimerini.grΑν ως άλλος Γκούσταβ φον Ασεμπαχ αράξεις σε μια πολυσύχναστη παραλία κάποιου νησιού κι αρχίσεις να παρατηρείς γύρω σου, μπορείς να γράψεις μια γλαφυρή ηθογραφία της ελληνικής κοινωνίας. Ισως οι χαρακτήρες δεν είναι τόσο κομψοί όσο οι ήρωες στη νουβέλα του Τόμας Μαν, «Θάνατος στη Βενετία», που περιφέρονται νωχελικά στην παραλία του Γκραν Οτέλ ντε Μπεν. Μπορεί η σκηνογραφία (πλαστική καρέκλα, εμπριμέ ομπρέλα) να διαφέρει από αυτήν στην ομώνυμη ταινία του Λουκίνο Βισκόντι. Ομως, η απρόσμενη τρυφερότητα και το πάθος που αναβλύζουν σε συνθήκες απόλυτης παρακμής και κοινωνικής αποσάθρωσης είναι ο συνεκτικός δεσμός της Κιτροπλατείας στον Αγιο Νικόλαο Κρήτης με τη λογοτεχνική-κινηματογραφική παραλία του Λίντο.
Ζευγάρια ερωτοτροπούν στην άμμο και σχεδιάζουν μελλοντικά ταξίδια. Aνομολόγητα ειδύλλια μοιάζουν έτοιμα να εκραγούν κάτω από τον εκτυφλωτικό ήλιο. Δύσκολοι κι εύκολοι έρωτες του καλοκαιριού, που ίσως διαρκέσουν ώς τον χειμώνα. Μαμάδες κυνηγούν τα άτακτα τέκνα τους. Πιτσιρίκια χώνονται σε παχουλές αγκαλιές-καταφύγια για να σωθούν από κάθε εξωτερικό εχθρό.
Φιλίες εδραιώνονται γύρω από αναμμένες φωτιές τα βράδια. Κιθάρες και σέβεντις μνήμες ξαναζωντανεύουν εν έτει 2010. Ροκ μουσικές γεφυρώνουν χάσματα γενεών. Αγγλοι μέθυσοι και Ρώσοι νεόπλουτοι γίνονται φιλαράκια με τσαμπουκάδες Κρητικούς κάτω από την ιαματική επήρεια της τσικουδιάς.
Αδέρφια τσακώνονται, αλλά με την ελαφρότητα που επιτρέπουν οι δεσμοί αίματος: έπειτα από πέντε λεπτά είναι πάλι συσπειρωμένα σαν μαφιόζικη συμμορία. Η έφηβη εγγονή κοροϊδεύει τον παππού της, ρίχνοντάς του περιπαικτικές σφαλιάρες στο μάγουλο. Ενας μεσήλικας γιος κανακεύει την υπέργηρη μητέρα του. Κάνει παρέα με τις φίλες της τα απογεύματα, στις βεγγέρες με τα «Καλουτάκια», όπως τις αποκαλεί κοροϊδευτικά, ρωτά για την οστεοπόρωση της καθεμιάς και δείχνει αληθινό ενδιαφέρον για τον καταρράκτη και τις επιμέρους «περιπέτειές» τους.
Το κάδρο -εφιάλτης κάθε εστέτ- κρύβει συναρπαστικές ανθρώπινες ιστορίες. Οι κρίσεις, οικονομικές, κοινωνικές και άλλες, αντιμετωπίζονται με χιούμορ. Η οικογένεια-κοινωνικό κράτος επιστρατεύεται εκ νέου. Οι φιλίες επιβιώνουν μέσα από αντιξοότητες, ο έρως όλα τα νικά.
Παιδιά μεταναστών σκίζουν στις πανελλαδικές εξετάσεις. Εκπαιδευτικοί σε απομακρυσμένα σχολεία αγωνίζονται να δώσουν ερεθίσματα και να εμπνεύσουν τους μαθητές τους. Οι μπαμπάδες απαρνιούνται macho λογικές του παρελθόντος και βοηθούν στο μεγάλωμα των παιδιών. Φέρνουν και οι γυναίκες χρήματα στο σπίτι. Πολιτικοί δουλεύουν και νοιάζονται για τον τόπο τους. Πολίτες δραστηριοποιούνται. Δεν αρκούνται στο «κράξιμο» και την επιθεωρησιακή απαξίωση της πολιτικής.
Μακριά από την τηλεόραση που «κατασκευάζει» εγκληματίες και τρομοκράτες, ουρές στα βενζινάδικα και έλλειψη τροφίμων στα ράφια, κακόγουστα σχήματα (πατέρας-αφέντης, γυναίκα-κότα) υπάρχει μια γλυκιά καθημερινότητα, ένα τρυφερό πλέγμα ανθρώπινων σχέσεων. Μια ελληνική κοινωνία που πάλλεται και υπόσχεται.
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή
Είσοδος