Να καταργηθεί ο σταυρός στις ευρωεκλογές τώρα!

[Argirios Argiriou]

12-12-2022 protagon
Αλέκος Παπαναστασίου.

Το να στέλνει ένα κόμμα στην Ευρωβουλή διασημότητες, κούφια σύμβολα ή και όσους μπορούν να χρηματοδοτήσουν την επικοινωνιακή υπερπροβολή τους ώστε να τους ξέρουν και να τους ψηφίσουν σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, αποδεικνύεται ότι δεν κάνει κακό μόνο στο κόμμα, αλλά κάνει και στη χώρα

Ηταν Απρίλιος του 2014, όταν η συγχωρεμένη πια Μαριέτα Γιαννάκου, επικεφαλής τότε του ευρωψηφοδελτίου της ΝΔ, είχε κατακεραυνώσει την έμπνευση του Αντώνη Σαμαρά, τότε Πρωθυπουργού, να αλλάξει με συνοπτικές διαδικασίες τον τρόπο εκλογής των ευρωβουλευτών, αντί με λίστα με σταυρό: η χώρα κινδυνεύει να καταλήξει να έχει ανθρώπους που θα επιλεγούν απλώς και μόνο επειδή είναι αναγνωρίσιμοι και ικανοί να φέρουν σταυρούς, είχε προφητεύσει η Μαριέτα. Η υπόθεση της Εύας Καϊλή και του Qatargate, η οποία πέραν όλων των άλλων, εκθέτει διεθνώς τη χώρα, υπενθύμισε με οδυνηρό τρόπο τόσο το λάθος του κ. Σαμαρά –ένα από τα πολλά που έκανε τότε, καθώς έβλεπε την πλυμμηρίδα του ΣΥΡΙΖΑ να τον πλησιάζει– όσο και το πόσο απαραίτητο είναι οι ευρωβουλευτές να επιλέγονται αλλιώς. Σύμφωνοι, και σταυρό να μην είχαμε στις ευρωεκλογές του 2014, την Καϊλή πιθανότατα δεν θα τη γλιτώναμε. Ηταν μια εποχή που πέρα από τη lifestyle υπερπροβολή της, η λαμπερή Εύα είχε και όλο το κομματικό πακέτο: είχε πρωταγωνιστήσει στην ανατροπή του Γιώργου Παπανδρέου, είχε θεωρηθεί θύμα σεξισμού όταν ο Σωκράτης Ξυνίδης την είχε αποκαλέσει «καλτσοδέτα», είχε και το παράπονο ότι δεν είχε μπει στη Βουλή επειδή ο Βαγγέλης Βενιζέλος είχε κρατήσει, ως αρχηγός το 2012, την έδρα στην Α’ Θεσσαλονίκης. Δεν μπορεί, ψηλά στο ψηφοδέλτιο με λίστα θα ήταν, σε εκλόγιμη θέση. Εξάλλου και στα χρόνια με τις ευρωλίστες, όταν δηλαδή η κομματική ηγεσία εξέταζε και όριζε ποιοι θα εκλεγούν στην Ευρωβουλή, δεν αποφύγαμε κάτι απίθανες περιπτώσεις: είτε πολιτικών βετεράνων που πήγαιναν στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο για να συμπληρώσουν τα συντάξιμα, είτε παιδιά κομματικού σωλήνα που στέλνονταν για να κάνουν το «αγροτικό» τους πριν δοκιμαστούν στην κεντρική πολιτική σκηνή, είτε κάτι αστεία ανοίγματα των κομμάτων εξουσίας στην κοινωνία των πολιτών – για όσους απορούν πώς μας προέκυψε στην πολιτική ο Κρίτων Αρσένης, νυν βουλευτής του ΜέΡΑ25, ήταν ανακάλυψη του Γ. Παπανδρέου, ο οποίος το 2009 το θεώρησε καλή ιδέα να τον στείλει να εκπροσωπεί την Ελλάδα και το ΠΑΣΟΚ στο Ευρωκοινοβούλιο. Ομως το θέμα δεν είναι το κομματικό πακέτο, ούτε οι κατά καιρούς αστοχίες των ηγεσιών στις επιλογές εκλέξιμων ευρωβουλευτών. Είναι οι ευρωεκλογές σε όρους celebrity, σε μια χώρα η οποία πάσχει διαχρονικά από καλπάζοντα πληθωρισμό διασημοτήτων. Το σύστημα που υιοθετήθηκε το 2014, σε μια προσπάθεια του κ. Σαμαρά να κεντρίσει το υποτονικό ενδιαφέρον των κουρασμένων δεξιών ψηφοφόρων, δημιούργησε μία (1) τεράστια και ενιαία εκλογική περιφέρεια, όπου οι όποιοι ικανοί υποψήφιοι θα επισκιάζονταν μοιραία από την αναγνωρισιμότητα ή την μιντιακή υποστήριξη των ανταγωνιστών τους. Ναι, στη θεωρία ήταν πιο «δημοκρατικό» να αποφασίζει ο «σοφός ελληνικός λαός», αλλά ακόμα και αν προσπεράσουμε την αμφιβολία για το πόσο σοφός είναι τελικά ο συγκεκριμένος λαός, πόσο ομαλά αποδίδει η δημοκρατία σε τέτοιες κλίμακες; Για να το αντιστρέψουμε, ακόμα και η πάλαι ποτέ μεγάλη Β’ Αθηνών κρίθηκε σωστό να διασπαστεί σε τρεις εκλογικές περιφέρειες ώστε να μπορούν οι ψηφοφόροι να διαλέγουν καλύτερα. Ομως στις ευρωεκλογές είχαμε και έχουμε αναγκάσει ολόκληρη τη χώρα (10.088.325 εγγεγραμμένους το 2019) να σταυρώνει υποψηφίους σε ένα ψηφοδέλτιο 42 ονομάτων.

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος