Θέματα Εργασίας > Εμπειρίες κατά την εργασία στην ΠΦΥ
Empowerment (Ενδυνάμωση).
tsoukase:
Κάποιες παρατηρήσεις (έστω καθυστερημένα)
1) Τέτοιες ερωτήσεις απαιτούν άρτια επικοινωνιακή αλλά και επιστημονική ετοιμότητα του ιατρού. Πρέπει ο γιατρός πρώτα να έχει πλήρη γνώση του προβλήματος, της θεραπείας και της πρόγνωσης για να προχωρήσει έπειτα στις empower-ερωτήσεις. Αν δεν έχει ξεκάθαρες ιδέες κινδυνεύει να... παρασυρθεί από τις απόψεις του ασθενούς! Αλοίμονο.
2) Ο στόχος των ερωτήσεων είναι συνήθως σικέ: γίνονται δίκην placebo και ψυχοθεραπείας. Σπάνια επιδρούν στη θεραπευτική αγωγή ιδίως σε ξεκάθαρες παθήσεις. Φυσικά και θα ληφθούν υπόψιν αλλά τελικά η επίδραση τους στη θεραπεία είναι κατά μέσο όρο μικρή.
3) Τέτοιες ερωτήσεις απαιτούν ιδιωτικό ιατρείο, ούτε στο ΙΚΑ μπορείς να τις κάνει ούτε στο ΕΣΥ. Οι λόγοι είναι πολύ και όχι μόνο ο χρόνος. Αν κάνεις τέτοιες ερωτήσεις σε δημόσιο χώρο θα χλευαστείς από άλλους γιατρούς (γιατί χαλάς την αυθεντία του δημόσιου λειτουργού) αλλά και από τους ίδιους τους ασθενείς που είναι προδιατεθιμένοι για μια γρήγορη λύση και θεραπεία (τύπου ξεπέτας).
4) Τέλος το empowerrment είναι μια επικίνδυνη πράξη ακόμα και για τον πιο έμπειρο ιατρό. Καταρχήν μπορεί να παρεξηγηθεί από τον ασθενή (πχ δεν ήξερε ο γιατρός και ρωτούσε εμένα) και επίσης μπορεί να αποπροσανατολίσει και να μειώσει τη βαρύτητα των ιατρικών οδηγιών (γιατί αν ειπωθούν πολλά στην επίσκεψη μπορεί να μειωθεί η αξία τους).
Ετσι ΝΑΙ στο empowerment αλλά σε μικρή δόση και άπαξ. Εξαιρούνται περιπτώσεις που οι ένδειξη για κάτι δεν είναι σαφής αλλά στο όριο (οπότε ζητείται και η γνώμη του ασθενούς) όπως πχ σε κάποιες εγχειρήσεις...
Argirios Argiriou:
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή Είσοδος Στην Βόρεια Ευρώπη συζητιέται πολύ τα τελευταία χρόνια η έννοια του empowerment του Ασθενούς. Τι είναι λοιπόν αυτό το empowerment;
Στα Ελληνικά δεν έχω δει ακόμη καμιά καλή μετάφραση αλλά θα το μετέφραζα ίσως ως ενδυνάμωση του Ασθενούς. Και τι είναι λοιπόν αυτή η ενδυνάμωση του Ασθενούς;
Είναι το να βοηθά κανείς τον Ασθενή του να αποκτήσει καλύτερη αυτοπεποίθηση και το να βοηθά κανείς τον Ασθενή του να παίρνει την μοίρα στα χέρια του όσο το δυνατόν περισσότερο.
Το να βοηθά κανείς τον Ασθενή του να σκέφτεται με κριτικό τρόπο τα θέματα διάγνωσης και θεραπείας των ενοχλημάτων που τον ταλαιπωρούν.
Προσωπικά εγώ κάνω ’’ενδυναμωτικές ’’ ερωτήσεις σε όλους σχεδόν τους ασθενείς μου εδώ στην Ελλάδα κατά την διάρκεια μιας εργάσιμης ημέρας μου. Ως τώρα είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις που πήρα απάντηση του στυλ ’’εσύ είσαι ο Γιατρός, εσύ βρες την απάντηση’’ και στις λίγες αυτές περιπτώσεις η απάντηση είχε περισσότερο χιουμοριστικό χαρακτήρα. Τουναντίον. Οι ασθενείς δείχνουν να ανακουφίζονται που τους δίνεται η ευκαιρία να πουν την γνώμη τους για το πρόβλημα που τους ταλαιπωρεί.
Δεν είναι σίγουρο ότι ο Ιατρός θα έχει την ίδια γνώμη με τον Ασθενή για το τι προκαλεί τα συμπτώματα και για το ποια θα πρέπει να είναι η θεραπεία. Είναι όμως πολύ σημαντικό να ξέρει ο Ιατρός την άποψη του Ασθενούς για αυτά τα ζητήματα, γιατί από αυτό εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό κατά πόσο ο Ασθενής θα πιστέψει την διάγνωση που θα του πούμε και κατά πόσο θα εφαρμόσει την θεραπεία που θα του προτείνουμε (όποιος νομίζει ότι οι Ασθενείς πάνε πάντα στο σπίτι και κάνουν ότι τους είπε ο Ιατρός πλανάται οικτρά…). Αφήστε και το γεγονός ότι και ο Ιατρός παίρνει συχνά χρήσιμες διαγνωστικές και θεραπευτικές ιδέες από τον Ασθενή. Το ευτυχές, και συνάμα ενδιαφέρον, είναι ότι πολύ συχνά οι γνώμες του Ασθενούς και του Ιατρού συμπίπτουν ή απέχουν μόνο λίγο και τότε η πιθανότητα να εφαρμόσει ο Ασθενής αυτά που θα του πει ο Ιατρός είναι πολύ μεγάλη. Αλλά και να μη συμπίπτουν οι απόψεις, και μόνο το γεγονός ότι έχει γίνει συζήτηση μεταξύ Ασθενούς και Ιατρού γύρω από τις σκέψεις του Ασθενούς, έχει θεραπευτική αξία για τον Ασθενή και τον κάνει να αισθάνεται ανακουφισμένος. Έχει άλλωστε αποδειχτεί και στατιστικά ότι οι Ασθενείς βγαίνουν πιο ευχαριστημένοι από το γραφείο του Ιατρού όταν τους γίνουν τέτοιου είδους ’’ενδυναμωτικές’’ ερωτήσεις.
Το ότι οι ερωτήσεις αυτές έχουν αρχίσει να αποκτούν όλο και περισσότερη σημασία στις μέρες μας δεν είναι τυχαίο. Έχει να κάνει με το ότι οι εποχές αλλάζουν. Αφήνουμε πια πίσω μας την εποχή που ο Ιατρός είχε ένα πατερναλιστικό ρόλο (που είχε δηλαδή τον ρόλο του παντογνώστη πατέρα - πατριάρχη) και μπαίνουμε σε μια νέα εποχή που ο Ιατρός έχει περισσότερο τον ρόλο του εμπειρογνώμονα συμβούλου ο οποίος προτείνει στον Ασθενή διάφορες εναλλακτικές λύσεις. Το γεγονός άλλωστε ότι οδεύουμε παγκοσμίως προς πολυπολιτισμικές κοινωνίες, όπου οι απόψεις των Ασθενών σχετικά με τα ενοχλήματά τους μπορεί να διαφέρουν σημαντικά ανάλογα με το πολιτισμικό τους υπόβαθρο, συνηγορεί στο να χρησιμοποιούμε περισσότερο την ενδυνάμωση.
Ποιες λοιπόν ερωτήσεις είναι χαρακτηριστικές ερωτήσεις ενδυνάμωσης; Η Kirsti Malterud η οποία είναι καθηγήτρια Γενικής Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Bergen της Νορβηγίας προτείνει να κάνει κανείς τις εξής ερωτήσεις στον Ασθενή:
- Ποιος είναι ο λόγος που έρχεσαι στον Ιατρό;
(ο λόγος της επίσκεψης)
- Σε τι επιθυμείς να σε βοηθήσω σαν Ιατρός;
- Τι πιστεύεις εσύ ο ίδιος (σαν ασθενής) ότι έχεις;
(το αίτιο των συμπτωμάτων / ασθένειάς σου)
- Τι έχεις παρατηρήσει εσύ ο ίδιος (σαν ασθενής) ότι σε βοηθά;
Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι οι ερωτήσεις αυτές πέφτουν κάπως πολλές και αρκούμαι σε μία ή μερικές φορές δύο από αυτές τις ερωτήσεις:
Τι υποψιάζεσαι ότι έχεις;
Και μερικές φορές προσθέτω:
Έχεις καμιά ιδέα πώς να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα;
--- Τέλος παράθεσης ---
Σε αυτή την Καναδέζικη μελέτη, περισσότερες από το 30% των συνταγών δεν εκτελέστηκαν ποτέ:
Ann Intern Med. 2014 Apr 1;160(7):441-50. doi: 10.7326/M13-1705.
The incidence and determinants of primary nonadherence with prescribed medication in primary care: a cohort study.
Tamblyn R, Eguale T, Huang A, Winslade N, Doran P.
Abstract
BACKGROUND:
Primary nonadherence is probably an important contributor to suboptimal disease management, but methodological challenges have limited investigation of it.
OBJECTIVE:
To estimate the incidence of primary nonadherence in primary care and the drug, patient, and physician characteristics that are associated with nonadherence.
DESIGN:
A prospective cohort of patients and all their incident prescriptions from primary care electronic health records between 2006 and 2009 linked to provincial drug insurer data on all drugs dispensed from community-based pharmacies were assembled.
SETTING:
Quebec, Canada.
PATIENTS:
15 961 patients in a primary care network of 131 physicians.
MEASUREMENTS:
Primary nonadherence was defined as not filling an incident prescription within 9 months. Multivariate alternating logistic regression was used to estimate predictors of nonadherence and account for patient and physician clustering.
RESULTS:
Overall, 31.3% of the 37 506 incident prescriptions written for the 15 961 patients were not filled. Drugs in the upper quartile of cost were least likely to be filled (odds ratio [OR], 1.11 [95% CI, 1.07 to 1.17]), as were skin agents, gastrointestinal drugs, and autonomic drugs, compared with anti-infectives. Reduced odds of nonadherence were associated with increasing patient age (OR per 10 years, 0.89 [CI, 0.85 to 0.92]), elimination of prescription copayments for low-income groups (OR, 0.37 [CI, 0.32 to 0.41]), and a greater proportion of all physician visits with the prescribing physician (OR per 0.5 increase, 0.77 [CI, 0.70 to 0.85]).
LIMITATION:
Patients' rationale for choosing not to fill their prescriptions could not be measured.
CONCLUSION:
Primary nonadherence is common and may be reduced by lower drug costs and copayments, as well as increased follow-up care with prescribing physicians for patients with chronic conditions.
PRIMARY FUNDING SOURCE:
Canadian Institutes of Health Research.
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή Είσοδος
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση