Ένας ώμος, 10 χώρες: ταξίδι στα συστήματα υγείας.

[Argirios Argiriou]

Το παρακάτω κείμενο είναι νομίζω δείγμα του πόσο επηρεάζεται η Ιατρική από το κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον:

15/09/2009
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος / The New York Times.

Ένα χρόνιο πρόβλημα με τον ώμο του, οδήγησε τον κ. Reid, βετεράνο ξένο ανταποκριτή της Washington Post, με εμπειρία στα συστήματα υγείας ανά τον κόσμο, να γράψει ένα βιβλίο, παρουσιάζοντας τι συναντά ένας ασθενής με χρόνια ακαμψία στον ώμο, καθώς απευθύνεται στις υπηρεσίες υγείας σε 10 χώρες.

Εξαιρετικά επίκαιρο λόγω του «πολέμου» που έχει ξεσπάσει στις ΗΠΑ με αφορμή την αναθεώρηση του συστήματος υγείας, το βιβλίο του κ. Reid ξεκινά με μια μεθοδική διασαφήνιση των όρων. Πρώτον: «περίθαλψη υγείας σε όλους». Δεν πρόκειται για ένα και μοναδικό σοσιαλίζον σύστημα - τα διάφορα προγράμματα που εφαρμόζουν οι άλλες χώρες για να καλύψουν τους πολίτες τους διαφέρουν πολύ μεταξύ τους. Ορισμένα είναι εξίσου ιδιωτικά με των ΗΠΑ και τα περισσότερα προσφέρουν περισσότερες επιλογές, αναφέρει ο κ. Reid.

Τι συμβαίνει στις χώρες εκτός των ΗΠΑ

Στην Ιαπωνία και τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, ο ασφαλιστικός φορέας είναι κρατικός και χρηματοδοτείται από ασφαλιστικές εισφορές που καταβάλλονται από όλους, αλλά οι γιατροί και τα νοσοκομεία είναι ιδιωτικά.

Στη Μ. Βρετανία, την Ιταλία, την Ισπανία και το μεγαλύτερο μέρος της Σκανδιναβίας, τα περισσότερα νοσοκομεία είναι κρατικά και οι αμοιβές των γιατρών καλύπτονται από μια κυβερνητική υπηρεσία που χρηματοδοτείται από τους φόρους.

Στις φτωχές χώρες ανά τον κόσμο, βασιλεύει το ιδιωτικό εμπόριο: οι πολίτες πληρώνουν από την τσέπη τους για κάθε είδους περίθαλψη, το οποίο γενικά σημαίνει ότι δεν έχουν περίθαλψη.

Τι συμβαίνει στις ΗΠΑ

Αυτό που οι Αμερικανοί συχνά θεωρούν ως ένα ενιαίο και μοναδικό σύστημα υγείας είναι απλά μια αυταπάτη: «ζούμε σε μια θάλασσα από όχι και τόσο μοναδικές επιλογές», σχολιάζει ο κ. Reid. Όπως οι πολίτες της Γερμανίας και της Ιαπωνίας, οι εργαζόμενοι στις ΗΠΑ μοιράζονται τις ασφαλιστικές εισφορές με τον εργοδότη τους. Όπως οι Καναδοί, έτσι και οι ηλικιωμένοι, οι άποροι και οι ανάπηροι Αμερικανοί πολίτες απευθύνονται σε ιδιωτικούς φορείς, οι οποίοι πληρώνονται από το κράτος. Σαν τους Βρετανούς, οι βετεράνοι στρατιωτικοί και οι ιθαγενείς της Αμερικής λαμβάνουν περίθαλψη από κρατικές υπηρεσίες υγείας που χρηματοδοτούνται από την κυβέρνηση. Και όπως οι φτωχοί όλου του κόσμου, οι ανασφάλιστοι Αμερικανοί πληρώνουν από την τρύπια τσέπη τους, εκλιπαρούν για φιλανθρωπική βοήθεια ή κάθονται σπίτι τους.

Το αρχιπέλαγος των ασφαλιστικών προγραμμάτων σημαίνει ότι αυτοί που είναι ασφαλείς σε ένα καλό νησί με ένα καλό ασφαλιστικό πρόγραμμα μπορούν να είναι ευχαριστημένοι με το σύστημα, ακόμα και την ώρα που εκατομμύρια αόρατοι συμπολίτες τους βαδίζουν στο νερό ή πνίγονται εκεί που σκάει το κύμα. Σημαίνει ότι αυτοί που βρίσκονται σε ένα μέτριο νησί, έχουν κολλήσει εκεί. Σημαίνει επίσης ότι κανένα μεμονωμένο μέτρο υποδομής - όπως η τήρηση ηλεκτρονικών αρχείων, η τιμολόγηση των φαρμάκων ή ο έλεγχος των διοικητικών δαπανών - δεν μπορεί να εφαρμοστεί οργανωμένα σε όλα τα νησιά με τρόπο που να έχει αποτέλεσμα. Εξ ου και οι δαπάνες, οι ανισοτιμίες και οι τραγωδίες.

Πώς αντιμετωπίζεται ένας «πιασμένος» ώμος ανά τον κόσμο

Όταν ο κ. Reid παρουσιάζει τον ώμο του στον ορθοπεδικό του στο Κολοράντο, αυτός συνιστά κατευθείαν επέμβαση αρθροπλαστικής ώμου. Θα κοστίσει στον ασφαλιστή του δεκάδες χιλιάδες δολάρια (εφόσον συμφωνήσει να πληρώσει), ενώ είναι άγνωστες οι παράπλευρες πληρωμές που θα καταβληθούν από τον ίδιο τον κ. Reid. Οι κίνδυνοι συμπεριλαμβάνουν όλους τους κινδύνους μιας σημαντικής εγχείρησης. Τα οφέλη περιλαμβάνουν αποκατάσταση του καλού στυλ στο γκολφ.

Ο ίδιος ώμος πυροδοτεί αρκετά διαφορετικές αντιδράσεις σε άλλα μέρη του κόσμου.

Στη Γαλλία, ένας γενικός γιατρός παραπέμπει τον κ. Reid σε έναν ορθοπεδικό (αμοιβή γενικού γιατρού, από την τσέπη του κ. Reid: 10 δολάρια), ο οποίος συνιστά φυσικοθεραπεία, προτείνει μια άμεσα διαθέσιμη δεύτερη γνώμη αν ο κ. Reid πραγματικά θέλει την εγχείρηση και επισημαίνει ότι το κόστος της εγχείρησης θα καλυφθεί εξολοκλήρου από την ασφάλεια (χρόνος αναμονής περίπου ένας μήνας).

Στη Γερμανία, η εγχείρηση, αν τη θελήσει, είναι όλη δική του την επόμενη εβδομάδα, με κόστος για την τσέπη του περίπου 30 δολάρια.

Στο Λονδίνο, ένας πρόσχαρος γενικός γιατρός λέει στον κ. Reid ότι πρέπει να μάθει να ζει με την αγκύλωση στον ώμο του. Η Μ. Βρετανία δεν προσφέρει αρθροπλαστική αν η αναπηρία δεν είναι πολύ πιο σοβαρή, ώστε να δικαιολογούνται η δαπάνη και οι κίνδυνοι και, αν το στυλ του στο γκολφ είναι τόσο σημαντικό γι' αυτόν, μπορεί να πάει σε ιδιωτικό γιατρό και να πληρώσει τα πάντα από την τσέπη του.

Στην Ιαπωνία, ο μεγαλύτερος ορθοπεδικός της χώρας (χρόνος αναμονής για ραντεβού λιγότερος από μία ημέρα) παρέχει ένα φάσμα πιθανών θεραπειών, από ενέσεις στεροειδών έως χειρουργική επέμβαση, όλες πληρωμένες από την ασφάλεια. («Σκεφτείτε το και πείτε μου.»)

Στην Ινδία, ένα αγιουβερδικό νοσοκομείο που του προσέφερε ένα πρόγραμμα που περιελάμβανε διαλογισμό, ρύζι, φακές και μασάζ, τα οποία πληρώθηκαν όλα από την τσέπη του, προς 42,85 δολάρια την ημέρα, οδήγησε σε «εμφανή βελτίωση της πιασμένης άρθρωσης» γράφει ο κ. Reid, προσθέτοντας: «Ακόμα και σήμερα, δεν κατάλαβα πώς έγινε».

«Για να βρεις το δρόμο σου στην ομίχλη, ακολούθησε τα ίχνη της βοϊδάμαξας» (παλιά παροιμία)

Το μήνυμα ελπίδας που αποπνέει το βιβλίο του κ. Reid, καθώς ο συγγραφέας του αναλύει τα μαθήματα που μπορούν να πάρουν οι ΗΠΑ από τα καλά παραδείγματα άλλων χωρών, δεν αποκλείει την οργή εναντίον των χειρότερων πλευρών του σημερινού αμερικανικού συστήματος.

Μία τέτοια περίπτωση είναι ο ανασφάλιστος εργαζόμενος, ο οποίος είναι πολύ πλούσιος για να δικαιούται το Medicaid και πολύ φτωχός για να μπορεί να πληρώσει ένα στάνταρτ ιδιωτικό ασφαλιστικό πρόγραμμα. Αρχικά είναι πολύ περήφανος για να δηλώσει αναπηρία στο Medicare και στη συνέχεια πολύ άρρωστος για να είναι σε θέση να ακολουθήσει τις διαδικασίες της επίσημης δήλωσης. Αυτοί είναι οι άνθρωποι στις ΗΠΑ που πεθαίνουν από νόσους οι οποίες μπορούν να θεραπευθούν.

Άλλη περίπτωση είναι ο ασφαλισμένος εργαζόμενος, ο οποίος ανακαλύπτει, προς μεγάλη του έκπληξη, ότι η ασφάλιση υγείας είναι μια κερδοσκοπική βιομηχανία, ότι ο όρος που χρησιμοποιεί αυτή η βιομηχανία για τις πληρωμές είναι «ιατρική απώλεια» και ότι η διαδικασία για να πληρώσει η ασφαλιστική εταιρεία για μια βαριά πάθηση μπορεί να εξελιχθεί σε ένα περίεργο παιχνίδι του τύπου «πιάσε με αν μπορείς».

Κάθε άνθρωπος μπορεί να περάσει πολύ διαφορετικά τις τελευταίες του μέρες, σχολιάζει ο κ. Reid. Αλλά στο τηλέφωνο, παρακαλώντας τον ασφαλιστή του, είναι κάτι που μόνο στην Αμερική γίνεται.

Πηγή:
The New York Times


Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

και

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[EzeΤΡΟΛ]

Στην Ελ,  ο κ. Reid πηγαίνει στο κοντινότερο Φαρμακείο. Μια καλοσυνάτη, πρόσχαρη βοηθός Φαρμακοποιού του δίνει ένα Mesulid που ο κ. Reid επειδή δεν είναι γνωστός-τακτικός πελάτης του Φαρμακείου, το πληρώνει. Ωστόσο, η εξυπηρετική βοηθός υποδεικνύει στον κ. Reid να περάσει την επομένη μέρα από το το κοντινότερο ΠΙ ή ΚΥ όπου το "παιδί-σφραγίδα"  τα γράφει σε συνταγή και τότε θα μπορέσει να πάρει πίσω το 75% των χρημάτων που έδωσε. Για καλό και για κακό, η εκπαιδευμένη βοηθός Φαρμακείου ξεκολλάει και κρατάει το κουπόνι του Μεσουλίντ, ώστε αν δεν εμφανιστεί σύντομα ο κ. Reid με τη συνταγή, να το "γράψει" στο όνομα άλλου ασφαλισμένου και με τον τρόπο αυτό να ξαναπληρωθεί για 2η φορά για το ίδιο κουτί. Καταλληλότεροι ασφαλισμένοι γι΄αυτή τη δουλειά, όπως έχει δείξει η πείρα, είναι οι ασφαλισμένοι που εξυπηρετούνται από τη "Βοήθεια στο σπίτι", τους οποίους συνοδεύει μια πραγματική κουπονοθύελλα μέσα στην οποία χάνει τη μπάλα ακόμη και ο πιο σχολαστικός γιατρός. Ο κ. Reid ωστόσο, πηγαίνει πράγματι στον γιατρό της ΠΦΥ, o οποίος πλέον έχει βαρεθεί να αρπάζεται με τον καθένα για μικροπράγματα και το γράφει βαριεστημένα, μαζί βεβαίως με μια πραζόλη 28άρα "για να μη τρυπήσει το στομάχι" του κ. Reid. Ο κ. Reid πηγαίνει με τη συνταγή στο Φαρμακείο συλλογιζόμενος αν υπάρχει άλλη χώρα του κόσμου όπου να συμβαίνουν αυτά. Σύντομα, ανακαλύπτει ότι όχι μόνο δεν παίρνει πίσω τα χρήματά του, αλλά πρέπει να πληρώσει κι άλλα. Φυσικά, το πανέξυπνο Ταμείο του δεν έχει κανένα λόγο σε ό,τι συμβαίνει και απλά πληρώνει συνταγές, κουπόνια, εργαστηριακές-απεικονιστικές εξετάσεις, mainstream ή εναλλακτικές θεραπείες και γενικά ό,τι άλλο αποφασίσει ο κ. Reid ότι είναι καλό να κάνει για τον ώμο του με βάση αυτά που ξέρει, μαθαίνει ή ακούει ότι έκαναν κι άλλοι με παρόμοιο πρόβλημα.

[Αδαμάντιος Σκούφαλος]

Διακοσμητή είσαι άπαιχτος!
Αν μου επιτρέπεις μερικές ιδέες ακόμη:
Γιατί Mesulid; Χάθηκε ο κόσμος από κάτι νεότερο (και ακριβότερο) ΜΣΑΦ; Εκτός αν η ακριβότερη τιμή αποτελέσει εμπόδιο στην αγορά (γάτα η βοηθός).
Τίποτα σταγόνες για πασάλειμμα; Κανένα εμπλαστράκι; (απ' αυτά που γράφονται έως διπλογράφονται)
Ενημερωτικά, κυκλοφορούν πλέον και 30άρες πραζόλες (μη χάνονται οι 2 μέρες του μήνα)
Επίσης για τον πόνο του κ. Reid στον ώμο θα πρότεινα μια συνθετική ολιστική μάλαξη, ένα βελονισμό χωρίς βελόνες και στο τέλος μια ψυχηλογική εκτίμηση!