Οι Ιατροί εκτός των άλλων είμαστε και διαχειριστές Δημοσίου χρήματος.

[Argirios Argiriou]

Εμείς οι Ιατροί, εκτός από διαγνώστες και θεραπευτές είμαστε και διαχειριστές δημοσίου χρήματος.

Αμέλησαν να μας το μάθουν αυτό στις περισσότερες Ιατρικές σχολές, και στην ειδικότητα, αλλά έτσι είναι.

Δεν είναι και τόσο πολλοί εργαζόμενοι που παραγγέλνουν για λογαριασμό του κράτους εμπόρευμα (δηλαδή φάρμακα) για 20.000 - 30.000 €/μήνα (χωρίς να λογαριάζω το κόστος των εργαστηριακών εξετάσεων).

[Argirios Argiriou]

Συζήτηση στις 25/04/2018 στην ομάδα "ΓΕΝΙΚΟΙ / ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ - Ελεύθερο Βήμα" στο facebook:

- Για μένα το χειρότερο όλων είναι η καταστρατήγηση της ελευθερίας της ιατρικής σκέψης, η πάυση του άξονα ''παρατήρηση > πείραμα > αξιολόγηση > συμπέρασμα'', ο τρόπος με τον οποίο δλδ. μεγαλούργησε η ιατρική τέχνη. Πλέον, η εμπορευματοποίηση της υγείας, η οποία ''βλέπει'' τον χρήστη υπηρεσιών υγείας ως μονάδα του συνόλου και όχι ως μοναδική ύπαρξη μες το σύνολο, έχει καταφέρει να υφαρπάξει τον κονδυλοφόρο από το χέρι του ιατρού, και να τον κινεί βάσει στατιστικών, πολλές φορές ανυπόστατων και ανούσιων δεδομένων, που καμμιά χρησιμότητα δεν έχουν τις περισσότερες φορές στην βελτίωση της υγείας του ατόμου, παρά μόνο στη βελτίωση των ''οικονομικών της υγείας''. Έρμαια εμείς μέσα σε αυτό το αδυσώπυτο σύστημα, παλεύουμε να αποφύγουμε να αποτελέσουμε τις μαριονέτες αυτών που το έχουν σκαρφιστεί...Είναι πραγματικά λυπηρό...

- Θα κάνω λίγο τον Δικηγόρο του Διαβόλου: Καλή και Άγια η ελευθερία της Ιατρικής Σκέψης, αλλά όταν για να γίνει πράξη αυτή η Ιατρική Σκέψη το 75% του κόστους, μερικές φορές και παραπάνω, (όσων αφορά τα φάρμακα) και το 85% του κόστους, μερικές φορές και παραπάνω, (όσων αφορά τα εργαστηριακά) το αναλαμβάνει το Ασφαλιστικό Ταμείο του Ασθενούς, έχει δικαίωμα να έχει και αυτό λόγο. Άλλο τώρα αν ο λόγος του Ταμείου, στην περίπτωσή μας, είναι ασυνάρτητος. Να είστε βέβαιοι πάντως ότι αν δεν είχε συμμετοχή το Ταμείο στο κόστος των φαρμάκων και των εργαστηριακών εξετάσεων, σχεδόν κανένας ασθενής δεν θα έπαιρνε τα φάρμακα που οι περισσότεροι από εμάς, προτείνουμε στους Ασθενείς, και θα κάνανε και πολύ λιγότερες εξετάσεις ανεξάρτητα τι θα τους προτείναμε εμείς με την Ελεύθερη Σκέψη μας.

- ΟΚ αλλά γι' αυτό χρειάζεται νομιμότητα. Άρα νομοθετικός προσδιορισμός των αντικειμένων της κάθε ειδικότητας. Τοτε μόνο εχει νόημα καθε έλεγχος

- Δεν είναι όλα αριθμοί Αργύρη. Η ελευθερία της ιατρικής σκέψης δεν έχει να κάνει μόνο με τη φαρμακοθεραπεία και τις εξετάσεις. Αλλά αφού το θες έτσι, πες μου ποια λογική διακρίνεις στην έμμεση καταστολή της πρόληψης από τα ίδια τα ταμεία: οι αγωγές για τη διακοπή καπνίσματος και για την αντιμετώπιση της παχυσαρκίας, 2 παθήσεις κατά DSMV υπεύθυνες για > 50% της νοσηρότητας στην Ελλάδα (και λίγο λέω), έχουν βαφτιστεί από τα ίδια τα ταμεία lifestyle treatments και δεν αποζημιώνονται, την ίδια στιγμή που πρόθυμα και απλόχερα επιτρέπουν σε σένα και σε μένα να συνταγογραφήσουμε αμφιβόλου αποτελεσματικότητας και ασφάλειας πανάκριβες αγωγές για τις επιπλοκές τους, ΣΔ και ΧΑΠ αντίστοιχα...ΤΕΛΙΚΑ, Τα ταμεία, προλαμβάνουν με την πολιτική τους τη νοσηρότητα.... ή την προκαλούν ? ? ? Και για ποιο λόγο η δική μου ελεύθερη σκέψη να παρεμποδίζεται απ αυτά τα ταμεία. Όχι, δεν μπορώ να πω ότι ο λόγος τους πάνω στις αποφάσεις αποβλέπει πάντα στο καλό, και ως μη ορθολογικός πολλές φορές, δεν μπορεί να απαιτεί το σεβασμό

- Ισχύει απόλυτα. Κινδυνεύουμε να γίνουμε οικονομοτεχνικοί τοποτηρητές του εοπυυ.

- Στις σύγχρονες κοινωνίες, οι Ιατροί εκτός από Θεραπευτές, είμαστε και διαχειριστές Δημοσίου Χρήματος.
  Στην Σουηδία, μας το διδάξαν αυτό στην εκπαίδευσή μας, σε άλλες χώρες όχι, έτσι είναι όμως.

- Την ιατρική μου πρακτική δεν μπορεί να την περιορίσει η λογιστική ιδεοληψία των εκάστοτε οικονομολόγων της υγείας. Οι αποφάσεις μου αποσκοπούν στο καλό του ανθρώπου που μου εμπιστεύεται την υγεία του, και όχι κυρίως στο καλό της τσέπης του, και ούτε των αποθεματικών των ταμείων. Έχω δηλώσει πολλές φορές ότι δεν ασπάζομαι την ΕΒΜ έτσι όπως μου την επιβάλλουν οι Guid-ed-lines, αλλά όπως θεωρώ εγώ ο ίδιος ότι μπορεί να ωφελήσει τον άνθρωπο στον οποίο θα εφαρμοστεί. Και όχι, δε θέλω πάνω μου τον τίτλο του Διαχειριστή Δημοσίου χρήματος που με δόλο θέλουν να μου προσάψουν. Αν κάποιοι θεωρούν, ότι η ιατρική μου πρακτική ζημιώνει το επίπεδο της υγείας της κοινωνίας ή το ίδιο το κράτος, ας το αποδείξουν πρώτα, κι ας με αποβάλλουν από το σύστημα με επιχειρήματα και όχι να με προκαταβάλλουν με απειλές. Δεν ξέρω τι κάνουν στη Σουηδία. Αυτό που ξέρω όμως πολύ καλά, είναι ότι οι φωνές πληθαίνουν και τα πρώτα μνμτα έρχονται από Καναδά και ΗΠΑ. Σε πολλά ιατρεία πλέον οι γιατροί αναρτούν στην είσοδο πινακίδες : " Dear user of health services, you have to be informed that me and my colleagus don't follow EΒΜ, Guidelines or Goverment 's Therapeutic Protocols". Είμαι πεπεισμένος, έτσι όπως πάνε τα πράγματα στη χώρα μας, με την ολοένα και περισσότερο περιοριζόμενη παροχή υπηρεσιών υγείας (και επιλογής φαρμάκων και εξετάσεων) ότι σύντομα θα τα δούμε αυτά και μπροστά μας

- Η 4η αρχή άσκησης της Ιατρικής παγκοσμίως είναι αυτή της δικαιοσύνης. Αυτό σημαίνει πως αν οι πόροι δεν φτάνουν για όλους θα πρέπει να μοιράσουμε τους πόρους όχι ισα αλλά δίκαια, πα να πει αυτός που έχει περισσότερο ανάγκη χρησιμοποιεί και περισσότερους πόρους. Εκεί βασίζεται και το gate keeping που υπάρχει για να στηρίζει το gate opening. Διαχειριστής στην κατανομή των πόρων σαφώς δεν μπορεί να είναι άλλος από τον θεραπευτή του συστήματος. Το ρόλο του διαχειριστή δεν μπορούμε να τον παραβλέψουμε από τη στιγμή που εργαζόμαστε χρησιμοποιώντας τους πόρους του συστήματος. Από τη στιγμή που δεχόμαστε τη χρήση δεχόμαστε και τη διαχείριση.

Η στρέβλωση ερχεται από την αποσμασματική και ακαιρη αντιγραφή ξενων για τα ελληνικά δεδομένα συστημάτων χωρίς την συνολική αναδιάρθρωση του συστήματος.

- Η ορθολογική χρήση και διαχείριση δεν αποτυπώνεται στιγμιαία αλλά μακροπρόθεσμα. Όταν η κοντόφθαλμη διαχείριση, περιορίζει τη χρήση, όπως στην Ελλάδα, αρχίζουν τα ευτράπελα

- Συμφωνούμε... η στρέβλωση βρίσκεται όχι στην ουσία αλλά στην προχειρότητα του σχεδιασμού...

[Αδαμάντιος Σκούφαλος]

Ας υποθέσουμε ότι είμαστε σε ένα μέρος όπου ο μη έχων ασφάλιση (αλλά έχων κάποια χρήματα χωρίς να είναι άπορος) πληρώνει τα φάρμακά του εξ' ολοκλήρου.
Αν χρειαζόταν να πάρει π.χ. αντιπηκτική αγωγή, θα συνταγογραφούσαμε με ευκολία τα νεότερα σκευάσματα των 80 ευρώ ή θα δίναμε το φθηνό sintrom;
Θα το συζητούσαμε τουλάχιστον μαζί του αν μπορεί να το αντέξει οικονομικά;

Ας υποθέσουμε τώρα ότι είμαστε σε ένα άλλο μέρος όπου ο καθείς με ΑΜΚΑ μπορεί να γράφει φάρμακα με συμμετοχή (τις περισσότερες φορές άνευ συμμετοχής). Τι αντιπηκτικό θα επιλέγαμε;
Σκεφτόμαστε λοιπόν την οικονομική κατάσταση του ασθενούς αλλά δεν σκεφτόμαστε το δημόσιο χρήμα.
Δεν είναι κάπως παράλογο;

[Argirios Argiriou]

Όταν πρόκειται για το δημόσιο σύστημα υγείας επειδή δεν υπάρχουν λεφτόδεντρα, πρέπει να γίνεται διαλογή.

Ένας ιατρός οφείλει να μην ξοδεύει τους πόρους άσκοπα γιατί τους στερεί από άλλον που τους χρειάζεται.

[Denominator]

Όταν πρόκειται για το δημόσιο σύστημα υγείας επειδή δεν υπάρχουν λεφτόδεντρα, πρέπει να γίνεται διαλογή.

Ένας ιατρός οφείλει να μην ξοδεύει τους πόρους άσκοπα γιατί τους στερεί από άλλον που τους χρειάζεται.

Αργύρη νομίζω ότι η λέξη "διάκριση" είναι προτιμότερη από τη "διαλογή" - διαλογή αναγκάζεται κανείς να κάνει στα πλαίσια ιατρικής καταστροφών, ενώ διάκριση θα πρέπει να έχει κανείς σε καθημερινή βάση, ανεξαρτήτως συνθηκών. Πρέπει δηλαδή με κάθε ευκαιρία να αναρωτιέται: "Τη χρειάζεται ο ασθενής μου αυτήν την εξέταση; Με ποιο τρόπο το αποτέλεσμά της θα τροποποιήσει την ιατρική μου πράξη;" ή "Το χρειάζεται ο ασθενής μου αυτό το φάρμακο; Τι όφελος προσδοκώ;". Υπό την έννοια αυτή η αδιάκριτη δαπάνη δημόσιου χρήματος είναι όντως ένα πρόβλημα το οποίο θα πρέπει να περιοριστεί στο ελάχιστο δυνατό. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει τόσο μέσα από κανόνες και πρωτόκολλα, όσο μέσα από την καλλιέργεια συνείδησης ευθύνης και ορθής πρακτικής.