Φάκελος ευθανασία.

[Argirios Argiriou]

29 Feb 2020

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Argirios Argiriou]

Dignitas (Swiss non-profit organisation)

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Argirios Argiriou]

30/10/2020  BBC

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Argirios Argiriou]

19/03/2021
Έθνος.

«Σήμερα είναι μία σημαντική ημέρα: βαδίζουμε προς την αναγνώριση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», δήλωσε η υπουργός Υγείας ενώπιον των βουλευτών
Το ισπανικό κοινοβούλιο ενέκρινε οριστικά την νομιμοποίηση της ευθανασίας και της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας και έτσι η Ισπανία γίνεται μια από τις ελάχιστες χώρες στον κόσμο και η τέταρτη στην Ευρώπη που επιτρέπει σε έναν ασθενή, ο οποίος πάσχει από εκφυλιστική ή ανίατη νόσο να πεθάνει βάζοντας τέλος στα δεινά του.


Ο νόμος, που αποτελούσε προτεραιότητα για την κυβέρνηση του Πέδρο Σάντσεθ, θα τεθεί σε ισχύ τον Ιούνιο και εγκρίθηκε χάρη στις ψήφους των βουλευτών της αριστεράς και του κέντρου με ευρεία πλειοψηφία 202 από τους 350 βουλευτές. Οι 141 βουλευτές της δεξιάς και της άκρας δεξιάς ψήφισαν κατά και 2 απείχαν.


«Σήμερα είναι μία σημαντική ημέρα: βαδίζουμε προς την αναγνώριση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Βαδίζουμε προς μία κοινωνία πιο ανθρώπινη και δίκαιη για τους ανθρώπους που υποφέρουν και για τις οικογένειές τους », δήλωσε η υπουργός Υγείας Καρολίνα Νταρίας ενώπιον των βουλευτών.

Ο ισπανικό νόμος νομιμοποιεί την ευθανασία, όταν ο γιατρός προκαλεί τον θάνατο του ασθενούς, καθώς και την ιατρικά υποβοηθούμενη αυτοκτονία, όταν ο ασθενής λαμβάνει μόνος του την δόση ενός σκευάσματος που θα του προκαλέσει τον θάνατο.

Ο ισπανικός νόμος προβλέπει ότι κάθε άνθρωπος που πάσχει από σοβαρή και ανίατη ασθένεια ή από χρόνιους πόνους που τον φέρνουν σε θέση αδυναμίας μπορεί να ζητήσει την βοήθεια του ιατρικού σώματος για να πεθάνει και να αποφύγει τα αβάστακτα δεινά.

Το άτομο, ισπανός πολίτης ή κάτοικος της Ισπανίας θα πρέπει να έχει πλήρη πνευματική ικανότητα και συνείδηση όταν διατυπώνει το αίτημα, που πρέπει να γίνει γραπτά και να επαναληφθεί σε 15 ημέρες.

Ο γιατρός μπορεί να απορρίψει το αίτημα, αν θεωρήσει ότι δεν εκπληρώνονται τα αναγκαία κριτήρια. Το αίτημα πρέπει να εγκριθεί και από άλλον γιατρό και να λάβει την τελική έγκριση επιτροπής αξιολόγησης.

Επιπλέον, οποιοσδήποτε επαγγελματίας της υγείας μπορεί να προβάλει «αντίρρηση συνειδήσεως» και να αρνηθεί να συμμετάσχει στην διαδικασία, την οποία αναλαμβάνει το εθνικό σύστημα υγείας.

Το θέμα της ευθανασίας απασχολούσε τον δημόσιο διάλογο στην Ισπανία, που βρίσκεται στην τέταρτη θέση παγκοσμίως ως προς το προσδόκιμο ζωής, από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 και βρέθηκε στο προσκήνιο από τότε που ο τετραπληγικός Ραμόν Σαμπέδρο κατέγραψε την υποβοηθούμενη αυτοκτονία του το 1998, αφού τα δικαστήρια του αρνήθηκαν το δικαίωμα στον θάνατο.

Η ιστορία του μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο στην πολυβραβευμένη ταινία «Mar adentro» (Η Θάλασσα μέσα μου, 2004).

«Είναι μια νίκη για τους ανθρώπους που θα μπορέσουν να επωφεληθούν και επίσης για τον Ραμόν», δήλωσε στο AFP η Ραμόνα Μανέιρο, φίλη του Ραμόν Σαμπέδρο που τον βοήθησε να πεθάνει.

Αλλη υπόθεση που απασχόλησε την ισπανική κοινή γνώμη, ο Λουίς Μόντες, ο αναισθησιολόγος που βοήθησε 73 ασθενείς σε καταληκτικό στάδιο να πεθάνουν. Η ισπανική δικαιοσύνη έκλεισε οριστικά τον φάκελο του 2007.

Πρόσφατα, το 2019, ο Ανχελ Χερνάντεθ συνελήφθη διότι βοήθησε την γυναίκα του που υπέφερε από σκλήρυνση κατά πλάκας να πεθάνει. Περιμένει να δικαστεί.

Σχεδόν το 90% των Ισπανών έχουν ταχθεί υπέρ της νομιμοποίησης της ευθανασίας , σύμφωνα με δημοσκόπηση του 2019. Η δεξιά, η άκρα δεξιά και η καθολική εκκλησία είναι αντίθετες στην νομιμοποίηση της ευθανασίας.

Ο Ραφαέλ Μποτέγια, 35χρονος Ισπανός που είναι παράλυτος από τον λαιμό και κάτω έπειτα από τροχαίο στα 19 του χρόνια, δήλωσε στο Reuters ότι είναι ανακουφισμένος από την ψήφιση του νόμου που του δίνει την επιλογή σε περίπτωση που θα την χρειασθεί.

«Αν για κάποιον λόγο κάποιος έχει κουραστεί να ζει, κανείς δεν έχει την δύναμη να του πει "Οχι, θα ζήσεις γιατί οι ψηφοφόροι μου ή η ιδεολογία μου λένε το αντίθετο», είπε.

Εξω από την έδρα του κοινοβουλίου, μαζί με τους διαδηλωτές υπέρ του δικαιώματος σε έναν αξιοπρεπή θάνατο, η Ασουν Γκόμεθ Μπουένο, ο σύζυγος της οποίας υπέφερε από σκλήρυνση κατά πλάκας και πέθανε στα 50 του χρόνια αφού υπέφερε επί πολλά χρόνια , δήλωσε ανακουφισμένη: «Με έλεγαν δολοφόνο διότι ήθελα να βοηθήσω τον άντρα μου να σταματήσει να υποφέρει».


Το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο και η Ολλανδία είναι οι άλλες τρεις ώρες που έχουν ήδη νομιμοποιήσει την ευθανασία. Αντίστοιχο σχέδιο ματαιώθηκε την Δευτέρα στην Πορτογαλία, όταν το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε αντισυνταγματικό νομοσχέδιο που είχε λάβει την έγκριση του κοινοβουλίου.

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Argirios Argiriou]

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Argirios Argiriou]

01/04/2022
Του Χρήστου Λιόλιου.

Ο Α.Ν. είναι 86 χρονών. Έχει ζήσει μια γεμάτη ζωή αλλά, τώρα τελευταία, η κατάσταση της υγείας του επιδεινώνεται. Το μόνο που θέλει είναι να αποχωρήσει από την ζωή με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αξιοπρέπεια. «Το γήρας είναι φρικτό», λέει και ζητά να βάλει τέλος με τους δικούς του όρους: με ευθανασία. Κάτι που δεν κατάφερε να κάνει πριν λίγα χρόνια η σύντροφός του, η Μ.Ντ., επειδή οι νόμοι της χώρας της δεν το επέτρεψαν. Ο Α.Ν., όμως, ίσως το καταφέρει γιατί έχει διπλή υπηκοότητα.

Το 2006 ο Π.Β. ζητούσε και αυτός να αποχωρήσει από τη ζωή με αξιοπρέπεια. «Θεωρώ φρικτή την ιδέα του θανάτου, αλλά αυτό που μου έχει μείνει δεν είναι πλέον ζωή» δήλωνε ενώ βρισκόταν στο τελευταίο στάδιο της μυϊκής δυστροφίας. Δεν το κατάφερε ποτέ. Αιτία; Οι απαγορευτικοί νόμοι μιας άλλης -αυτή τη φορά- χώρας.

Ο Α.Β. τον Σεπτέμβριο του 2015 διαγνώστηκε με όγκο στο πάγκρεας, σε προχωρημένη μορφή. «Δεν είμαι υπέρ της ευθανασίας. Είμαι υπέρ του δικαιώματος να μπορεί κανείς να επιλέξει πώς και πότε θα πεθάνει», τόνιζε και περίπου έναν χρόνο μετά έδωσε τέλος ο ίδιος. Όχι με μη υποβοηθούμενη ευθανασία, όπως ήθελε, αλλά με κατανάλωση υπερβολικής δόσης ισχυρών ηρεμιστικών και παυσίπονων σκευασμάτων. Ο λόγος; Να μην ασκηθούν ποινικές διώξεις στους ανθρώπους που ενδεχομένως θα βρίσκονταν δίπλα του.

Ιπποκράτης, Μπέικον και Γεώργιος Ε’

Σύμφωνα με τον όρο που έδωσε τον 17ο αιώνα ο Φράνσις Μπέικον, η ευθανασία αφορά «έναν εύκολο, ανώδυνο, ευτυχή θάνατο, όπου είναι ευθύνη του γιατρού να απαλύνει τους φυσικούς πόνους του σώματος». Ωστόσο, είχε προηγηθεί κατά την αρχαιότητα το κώνειο, με τον Σενέκα τον πρεσβύτερο υπέρμαχο της χρήσης του και τον Ιπποκράτη αντίθετο. Σε ότι αφορά τον Χριστιανισμό, «μόνον ο θεός μπορεί να διαθέσει τη ζωή και τον θάνατο, και αφού ο πόνος έχει κάποια αξία για τη σωτηρία της ψυχής, σε κανένα δεν επιτρέπεται να συντομεύσει τους πόνους».
Ας επιστρέψουμε, όμως, στη νομική διάσταση του ζητήματος. Το 1935 ιδρύθηκε στη Βρετανία η Εταιρεία Νομιμοποίησης της Εθελοντικής Ευθανασίας (σήμερα γνωστή ως Αξιοπρέπεια στο Θάνατο). Η νομιμοποίηση της διαδικασίας γίνεται έναν χρόνο αργότερα, όταν ο βασιλιάς Γεώργιος Ε’ -που έπασχε από καρδιοαναπνευστική ανεπάρκεια-, μετά από απόφαση του γιατρού του, πέθανε με θανατηφόρα δόση μορφίνης και κοκαΐνης.

Η περίπτωση της Ελλάδας και η Ε.Ε.

Σύμφωνα με τον Ποινικό Κώδικα της Ελλάδας, η ευθανασία τιμωρείται ως ανθρωποκτονία με πρόθεση (299), ανθρωποκτονία με συναίνεση (300) και συμμετοχή σε αυτοκτονία (301). Συνεπώς, είναι απαγορευτικό για οποιονδήποτε γιατρό να προχωρήσει, ακόμη και με τη συναίνεση του ασθενούς, σε ενεργητική ευθανασία. Αντιθέτως, αναγνωρίζεται η βούληση του ασθενούς να αρνηθεί και να διακόψει σε κάθε στιγμή τη θεραπεία του, ενώ είναι ποινικά αδιάφορη η παράλειψη του γιατρού να χορηγήσει θεραπεία, «εφόσον αυτήν δεν επιφέρει άμεσα τον θάνατο, καθώς ο τελευταίος επέρχεται φυσικά και αναπόδραστα».
Με λίγα λόγια, το ελληνικό δίκαιο κατοχυρώνει ή ανέχεται την παθητική ευθανασία, η οποία προϋποθέτει, αφενός τη συναίνεση του ασθενούς, αφετέρου τη φυσική επέλευση του θανάτου ως βεβαιότητα. Ωστόσο, τα πράγματα μπερδεύονται ξανά όταν δεν υπάρχει ρητή ή έγκυρα εικαζόμενη βούληση του ασθενούς και ο ίδιος δεν μπορεί πλέον να τη διατυπώσει, ή όταν δεν υπάρχει βάσιμη πρόβλεψη και δυνατότητα βελτίωσης της υγείας του ασθενούς.
Να σημειωθεί ότι σε πολιτικό επίπεδο το θέμα έχει τεθεί το 2016 από το Ποτάμι, αρχικά από τον Σταύρο Θεοδωράκη και το 2017 με ερώτηση του βουλευτή του κόμματος Γιώργου Αμυρά προς τον τότε υπουργό Δικαιοσύνης Σταύρο Κοντονή, ο οποίος επί της ουσίας απέφυγε να πάρει θέση.
Όμως, για να είμαστε δίκαιοι απέναντι τους νόμους της χώρας μας, στην Ε.Ε. των 27, μόνο η Ισπανία, το Βέλγιο, η Ολλανδία και το Λουξεμβούργο έχουν προχωρήσει σε νομιμοποίηση της ενεργητικής ευθανασίας και αυτές υπό αυστηρούς όρους.

Μήπως τα πράγματα είναι πιο εύκολα;


Το θέμα συνήθως αντιμετωπίζεται ως ταμπού και όταν κατά καιρούς μπαίνει στον δημόσιο διάλογο, δημιουργεί εντάσεις και διχασμούς. Άλλωστε δεν είναι πολύ μακριά οι εποχές που αντίστοιχες εντάσεις και διχασμούς δημιουργούσαν θέματα όπως ο πολιτικός γάμος και η πολιτική κηδεία, η καύση των νεκρών, το σύμφωνο συμβίωσης -ειδικά για ομόφυλα ζευγάρια-, οι μονογονεϊκές οικογένειες και πολλά άλλα. Πλέον όλα αυτά όχι μόνο έχουν γίνει αποδεκτά -πολλά ακόμα και από την δύσκαμπτη Εκκλησία- αλλά χρόνο με τον χρόνο αντικαθιστούν τις πιο παραδοσιακές μορφές.

Με λίγα λόγια, η ελληνική κοινωνία -αν και κατά βάση συντηρητική- έχει αποδείξει ότι στο τέλος της ημέρας αποδέχεται πιο εύκολα απ’ ότι νομίζουμε τα σταδιακά βήματα προς τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της αυτοδιάθεσης του ατόμου ακόμα και στον θάνατό του.

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Argirios Argiriou]

Καθημερινή, 14/04/2024
του Αριστείδη Χατζή

«Κι αν δεν αντέξω; Ποιος αποφασίζει για τη ζωή μου;»

Η Δέσποινα λίγο μετά την αποφοίτησή της από το πανεπιστήμιο άρχισε να εμφανίζει τα πρώτα συμπτώματα σκλήρυνσης κατά πλάκας. Σήμερα δεν μπορεί να κουνήσει ούτε τα άνω άκρα της. Κι αναρωτιέται αν θα έπρεπε να έχει το δικαίωμα να αποφασίσει για το σώμα στο οποίο αισθάνεται εγκλωβισμένη

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος