Δηλαδή για να καταλάβω, θεωρείτε όχι δεοντολογικό ή λογικό να πληρωθεί σε μετρητά κάποιος γιατρός από συνάδελφο ή συγγενή του αλλά λογικό ή δεοντολογικό να κόψει το "χαρτάκι" και να πληρωθεί από το ΤΣΑΥ (ή άλλο ταμείο αν το προστατευόμενο μέλος έχει δική του ασφάλιση π.χ. σύζυγος σε Δημόσιο);
….
Αλλά κάποιοι να κόβουν "χαρτάκι" για επίσκεψη επειδή δεν το πληρώνει ο ασθενής (συνάδελφος ή όποιος εμπίπτει σ' αυτό) αλλά το ταμείο του το θεωρώ αντιδεοντολογικό και "φτηνό"!
Νομίζω ότι παρασυρόμαστε από τον ηθικά επιβραβεύσιμο παρορμητισμό συναδελφικότητας.
Όμως για να γίνει το τοπίο σαφές, θα πρέπει να δούμε και άλλες παραμέτρους.
1. Αν ο γιατρός δεν πληρώνει για να λάβει υπηρεσίες υγείας, γιατί καταθέτει στο Ταμείο του μηνιαίως χρήματα (και όχι ευκαταφρόνητα) για να λαμβάνει από αυτό υπηρεσίες? Αν θέλαμε να ήμαστε ειλικρινείς και δίκαιοι δεν θα έπρεπε ο ιατρός να πληρώνει για τον κλάδο ασθενείας αναλογικά (με το υπολογιζόμενο μέσο κόστος της παροχής ιατρικών υπηρεσιών) μειωμένο ποσόν, ώστε αυτά που καταβάλει να αντιστοιχούν στα υπόλοιπα κόστη περίθαλψης (φάρμακα κ.λ.π.)? Δεν θα έπρεπε να πληρώνει (αυτός ή το Ταμείο του) μικρότερα νοσήλια, αφού μεγάλο μερίδιο του κόστους νοσηλείας αφορά κόστη ιατρικού προσωπικού?
Αφού ο γιατρός έχει ήδη καταβάλει χρήματα για αμοιβές ιατρών στο ΤΣΑΥ, γιατί είναι ανήθικο αυτά τα χρήματα να δοθούν (μέσω ΤΣΑΥ) στον παράσχοντα αυτές τις υπηρεσίες?
2. Όταν ,σα μικροβιολόγος, σου κάνω εξετάσεις, δεν έχουν ένα κόστος πέραν της δικής μου αμοιβής? Αυτό το κόστος (το βασικό –υλικών και μηχανημάτων) γιατί είναι ανήθικο να το καταβάλει ο συνάδελφος?
3. Πρέπει να ξεκαθαριστεί σαφώς τι εννοούμε «συγγενής προς τον οποίο …» Τέτοιες ασάφειες σε νόμους είναι απαράδεκτες.
4. Κάθε επισκέπτης σε ιατρείο πρέπει ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ να καταχωρηθεί στα βιβλία της εφορίας.
Όταν ιδιώτευα θυμάμαι ότι μπορούσα να κόψω 2 αποδείξεις το μήνα χωρίς ποσόν αλλά ως ΔΩΡΕΑΝ για συγγενείς. Έτσι τα λογιστικά βιβλία ήταν εντάξει. Θυμάμαι μάλιστα που αν ήθελα να γράψω σε συγγενείς μου παραπάνω από 2 φορές το μήνα (στο σύνολο των συγγενών που εξυπηρετούσα εννοώ), έκοβα επίσκεψη συμβολική με 1.000 δραχμές (2.200 ήταν το επίσημο του δημοσίου τότε), ώστε να είμαι εντάξει με την εφορία.
Αν αυτό και σήμερα υφίσταται, έρχεται σε σαφή αντίθεση με το Π.Δ. που συζητάμε (τότε δεν υπήρχε το Π.Δ. αλλά ο άγραφτος νόμος.
Αισθάνθηκα ότι έπρεπε να καταθέσω τα παραπάνω γιατί πρέπει να τα βάλουμε στο σκεπτικό μας πρίν κρίνουμε (και πολύ περισσότερο πρίν κατακρίνουμε) το ηθικόν ή όχι αυτών των ενεργειών.
Δεν εννοώ βέβαια αυτό που ανέφερε ο Αδαμάντιος και κάποια άλλα που αναφέρθηκαν που είναι άνευ συζητήσεως κατάπτυστα. Μιλάω για την αμοιβή πράξεων πέραν της καθ’ αυτό απασχόλησης του ιατρού (εξετάσεις, νοσηλείες κ.λ.π).
Προσωπικά δεν έχω πάρει δραχμή από συνάδελφο ή συγγενή του. Όμως όποτε πάω σε συνάδελφο, αποδέχομαι (απαιτώ θα έλεγα) να μη πληρώσω για τις καθ’ αυτό ενασχολήσεις του με εμένα, αλλά όταν αναλωθούν υλικά, ΑΠΑΙΤΩ να πληρώσω. Έτσι απλά.
Και έχω βρεί πολλούς συναδέλφους που ούτε διανοούνται να μου πάρουν χρήματα, αλλά και άλλους που προσπαθούν να μου χρυσώσουν την «εξυπηρέτηση» της «έκπτωσης» που μου προσφέρουν σε σχέση με την συνήθη ταρίφα τους.
Πιστεύω ότι αυτά πρέπει να καταδικάσουμε και όχι το ότι ο συνάδελφος πήρε χαρτάκι που έχω ήδη πληρώσει.