Τι θα λέγατε για ιδιωτικά ΚΕΠΑ;

[Argirios Argiriou]

Η ατιμωρησία στο Δημόσιο.

Καθημερινή, 02/02/2025
του Ανδρέα Δρυμιώτη

Αρχές Αυγούστου αποκαλύφθηκε η ιστορία με την υπάλληλο του ΕΦΚΑ που ζητούσε 4.000 ευρώ για να διευκολύνει την έκδοση πιστοποιητικού αναπηρίας. Το πόσο μυαλό πρέπει να διαθέτει η εν λόγω υπάλληλος φαίνεται από το γεγονός ότι αντάλλασσε… SMS για το θέμα με την… πελάτισσά της! Scripta manent. Στην υπόθεση φαίνεται ότι εμπλέκονται κι άλλοι, γιατί η υπάλληλος αυτή «έστηνε» τις σχετικές επιτροπές.

Το 2018 η αποφυλάκιση του Φλώρου με πλαστά πιστοποιητικά αναπηρίας κυριάρχησε στα ΜΜΕ και στην πολιτική σκηνή. Ολοι ανεξαιρέτως –πολιτικοί, δικαστές, δημοσιογράφοι, γιατροί– ξόρκιζαν την περίπτωση και κατηγορούσαν άλλους για την οφθαλμοφανή περίπτωση. Για άλλη μια φορά «πέφτουν από τα σύννεφα» όταν διαπιστώνουν ότι η περίπτωση του Φλώρου δεν ήταν η εξαίρεση, αλλά μάλλον η συνήθης πρακτική, αποκαλύπτοντας την κατάχρηση και τη διαφθορά στο κύκλωμα πιστοποίησης της αναπηρίας.

Σύμφωνα με τον Μπαμπινιώτη, η διαφθορά (στην οικονομική δραστηριότητα) είναι «…η κατάσταση στην οποία χρησιμοποιούνται αθέμιτα μέσα για να παραβιάζονται οι νόμοι (με δωροδοκίες, εξυπηρετήσεις, προσφορές κ.λπ.) για ιδιωτικό όφελος: ή ~ των ανωτέρων αξιωματούχων ενός καθεστώτος || ή ~ στη δημόσια διοίκηση…». Με πιο απλά λόγια, η διαφθορά είναι στενά συνδεδεμένη με τη δημόσια διοίκηση και τους εκάστοτε αξιωματούχους.

Μια αυτονόητη συνέπεια των παραπάνω είναι ότι η διαφθορά μπορεί να περιοριστεί αν περιορίσουμε το κράτος. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει διαφθορά στον ιδιωτικό τομέα. Η ουσιώδης όμως διαφορά βρίσκεται στο γεγονός ότι οι πρωταγωνιστές της διαφθοράς (αξιωματούχοι) διαχειρίζονται (και σπαταλούν) τα δικά μας χρήματα και όχι τα δικά τους. Αντίθετα, στον ιδιωτικό τομέα αν ένας επιχειρηματίας επιτρέπει (ή ανέχεται) στα στελέχη του να συναλλάσσονται κατά τρόπο ασύμφορο για την επιχείρησή του, ζημιώνεται ο ίδιος και χάνει τα δικά του χρήματα. Κακό του κεφαλιού του, αλλά όχι του δικού μας.

Παρόλη όμως την τεράστια δημοσιότητα που πήρε η υπόθεση της αποφυλάκισης του Φλώρου και της υπαλλήλου του ΕΦΚΑ, κανένας, μα κανένας δεν έθεσε θέμα στη διαδικασία, αλλά όλοι περιορίστηκαν στα πρόσωπα. Το τελικό πιστοποιητικό για τον Φλώρο δόθηκε από το Κέντρο Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕΠ.Α). Σύμφωνα με τον νόμο, «έργο των Υγειονομικών Επιτροπών (του ΚΕΠΑ) είναι:

α) Ο καθορισμός του ποσοστού αναπηρίας για σύνταξη αναπηρίας.

β) Ο χαρακτηρισμός ατόμων ως ΑμεΑ.

γ) Ο καθορισμός ποσοστού αναπηρίας για όλες τις κοινωνικές και οικονομικές παροχές ή διευκολύνσεις, για τις οποίες απαιτείται γνωμάτευση αναπηρίας και τις οποίες δικαιούνται από την πολιτεία τα άτομα με αναπηρία».

Εδώ λοιπόν τίθεται ένα καίριο ερώτημα: Γιατί το ΚΕΠΑ πρέπει οπωσδήποτε να είναι δημόσιος οργανισμός; Πριν απαντήσουμε το ερώτημα αυτό, είναι χρήσιμο να δούμε την ιστορία του ΚΕΠΑ για να αντιληφθούμε ότι τίποτα στην Ελλάδα δεν είναι τυχαίο, αλλά τα πάντα γίνονται, όχι για να προοδεύουμε αλλά για να δημιουργούμε πιθανές πηγές πλουτισμού των εμπλεκομένων.

Το ΚΕΠΑ δημιουργήθηκε το 2010 όταν ξέσπασε ο σάλος με τις «μαϊμού» αναπηρίες τις οποίες χορηγούσαν απλόχερα για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους οι περιφέρειες και παλιότερα οι νομαρχίες. Για του λόγου το αληθές, μέσα στο ζενίθ της κρίσης το 2010, έτος δημοτικών και περιφερειακών εκλογών, τα ποσά των αναπηρικών επιδομάτων διπλασιάστηκαν. Ετσι αποφασίστηκε, τότε, να γίνει απογραφή των αναπήρων και να δημιουργηθεί το ΚΕΠΑ. Δηλαδή, αντικαταστήσαμε μια ευάλωτη (σε διαφθορά) δημόσια υπηρεσία με μια άλλη εξίσου ευάλωτη σε διαφθορά δημόσια υπηρεσία, περιμένοντας να έχει διαφορετικό αποτέλεσμα. Ακριβώς αυτός είναι ο ορισμός της παραφροσύνης, ο οποίος αποδίδεται (χωρίς επιβεβαίωση) στον Albert Einstein: «Ο ορισμός της παραφροσύνης είναι να επαναλαμβάνεις τις ίδιες ενέργειες, περιμένοντας διαφορετικό αποτέλεσμα».

Η ιστορία με τις «μαϊμού» αναπηρίες για λόγους σύνταξης, επιδομάτων και πρόσφατα αποφυλακίσεων είναι πολύ παλαιά. Σας παραθέτω ορισμένα στοιχεία από ανάρτηση του κ. Δημήτρη Στεργίου (4 Σεπτεμβρίου 2018): «Το 1970, το σύνολο των συνταξιούχων αναπηρίας του ΙΚΑ στην Ελλάδα ανερχόταν στα 48.170 άτομα και αντιπροσώπευαν το 22,35% του συνόλου των συνταξιούχων (215.514 άτομα). Το 1986 (τελευταία στοιχεία για τότε) το σύνολο των συνταξιούχων αναπηρίας ανερχόταν στα 137.885 άτομα ή 27% του συνόλου των συνταξιούχων (510.059 άτομα). Τα μεγαλύτερα ποσοστά συνταξιούχων αναπηρίας είχαν το 1986 το Αλιβέρι (47,36%), η Ιεράπετρα (45,21%), η Λευκάδα (44,34%), η Λαμία (44,31%), η Αταλάντη (43,61%), το Ρέθυμνο (41,9%), η Αλεξάνδρεια και τα Οινόφυτα (40%), η Κάλυμνος, τα Νέα Μουδανιά, το Κιάτο και η Ρόδος (39%)». Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών Αναπήρων!

Γιατί συνεχίζεται αυτή η βιομηχανία; Η απάντηση είναι εξαιρετικά απλή: γιατί κανένας δεν τιμωρείται παραδειγματικά. Αν κάποιος αποκαλυφθεί ότι δεν έκανε καλά τη δουλειά του, το πολύ να του γίνει (αν του γίνει) κάποια επίπληξη! Αν δεν απατώμαι, ο γιατρός που μοίραζε πλαστά πιστοποιητικά τυφλότητας εξακολουθεί να ασκεί το λειτούργημα του γιατρού. Οποιος μπορεί μοιράζει πιστοποιητικά, πιθανότατα με το αζημίωτο και αν αποκαλυφθεί, «ούτε γάτα ούτε ζημιά». Υπάρχει μεγαλύτερο κίνητρο στην παρανομία; Ολες οι διαδικασίες στο ελληνικό Δημόσιο διαμορφώθηκαν κατά τέτοιον τρόπο ώστε να μην μπορεί να τιμωρηθεί κανένας, ακόμα και εξωτερικοί συνεργάτες. Οι ελάχιστοι που κατάφεραν να τιμωρηθούν πρέπει να είναι εξαιρετικά περιορισμένης αντίληψης, ώστε να ξεπεράσουν τα απίστευτα χαλαρά όρια. Για τον λόγο αυτό ισχυρίζομαι ότι όλες οι διαδικασίες πιστοποίησης που γίνονται από δημόσιους λειτουργούς είναι πάντοτε ευάλωτες σε κατάχρηση.

Στο σημείο αυτό θέλω να κάνω μια παρένθεση για να δούμε τι μπορεί να πάθει μια ιδιωτική εταιρεία, αν πιστοποιήσει κάτι που δεν είναι σωστό. Μία από τις μεγαλύτερες ελεγκτικές εταιρείες στον κόσμο ήταν η Arthur Andersen, η οποία ιδρύθηκε το 1913. Το 2001 είχε ετήσιο τζίρο 9,3 δισ. δολάρια και 85.000 υπαλλήλους σε όλο τον κόσμο. Ο ιδρυτής της, Arthur E. Andersen, ήταν επικεφαλής της εταιρείας μέχρι τον θάνατό του το 1947 και ισχυριζόταν ότι «δεν υπάρχουν αρκετά λεφτά στο Σικάγο για να τον δελεάσουν να υπογράψει έναν ανακριβή ισολογισμό». Ε, λοιπόν, η εταιρεία αυτή έκλεισε το 2002 σε μια νύχτα, όταν αποκαλύφθηκε ότι υπέγραψε έναν ανακριβή ισολογισμό της Enron! Αυτή είναι η τιμωρία του ιδιωτικού τομέα. Οταν κάνεις ένα θανάσιμο λάθος, πεθαίνεις. Αντίθετα, στο Δημόσιο όσα λάθη και να γίνουν, δεν κλείνει καμία υπηρεσία και δεν τιμωρείται κανένας. Ξέρετε ποιο είναι το εντυπωσιακό στην ιστορία της πτώσης της Arthur Andersen; Στις 31 Μαΐου 2005 το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ ακύρωσε την καταδίκη της ΑΑ για παρεμπόδιση της δικαιοσύνης! Η εταιρεία όμως είχε ήδη κλείσει και η φήμη της είχε ολοκληρωτικά καταστραφεί. Για την ιστορία, την πτώχευση της Enron την πλήρωσαν με δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια πρόστιμα οι εμπλεκόμενες τράπεζες, αλλά και ο διευθύνων σύμβουλός της, ο οποίος είναι ακόμα στη φυλακή. Εκεί δεν υπάρχει ο νόμος Παρασκευόπουλου για να βγει έξω.

Γιατί, λοιπόν, να μην ανατεθεί η πιστοποίηση της αναπηρίας σε ιδιωτικές εξειδικευμένες εταιρείες, οι οποίες θα διαθέτουν όλες τις ασφαλιστικές δικλίδες, ώστε να μην πιστοποιούνται σαν ανάπηροι απόλυτα υγιείς άνθρωποι; Μόνο έτσι θα σταματήσει η βιομηχανία των πλαστών ή έστω χαριστικών πιστοποιητικών. Στο κάτω κάτω από ιδιωτικές εταιρείες γίνονται οι πιστοποιήσεις για όλες τις κατηγορίες των ISO. Από ιδιωτικές εταιρείες πιστοποιούνται οι ισολογισμοί εισηγμένων και μη εταιρειών, οι οποίοι (ισολογισμοί) επηρεάζουν δισεκατομμύρια. Αν μάλιστα κάποιος δεν κάνει σωστά τη δουλειά του, είδαμε ότι οι συνέπειες είναι καταστροφικές.

Η πιστοποίηση μπορεί να συνοδεύεται από σημαντικές οικονομικές ρήτρες, ώστε αν δίνονται πιστοποιήσεις σε ακατάλληλα πρόσωπα, το Δημόσιο να επωφελείται οικονομικά. Τώρα που τα πλαστά πιστοποιητικά εκδίδονται από το ΚΕΠΑ, βάσει των γνωματεύσεων των γιατρών, τι αποζημίωση παίρνει το Δημόσιο; Καμία.

Σας αφήνω με ένα μεγάλο ερώτημα: Αφού η μεγάλη πλειονότητα του ελληνικού Λαού διαπιστώνει ότι γενικά οι δημόσιες υπηρεσίες είναι γραφειοκρατικές, ανίκανες και σε πολλές περιπτώσεις διεφθαρμένες, γιατί συνεχίζουμε να εμπιστευόμαστε και να επαυξάνουμε τις υπηρεσίες που μας παρέχει το Δημόσιο;

Μήπως μας βολεύει όλους η διαφθορά;

Ο κ. Ανδρέας Γ. Δρυμιώτης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων.

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος