Γυναικα 46χρ, χωρις καταγμα, 11 μηνες μετα την τελευταια περιοδο, δεν καπνιζει, δεν πινει, δεν ειναι πολυ λεπτη, δεν εχει λαβει ποτε κορτικοειδη και εχει φυσιολ PTH. H μητερα της εχει ΟΠ και καταγμα μικρης πιεσης στον καρπο. Τ-score -2,7 (ισχυο μονο) και Ζ-score δεν μπορω να το θυμηθω αυτη τη στιγμη ( αν και ειδα στις παραπομπες των πρωτοκολλων του εοφ οτι για ηλικιες<50χρ κοιταμε περισσοτερο το Ζ-score??).
Aποφασισα να αρχισω αλεδρονατη και δεν ημουν σιγουρος για ασβεστιο και vit D. Sυναδελφοι που ρωτησα δινουν και χωρις εργαστηριακες ασβεστιου ή vit D. Eσεις τι θα κανατε? Ειναι η πρωτη φορα που θα δωσω μια αγωγη για ΟΠ και παρα το ψαξιμο των οδηγιων θελω και τη γνωμη των εμπειροτερων.
Αν θεωρήσουμε ότι το αποτέλεσμα της μέτρησης είναι σωστό, το Ζ σκορ, έχει μεγάλη σημασία. Μάλλον και αυτό θα είναι σημαντικά αρνητικό.
Στην περίπτωση αυτή, η γυναίκα που παρακολουθείς, για κάποιο λόγο, είτε είχε χαμηλή μέγιστη οστική πυκνότητα (έλλειψη βιτ D? ελλειπής πρόσληψη ασβεστίου?), είτε έχει αυξημένο ρυθμό απώλειας οστικής μάζας, οπότε πρέπει να αποκλειστεί η Β/παθής ΟΠ. Νομίζω ότι είναι από τις περιπτώσεις που χρήζουν πλήρη έλεγχο ομοιοστασίας ασβεστίου, (θυμίζω τα προβλήματα στην εκτίμηση ασβεστίου ορού), αλλά και δείκτες οστικής ενναλαγής. Ξαναλέω ότι ο έλεγχος γίνεται από τη στιγμή που υποθέτουμε αυξημένο ρυθμό απώλειας. Η μέτρηση που έχουμε είναι μία και μόνη στιγμή, που δεν αξιολογεί το ρυθμό απώλειας. Σημαντικότατη είναι η εκτίμηση (με τα προβλήματα της) του 10ετούς καταγματικού κινδύνου.
Διφωσφονικά δε θα βιαζόμουνα να βάλω, για πολλούς λόγους.
Ο κυριότερος είναι ότι με τα διφοσφωνικά θα καταργήσουμε την οστεογέννεση, σε μια ηλικία που είναι ακόμα υπαρκτή και σημαντική. Θα πρέπει να κοιτάμε και λίγο μακροπρόθεσμα.
Δέκα χρόνια αργότερα, τι θα δώσουμε, 'εχοντας "κάψει" και μια θεραπευτική κατηγορία? Και σε τι κατάσταση θα είναι ο σκελετός της αν στα 46 "παγώσουμε" τα οστά της?
Το καλό με την ΟΠ είναι, ότι σχεδόν πάντα έχεις άφθονο χρόνο, για να σταθμίσεις και να αποφασίσεις τα βήματα που θα κάνεις.
Αν τώρα υποθέσουμε ότι δεν τεκμηριώνεται αυξημένος ρυθμός απώλειας, θα έκανα -έτσι κι αλλιώς-ένα μεγάλο "κύρηγμα" σε σχέση με τη- σημαντικότερη από οποιαδήποτε θεραπεία- αξία της διατήρησης του μυοσκελετικού και συστήματος ισοροπίας σε άριστη κατάσταση. Θα επανεκτιμούσα την κατάσταση σε ένα χρόνο.
Προσωπικά πιστεύω ότι τα διφωσφονικά σε μερικά χρόνια θα αποτελούν ανάμνηση...
Μεγάλη φάμπρικα!