Πόσο σίγουροι είμαστε ότι η ποιότητα ζωής της ομάδας 1 βελτιώθηκε? Μην ξεχνάμε τον απαράδεκτο τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η περίφημη εφημερία ετοιμότητας. 17 πριν, 17 και τώρα. Αν πρόκειται για Α και πάνω, λόγω πλαφόν, περισσότερες αποδοχές από το βασικό μισθό (φορολογία με κλίμακα) και λιγότερες από εφημερίες (αυτοτελής 20%, ακόμα…). Ίδια ποιότητα ζωής (σε φωνάζουν στις 4 το απόγευμα, μόλις έχεις φύγει από τη δουλειά, και γυρνάς σπίτι τα μεσάνυχτα, ωραία «ετοιμότητα»), λιγότερες αποδοχές. Και κανείς δεν μας εγγυάται ότι από νέο Α και κάτω δεν θα γίνουνε (γίνονται) περικοπές στην «ποιότητα» των εφημεριών λόγω έλλειψης κονδυλίων. Και εδώ η διατήρηση του πλαφόν είναι σωτήρια, γιατί αλλιώς η ομάδα 2 θα «δούλευε» το ίδιο και θα έπαιρνε πολύ περισσότερα και η ομάδα 1 θα δούλευε το ίδιο και θα έψαχνε τις αρκούδες στο δάσος.
Αλλά όλα αυτά είναι τόσο ρευστά και προσωρινά, που χάνουμε την ουσία.
Δεν έγινε η ανταλλαγή ωράριο-φράγκα. Έγινε ανταλλαγή (ωράριο+αποδοχές)-(φράγκα+δόξα). Καθώς το σύστημα είναι οργανωμένο στρατοκρατικά και όχι επιστημονικά, η ιεραρχική δομή των στεγανών (να θυμηθούμε τις «πυραμίδες») αντί να κατεδαφιστεί, ενισχύεται και όλα κινούνται γύρω από τη λογική της. Το από δεκαετίας αίτημα της πολυπληθούς ομάδας των μη-διευθυντών του λεκανοπεδίου (έμμεση μισθολογική αναβάθμιση που αλλιώς δεν θα ερχόταν ποτέ, και άλλα που δεν μπορούν να ειπωθούν) με τρόπο καιροσκοπικό βρήκε (μέσω των γαλαζοπράσινων συνδικαλιστών) απρόσμενο σύμμαχο την αγανάκτηση των ειδικευόμενων (κυρίως) γιατρών, τους οποίους επίσης με τρόπο τυχοδιωκτικό καπέλωσαν και οι καθοδηγητές μερικών τάχα αριστερών σχηματισμών που ενδιαφέρονται με τόσο πάθος για τα εργασιακά μας δικαιώματα (διάβαζε ψήφους), εκτοξεύοντας ζαχαριαδικά πυροτεχνήματα του τύπου έρχονται από τη Μόσχα τα χίλια κανόνια, και ετοιμάζεται το αεροδρόμιο στις Πρέσπες κλπ κλπ. Με λίγα λόγια, όλα αυτά λέγονται με «ξένα κόλλυβα μνημόσυνο» και «ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε». Όλοι μας θα πολεμήσετε, όλοι σας θα δοξαστούμε.
Έλα όμως που οι «αποδοχές» στην παραπάνω εξίσωση ήταν ασήμαντες (οι πιο πολλές διαρρέουν από την πίσω πόρτα), για τα «φράγκα» και τη «δόξα» δόθηκε η δέουσα απάντηση από το ΓΛΚ (το ότι δεν θα παίρνουνε όλο το επίδομα ευθύνης των Δ σημαίνει πολλά, εντάξει έφυγε το Αν., και?), ενώ το «ωράριο» περιμένει την επόμενη επιτροπή προσλήψεων, αφού όλοι ξέρουμε ότι στην Ελλάδα, αν θέλεις να μην γίνει κάτι, φτιάξε μια επιτροπή να το μελετήσει. Όπως στο ανέκδοτο που ο ένας χρωστούσε στον άλλο και με ένα χαρτονόμισμα που ξαναγύρισε στον αρχικό του κάτοχο ξεχρέωσαν όλοι, έτσι κι εδώ όλοι ικανοποιήθηκαν: το όνειρο πραγματοποιήθηκε για κάποιους (σύντομα θα δούμε τα κωμικά, γιατί κεφαλοσπορέξ? Εγώ είμαι διευθυντής και θέλω σποροκεφαλέξ), οι γαλαζοπράσινοι «πάλεψαν» γι’ αυτό και πήρανε πόντους, οι αριστεροί μας έβγαλαν από τον εργασιακό μεσαίωνα, άλλο τώρα αν φταίει ο Τίτο που μας κατάφερε πισώπλατο χτύπημα, το ΥΥΚΑ υπέγραψε τις δύο χιλιάδες, ή, όπως θα έλεγε ο Τσιφόρος, επούλησε μετοχάς ανυπάρκτων μεταλλείων, και ήδη έχει διαμορφωθεί το πλαίσιο διεκδίκησης για την …επαναδιαπραγμάτευση: κατάργηση πλαφόν και δωδεκατημορίου, εφημερίες με νέες τιμές, όχι στην κατάργηση της αυτοτελούς των εφημεριών, κανονική άδεια 25 ημερών και πρόσληψη των 2000.
Μονάχα κάποιοι (πολλοί) ειδικευόμενοι και επιμελητές λιώνουν ακόμα τα παπούτσια τους και παρακαλάνε για 1-2 ρεπό, τα οποία επαφίενται εις τον πατριωτισμόν των διευθυντών των.
Την άλλη φορά, λοιπόν, που μπορεί και να μην είναι πολύ μακριά, να θυμηθούμε να πούμε ένα όχι στους κομματικούς κομισάριους και τους φίλους της τελευταίας στιγμής. Και μέχρι την άλλη φορά, πρέπει να καταγραφούν αιτήματα που ανταποκρίνονται αληθινά στις ανάγκες του συστήματος και των ανθρώπων που δουλεύουν σ’ αυτό.
Καθαροί αγώνες.