Σκούφαλος:Κάτι πολύ σημαντικό, που ανέφερε παραπάνω ο κ. Κουναλάκης. Πολλοί διοικητές θα ζητήσουν διευκρίνιση αν τα «ρεπό» αποτελούν μέρος της αμειβόμενης εργασίας. Εκτός της καθυστέρησης που θα προκύψει μέχρι την αποσαφήνιση, θεωρείτε σίγουρη την διευκρίνιση ότι αποτελούν μέρος της εργάσιμης εργασίας; Προσωπικά αμφιβάλλω.
Σχόλιο: Ρεπό (σε όλους τους κλάδους) θα πεί «αναγκαστική μη εργασία», οι Δε ώρες της εργασίας παραμένουν 40/βδομάδα (35 για τους γιατρούς ΕΣΥ). Αυτό με λίγα λόγια σημαίνει ότι δεν πάς σπίτι και το κοντέρ μετράει το πρωινό σου επτάωρο, αλλά ότι έχεις ένα επτάωρο που δεν το δούλεψες και το οφείλεις.
Αν για την ώρα, για να χαϊδέψουν αυτιά, δεν το χρησιμοποιήσουν, Δε σημαίνει ότι το ρεπό θα μας γίνει χαρισμένος και πληρωμένος χρόνος εργασίας
Σκούφαλος:Στην επόμενη διαπραγμάτευση για τη νέα συλλογική σύμβαση θα έχουμε τη δυνατότητα να μιλήσουμε για 48ωρο τη στιγμή που έχουμε δεχτεί την «ευχή» για γιατρούς που δεν θα υποχρεώνονται σε περισσότερες από 11 εφημερίες παντός τύπου;
Σχόλιο: Αγαπητέ Αδαμάντιε δεν θα ξαναβάλει πλάτη η Ε.Ε. στο 48ωρο. Ήδη στο τραπέζι των συζητήσεων είναι οι 70 ώρες και θα καταλήξουν σύντομα κάπου εκεί (μάλλον 65). Γι’ αυτό έχω πεί και πάλι ότι «το τραίνο του 48ωρου ανεχώρησε».
eliastheod :Γιατί έπρεπε να γίνει αυτό το τζέρτζελο και δεν αφήνανε τον Τσούκαλο να το υπογράψει εξ αρχής, να μη χρειάζονται επώδυνες ομοφωνίες
Σχόλιο: Δυστυχώς, είναι μία πικρή αλήθεια. Και γώ έχω πολλάκις προβληματιστεί γιατί δεν έγινε από την αρχή, αφού αυτά ήταν χοντρικά τα “εξ’ αρχής συμφωνηθέντα” μεταξύ τσούκαλου και Υπουργού, ιδίως με την 2η επιστολή του που έπαιρνε πίσω το περί επιδόματος εφημερίας. Ή μάλλον υπήρχε μία διαφορά: Τα λεφτά που μας έδιδε ήταν επιδόματα και όχι στο βασικό. Αυτή λοιπόν τη διαφορά επιδιώξαμε με όλη μας την κινητοποίηση? Τότε, ναι, καλώς μπήκαν στο χορό τα έκτακτα συνέδρια και οι ομοφωνούντες.
Μακρέας:Το νόημα της παρέμβασης μου είναι ότι θα πρέπει ήδη να προετοιμάζουμε τις κινήσεις που θα κρατήσουν ζωντανή τη μάχη για το 48Ωρο.
Σχόλιο: Ο κ. Μακρέας από παλαιότερο μήνυμά του είχε μιλήσει για την ανάγκη να πάψουμε να κοσκινίζουμε το «αρνητικόν» αυτής της σύμβασης και να προχωρήσουμε σε προτάσεις αναστροφής των δεδομένων αυτών.
Έχει απόλυτο δίκαιο για αυτή την αναγκαιότητα, αλλά νομίζω ότι η απουσία της τον εξοργίζει, γι’ αυτό και εκφράστηκε ολίγον «επιθετικά».
Προσωπικά νομίζω ότι είναι πολλά τα μαύρα σημεία αυτής της Σύμβασης και η ανάλυση –τοποθέτηση σε αυτά μάλλον είναι νωρίς να σταματήσει, αφού πολλές πτυχές ακόμη δεν έχουν γίνει σε βάθος αντιληπτές.
Ωστόσο, πράγματι θα πρέπει να αρχίσουμε να βάζουμε στο τραπέζι στα σοβαρά «τις κινήσεις της επόμενης ημέρας».
Προσωπικά προτείνω 2 πράγματα:
1ον: Κρίσεις:
Α. Όσοι θίγονται να καταφύγουν σε δικαστήρια
Β. Οι φορείς που μπορούν να «ελεγχθούν» από «γκρινιάρηδες ως προς τη σύμβαση» να τοποθετηθούν δημοσίως και να προτείνουν νέο σύστημα.
Γ. Είμαι βαθιά πεπεισμένος ότι αυτό το οικοδόμημα της «επετηρίδας» θα πέσει νωρίς από μόνο του. Δεν με ανησυχεί και τόσο. Το κριτίκαρα έντονα γιατί δεν μπορώ να διανοηθώ πώς άνθρωποι που ευαγγελίζονται συναδελφικότητα και αναγέννηση του ΕΣΥ μπορούν να υιοθετούν τέτοια μεσαιωνικά συστήματα.
Δ. Σαφώς δεν μπορούμε να δούμε αξιοκρατικά συστήματα αξιολόγησης στην Ελ αύριο το πρωϊ. Αυτό όμως σημαίνει ότι δεν πρέπει να έχουμε προτάσεις? Ότι δεν πρέπει να ξεκινήσουμε με ένα ένα σύστημα με minimum δυνατότητα αξιοκρατίας και να προχωρήσουμε σε συστηματική αναπροσαρμογή του? (να το προσπαθήσουμε τουλάχιστον). Παρέθεσα σε προγενέστερο μήνυμά μου ορισμένα σημεία αξιοκρατικής αξιολόγησης των γιατρών που έχουν να κάνουν με πολυεπίπεδες αξιολογήσεις και προσδιορισμό παραγόμενου έργου (ποιοτικού και ποσοτικού). Στοιχεία σαν αυτά που περιέγραψε γλαφυρά ο flone δεν μπορούν να μπούν σε αξιολογήσεις? Σαφώς υπάρχουν τρόποι να τα ενσωματώσουν.
2. Ανθρώπινα ωράρια:
Το είπα ήδη. Στο 48ωρο δεν έχουμε πιά πλάτες. Όμως έχω πεί κατ’ επανάληψη ότι μία είναι η λύση. Πρίν και μετά τη σύμβαση: Να απαιτήσουμε, μέσα από φορείς που θα έχουν ευήκοον ούς, την αμοιβή της υπερωρίας ως υπερωρίας. Ακόμη και με δικαστικές προσφυγές που θα αποτελέσουν τετελεσμένο που θα οδηγήσει την Κυβέρνηση σε αναγκαστική νομοθέτηση.
Αν αυτό γινόταν, τότε θα είχαμε πολλά οφέλη:
1ον: Θα είχαμε μία πραγματική –ανθρωπινότερη αμοιβή της υπερωρίας.
2ον: Αυτό θα οδηγούσε τον εργοδότη μας να βρεί λύσεις που θα οδηγούσαν στο να μας δίδει τις λιγότερες δυνατές υπερωρίες και μοιραία θα οδηγούσε σε ελάχιστες ώρες υπερωρίας.
3ον: Θα οδηγούσε τον εργοδότη να αναζητήσει τις πραγματικές ανάγκες σε υπερωρίες και αυτό θα είχε ως συνέπεια να πάψουν οι πλασματικές και η κατάφορη αδικία που υπάρχει ανάμεσά μας (άλλοι να δουλεύουν αιματηρά και να παίρνουν Α ποσό και άλλοι να «δουλεύουν» στα χαρτιά και να παίρνουν ίδια ή και περισσότερα). (βεβαίως θα προσπαθούσε ο εργοδότης να συρρικνώσει τον αριθμό υπερωριών και για δικό του όφελος σε βάρος της πληρότητας του τμήματος επειγόντων. Αυτό όμως δεν κάνει και σήμερα? Οφείλουμε να αγρυπνούμε γι' αυτό).
4ον: Θα αναγκάζονταν ο εργοδότης να οργανώσει πραγματικά ΤΕΠ που θα του απορροφούσαν πόρους, αλλά θα διεκπεραίωναν τις ανάγκες με τελικό όμως όφελος και για ‘κείνον, αφού δεν θα χρειάζονταν στρατιές εφημερευόντων σε κάθε τμήμα και Κλινική.
Όμως, δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος για τη μείωση ωρών εργασίας. Το ότι «ξεχάσαμε» το 48ωρο στη σύμβαση και το ότι δεν βάλαμε κανένα δεσμευτικό πλαίσιο στο να εξομοιωθούν οι αποζημιώσεις της εφημερίας με τις των δημοσίων υπαλλήλων, δεν είναι ούτε τυχαία, ούτε αποκαλύπτουν επιπολαιότητα.
Είναι αποτέλεσμα στρατηγικών επιλογών γιατί κάτι τέτοιο θα οδηγούσε,
Α) στην απαλοιφή των πλασματικών
Β) στην παύση εφημερεύσης ειδικοτήτων που δεν απαιτούνται
Γ) στην υποχρεωτική κυλιόμενη εργασία (προσοχή όχι στην ελαστική. Αυτή είναι απορριπτέα).
Δ) Στην δυνατότητα λειτουργίας τακτικών απογευματινών ιατρείων και εργαστηρίων.
Ε) Σε αρκετά άλλα ακόμη.
Αυτά είναι πράγματα που η «κρατούσα κατάσταση» δεν μπορεί να τα ανεχθεί. Συνεπώς εκ των άνω και εκ των κρατούντων δεν μπορούν να ξεκινήσουν.
Τέλος, ο κ. Μακρέας εστίασε στην ανάγκη ουσιαστικής αναδόμησης της δημόσιας υγείας και του ΕΣΥ, προκειμένου να γίνει χώρος που θα βλέπει την υγεία και τον πολίτη και όχι μόνο τη συντήρηση των δεδομένων ισορροπιών και να γίνει πραγματικό καταφύγιο του πολίτη και όχι κανάλι όδευσης των ασθενών προς την παραοικονομία και τα ιδιωτικά συμφέροντα.
Συμφωνώ απόλυτα. Όμως η κινητοποίηση που υπήρξε δεν είχε αυτό ως στόχο. Ή μάλλον το είχε, αλλά μόνο στο σκέλος που σχετίζεται με την προσφορά εργασίας από εξαθλιωμένους οικονομικά και από την κούραση γιατρούς. Στα άλλα σημεία της –και είναι πολλά, δεν επεισήλθε. Καλώς? Κακώς? Πάντως έτσι είναι και πρέπει εκ του αποτελέσματος να την κρίνουμε για τη μορφή που είχε και όχι για αυτή που θα μπορούσε να έχει.
Και τέλος, ας μη ξεχνάμε: Γκρίνια θα πεί «διαμαρτύρομαι για να διαμαρτύρομαι» χωρίς επιχειρήματα, χωρίς προτάσεις. Όταν κριτικάρεις μία κατάσταση, αναλύοντας τα αρνητικά σημεία και τεκμηριώνοντας το γιατί τα θεωρείς αρνητικά, παραθέτοντας παράλληλα και την εναλλακτική, θετική πρότασή σου, τότε αυτό δεν είναι γκρίνια. Είναι η καταξίωση της ανθρώπινης σκέψης. Είναι η βάση της προόδου. Είναι ο θεμέλιος λίθος της αποκάλυψης του φωτός και –τολμώ να πώ- και της δημοκρατίας.
Γι’ αυτό, παρά το ότι συμφωνώ απόλυτα με τον προλαλήσαντα σε όλα τα άλλα, παρά το ότι υπάρχουν όντως ορισμένοι που για λίγο γκρίνιαξαν (θεοί δεν είμαστε), παρά το ότι κατανοώ (πιστεύω)– όπως προείπα- το τι τον οδήγησε στην έκφραση αυτή, δηλώνω ότι δεν βρίσκω ότι το γενικό πλαίσιο, όπως εκφράστηκε εδώ, ήταν «γκρίνια».
Έγινε κριτική –σκληρή πολλές φορές- αλλά κριτική με θέσεις και αντιπαραθέσεις.