Συμβούλια Κρίσεως

[Σπ. Α. Μάρκου]

Σο προηγούμενο Forum της Ενωσης είχα αναρτήσει θέμα σχετικά με την λειτουργία των Συμβουλίων Κρίσης.
Είχα επσιημάνει τον σκοπίμως ( λανθασμένο τρόπο λήψης αποφάσεων σχετικά με δική μου κρίση. Είχα μάλιστα επισημάνει και τις ποινικές ευθύνες των συμμετεχόντων, οι οποίοι κρίνουν ώς ανεύθυνοι άρχοντες.
Ειναι καιρός αυτό να σταματήσει και να λογοδοτεί όποιος παραβαίνει το συγκεκριμένο καθήκον του. Θεώρησα σαν υποχρέωση προς στον εαυτό μου αλλά και στους νεότερους συναδέλφους, να καταθέσω σχετική μηνυτήρια αναφορά.
Ελπίζω να δοθεί αφορμή με αυτόν τον τρόπο να αναλογισθούν τις ευθύνες όσοι θεωρούν ότι μπορούν να μοιράζουν θέσεις άκριτα και ατιμώρητα.

[Πατρωνάκης Μάνος]

 Η ένσταση επί των εισηγήσεων στην οποία αναφέρεται ο κ. Μάρκου από το προηγούμενο forum.

[Σπ. Α. Μάρκου]

Θα ήθελα να προσθέσω και τα εξής: Η μηνυτήρια αναφορά δεν μπορεί να δικαιώσει κάποιον - εμένα στην προκειμένη περίπτωση - επί της ουσίας, δηλαδή να του επιδικάσει τη θέση. Αυτή είναι δουλειά των διοικητικών δικαστηρίων. Το διοικητικό εφετείο λαμβάνει αποφάσεις μετά από τρία χρόνια, συνήθως, όταν πλέον έχουν μεταβληθεί και τα κίνητρα για την κατάκτηση μια θέσης.
Μετά το ποινικό δικαστήριο, εάν δικαιωθεί ο μηνυτής, συνήθως ακολουθεί και αγωγή για ηθική βλάβη και οικονομική ζημία.
Νομίζω ότι στην χώρα μας είναι ο μόνος τρόπος για να σταματήσει η αυθαιρεσία των διορισμένων κρατικών αξιωματούχων.
Υπάρχει ήδη δεδικασμένο για Συμβούλιο Κρίσεως που αφού καταδικάστηκε ποινικά υποχρεώθηκαν τα μέλη του σε αποζημιώσεις.
Κάτι άλλο που είναι ρηξικέλευθο προκειμένου ένας υποψήφιος να πάρει εχέγγυα για ορθή κρίση και  γίνονται και οι περισσότερες αυθαιρεσίες, είναι το συγγραφικό έργο.  Παρουσιάζονται υποψήφιοι με συγγραφικό έργο «τεράστιο» που  αντιστοιχεί , αρκετές φορές, και σε περισσότερες από μια εργασίες ανά μήνα. Υπάρχει Γενικός Γιατρός  - Διευθυντής – που έχει πάνω από 400 τέτοιες εργασίες. Η συντριπτική πλειοψηφία τους αφορά τις θεραπευτικές ιδιότητες αγίων και αλλά συναφή! Σε παλιά συνέδρια της ΕΛΕΓΕΙΑ – τώρα δεν τα παρακολουθώ καν – παρουσίαζε έως και 10 εργασίες μαζί.
 Βέβαια αυτή η «εργασιομανία» ξεκινά από τα πανεπιστήμια. Πρόσφατα πανεπιστήμιο στο οποίο ήμουν υποψήφιος χαρακτήρισε φτωχό το συγγραφικό μου έργο επειδή τα τελευταία πέντε χρόνια είχα μόνον εννέα εργασίες.
Συνιστώ λοιπόν σε όσους είναι αντιμέτωποι με υποψηφίους με δυσανάλογο συγγραφικό έργο, να ζητούν στην ένσταση τους τα λεπτομερή στοιχεία καθεμίας εργασίας που απαιτεί ο νόμος. Δηλαδή όλον τον φάκελο που έχει τα κλινικά στοιχεία των ασθενών, τη συναίνεση τους, τον χρόνο εκτέλεσης της εργασία, τους οικονομικοί πόρους  κλπ. Είναι μια δουλειά που οφείλουν να την κάνουν οι εισηγητές. Ειδικότερα όταν υπάρχουν ενστάσεις
Μόνο έτσι θα αποκαλυφθούν ποιες εργασίες είναι αληθείς και ποιες όχι.  Στα ξένα πανεπιστήμια αξιολογούνται μόνον οι εργασίες που χρηματοδοτούνται – όχι από φαρμακευτικές εταιρείες - διότι μόνον αυτές αξιολογούνται, ως προς την αξιοπιστία τους, από ανεξάρτητες επιτροπές.

[Τ.Μαλλές]

     Κάποια στιγμή,αυτή η αστεία ιστορία με τις εργασίες πρέπει να σταματήσει.Το κλινικό έργο είναι το μόνο κριτήριο που θα έπρεπε να υπάρχει.
     Είσαι εξαιρετικός ερευνητής;Μπράβο σου! Το ΕΣΥ όμως χρειάζεται καλούς γιατρούς, δηλαδή επιστήμονες που μπορούν και θέλουν να " κάνουν τη δουλειά".
     Όσο για τους ερευνητές,υπάρχει και το πανεπιστήμιο, όπου μπορείς να κάνεις όσες εργασίες θέλεις,μαζί με μέλη ΔΕΠ που έτσι κι αλλιώς δεν κάνουν και καμιά άλλη... εργασία.

[πρώτη & καλύτερη]

Διπλή τυφλή μελέτη των επιδράσεων του Αγ. Φανουρίου εις τη δυσπεψία εκ σιτηρού βρασμένου με σταφίδες και μύγδαλα.

Σωστή η προηγούμενη παρατήρηση: Η αστειότητα των 400 εργασιών, μόνο στη χώρα των ΕΛ συμβαίνει. Μόνο εδώ, ο γιατρός κρίνεται με βάση τις εργασίες, ώστε να βοηθήσει το διευθυντή να παρουσιάσει κι άλλες!!

[D-Michalis]

Κάποτε τέθηκε στην Επιτροπή ΠΦΥ του ΚΕΣΥ το θέμα: Αν κάνεις τόσες εργασίες, πότε ασχολείσαι με τον ασθενή σου (ή τον υγιή για να μην γίνει ασθενής)?
Προτάθηκε, οι εργασίες, να έχουν ασήμαντη μοριοδότηση και πάντως να υπάρχει ένα ετήσιο πλαφόν "παραγωγής" εργασιών, πέραν του οποίου να μη προσμετρώνται οι πλεονάζουσες εργασίες.
Τι κι' άμα προτάθηκε?
Αυτιά πρόθυμα σε τέτοιες ιδέες στη χώρα που δυναστεύεται όλη η επιστημονική, κοινωνική και πολιτική ζωή, από το καθηγητικό κατεστημένο (και όχι μόνο) τι θα περίμενε κανείς?
Και τα Παν-ελλ-ήνια Συνέδρια με τι θα κινούνταν?
Στη χώρα Έλ (κατά την προσφιλή έκφραση "συν-φορουμιστών") τι περισσότερο από το "έλ-α μωρέ τώρα !!! που ζείς εσύ? Εδώ είναι Ελ-λάδα" θα περίμενε να ακούσει?

Υ.Γ. Τα περί θεραπειών και αγίων αφορούν εργασίες πάνω στην "ιστορία της ιατρικής" και -αν και διαφωνώ με τους τριψήφιους αριθμούς εργασιών- δεν βρίσκω γιατί το θέμα είναι κατακριτέο. Αποτελεί στοιχείο πολιτισμικό (και εγγενές στοιχείο της εξέλιξης της ιατρικής) το μπέρδεμα θρησκευτικών πεποιθήσεων -και μαγείας- στα της υγείας. Υπό αυτή την άποψη, σαφώς και έχουν θέση μελέτες με αυτά τα θέματα στο πλαίσιο της "ιστορίας"

[Σπ. Α. Μάρκου]

Κάποτε τέθηκε στην Επιτροπή ΠΦΥ του ΚΕΣΥ το θέμα: Αν κάνεις τόσες εργασίες, πότε ασχολείσαι με τον ασθενή σου (ή τον υγιή για να μην γίνει ασθενής)?
Προτάθηκε, οι εργασίες, να έχουν ασήμαντη μοριοδότηση και πάντως να υπάρχει ένα ετήσιο πλαφόν "παραγωγής" εργασιών, πέραν του οποίου να μη προσμετρώνται οι πλεονάζουσες εργασίες.
Τι κι' άμα προτάθηκε?
Αυτιά πρόθυμα σε τέτοιες ιδέες στη χώρα που δυναστεύεται όλη η επιστημονική, κοινωνική και πολιτική ζωή, από το καθηγητικό κατεστημένο (και όχι μόνο) τι θα περίμενε κανείς?
Και τα Παν-ελλ-ήνια Συνέδρια με τι θα κινούνταν?
Στη χώρα Έλ (κατά την προσφιλή έκφραση "συν-φορουμιστών") τι περισσότερο από το "έλ-α μωρέ τώρα !!! που ζείς εσύ? Εδώ είναι Ελ-λάδα" θα περίμενε να ακούσει?

Υ.Γ. Τα περί θεραπειών και αγίων αφορούν εργασίες πάνω στην "ιστορία της ιατρικής" και -αν και διαφωνώ με τους τριψήφιους αριθμούς εργασιών- δεν βρίσκω γιατί το θέμα είναι κατακριτέο. Αποτελεί στοιχείο πολιτισμικό (και εγγενές στοιχείο της εξέλιξης της ιατρικής) το μπέρδεμα θρησκευτικών πεποιθήσεων -και μαγείας- στα της υγείας. Υπό αυτή την άποψη, σαφώς και έχουν θέση μελέτες με αυτά τα θέματα στο πλαίσιο της "ιστορίας"

Συμφωνώ απόλυτα μόνον που στις συγκεκριμένες εργασίες δεν συντρέχουν οι παραπάνω λόγοι. Πρόκειται για εγκυκλοπεδικό υλικό και όχι για πρωτογενή γνώση. Οσοι έτυχε να τις εχουν διαβάσει θα αντιληφθούν καλύτερα τι ακριβώς εννοώ. Η δεοντολογία του Forum δεν μου επιτρέπει να κάνω λεπτομερή κριτική ανάλυση για το περιεχόμενο των εργασιών.

[D-Michalis]

Ουσιαστικά δεν υπάρχει διαφωνία.
Εγώ είπα ότι: "... Υπό αυτή την άποψη, σαφώς και έχουν θέση μελέτες με αυτά τα θέματα στο πλαίσιο της "ιστορίας"
Τώρα, αν δεν είναι "μελέτες" αυτές τις οποίες έχεις κατά νου, σαφώς δεν καλύπτουν το σκεπτικό μου.
Συμφωνώ και εγώ ότι το forum δεν είναι ο τόπος που θα μας νομιμοποιούσε να πάρουμε τέτοιες εργασίες και να τις αναλύσουμε.
Προβληματισμούς, ιδέες, προτάσεις, κριτική δημιουργική υπηρετεί. Όχι περιπτωσιολογικές αναλύσεις.

[Koterakis]

.

[Δ. Κουναλάκης]

Η επιλογή (κρίση) ιατρών για το ΕΣΥ, έπασχε, πάσχει και θα πάσχει κατά την γνώμη μου όσο δεν μπορεί να μετρηθεί αντικειμενικά το κλινικό ιατρικό έργο. Δεν μπορεί το ερευνητικό έργο να καθορίζει την πρόσληψη σε μια θέση με αντικείμενο το κλινικό έργο και δεν μπορεί το κλινικό έργο να μετρηθεί με τα "χρόνια υπηρεσίας" και το δουλικό καθεστώς της αξιολόγησης από τους προϊσταμένους που δεν αξιολογούνται ή αξιολογούνται και αυτοί με την σειρά τους για την δουλικότητα τους. Η κρίση του κλινικού έργου όμως προϋποθέτει ιατρικό και μάλιστα ηλεκτρονικό φάκελο ασθενή, ενοποιημένο σε κάθε χρήση υπηρεσιών (ιδιωτικής & δημόσιας) υγείας του κάθε ασθενή και δεικτών υγείας για κάθε ιατρικό έργο που ασκείς.
Και είμαι σίγουρος ότι οι μόνοι που δεν θέλουν τα παραπάνω είμαστε εμείς οι γιατροί.

Μια εναλλακτική λύση αλλά μόνο επικουρικά και όχι καθ' ολοκληρία θα ήταν η συνεχιζόμενη εκπαίδευση με την μορφή credits και η ανανέωση του τίτλου ειδικότητας κάθε πενταετία με εξετάσεις που είναι αδύνατο ο εξεταστής να γνωρίζει ποιος είναι ο εξεταζόμενος. Ουτοπικό δεν είναι, σε κάποιο αποδεκτό ποσοστό εφαρμόσιμο είναι.
Να υποθέσω ότι πάλι εμείς οι ιατροί δεν το θέλουμε;

Τα τερτίπια των συμβουλίων κρίσης έχουν ένα καλό: Ότι εάν αδικηθείς και μπορείς να το τεκμηριώσεις (δύσκολο αυτό) μέσω της δικαστικής οδού λαμβάνεις τελικώς μαζί με την ζητούμενη θέση και τους μισθούς μέχρι την απόφαση του δικαστηρίου έντοκα, και μια αποζημίωση για ηθική βλάβη, ενώ τα χρόνια μετράνε ως προϋπηρεσία στο δημόσιο, ειδικά εάν ήσουν στον ιδιωτικό τομέα αυτό το διάστημα. Η μαγεία του συστήματος.

Τελικά στην Ελλάδα ζούμε, και πας μη κινούμενος με το κοινό περί αξιολόγησης αίσθημα, λιθοβολείται. Δασκάλους σε αυτό έχουμε από την αρχαιότητα.