Καλώς ήρθατε στην διαδικτυακή μας κοινότητα.
Εδώ μπορείτε να συζητήσετε και να ενημερωθείτε για θέματα που αφορούν την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας.
Για να συμμετέχετε και να μπορείτε να κατεβάσετε αρχεία και εικόνες που βρίσκονται στα μηνύματα πρέπει να εγγραφείτε.
Η εγγραφή είναι δωρεάν και θα σας αποσταλεί άμεσα ένα e-mail για την ενεργοποίηση της εγγραφής σας.
Εάν δεν το λάβετε σε λίγα λεπτά ελέγξετε το φάκελο ομαδικής αλληλογραφίας ή το φάκελο SPAM ή το φάκελο ανεπιθύμητης αλληλογραφίας καθώς μπορεί να βρεθεί εκεί από λάθος του λογισμικού ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.
Εάν έχετε ξεχάσει τον κωδικό σας, μπορείτε να ζητήσετε να σας ξανασταλεί από εδώ.
19 Δεκεμβρίου 2024, 19:44:53

Αποστολέας Θέμα: Οικονομική κρίση - Ελληνική οικονομία και αξιοπιστία  (Αναγνώστηκε 200847 φορές)

0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.

7 Νοεμβρίου 2011, 12:44:38
Απάντηση #225
Αποσυνδεδεμένος

Gatekeeper

Επώνυμοι
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

   
  Εκτός αν υπάρχει άλλη, εναλλακτική εξήγηση των γεγονότων, βασισμένη σε στοιχεία που, προς το παρόν, μας διαφεύγουν.

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

Washington Post: Κοντά στην κατασκευή του πυρηνικού όπλου το Ιράν
 Η εφημερίδα επικαλείται πηγές που ενημερώθηκαν από την ΙΑΕΑ.

Το Ιράν έχει πραγματοποιήσει όλα τα σημαντικά βήματα για την κατασκευή πυρηνικού όπλου, σύμφωνα με πληροφορίες που εξασφάλισε η υπηρεσία πυρηνικής ασφάλειας των Ηνωμένων Εθνών, αναφέρει σε χθεσινό της δημοσίευμα η Ουάσινγκτον Ποστ.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες, το Ιράν φαίνεται ότι έχει λάβει σημαντική τεχνική βοήθεια από ξένους ειδικούς, έγραψε η εφημερίδα επικαλούμενη δυτικούς διπλωμάτες και ειδικούς στα πυρηνικά που ενημερώθηκαν σχετικά από την Διεθνή Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας (IAEA).

Η έκθεση της IAEA, που θα δοθεί στη δημοσιότητα αυτή την εβδομάδα, αναμένεται ότι θα είναι η λεπτομερέστερη μέχρι σήμερα αναφορικά με την ικανότητα του Ιράν να κατασκευάσει ατομική βόμβα και θεωρείται ότι θα οδηγήσει τις δυτικές δυνάμεις να πιέσουν για περισσότερες κυρώσεις εις βάρος της Τεχεράνης.

Η εφημερίδα έγραψε ότι τα πορίσματα της έκθεσης παρέχουν νέες πληροφορίες για τον ρόλο που διαδραμάτισε ένας επιστήμονας πρώην ειδικός στα σοβιετικά όπλα, ο οποίος φέρεται ότι παρείχε στους Ιρανούς τεχνογνωσία για τους πυροκροτητές υψηλής ακριβείας, όπως εκείνοι που χρησιμοποιούνται για μία αλυσιδωτή πυρηνική αντίδραση.

Σύμφωνα με την έκθεση, από τις πληροφορίες επιβεβαιώνονται οι ανησυχίες ότι το Ιράν συνέχισε να πραγματοποιεί έρευνα για πυρηνικά όπλα και μετά το 2003, τότε δηλαδή που οι αμερικανικές υπηρεσίες αντικατασκοπείας θεωρούσαν ότι η Τεχεράνη είχε «παγώσει» τη διαδικασία εξαιτίας της διεθνούς πίεσης.

Οι δυτικές δυνάμεις θεωρούν ότι το Ιράν επιχειρεί να κατασκευάσει πυρηνικά όπλα υπό το πρόσχημα του προγράμματος πυρηνικής ενέργειας για πολιτικούς σκοπούς.

Οι ΗΠΑ, η Ε.Ε και οι σύμμαχοί τους έχουν επιβάλει οικονομικές κυρώσεις εις βάρος της Τεχεράνης επειδή αρνείται να σταματήσει το πρόγραμμα εμπλουτισμού ουρανίου. Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ έχουν επανειλημμένως αφήσει να εννοηθεί ότι μπορεί να πλήξουν ιρανικές πυρηνικές εγκαταστάσεις και η Τεχεράνη έχει απειλήσει με αντίποινα.

Οι νέες αποκαλύψεις που περιέχονται στην έκθεση της ΙΑΕΑ παρέχουν λεπτομέρειες σχετικά με ένα μυστικό ερευνητικό πρόγραμμα, περισσότερο φιλόδοξο, οργανωμένο και επιτυχημένο απ΄ό,τι θεωρείτο μέχρι σήμερα, έγραψε η εφημερίδα.
“It’s a poor sort of memory that onlyworks backwards, the Queen remarked.”
Lewis Carroll, 1872,
Through the Looking Glass

15 Νοεμβρίου 2011, 18:23:12
Απάντηση #226
Αποσυνδεδεμένος

Gatekeeper

Επώνυμοι
Everyone is wondering about the next disaster to befall Europe.  Italy is one focus; Spain is also a possibility. But these crises are already under way. Instead, the next crisis will be political, not in the sense of what conventional politician is going to become prime minister, but in the deeper sense of whether Europe’s political elite can retain power, or whether new political forces are going to emerge that will completely reshape the European political landscape. If this happens, it will be by far the most important consequence of the European financial crisis.
Thus far we have seen some changes in personalities in the countries at the center of the crisis. In Greece, Prime Minister George Papandreou stepped aside, while in Italy Prime Minister Silvio Berlusconi now has resigned. Though these resignations have represented a formal change of government, they have not represented a formal policy change. In fact, Papandreou and Berlusconi both stepped down on the condition that their respective governments adopt the austerity policies proposed during their respective tenures.
Europeanists dominate the coalitions that have replaced them. They come from the generation and class that are deeply intellectually and emotionally committed to the idea of Europe. For them, the European Union is not merely a useful tool for achieving national goals. Rather, it is an alternative to nationalism and the horrors that nationalism has brought to Europe. It is a vision of a single Continent drawn together in a common enterprise — prosperity — that abolishes the dangers of a European war, creates a cooperative economic project and, least discussed but not trivial, returns Europe to its rightful place at the heart of the international political system.
For the generation of leadership born just after World War II who came to political maturity in the last 20 years, the European project was an ideological given and an institutional reality. These leaders formed an international web of European leaders who for the most part all shared this vision. This leadership extended beyond the political sphere: Most European elites were committed to Europe (there were, of course, exceptions).

Greece and the Struggle of the European Elite
Now we are seeing this elite struggle to preserve its vision. When Papandreou called for a referendum on austerity, the European elite put tremendous pressure on him to abandon his initiative. Given the importance of the austerity agreements to the future of Greece, the idea of a referendum made perfect sense. A referendum would allow the Greek government to claim its actions enjoyed the support of the majority of the Greek people. Obviously, it is not clear that the Greeks would have approved the agreement.
Led by German Chancellor Angela Merkel, the European elite did everything possible to prevent such an outcome. This included blocking the next tranche of bailout money and suspending all further bailout money until Greek politicians could commit to all previously negotiated austerity measures. European outrage at the idea of a Greek referendum makes perfect sense.
Coming under pressure from Greece and the European elite, Papandreou resigned and was replaced by a former vice president of the European Central Bank. Already abandoned by Papandreou, the idea of a referendum disappeared.
Two dimensions explain this outcome. The first was national. The common perception in the financial press is that Greece irresponsibly borrowed money to support extravagant social programs and then could not pay off the loans. But there also is validity to the Greek point of view. From this perspective, under financial pressure, the European Union was revealed as a mechanism for Germany to surge exports into developing EU countries via the union’s free trade system. Germany also used Brussels’ regulations and managed the euro such that Greece found itself in an impossible situation. Germany then called on Athens to impose austerity on the Greek people to save irresponsible financiers who, knowing perfectly well what Greece’s economic position was, were eager to lend money to the Greeks. Each version of events has some truth to it, but the debate ultimately was between the European and Greek elites. It was an internal dispute, and whether for Greece’s benefit or for the European financial system’s benefit, both sides were committed to finding a solution.
The second dimension had to do with the Greek public and the Greek and European elites. The Greek elite clearly benefited financially from the European Union. The Greek public, by contrast, had a mixed experience. Certainly, the 20 years of prosperity since the 1990s benefited many — but not all. Economic integration left the Greek economy wide open for other Europeans to enter, putting segments of the Greek economy at a terrific disadvantage. European competitors overwhelmed workers in many industries along with small-business owners in particular. So there always was an argument in Greece for opposing the European Union. The stark choice posed by the current situation strengthened this argument, namely, who would bear the burden of the European system’s dysfunction in Greece? In other words, assuming the European Union was to be saved, who would absorb the cost? The bailouts promised by Germany on behalf of Europe would allow the Greeks to stabilize their financial system and repay at least some of their loans to Europe. This would leave the Greek elite generally intact. The price to Greece would be austerity, but the Greek elite would not pay that price. Members of the broader public — who would lose jobs, pensions, salaries and careers — would.
Essentially, the first question was whether Greece as a nation would deliberately default on its debts — as many corporations do — and force a restructuring on its terms regardless of what the European financial system needed, or whether it would seek to accommodate the European system. The second was whether it would structure an accommodation in Europe such that the burden would not fall on the public but on the Greek elite.
The Greek government chose to seek accommodation with European needs and to allow the major impact of austerity to fall on the public as a consequence of the elite’s interests in Europe — now deep and abiding — and the ideology of Europeanism. Since by its very nature the burden of austerity would fall on the public, it was vital a referendum not be held. Even so, the Greeks undoubtedly would seek to evade the harshest dimensions of austerity. That is the social contract in Greece: The Greeks would promise the Europeans what they wanted, but they would protect the public via duplicity. While that approach might work in Greece, it cannot work in a country like Italy, whose exposure is too large to hide via duplicity. Similarly, duplicity cannot be the ultimate solution to the European crisis.

The Real European Crisis
And here we come to the real European crisis. Given the nature of the crisis, which we have seen play out in Greece, the European elite can save the European concept and their own interests only by transferring the cost to the broader public, and not simply among debtors. Creditors like Germany, too, must absorb the cost and distribute it to the public. German banks simply cannot manage to absorb the losses. Like the French, they will have to be recapitalized, meaning the cost will fall to the public.
Europe was not supposed to work this way. Like Immanuel Kant’s notion of a “Perpetual Peace,” the European Union promised eternal prosperity. That plus preventing war were Europe’s great promises; there was no moral project beyond these. Failure to deliver on either promise undermines the European project’s legitimacy. If the price of retaining Europe is a massive decline in Europeans’ standard of living, then the argument for retaining the European Union is weakened.
As important, if Europe is perceived as failing because the European elite failed, and the European elite is perceived as defending the European idea as a means of preserving its own interests and position, then the public’s commitment to the European idea — never as robust as the elite’s commitment — is put in doubt. The belief in Europe that the crisis can be managed within current EU structures has been widespread. The Germans, however, have floated a proposal that would give creditors in Europe — i.e., the Germans — the power to oversee debtors’ economic decisions. This would undermine sovereignty dramatically. Losing sovereignty for greater prosperity would work in Europe. Losing it to pay back the debts of Europe’s banks is a much harder sell.

The Immigrant Factor and Upcoming Elections
All of this comes at a time of anti-immigrant, particularly anti-Muslim, feeling among the European public. In some countries, anger increasingly has been directed at the European Union and its borders policies — and at European countries’ respective national and international elites, who have used immigration to fuel the economy while creating both economic and cultural tensions in the native population. Thus, immigration has become linked to general perceptions of the European Union, opening both a fundamental economic and cultural divide between European elites and the public.
Racial and ethnic tensions combined with economic austerity and a sense of betrayal toward the elite creates an explosive mixture. Europe experienced this during the inter-war period, though this is not a purely European phenomenon. Disappointment in one’s personal life combined with a feeling of cultural disenfranchisement by outsiders and the sense that the elite is neither honest, nor competent nor committed to the well-being of its own public tends to generate major political reactions anywhere in the world.
Europe has avoided an explosion thus far. But the warning signs are there. Anti-European and anti-immigrant factions existed even during the period when the European Union was functioning, with far-right parties polling up to 16 percent in France. It is not clear that the current crisis has strengthened these elements, but how much this crisis will cost the European public and the absence of miraculous solutions also have not yet become clear. As Italy confronts its crisis, the cost — and the inevitably of the cost — will become clearer.
A large number of elections are scheduled or expected in Europe in 2012 and 2013, including a French presidential election in 2012 and German parliamentary elections in 2013. At the moment, these appear set to be contests between the conventional parties that have dominated Europe since World War II in the West and since 1989 in the East. In general, these are the parties of the elite, all more or less buying into Europe. But anti-European factions have emerged within some of these parties, and as sentiment builds, new parties may form and anti-European factions within existing parties may grow. A crisis of this magnitude cannot happen without Tea Party- and Occupy Wall Street-type factions emerging. In Europe, however — where in addition to economics the crisis is about race, sovereignty,  national self-determination and the moral foundations of the European Union — these elements will be broader and more intense.
Populist sentiment coupled with racial and cultural concerns is the classic foundation for right-wing nationalist parties. The European left in general is part of the pro-European elite. Apart from small fragments, very little of the left hasn’t bought into Europe. It is the right that has earned a meaningful following by warning about Europe over the past 20 years. It thus would seem reasonable to expect that these factions will become much stronger as the price of the crisis — and who is going to bear it — becomes apparent.
The real question, therefore, is not how the financial crisis works out. It is whether the European project will survive. And that depends on whether the European elite can retain its legitimacy. That legitimacy is not gone by any means, but it is in the process of being tested like never before, and it is difficult to see how the elite retains it. The polls don’t show the trend yet because the magnitude of the impact on individual lives has not manifested itself in most of Europe. When it does show itself, there will be a massive recalculation regarding the worth and standing of the European elite. There will be calls for revenge, and vows of never allowing such a thing to recur.
Regardless of whether the next immediate European crisis is focused on Spain or Italy, it follows that by mid-decade, Europe’s political landscape will have shifted dramatically, with new parties, personalities and values emerging. The United States shares much of this trend, but its institutions are not newly invented. Old and not working creates problems; new and not working is dangerous. Why the United States will take a different path is a subject for another time. Suffice it to say that the magnitude of Europe’s problems goes well beyond finance.
The European crisis is one of sovereignty, cultural identity and the legitimacy of the elite. The financial crisis has several outcomes, all bad. Regardless of which is chosen, the impact on the political system will be dramatic.
« Τελευταία τροποποίηση: 15 Νοεμβρίου 2011, 18:28:06 από Predator »
“It’s a poor sort of memory that onlyworks backwards, the Queen remarked.”
Lewis Carroll, 1872,
Through the Looking Glass

15 Νοεμβρίου 2011, 21:24:03
Απάντηση #227
Αποσυνδεδεμένος

Argirios Argiriou

Moderator
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
Everyone is wondering about the next disaster to befall Europe.  Italy is one focus; Spain is also a possibility. But these crises are already under way. Instead, the next crisis will be political, not in the sense of what conventional politician is going to become prime minister, but in the deeper sense of whether Europe’s political elite can retain power, or whether new political forces are going to emerge that will completely reshape the European political landscape. If this happens, it will be by far the most important consequence of the European financial crisis.
Thus far we have seen some changes in personalities in the countries at the center of the crisis. In Greece, Prime Minister George Papandreou stepped aside, while in Italy Prime Minister Silvio Berlusconi now has resigned. Though these resignations have represented a formal change of government, they have not represented a formal policy change. In fact, Papandreou and Berlusconi both stepped down on the condition that their respective governments adopt the austerity policies proposed during their respective tenures.
Europeanists dominate the coalitions that have replaced them. They come from the generation and class that are deeply intellectually and emotionally committed to the idea of Europe. For them, the European Union is not merely a useful tool for achieving national goals. Rather, it is an alternative to nationalism and the horrors that nationalism has brought to Europe. It is a vision of a single Continent drawn together in a common enterprise — prosperity — that abolishes the dangers of a European war, creates a cooperative economic project and, least discussed but not trivial, returns Europe to its rightful place at the heart of the international political system.
For the generation of leadership born just after World War II who came to political maturity in the last 20 years, the European project was an ideological given and an institutional reality. These leaders formed an international web of European leaders who for the most part all shared this vision. This leadership extended beyond the political sphere: Most European elites were committed to Europe (there were, of course, exceptions).

Greece and the Struggle of the European Elite
Now we are seeing this elite struggle to preserve its vision. When Papandreou called for a referendum on austerity, the European elite put tremendous pressure on him to abandon his initiative. Given the importance of the austerity agreements to the future of Greece, the idea of a referendum made perfect sense. A referendum would allow the Greek government to claim its actions enjoyed the support of the majority of the Greek people. Obviously, it is not clear that the Greeks would have approved the agreement.
Led by German Chancellor Angela Merkel, the European elite did everything possible to prevent such an outcome. This included blocking the next tranche of bailout money and suspending all further bailout money until Greek politicians could commit to all previously negotiated austerity measures. European outrage at the idea of a Greek referendum makes perfect sense.
Coming under pressure from Greece and the European elite, Papandreou resigned and was replaced by a former vice president of the European Central Bank. Already abandoned by Papandreou, the idea of a referendum disappeared.
Two dimensions explain this outcome. The first was national. The common perception in the financial press is that Greece irresponsibly borrowed money to support extravagant social programs and then could not pay off the loans. But there also is validity to the Greek point of view. From this perspective, under financial pressure, the European Union was revealed as a mechanism for Germany to surge exports into developing EU countries via the union’s free trade system. Germany also used Brussels’ regulations and managed the euro such that Greece found itself in an impossible situation. Germany then called on Athens to impose austerity on the Greek people to save irresponsible financiers who, knowing perfectly well what Greece’s economic position was, were eager to lend money to the Greeks. Each version of events has some truth to it, but the debate ultimately was between the European and Greek elites. It was an internal dispute, and whether for Greece’s benefit or for the European financial system’s benefit, both sides were committed to finding a solution.
The second dimension had to do with the Greek public and the Greek and European elites. The Greek elite clearly benefited financially from the European Union. The Greek public, by contrast, had a mixed experience. Certainly, the 20 years of prosperity since the 1990s benefited many — but not all. Economic integration left the Greek economy wide open for other Europeans to enter, putting segments of the Greek economy at a terrific disadvantage. European competitors overwhelmed workers in many industries along with small-business owners in particular. So there always was an argument in Greece for opposing the European Union. The stark choice posed by the current situation strengthened this argument, namely, who would bear the burden of the European system’s dysfunction in Greece? In other words, assuming the European Union was to be saved, who would absorb the cost? The bailouts promised by Germany on behalf of Europe would allow the Greeks to stabilize their financial system and repay at least some of their loans to Europe. This would leave the Greek elite generally intact. The price to Greece would be austerity, but the Greek elite would not pay that price. Members of the broader public — who would lose jobs, pensions, salaries and careers — would.
Essentially, the first question was whether Greece as a nation would deliberately default on its debts — as many corporations do — and force a restructuring on its terms regardless of what the European financial system needed, or whether it would seek to accommodate the European system. The second was whether it would structure an accommodation in Europe such that the burden would not fall on the public but on the Greek elite.
The Greek government chose to seek accommodation with European needs and to allow the major impact of austerity to fall on the public as a consequence of the elite’s interests in Europe — now deep and abiding — and the ideology of Europeanism. Since by its very nature the burden of austerity would fall on the public, it was vital a referendum not be held. Even so, the Greeks undoubtedly would seek to evade the harshest dimensions of austerity. That is the social contract in Greece: The Greeks would promise the Europeans what they wanted, but they would protect the public via duplicity. While that approach might work in Greece, it cannot work in a country like Italy, whose exposure is too large to hide via duplicity. Similarly, duplicity cannot be the ultimate solution to the European crisis.

The Real European Crisis
And here we come to the real European crisis. Given the nature of the crisis, which we have seen play out in Greece, the European elite can save the European concept and their own interests only by transferring the cost to the broader public, and not simply among debtors. Creditors like Germany, too, must absorb the cost and distribute it to the public. German banks simply cannot manage to absorb the losses. Like the French, they will have to be recapitalized, meaning the cost will fall to the public.
Europe was not supposed to work this way. Like Immanuel Kant’s notion of a “Perpetual Peace,” the European Union promised eternal prosperity. That plus preventing war were Europe’s great promises; there was no moral project beyond these. Failure to deliver on either promise undermines the European project’s legitimacy. If the price of retaining Europe is a massive decline in Europeans’ standard of living, then the argument for retaining the European Union is weakened.
As important, if Europe is perceived as failing because the European elite failed, and the European elite is perceived as defending the European idea as a means of preserving its own interests and position, then the public’s commitment to the European idea — never as robust as the elite’s commitment — is put in doubt. The belief in Europe that the crisis can be managed within current EU structures has been widespread. The Germans, however, have floated a proposal that would give creditors in Europe — i.e., the Germans — the power to oversee debtors’ economic decisions. This would undermine sovereignty dramatically. Losing sovereignty for greater prosperity would work in Europe. Losing it to pay back the debts of Europe’s banks is a much harder sell.

The Immigrant Factor and Upcoming Elections
All of this comes at a time of anti-immigrant, particularly anti-Muslim, feeling among the European public. In some countries, anger increasingly has been directed at the European Union and its borders policies — and at European countries’ respective national and international elites, who have used immigration to fuel the economy while creating both economic and cultural tensions in the native population. Thus, immigration has become linked to general perceptions of the European Union, opening both a fundamental economic and cultural divide between European elites and the public.
Racial and ethnic tensions combined with economic austerity and a sense of betrayal toward the elite creates an explosive mixture. Europe experienced this during the inter-war period, though this is not a purely European phenomenon. Disappointment in one’s personal life combined with a feeling of cultural disenfranchisement by outsiders and the sense that the elite is neither honest, nor competent nor committed to the well-being of its own public tends to generate major political reactions anywhere in the world.
Europe has avoided an explosion thus far. But the warning signs are there. Anti-European and anti-immigrant factions existed even during the period when the European Union was functioning, with far-right parties polling up to 16 percent in France. It is not clear that the current crisis has strengthened these elements, but how much this crisis will cost the European public and the absence of miraculous solutions also have not yet become clear. As Italy confronts its crisis, the cost — and the inevitably of the cost — will become clearer.
A large number of elections are scheduled or expected in Europe in 2012 and 2013, including a French presidential election in 2012 and German parliamentary elections in 2013. At the moment, these appear set to be contests between the conventional parties that have dominated Europe since World War II in the West and since 1989 in the East. In general, these are the parties of the elite, all more or less buying into Europe. But anti-European factions have emerged within some of these parties, and as sentiment builds, new parties may form and anti-European factions within existing parties may grow. A crisis of this magnitude cannot happen without Tea Party- and Occupy Wall Street-type factions emerging. In Europe, however — where in addition to economics the crisis is about race, sovereignty,  national self-determination and the moral foundations of the European Union — these elements will be broader and more intense.
Populist sentiment coupled with racial and cultural concerns is the classic foundation for right-wing nationalist parties. The European left in general is part of the pro-European elite. Apart from small fragments, very little of the left hasn’t bought into Europe. It is the right that has earned a meaningful following by warning about Europe over the past 20 years. It thus would seem reasonable to expect that these factions will become much stronger as the price of the crisis — and who is going to bear it — becomes apparent.
The real question, therefore, is not how the financial crisis works out. It is whether the European project will survive. And that depends on whether the European elite can retain its legitimacy. That legitimacy is not gone by any means, but it is in the process of being tested like never before, and it is difficult to see how the elite retains it. The polls don’t show the trend yet because the magnitude of the impact on individual lives has not manifested itself in most of Europe. When it does show itself, there will be a massive recalculation regarding the worth and standing of the European elite. There will be calls for revenge, and vows of never allowing such a thing to recur.
Regardless of whether the next immediate European crisis is focused on Spain or Italy, it follows that by mid-decade, Europe’s political landscape will have shifted dramatically, with new parties, personalities and values emerging. The United States shares much of this trend, but its institutions are not newly invented. Old and not working creates problems; new and not working is dangerous. Why the United States will take a different path is a subject for another time. Suffice it to say that the magnitude of Europe’s problems goes well beyond finance.
The European crisis is one of sovereignty, cultural identity and the legitimacy of the elite. The financial crisis has several outcomes, all bad. Regardless of which is chosen, the impact on the political system will be dramatic.

Συμφωνώ κατά βάση με το παραπάνω άρθρο. Ποιά όμως είναι η πηγή του;
(  Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος  )
Before ordering a test decide what you will do if it is (1) positive, or (2) negative. If both answers are the same, don't do the test. Archie Cochrane.

15 Νοεμβρίου 2011, 21:56:37
Απάντηση #228
Αποσυνδεδεμένος

timex



27 Νοεμβρίου 2011, 18:51:32
Απάντηση #229
Αποσυνδεδεμένος

Loumakis

Επώνυμοι
 Στο ιστολόγιο  Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος  δημοσιεύθηκε το παρακάτω καταπληκτικό άρθρο, του οποίου παραθέτω μόνο την αρχή (ξεπερνάει τον επιτρεπόμενο αριθμό χαρακτήρων για δημοσίευση στο φόρουμ). Απο τους συνδέσμους που παραθέτω μπορείτε να κατεβάσετε τα πρωτότυπα κείμενα σε μορφη .pdf.
 Μπορείτε να το διαβάσετε σε πιο ευανάγνωστη μορφή και Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος.

Επτά Μύθοι για την Κρίση του (Ελληνικού) Χρέους

του Στέργιου Σκαπέρδα, Καθηγητή Οικονομικών, University of California, Irvine
Αρχική Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος, 28 Οκτωβρίου, 2011, και  Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος


Στις απόψεις που παρουσιάζονται στον ευρείας κυκλοφορίας ελληνικό Τύπο υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός λαθεμένων αντιλήψεων και μύθων σχετικά με τα αίτια και τις συνέπειες της κρίσης, καθώς και με τις πολιτικές τις διαθέσιμες για την καταπολέμησή της. Μερικές από τις αντιλήψεις αυτές αναπαράγονται συνειδητά από την κυβέρνηση και τον Τύπο παρ’ ότι ξέρουν πως δεν είναι σωστές. Ενώ κάποιες άλλες είναι κατά τα φαινόμενα απόψεις που συμμερίζονται τόσο κυβερνητικοί αξιωματούχοι όσο και η πλειοψηφία του Τύπου.

Πολλοί Έλληνες που δεν είναι οικονομολόγοι ή ειδικοί καταλαβαίνουν, συνειδητά ή ενστικτωδώς, ότι υπάρχει κάποιο σοβαρό πρόβλημα με την κυρίαρχη άποψη, αλλά δεν έχουν τις γνώσεις να επιχειρηματολογήσουν τεκμηριωμένα ενάντια σ’ αυτές τις αντιλήψεις. Επιπλέον, πολλοί που έχουν τις γνώσεις και θα μπορούσαν να το κάνουν είτε αυτολογοκρίνονται είτε δεν έχουν εύκολη πρόσβαση στον ευρείας κυκλοφορίας Τύπο.

Ένα μέρος αυτών των αντιλήψεων επικρατεί επίσης στον διεθνή Τύπο και αναπαράγεται από Ευρωπαίους πολιτικούς, τραπεζίτες και δημοσιογράφους. Νομίζω πως, κατά περίεργο τρόπο, υπάρχει λιγότερη συζήτηση και αμφισβήτηση αυτών των λαθεμένων αντιλήψεων μέσα στις χώρες της Ευρωζώνης παρά έξω από αυτές. Ίσως αυτό συμβαίνει επειδή αυτοί που παρατηρούν τα πράγματα απ’ έξω διστάζουν λιγότερο να προβούν σε ανεξάρτητη αξιολόγηση των προβλημάτων της Ευρωζώνης και της Ελλάδας.

    * Μύθος 1ος: Στάση πληρωμών ή «χρεοκοπία» θα ήταν καταστροφικές για την Ελλάδα.
    * Μύθος 2ος: Ο στόχος της τρόικας είναι να «σώσει» την Ελλάδα.
    * Mύθος 3ος: Η κύρια αιτία της κρίσης είναι η διαφθορά των Ελλήνων και του ελληνικού κράτους
    * Μύθος 4ος: Αν η ελληνική κυβέρνηση ήταν ικανή, οι στόχοι του Μνημονίου δεν θα αποτύγχαναν.
    * Μύθος 5ος: Ακολουθώντας τις συνταγές της τρόικας η Ελλάδα θα επιστρέψει στον δρόμο της ευημερίας.
    * Μύθος 6ος: Η έξοδος από την Ευρωζώνη θα ήταν το χειρότερο δυνατό αποτέλεσμα.
    * Μύθος 7ος: Στις διαπραγματεύσεις της με την τρόικα η ελληνική κυβέρνηση έχει πολύ μικρή διαπραγματευτική ισχύ.

Θα επιχειρηματολογήσω διαδοχικά εναντίον κάθε μύθου και στο τέλος θα εκθέσω κάποια συμπερασματικά σχόλια.
.................................................................................
« Τελευταία τροποποίηση: 27 Νοεμβρίου 2011, 22:32:02 από Loumakis »
"Οσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται, ζυγόν δουλείας άς έχωσι. Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία" (Ανδρέας Κάλβος, ωδή εις Σάμον)
   Συμπέρασμα: η πατρίδα δεν μπορεί να περιμένει σωτηρία απο ενάρετους δειλούς, θα πρέπει να το λέει και η καρδιά τους.

27 Νοεμβρίου 2011, 22:26:44
Απάντηση #230
Αποσυνδεδεμένος

Δ. Κουναλάκης

Administrator
Πάντως το ελληνικό παράδοξο στο Jumbo του Ηρακλείου παραμένει ....
Σε καιρό κρίσης για ένα μαγαζί που δεν πωλεί είδη πρώτης ανάγκης ο κόσμος ήταν απίστευτα πολυπληθής το Σάββατο που το επισκέφτηκα.
Λες και η οικονομική κρίση είναι κάτι που δεν πέρασε από τη σκέψη του κόσμου.
Τελικά παντού υπάρχει ένα μύθος....
« Τελευταία τροποποίηση: 28 Νοεμβρίου 2011, 10:22:15 από Δ. Κουναλάκης »
Eίπες ότι μια μέρα θα φύγεις, μην τολμήσεις, είσαι χαζός;
όταν έχεις τέτοιους αυλικούς και τέτοια καρέκλα, τι απερισκεψία!
Ένα ξεροκόμματο κάθε πιστός να μασουλάει, "Ναι αρχηγέ" θα λέει συνεχώς
τιμωρία αμείλικτη σ' όποιον τολμά να σ΄αμφισβητεί έργα και πρόσωπα, τι ύβρης!
Ω αρχηγέ, είσαι ο μοναδικός, και τη ζωή μας χρωστάμε σε σένα οι φτωχοί!
Από μετάφραση αραβικού κειμένου

6 Δεκεμβρίου 2011, 18:15:21
Απάντηση #231
Αποσυνδεδεμένος

Gatekeeper

Επώνυμοι

Όντως αυτή η "αναμενόμενη" καταστροφή κεφαλαίου συζητείται πολύ έντονα....για ένα και μόνο λόγο.
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΧΡΕΟΥΣ, ο δυτικός κόσμος εχεί μεγάλο χρέος...
“It’s a poor sort of memory that onlyworks backwards, the Queen remarked.”
Lewis Carroll, 1872,
Through the Looking Glass

8 Δεκεμβρίου 2011, 23:15:30
Απάντηση #232
Αποσυνδεδεμένος

Loumakis

Επώνυμοι
  Απο Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

«Η Ελλάδα να κάνει αθέτηση πληρωμών»

ΚΩΣΤΑ ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ Καθηγητή Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου.

Ζήτημα εβδομάδων θεωρεί τη διάλυση της ευρωζώνης ο καθηγητής Κ. Λαπαβίτσας και προτείνει ως μόνη εναλλακτική λύση την αθέτηση πληρωμών και έξοδο από την ΟΝΕ. Αναλυτικά:

ΕΡΩΤΗΣΗ: Βρισκόμαστε μπροστά στη διάλυση της ευρωζώνης;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Η διαδικασία διάλυσης είναι ήδη πολύ προχωρημένη. Η ΟΝΕ πάσχει από τεράστιες ανισορροπίες, όπου τα πλεονάσματα του κέντρου, κυρίως της Γερμανίας, αντιστοιχούν με ελλείμματα της περιφέρειας. Το χρέος που πνίγει την περιφέρεια είναι απόρροια αυτών των ανισορροπιών. Η λιτότητα κάνει τα πράγματα χειρότερα γιατί φέρνει ύφεση. Ακόμη και τα κράτη του κέντρου θα έχουν πλέον μεγάλα προβλήματα στην εξυπηρέτηση του χρέους τους. Για το λόγο αυτό οι χρηματοπιστωτικές αγορές ξεφορτώνονται τα ομόλογα άλλων χωρών και αγοράζουν γερμανικά που τα θεωρούν τα μόνα ασφαλή. Τις πρόσφατες μέρες ανέβηκαν τα σπρεντ της Ιταλίας, της Ισπανίας, του Βελγίου, αλλά και της Γαλλίας. Οσο ανεβαίνουν τα σπρεντ, τόσο ευνοείται η κερδοσκοπία και στην ουσία καταρρέει η αγορά κρατικών ομολόγων της Ευρώπης. Αν συνεχιστεί αυτή η πορεία, η διάλυση είναι θέμα εβδομάδων.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Ποιοι κινδυνεύουν περισσότερο;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Οι τράπεζες κέντρου και περιφέρειας που είναι εκτεθειμένες στο κρατικό χρέος. Στην πρώτη γραμμή βρίσκονται οι γαλλικές τράπεζες, που και μόνο η έκθεσή τους στα ιταλικά ομόλογα ίσως να ξεπερνάει τα 300 δισ. Πιθανή καταρρεύση των τραπεζών θα μας οδηγήσει σε πανευρωπαϊκή κρίση χωρίς προηγούμενο.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Υπάρχει τρόπος θεσμικής παρέμβασης για διάσωση του ευρώ; Είναι δυνατή μια παρεμβατική κεϊνσιανή πολιτική;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ο μόνος διαθέσιμος μηχανισμός είναι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που ήδη παρεμβαίνει αγοράζοντας ιταλικά και ισπανικά ομόλογα. Πιέζεται να γιγαντώσει τις αγορές της διαθέτοντας ίσως και πάνω από 2 τρισ. και υπερδιπλασιάζοντας τον ισολογισμό της. Αντιδρά όμως η Γερμανία που έχει σοβαρούς λόγους από τη δική της σκοπιά. Πρώτον, η παρέμβαση της ΕΚΤ θα ήταν απλώς παράταση χρόνου που από μόνη της δεν θα μπορούσε να λύσει τις βασικές ανισορροπίες της ΟΝΕ. Δεύτερον, ο δανεισμός θα έθετε σε κίνδυνο την αξιοπιστία της ΕΚΤ και άρα το ίδιο το ευρώ. Κεϊνσιανή λύση είναι εξαιρετικά δύσκολη διότι το ευρώ φτιάχτηκε για να προωθήσει τα συμφέροντα των μεγάλων τραπεζών, των μεγάλων επιχειρήσεων και των χωρών του κέντρου. Αν υπάρξει δομική λύση, αυτή θα έχει «γερμανικά» χαρακτηριστικά, δηλαδή δημοσιονομικό έλεγχο από το Βερολίνο, κυρώσεις για τους «άτακτους» και τεράστια πίεση στους εργαζόμενους για να ανεβεί η ανταγωνιστικότητα.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Τι μπορεί να κάνει η Ελλάδα;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Η Ελλάδα θα έπρεπε να είχε κάνει αθέτηση πληρωμών στο δημόσιο χρέος και έξοδο από την ΟΝΕ με δικιά της πρωτοβουλία και συντεταγμένα ήδη από τις αρχές του 2010. Θα είχαμε αποφύγει την τραγική καταστροφή που ζούμε από το μνημόνιο και μετά, με συρρίκνωση του ΑΕΠ ίσως και 7% μόνο το 2011, επίσημη ανεργία πάνω από 18%, απόλυτη κατάρρευση των επενδύσεων και δημόσιο χρέος εκτός ελέγχου. Δεν βλέπω τι θα αλλάξει με τη νέα κυβέρνηση, αφού ο κ. Παπαδήμος δήλωσε ξεκάθαρα ότι θα ακολουθήσει την ίδια πολιτική. Πρόκειται για κοινωνική και εθνική αυτοχειρία. Η Ελλάδα θα φτάσει και πάλι στην αθέτηση πληρωμών και την έξοδο από την ΟΝΕ, αλλά με γονατισμένη οικονομία και διαλυμένη κοινωνία. Είναι ανάγκη να υπάρξει μετωπική συστράτευση, με παράλληλη κοινωνική αλλαγή υπέρ των λαϊκών στρωμάτων, για να αποφευχθεί η καταστροφή.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Ποιοι είναι οι κίνδυνοι αυτής της επιλογής;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Υπάρχουν τρεις μεγάλοι κίνδυνοι, όλοι αντιμετωπίσιμοι. Πρώτον, εμφάνιση τραπεζικής κρίσης κυρίως λόγω της αθέτησης πληρωμών. Να σημειωθεί ότι και με τη σημερινή πολιτική οι ελληνικές τράπεζες είναι ουσιαστικά χρεοκοπημένες και ίσως βρεθούν σε ξένα χέρια. Η λύση είναι να περάσουν σε δημόσια ιδιοκτησία. Η τελική κατάληξη πρέπει να είναι μικρότερες τράπεζες, εστιασμένες στην εγχώρια οικονομία, που θα στηρίζουν την παραγωγή και την απασχόληση. Δεύτερον, κρίση νομισματικής κυκλοφορίας λόγω της αλλαγής νομίσματος. Παρά τα όσα έχουν ακουστεί, πρόκειται για το μικρότερο από τα προβλήματα. Η αλλαγή πρέπει να γίνει ξαφνικά και γρήγορα, με δημόσια εγγύηση των καταθέσεων. Αν το κράτος δείξει αποφασιστικότητα, η κυκλοφορία θα προσαρμοστεί σύντομα. Προσφέρει επίσης τη δυνατότητα αναδιανεμητικής πολιτικής διότι η αλλαγή στη νέα δραχμή μπορεί να γίνει με ευνοϊκότερους όρους για τους μικροκαταθέτες. Τρίτον, συναλλαγματική κρίση διότι η νέα δραχμή θα υποτιμηθεί. Βραχυπρόθεσμα θα υπάρξουν δυσκολίες στα καύσιμα, στα τρόφιμα, στα φάρμακα. Θα χρειαστεί να γίνουν διμερείς συμφωνίες και να εφαρμοστούν διοικητικά μέτρα για να στηριχτούν τα φτωχότερα στρώματα. Μεσοπρόθεσμα το αποτέλεσμα θα είναι θετικό διότι θα πάρει ανάσα η εγχώρια παραγωγή και θα τονωθούν οι εξαγωγές. Το λαϊκό εισόδημα θα μειωθεί διότι θα ακριβύνουν τα εισαγόμενα, όπως τα αυτοκίνητα, αλλά και θα βελτιωθεί διότι θα φτηνύνουν εγχώρια προϊόντα, όπως τα τρόφιμα. Το μεγάλο κέρδος θα είναι η δυνατότητα να προστατευτεί η απασχόληση, αφού θα γίνει ανάκτηση κυριαρχίας στην οικονομική πολιτική.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Δεν θα είναι απομονωμένη και αδύναμη εκτός ευρώ η Ελλάδα;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Κάθε άλλο. Η Ελλάδα μπορεί να παραμείνει ανοιχτή χώρα, με λιγότερη ανισότητα και βελτίωση του εισοδήματος, χωρίς τον χυδαίο νεοπλουτισμό της εποχής του ευρώ. Τα λαϊκά και εργατικά στρώματα μπορούν να προστατεύσουν την εθνική κυριαρχία και να ξαναδώσουν αξιοπρέπεια στον ελληνικό λαό. Πάνω απ' όλα, μπορούν να υπερασπιστούν τη δημοκρατία που πλέον καταρρακώνεται μέσα στην ΟΝΕ. Οσο γρηγορότερα γίνει η αλλαγή τόσο το καλύτερο για όλους μας.

   
"Οσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται, ζυγόν δουλείας άς έχωσι. Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία" (Ανδρέας Κάλβος, ωδή εις Σάμον)
   Συμπέρασμα: η πατρίδα δεν μπορεί να περιμένει σωτηρία απο ενάρετους δειλούς, θα πρέπει να το λέει και η καρδιά τους.

11 Δεκεμβρίου 2011, 23:26:18
Απάντηση #233
Αποσυνδεδεμένος

Loumakis

Επώνυμοι
 Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

Αγοράζοντας πανάκριβα λίγο χρόνο

Του Σταυρου Λυγερου

Η εκταμίευση της 4ης δόσης είχε συνοδευθεί από τζαρτζαρίσματα της τρόικας προς την κυβέρνηση. Της εκταμίευσης της 5ης δόσης προηγήθηκαν ασφυκτικές πιέσεις και η ψήφιση του επώδυνου Μεσοπρόθεσμου. Η εκταμίευση της 6ης δόσης συνδέθηκε με την ψήφιση του επίσης επώδυνου πολυνομοσχεδίου, αλλά τελικώς εξελίχθηκε σ’ ένα θρίλερ γεμάτο προσβολές και ωμούς εκβιασμούς, που παραβίασαν κάθε θεσμική και δημοκρατική τάξη. Αν συνεχιστεί αυτή η κλιμάκωση, αδυνατούμε να φανταστούμε τι θα μας ζητηθεί την επόμενη φορά. Η υπόθεση θα ήταν για γέλια εάν δεν ήταν για κλάματα.

Τώρα που το σίριαλ με την υπογραφή Σαμαρά φαίνεται να λήγει, είναι επιβεβλημένο να επιστρέψουμε στο πραγματικά μείζον ζήτημα. Η θεραπεία-σοκ βυθίζει την Ελλάδα σ’ ένα καταστροφικό αδιέξοδο. Τα γεγονότα διέψευσαν την αρχική διαβεβαίωση ότι το Μνημόνιο θα εξασφάλιζε τον αναγκαίο χρόνο και θα επετύγχανε τη δημοσιονομική εξυγίανση και την ανάταξη της οικονομίας. Οι αριθμοί και τα βιώματα των πολιτών δεν αφήνουν περιθώρια για αμφισβήτηση. Η τρόικα ισχυρίζεται (ολοένα και λιγότερο πια) ότι δεν φταίει η συνταγή της, αλλά η κυβέρνηση Παπανδρέου που δεν την εφάρμοσε σωστά. Εχουμε εξ αρχής υποστηρίξει ότι και η συνταγή ήταν λάθος και ο μάγειρας που την υλοποίησε κακός.

Οπως κι αν κατανεμηθούν οι ευθύνες, πάντως, το γεγονός είναι ότι η Ελλάδα έχει ήδη χρεοκοπήσει. Το μόνο που προσφέρουν οι δόσεις είναι να μεταθέτουν για λίγο αργότερα το αναπόφευκτο. Αυτή η αγορά λίγου χρόνου, όμως, κοστίζει πανάκριβα. Πρώτον, επειδή συσσωρεύει οικονομικά και κοινωνικά ερείπια, αποσαθρώνοντας τον παραγωγικό ιστό. Δεύτερον, επειδή υποθηκεύει δημόσια περιουσία, που θα είναι πολύτιμη στη φάση της ανασυγκρότησης. Το σημαντικότερο είναι ότι η αγορά χρόνου δεν χρησιμοποιείται για να προετοιμάσει το κράτος και την κοινωνία ώστε η χρεοκοπία να γίνει με συντεταγμένο τρόπο εντός της Ευρωζώνης και με το μικρότερο δυνατό οικονομικο-κοινωνικό κόστος. Αντιθέτως, οι δόσεις τροφοδοτούν την ψευδαίσθηση ότι το αναπόφευκτο μπορεί να αποτραπεί. Η κοινωνία τείνει να μετατραπεί σ’ ένα πρεζόνι που δίνει κάθε φορά τα πάντα για να εξασφαλίσει τη δόση του, αντί να μπει σε πρόγραμμα αποτοξίνωσης. Κατ’ αντιδιαστολήν στρώνεται ο δρόμος για μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία-κατάρρευση, η οποία εκ των πραγμάτων θα θέσει την Ελλάδα εκτός Ευρωζώνης.

Ο επαρχιωτισμός των ελληνικών ελίτ τις κάνει να αντιμετωπίζουν τις εντολές του ευρωιερατείου σαν θεόσταλτες. Κι αυτό, όταν οι χειρισμοί του ευρωιερατείου έχουν φέρει την Ευρωζώνη στα πρόθυρα της διάλυσης. Χειρισμοί που πηγάζουν από αντιτιθέμενους οικονομικούς εθνικισμούς, από ιδεοληψίες και διαπλοκή με το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Η πικρή αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε πειραματόζωο και μάλιστα σε αναλώσιμο πειραματόζωο. Το σήμερα της Ελλάδας, όμως, είναι το αύριο των κοινωνιών της ευρωπαϊκής περιφέρειας και το μεθαύριο των κοινωνιών του ευρωπαϊκού πυρήνα. Ας το θυμούνται αυτό.
"Οσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται, ζυγόν δουλείας άς έχωσι. Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία" (Ανδρέας Κάλβος, ωδή εις Σάμον)
   Συμπέρασμα: η πατρίδα δεν μπορεί να περιμένει σωτηρία απο ενάρετους δειλούς, θα πρέπει να το λέει και η καρδιά τους.

13 Δεκεμβρίου 2011, 13:26:54
Απάντηση #234
Αποσυνδεδεμένος

Gatekeeper

Επώνυμοι
“It’s a poor sort of memory that onlyworks backwards, the Queen remarked.”
Lewis Carroll, 1872,
Through the Looking Glass

13 Δεκεμβρίου 2011, 15:21:44
Απάντηση #235
Αποσυνδεδεμένος

Gatekeeper

Επώνυμοι
Επι της ουσίας πρέπει να κοπει νέο χρήμα από την ΕΚΤ και να εκδοθεί ευρωομόλογο το πρόβλημα είναι ......η Γερμανία.
Μην εκπλάγουμε εάν τους επόμενους μήνες βιώσουμε "τραπεζική κατάρρευση" εντός της Γερμανίας. Μόνο εφόσον η κρίση χτυπήσει την Γερμανία εκεί που "πονάει" θα συνθηκολογήσει.
“It’s a poor sort of memory that onlyworks backwards, the Queen remarked.”
Lewis Carroll, 1872,
Through the Looking Glass

14 Δεκεμβρίου 2011, 16:26:41
Απάντηση #236
Αποσυνδεδεμένος

Gatekeeper

Επώνυμοι
Γερμανία: Επανενεργοποιείται το SoFFin

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

Tο ταμείο διάσωσης των τραπεζών SoFFin, το οποίο είχε συσταθεί μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers επανενεργοποιεί η γερμανική κυβέρνηση.

Όπως έδειξαν τα νέα τεστ αντοχής που παρουσίασε την περασμένη εβδομάδα η Ευρωπαϊκή Τραπεζική Αρχή (ΕΒΑ), οι κεφαλαιακές ανάγκες των γερμανικών ιδρυμάτων υπολογίζονται στα 13 δισ. ευρώ.

Αυτό όμως δεν οφείλεται μόνο στους νέους κανονισμούς κεφαλαιακής επάρκειας, σύμφωνα με τον Μάρτιν Φάουστ από το Frankfurt School of Economics. «Στα σενάρια αυτά, η αξιολόγηση των κρατικών ομολόγων που διαθέτουν οι τράπεζες έγινε στη βάση της σημερινής τους ονομαστικής αξίας. Ομόλογα της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Ιταλίας έχουν απολέσει όμως ως γνωστόν, μεγάλο μέρος της αξίας τους τους τελευταίους μήνες», αναφέρει.

Αυτό συνέβαλε στο να «κοπούν» πολλές τράπεζες στο πρόσφατο τεστ αντοχής. Μια μέρα αργότερα ωστόσο οι Ευρωπαίοι ηγέτες αποφάσιζαν ότι δεν πρόκειται να υπάρξει ξανά εθελοντικό «κούρεμα», όπως έγινε στην περίπτωση της Ελλάδας. Με απλά λόγια: τα κρατικά ομόλογα της ευρωζώνης θα πρέπει να θεωρούνται και πάλι ασφαλή. Μια παράδοξη κατάσταση, κατά τον Φάουστ.

«Από τη μια ζητάμε από τις τράπεζες μεγαλύτερη κεφαλαιακή επάρκεια για τα ομόλογα που διαθέτουν. Από την άλλη οι ευρωπαίοι ηγέτες αποφασίζουν ότι δεν θα υπάρξουν απώλειες όσον αφορά τα ομόλογα», τονίζει. Ως εκ τούτου θεωρεί ότι η επανενεργοποίηση του Soffin είναι απλώς ένα προληπτικό μέτρο.

Διαφορετικά βλέπει τα πράγματα ο επικεφαλής οικονομολόγος της Sal. Oppenheim, Νόρμπερτ Μπρεμς. «Όπως φαίνεται, μια μικρή ομάδα τραπεζών δεν θα τα καταφέρει με τις δικές της δυνάμεις και θα χρειαστεί βοήθεια. Γι' αυτό και είναι χρήσιμο να υπάρχει το κατάλληλο εργαλείο και να επανενεργοποιηθεί το Soffin»,
αναφέρει
“It’s a poor sort of memory that onlyworks backwards, the Queen remarked.”
Lewis Carroll, 1872,
Through the Looking Glass

22 Δεκεμβρίου 2011, 19:06:11
Απάντηση #237
Αποσυνδεδεμένος

Gatekeeper

Επώνυμοι
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδοςτραπεζικά_νέα/item/31953-ετοιμάζουν-χτύπημα-στα-φυσικά-πρόσωπα-που-κατέχουν-ομόλογα-θα-υποστούν-haircut-–-πιθανόν-να-τεθεί-ως-όριο-τα-100-χιλ-ευρώ-–-στο-μικροσκόπιο-ομόλογα-υψηλής-κερδοσκοπίας-μάρτιος-2012-–-τραγικό-λάθος-να-ζημιωθούν-οι-απλοί-επενδυτές
“It’s a poor sort of memory that onlyworks backwards, the Queen remarked.”
Lewis Carroll, 1872,
Through the Looking Glass

22 Δεκεμβρίου 2011, 19:08:04
Απάντηση #238
Αποσυνδεδεμένος

Gatekeeper

Επώνυμοι
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

Αυτό κι αν είναι καταστροφή πλούτου.
“It’s a poor sort of memory that onlyworks backwards, the Queen remarked.”
Lewis Carroll, 1872,
Through the Looking Glass

29 Δεκεμβρίου 2011, 19:27:23
Απάντηση #239
Αποσυνδεδεμένος

Gatekeeper

Επώνυμοι
Νέες πτυχές του πολυθρύλητου PSI+ φέρνει στο φως το Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος.
Με βάση αξιόπιστες πηγές φαίνεται ότι έχει αποφασιστεί η χρεοκοπία της Ελλάδος εντός του ευρώ. Το σχέδιο πιθανότατα θα λάβει χώρα τον Μάρτιο του 2012.

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδοςτραπεζικά_νέα/item/32404-σχεδιάζουν-την-χρεοκοπία-της-ελλάδος-εντός-ευρώ-πιθανότατα-τον-μάρτιο-–-πως-θα-χρησιμοποιηθεί-το-psi%20-για-το-default-της-ελλάδος-και-γιατί-δεν-θα-ξεπεράσει-η-συμμετοχή-των-ιδιωτών-το-55-με-60-υποχρεωτικό-το-haircut-58-60
“It’s a poor sort of memory that onlyworks backwards, the Queen remarked.”
Lewis Carroll, 1872,
Through the Looking Glass

 

Σχετικά θέματα

  Τίτλος / Ξεκίνησε από Απαντήσεις Τελευταίο μήνυμα
0 Απαντήσεις
2776 Εμφανίσεις
Τελευταίο μήνυμα 13 Μαΐου 2012, 23:30:52
από Argirios Argiriou
39 Απαντήσεις
20933 Εμφανίσεις
Τελευταίο μήνυμα 26 Ιανουαρίου 2015, 11:44:32
από EzeΤΡΟΛ
1 Απαντήσεις
8310 Εμφανίσεις
Τελευταίο μήνυμα 4 Δεκεμβρίου 2020, 00:03:54
από Argirios Argiriou
0 Απαντήσεις
6061 Εμφανίσεις
Τελευταίο μήνυμα 6 Μαρτίου 2022, 09:44:31
από Argirios Argiriou
4 Απαντήσεις
12566 Εμφανίσεις
Τελευταίο μήνυμα 27 Απριλίου 2024, 07:59:21
από Argirios Argiriou