Καλώς ήρθατε στην διαδικτυακή μας κοινότητα.
Εδώ μπορείτε να συζητήσετε και να ενημερωθείτε για θέματα που αφορούν την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας.
Για να συμμετέχετε και να μπορείτε να κατεβάσετε αρχεία και εικόνες που βρίσκονται στα μηνύματα πρέπει να εγγραφείτε.
Η εγγραφή είναι δωρεάν και θα σας αποσταλεί άμεσα ένα e-mail για την ενεργοποίηση της εγγραφής σας.
Εάν δεν το λάβετε σε λίγα λεπτά ελέγξετε το φάκελο ομαδικής αλληλογραφίας ή το φάκελο SPAM ή το φάκελο ανεπιθύμητης αλληλογραφίας καθώς μπορεί να βρεθεί εκεί από λάθος του λογισμικού ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.
Εάν έχετε ξεχάσει τον κωδικό σας, μπορείτε να ζητήσετε να σας ξανασταλεί από εδώ.
25 Νοεμβρίου 2024, 20:54:24

Αποστολέας Θέμα: Οικονομική κρίση - Ελληνική οικονομία και αξιοπιστία  (Αναγνώστηκε 198557 φορές)

0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.

22 Ιουλίου 2015, 12:11:44
Απάντηση #435
Αποσυνδεδεμένος

Ορθοπαιδικός


Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
  Τελικά η ιστορία επαναλαμβάνεται, έχοντας πολλές φορές τα στοιχεία της τραγωδίας. Αν κάποιος θελήσει να συγκρίνει την ιστορία των ελληνικών δανείων από την εποχή του αγώνα της Ανεξαρτησίας  μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα με τα σημερινά, σίγουρα θα βρεί ανατριχιαστικές ομοιότητες. Οι ομοιότητες αυτές αρχίζουν από το μύθο του τεμπέλη και ακαμάτη Έλληνα και καταλήγουν στην πραγματικότητα των στυγνών κερδοσκοπικών, αλλά και πολιτικών σκοπιμοτήτων, που υπαγόρευαν τις επιλογές των δανειστών και οι οποίες για να γίνουν πιστευτές στη δική τους κοινή γνώμη, υπαγόρευαν την ανάγκη να δημιουργηθεί και να μεγεθυνθεί ο  «μύθος του τεμπέλη». Κατά τα άλλα, όλες οι ιστορίες χρέους έχουν κοινά χαρακτηριστικά: κερδοσκοπία των πιστωτών, εγχώριους μεσάζοντες και αντιπροσώπους, πολιτικές μεθοδεύσεις ... Μία άλλη διαφορά είναι ότι τον 19ο αιώνα χρειάστηκαν πολλές δεκαετίες για να ξεσκεπαστεί η βρωμιά, αλλά τώρα μέσα σε λίγους μήνες άρχισε να αναδεικνύεται όχι μόνο το σχέδιο και οι λεπτομέρειές του, αλλά και ο ρόλος όχι μόνο των ξένων δανειστών αλλά και των Ελλήνων συνεργατών τους.
 
Βρισκόμαστε πέντε χρόνια πρίν. Στο 2010. Η  Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, απεκάλυψε ότι όταν ξέσπασε η κρίση, οι γαλλικές τράπεζες κρατούσαν το ισοδύναμο των περίπου 465 δισεκατομμυρίων ευρώ σε λεγόμενα απομειωμένα περιφερειακά περιουσιακά στοιχεία (ομόλογα και λοιπούς τίτλους), ενώ οι γερμανικές τράπεζες είχαν 493 δισεκατομμύρια στα βιβλία τους. Δηλαδή τίτλους χρέους από τις προβληματικές οικονομίες της ευρωζώνης, ανάμεσα τους και ελληνικούς. Ο πανικός που προκλήθηκε μεγάλος. Το πρόβλημα δεν ήταν η ελληνική οικονομία, αλλά ...οι ισολογισμοί . Οι τράπεζες  που κατείχαν-και- ελληνικά χρέη, είχαν κατά τη διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας διπλασιάσει το μέγεθός τους (από την άποψη των στοιχείων του ενεργητικού), με επιχειρησιακούς δείκτες μόχλευσης (ενεργητικό προς παθητικό) διπλάσιους, σε σχέση με αμερικάνικες τράπεζες που είχαν χρεοκοπήσει κατά τη διάρκεια της κρίσης των τοξικών στεγαστικών στις ΗΠΑ.
 
Σε έναν τέτοιο υπερ-μοχλευμένο κόσμο αν η Ελλάδα πτώχευε, οι εν λόγω τράπεζες θα έπρεπε να πουλήσουν και άλλα παρόμοια κρατικά στοιχεία ενεργητικού για την κάλυψη των ζημιών. Αλλά αν όλα αυτά τα συμβόλαια πώλησης έβγαιναν μονομιάς στην αγορά, θα προκαλούσαν τραπεζικό πανικό σε όλες τις αγορές ομολόγων της ευρωζώνης, ο οποίος θα μπορούσε να τις οδηγήσει σε χρεωκοπία. Αυτό έπρεπε να αποφευχθεί .Και τότε ήταν που επιλέχθηκε η λύση με  το πρόγραμμα της τρόικας για την Ελλάδα .
 
Δηλαδή, οι διασώσεις δεν ήταν καθόλου για την Ελλάδα. Ήταν διασώσεις «στα κρυφά» για τις μεγάλες τράπεζες της Ευρώπης. Και αυτό φάνηκε και από το γεγονός, ότι ενώ στην Ελλάδα δόθηκαν δύο πακέτα διάσωσης, τα λεφτά χάθηκαν στον δρόμο...
 
Τί έκαναν με την εν λόγω χρηματοδότηση; Έφτιαξαν ομόλογα για να διασώσουν τους πιστωτές της Ελλάδας -τις τράπεζες της Γαλλίας και της Γερμανίας, κυρίως- μέσω δανείων προς την Ελλάδα. Η Ελλάδα δεν ήταν αποδέκτης. Από τα περίπου 230 δισεκατομμύρια ευρώ που εκταμιεύθηκαν προς την Ελλάδα, υπολογίζεται ότι μόνο 27 δισ.  πήγαν προς τη διατήρηση του ελληνικού κράτους σε λειτουργία. Το 65% των δανείων προς την Ελλάδα πήγε κατ 'ευθείαν από την Ελλάδα στις τράπεζες του ευρωπαϊκού πυρήνα, για πληρωμές τόκων, για ληξιπρόθεσμα χρέη και για την εγχώρια τραπεζική ανακεφαλαιοποίηση που απαιτήθηκε από τους πιστωτές. Με έναν άλλο υπολογισμό, το 90% των «δανείων προς την Ελλάδα» παρέκαμψε τελείως την Ελλάδα.
 
Στα τέλη του 2011, ο Draghi έριξε περίπου 1,2 τρισεκατομμύρια ευρώ δημόσιου χρήματος στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, για να μειώσει τις αποδόσεις στις πράξεις μακροπρόθεσμης αναχρηματοδότησης (LTROs). Οι αποδόσεις των ομολόγων μειώθηκαν και οι τιμές τους σύντομα ανέβηκαν. Αυτό χαροποίησε τους ομολογιούχους, οι οποίοι άρχισαν να πωλούν τα ενισχυμένα πλέον LTROs πίσω στις κυβερνήσεις που τις είχαν μόλις διασώσει. Τον Μάρτιο του 2012, η ελληνική κυβέρνηση υπό την αιγίδα της τρόικα, ξεκίνησε ένα πρόγραμμα εξαγοράς, το οποίο εξαγόρασε τους πιστωτές, τις ιδιωτικές και εθνικές κεντρικές τράπεζες, με 53,4% έκπτωση στην ονομαστική αξία του ομολόγου. Με τον τρόπο αυτό, 164 δισεκατομμύρια ευρώ χρέους παραδόθηκαν από τον ιδιωτικό τομέα στο EFSF. Το χρέος αυτό βρίσκεται τώρα στα χέρια του διαδόχου του EFSF, στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, όπου προκαλεί μεγάλη αστάθεια .
 
Αλλά όπως παραδέχθηκε ο πρώην επικεφαλής της Bundesbank, Karl Otto Pöhl, η όλη υπόθεση «ήταν για την προστασία των γερμανικών τραπεζών, αλλά κυρίως των γαλλικών τραπεζών, από την διαγραφή χρέους». Για να διορθώσει το πρόβλημα κάποιος στον πυρήνα της Ευρώπης, θα πρέπει να ομολογήσει όλα τα παραπάνω και να παραδεχτεί ότι τα χρήματά τους δεν δόθηκαν σε τεμπέληδες Έλληνες, αλλά σε ήδη διασωθέντες τραπεζίτες, οι οποίοι παρά το κούρεμα της προσωπικής τους αξίας, κατέληξαν να έχουν κέρδος από τη συμφωνία.

   Παρατήρηση: Προσωπικά, χωρίς να είμαι ειδικός ούτε να διεκδικώ αυτό τον τίτλο, συμφωνώ με το άνω άρθρο και βλέπω πολλές αλήθειες σε αυτό.
   Πάντως άλλο σημαντικό θέμα είναι τι κάναμε εμείς (ή οι πολιτικοί μας)... Εκεί κάπου πάσχουμε.

22 Ιουλίου 2015, 13:04:10
Απάντηση #436
Αποσυνδεδεμένος

Αρχίατρος

Επώνυμοι
Ούτε εγώ είμαι ειδικός, αλλά έχω τις εξής απορίες:

- το 2009 το πρωτογενές έλλειμα του προϋπολογισμού ήταν 14% ήτοι περίπου 34 δις €. Σ' αυτό που ακριβώς έγκειται η ευθύνη των γαλλογερμανικών Τραπεζών ;

Για το ότι μας δάνειζαν για να γεμίσουμε 50άρηδες συνταξιούχους, άγαμες θυγατέρες, επιδόματα τυφλών, να κάνουμε πάρτυ στο Δημόσιο (επιδόματα, υπερωρίες και γενικά δευτερεύουοσες απολαβές), στα φάρμακα στις κατασκευές ;

- γιατί η Ελλάδα υπήρξε η μοναδική χώρα που χρειάστηκε 2 Μνημόνια και τώρα διαπραγματεύεται το 3ο ενώ όλες οι υπόλοιπες μπήκαν σε ένα Μνημόνιο και βγήκαν ;

- γιατί δεν διέσωζαν οι Ευρωπαίοι απευθείας τις δικές τους Τράπεζες ; Θα είχε πολιτικό κόστος, αλλά θα τελείωναν μια και καλή, ενώ τώρα θα μας δανείσουν 80+ δις € ;

Δυστυχώς επί 5 χρόνια κατάπιαμε αμάσητο όλο αυτό το λαϊκίστικο αφήγημα για τους κακούς ξένους που θέλουν να μας πάρουν τα ασημικά, ενώ ο ΓΑΠ μπορούσε να απευθυνθεί αλλού να μας δανείσουν (τουλάχιστον το τελευταίο κατερρίφθη πανηγυρικά το τελευταίο 5μηνο).

22 Ιουλίου 2015, 13:31:24
Απάντηση #437
Αποσυνδεδεμένος

Ορθοπαιδικός


Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
Ούτε εγώ είμαι ειδικός, αλλά έχω τις εξής απορίες:

- το 2009 το πρωτογενές έλλειμα του προϋπολογισμού ήταν 14% ήτοι περίπου 34 δις €. Σ' αυτό που ακριβώς έγκειται η ευθύνη των γαλλογερμανικών Τραπεζών ;

Για το ότι μας δάνειζαν για να γεμίσουμε 50άρηδες συνταξιούχους, άγαμες θυγατέρες, επιδόματα τυφλών, να κάνουμε πάρτυ στο Δημόσιο (επιδόματα, υπερωρίες και γενικά δευτερεύουοσες απολαβές), στα φάρμακα στις κατασκευές ;

- γιατί η Ελλάδα υπήρξε η μοναδική χώρα που χρειάστηκε 2 Μνημόνια και τώρα διαπραγματεύεται το 3ο ενώ όλες οι υπόλοιπες μπήκαν σε ένα Μνημόνιο και βγήκαν ;

- γιατί δεν διέσωζαν οι Ευρωπαίοι απευθείας τις δικές τους Τράπεζες ; Θα είχε πολιτικό κόστος, αλλά θα τελείωναν μια και καλή, ενώ τώρα θα μας δανείσουν 80+ δις € ;

Δυστυχώς επί 5 χρόνια κατάπιαμε αμάσητο όλο αυτό το λαϊκίστικο αφήγημα για τους κακούς ξένους που θέλουν να μας πάρουν τα ασημικά, ενώ ο ΓΑΠ μπορούσε να απευθυνθεί αλλού να μας δανείσουν (τουλάχιστον το τελευταίο κατερρίφθη πανηγυρικά το τελευταίο 5μηνο).
   Για το κόκκινο θα απαντήσω ότι με το δάνειο ως τώρα δεν έχασαν τίποτα αλλά αντίθετα κέρδισαν. Αν έσωζαν απευθείας τις τράπεζες τους έπρεπε να πληρώσουν - να τις κρατικοποιήσουν ή να πληρώσουν οι μέτοχοί.
    Για τα υπόλοιπα ήδη απάντησα:
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
      Πάντως άλλο σημαντικό θέμα είναι τι κάναμε εμείς (ή οι πολιτικοί μας)... Εκεί κάπου πάσχουμε.

22 Ιουλίου 2015, 14:52:16
Απάντηση #438
Αποσυνδεδεμένος

Αρχίατρος

Επώνυμοι
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
  Για το κόκκινο θα απαντήσω ότι με το δάνειο ως τώρα δεν έχασαν τίποτα αλλά αντίθετα κέρδισαν. Αν έσωζαν απευθείας τις τράπεζες τους έπρεπε να πληρώσουν - να τις κρατικοποιήσουν ή να πληρώσουν οι μέτοχοί.
Aυτό ίσχυε στην ΑΡΧΗ της κρίσης, τώρα πλέον έχουν μπει πολύ βαθιά στα σκ@τ@ του ελληνικού προβλήματος. Εδώ η ΕΚΤ μας έχει δανείσει απ΄τον Γενάρη σχεδόν το 1/3 του ΑΕΠ στις Τράπεζες κι ορισμένοι Ελληνάρες την βρίζουν γιατί λέει "έκλεισε τις Τράπεζες".

Εγώ διαφωνώ, ΝΑΙ ήθελαν να σώσουν τις Τράπεζες, αλλά βασικά ΔΕΝ ήθελαν να αφήσουν να χρεωκοπήσει μέλος της ΕΖ γιατί θα έμπαιναν σε αχαρτογράφητα νερά.

Πλέον όμως τους έχουμε κουράσει, δεν νομίζω (όπως διαβάζω κιόλας) να υπάρξει 4ο Μνημόνιο, αν δεν γίνουν αλλαγές το 2018 θα μας αφήσουν στην τύχη μας (με τους ΔΥ να τρώνε ο ένας τον άλλον γιατί δεν θα έχει απομείνει Ιδιωτικός Τομέας να αρμέξουν)

22 Ιουλίου 2015, 16:37:56
Απάντηση #439
Αποσυνδεδεμένος

Ορθοπαιδικός


Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
  Για το κόκκινο θα απαντήσω ότι με το δάνειο ως τώρα δεν έχασαν τίποτα αλλά αντίθετα κέρδισαν. Αν έσωζαν απευθείας τις τράπεζες τους έπρεπε να πληρώσουν - να τις κρατικοποιήσουν ή να πληρώσουν οι μέτοχοί.
Aυτό ίσχυε στην ΑΡΧΗ της κρίσης, ...
   Μα το άνω άρθρο μιλάει για το 2010-2011, όχι για τώρα. Τότε τα αχαρτογράφητα νερά ήταν για αυτούς, συμφωνώ ότι δεν είναι πλέον. Τα έχουν χαρτογραφήσει (κι τους βοηθήσαμε) και δεν φοβούνται πλέον.
   Το κλείσιμο των τραπεζών ήταν φυσικό επόμενο. Ο καθένας είναι ελεύθερος να γκρινιάζει για ότι θέλει, δεν μπορούμε να του το στερήσουμε...
   Όσο για 4ο μνημόνιο.... Αν δεν μας εφαρμοστεί το τρίτο το μεγαλύτερο απο όλα σίγουρα θα μας σουτάρουν (σα στυμένες λεμονόκουπες).
   Νομίζω ότι δεν είναι σωστό να προσβάλλετε το Δημόσιο Τομέα γενικά. Οι μισοί συμμετέχοντες στο forum είναι Δημόσιοι υπάλληλοι, φυσικά υποαμοιβόμενοι. Το θέμα είναι αποδοτικότητα και φυσικά σχέση τιμής-απόδοσης όχι το μέγεθος. Υπάρχουν χώρες με μεγαλύτερο δημόσιο τομέα που λειτουργούν καλά.

23 Ιουλίου 2015, 16:40:45
Απάντηση #440
Αποσυνδεδεμένος

Αρχίατρος

Επώνυμοι
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
Νομίζω ότι δεν είναι σωστό να προσβάλλετε το Δημόσιο Τομέα γενικά. Οι μισοί συμμετέχοντες στο forum είναι Δημόσιοι υπάλληλοι, φυσικά υποαμοιβόμενοι. Το θέμα είναι αποδοτικότητα και φυσικά σχέση τιμής-απόδοσης όχι το μέγεθος. Υπάρχουν χώρες με μεγαλύτερο δημόσιο τομέα που λειτουργούν καλά.
Δεν νομίζω ο μέσος ιατρός που εισέρχεται στο Δημόσιο στα 35 του (χωρίς κανένος είδους μέσο), κρίνεται καθημερινά απ΄ τους ασθενείς του, και συνταξιοδοτείται στα 65 να ανταποκρίνεται στο προφίλ του Έλληνα ΔΥ.
Ούτε και θυμάμαι, προσωπικά, να χαρακτήρισε κάποιος τους... ιατρούς ΔΥ !

24 Ιουλίου 2015, 00:48:45
Απάντηση #441
Αποσυνδεδεμένος

pzogr

Επώνυμοι
Δεν νομίζω ότι είναι θέμα αποδοτικότητας, ούτε σχέσης τιμής-απόδοσης ή άλλων σχέσεων. Αυτά ισχύουν υπό κανονικές συνθήκες. Όταν δεν έχεις λεφτά οφείλεις να μαζευτείς ανάλογα, όπως θα έκανε ο καθένας στον οικογενειακό του προγραμματισμό. Άρα δεν έχει σχέση και το τι κάνουν οι άλλοι ευρωπαίοι.
Επίσης δεν θέλω να σχολιάσω την αποδοτικότητα των δημοσίων υπαλλήλων (των γιατρών συμπεριλαμβανομένων)... Έχοντας εργαστεί και στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, νομίζω ότι μπορώ να έχω την άποψη ότι φυσική ροπή των ανθρώπων είναι να μην ζορίζονται και πολύ. Απλά στον ιδιωτικό τομέα τα πράγματα είναι πιο σκληρά. Αν δεν αποδίδεις είτε απολύεσαι είτε δεν εισπράττεις.

14 Σεπτεμβρίου 2015, 19:14:07
Απάντηση #442
Αποσυνδεδεμένος

Ορθοπαιδικός


Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
Τα 33,2 εκατ. ευρώ αγγίζει το κόστος των εκλογών, σύμφωνα με το υπουργείο Εσωτερικών. Ωστόσο, το υπουργείο  δίνει διευκρινίσεις για την εκλογική αποζημίωση των υπαλλήλων των ΟΤΑ. Υπενθυμίζεται ότι το δημοψήφισμα κόστισε στη χώρα  26,7 εκατ. ευρώ, ενώ οι εκλογές του Ιανουαρίου 51,1 εκατ. ευρώ.

Όπως επισημαίνει το υπουργείο, το μεγαλύτερο μέρος εξ' αυτών αφορά το κόστος για την καταβολή πάσης φύσεως αποζημιώσεων, το οποίο θα ανέλθει σε 27 εκατ. ευρώ, έναντι 43,7 εκατ. ευρώ στις εκλογές του Ιανουαρίου και 22,8 εκατ. ευρώ στο δημοψήφισμα.

Η μείωση αποτυπώνεται σε ποσοστό που φθάνει έως και το 60%, με εξαίρεση τους υπαλλήλους των ΟΤΑ, των οποίων οι αποζημιώσεις δεν θα μειωθούν περισσότερο από 15%.

Ως προς τα προβλήματα που έχουν ανακύψει σε σχέση με την καταβολή των αποζημιώσεων από προγενέστερες εκλογικές αναμετρήσεις, σημειώνεται ότι το Υπουργείο Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης έχει εξοφλήσει πλήρως τις υποχρεώσεις του και πλέον η διευθέτηση του ζητήματος αποτελεί αρμοδιότητα των οικείων Δήμων.

2 Οκτωβρίου 2015, 19:54:20
Απάντηση #443
Αποσυνδεδεμένος

Gatekeeper

Επώνυμοι
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
Η συσκεψη θα γίνει αλλα ουδεις θα επιστρέψει στο νομισμά του.
Το πιο πιθανό είναι η δημιουργία πάγκόσμιου νομίσματος απο τις πλέον υπερχεωμένας χώρες του πλανήτη (ΗΠΑ - ΕΕ- ΙΑΠΩΝΙΑ) και όχι το SDR που θέλουν οι αναδυόμενες.
Η ισοτιμία 1$=1ΕΥΡΩ=100 ΓΙΕΝ.
Καθώς θα είναι το παγκοσμιο αποθεματικό νόμισμα θα το πληθωρίσουν με φρενήρη ρυθμό. Η πλεονάζουσα ρευστότητα θα αναγκάσει την Κινα να αποσυνδεθεί
απο το $ (δικό μας νόμισμα δικό σας πρόβλημα).
Το παγκόσμιο νόμισμα είναι το πρώτο βήμα για την παγκόσμια κυβέρνηση. Η δημιουργία της οποιας προυποθέτει το αίσθημα μιας επερχόμενης παγκόσμιας απειλής.

Αυτό διάβασα και θυμήθηκα ένα άρθρο του Economist (Get Ready for the Phoenix -2018) το οποίο δημοσιευτηκε εν έτη 1988.
COVER: "GET READY FOR A WORLD CURRENCY"
Title of article: Get Ready for the Phoenix
Source: Economist; 01/9/88, Vol. 306, pp 9-10

THIRTY years from now, Americans, Japanese, Europeans, and people in many other rich countries, and some relatively poor ones will probably be paying for their shopping with the same currency.  Prices will be quoted not in dollars, yen or D-marks but in, let's say, the phoenix.  The phoenix will be favoured by companies and shoppers because it will be more convenient than today's national currencies, which by then will seem a quaint cause of much disruption to economic life in the last twentieth century.
   At the beginning of 1988 this appears an outlandish prediction.  Proposals for eventual monetary union proliferated five and ten years ago, but they hardly envisaged the setbacks of 1987. The governments of the big economies tried to move an inch or two towards a more managed system of exchange rates - a logical preliminary, it might seem, to radical monetary reform.  For lack of co-operation in their underlying economic policies they bungled it horribly, and provoked the rise in interest rates that brought on the stock market crash of October.  These events have chastened exchange-rate reformers.  The market crash taught them that the pretence of policy co-operation can be worse than nothing, and that until real co-operation is feasible (i.e., until governments surrender some economic sovereignty) further attempts to peg currencies will flounder.
    But in spite of all the trouble governments have in reaching and (harder still) sticking to international agreements about macroeconomic policy, the conviction is growing that exchange rates cannot be left to themselves. Remember that the Louvre accord and its predecessor, the Plaza agreement of September 1985, were emergency measures to deal with a crisis of currency instability.  Between 1983 and 1985 the dollar rose by 34% against the currencies of America's trading partners; since then it has fallen by 42%.  Such changes have skewed the pattern of international comparative advantage more drastically in four years than underlying economic forces might do in a whole generation.
   In the past few days the world's main central banks, fearing another dollar collapse, have again jointly intervened in the currency markets (see page 62).  Market-loving ministers such as Britain's Mr. Nigel Lawson have been converted to the cause of exchange-rate stability.  Japanese officials take seriously he idea of EMS-like schemes for the main industrial economies.  Regardless of the Louvre's embarrassing failure, the conviction remains that something must be done about exchange rates.
   Something will be, almost certainly in the course of 1988.  And not long after the next currency agreement is signed it will go the same way as the last one.  It will collapse.  Governments are far from ready to subordinate their domestic objectives to the goal of international stability.  Several more big exchange-rate upsets, a few more stockmarket crashes and probably a slump or two will be needed before politicians are willing to face squarely up to that choice.  This points to a muddled sequence of emergency followed by a patch-up followed by emergency, stretching out far beyond 2018 - except for two things.  As time passes, the damage caused by currency instability is gradually going to mount; and the very tends that will make it mount are making the utopia of monetary union feasible.  
The new world economy
The biggest change in the world economy since the early 1970's is that flows of money have replaced trade in goods as the force that drives exchange rates.  as a result of the relentless integration of the world's financial markets, differences in national economic policies can disturb interest rates (or expectations of future interest rates) only slightly, yet still call forth huge transfers of financial assets from one country to another.  These transfers swamp the flow of trade revenues in their effect on the demand and supply for different currencies, and hence in their effect on exchange rates.  As telecommunications technology continues to advance, these transactions will be cheaper and faster still.  With unco-ordinated economic policies, currencies can get only more volatile.
   Alongside that trend is another - of ever-expanding opportunities for international trade.  This too is the gift of advancing technology.   Falling transport costs will make it easier for countries thousands of miles apart to compete in each others' markets.  The law of one price (that a good should cost the same everywhere, once prices are converted into a single currency) will increasingly assert itself.  Politicians permitting, national economies will follow their financial markets - becoming ever more open to the outside world.  This will apply to labour as much as to goods, partly thorough migration but also through technology's ability to separate the worker form the point at which he delivers his labour.  Indian computer operators will be processing New Yorkers' paychecks.
   In all these ways national economic boundaries are slowly dissolving.  As the trend continues, the appeal of a currency union across at least the main industrial countries will seem irresistible to everybody except foreign-exchange traders and governments.  In the phoenix zone, economic adjustment to shifts in relative prices would happen smoothly and automatically, rather as it does today between different regions within large economies (a brief on pages 74-75 explains how.)  The absence of all currency risk would spur trade, investment and employment.
   The phoenix zone would impose tight constraints on national governments.  There would be no such thing, for instance, as a national monetary policy.  The world phoenix supply would be fixed by a new central bank, descended perhaps from the IMF.  The world inflation rate - and hence, within narrow margins, each national inflation rate- would be in its charge.  Each country could use taxes and public spending to offset temporary falls in demand, but it would have to borrow rather than print money to finance its budget deficit.  With no recourse to the inflation tax, governments and their creditors would be forced to judge their borrowing and lending plans more carefully than they do today. This means a big loss of economic sovereignty, but the trends that make the phoenix so appealing are taking that sovereignty away in any case. Even in a world of more-or-less floating exchange rates, individual governments have seen their policy independence checked by an unfriendly outside world.
   As the next century approaches, the natural forces that are pushing the world towards economic integration will offer governments a broad choice.  They can go with the flow, or they can build barricades.  Preparing the way for the phoenix will mean fewer pretended agreements on policy and more real ones.  It will mean allowing and then actively promoting the private-sector use of an international money alongside existing national monies.  That would let people vote with their wallets for the eventual move to full currency union.  The phoenix would probably start as a cocktail of national currencies, just as the Special Drawing Right is today.  In time, though, its value against national currencies would cease to matter, because people would choose it for its convenience and the stability of its purchasing power.
   The alternative - to preserve policymaking autonomy- would involve a new proliferation of truly draconian controls on trade and capital flows.  This course offers governments a splendid time.  They could manage exchange-rate movements, deploy monetary and fiscal policy without inhibition, and tackle the resulting bursts of inflation with prices and incomes polices.  It is a growth-crippling prospect.  Pencil in the phoenix for around 2018, and welcome it when it comes.
  
Copyright of The Economist is the property of Economist Newspaper
Limited and its content may not be copied or emailed to multiple sites
or posted to a listserv without the copyright holder's express written
permission. However, users may print, download, or email articles for
individual use.


Zhou Xiaochuan: Reform the international monetary system
Essay by Dr Zhou Xiaochuan, Governor of the People’s Bank of China, 23 March 2009.
* * *
The outbreak of the current crisis and its spillover in the world have confronted us with a
long-existing but still unanswered question, i.e., what kind of international reserve currency
do we need to secure global financial stability and facilitate world economic growth, which
was one of the purposes for establishing the IMF? There were various institutional
arrangements in an attempt to find a solution, including the Silver Standard, the Gold
Standard, the Gold Exchange Standard and the Bretton Woods system. The above question,
however, as the ongoing financial crisis demonstrates, is far from being solved, and has
become even more severe due to the inherent weaknesses of the current international
monetary system.
Theoretically, an international reserve currency should first be anchored to a stable
benchmark and issued according to a clear set of rules, therefore to ensure orderly supply;
second, its supply should be flexible enough to allow timely adjustment according to the
changing demand; third, such adjustments should be disconnected from economic conditions
and sovereign interests of any single country. The acceptance of credit-based national
currencies as major international reserve currencies, as is the case in the current system, is
a rare special case in history. The crisis again calls for creative reform of the existing
international monetary system towards an international reserve currency with a stable value,
rule-based issuance and manageable supply, so as to achieve the objective of safeguarding
global economic and financial stability.
I. The outbreak of the crisis and its spillover to the entire world reflect the
inherent vulnerabilities and systemic risks in the existing international
monetary system.
Issuing countries of reserve currencies are constantly confronted with the dilemma between
achieving their domestic monetary policy goals and meeting other countries’ demand for
reserve currencies. On the one hand, the monetary authorities cannot simply focus on
domestic goals without carrying out their international responsibilities; on the other hand,
they cannot pursue different domestic and international objectives at the same time. They
may either fail to adequately meet the demand of a growing global economy for liquidity as
they try to ease inflation pressures at home, or create excess liquidity in the global markets
by overly stimulating domestic demand. The Triffin Dilemma, i.e., the issuing countries of
reserve currencies cannot maintain the value of the reserve currencies while providing
liquidity to the world, still exists.
When a national currency is used in pricing primary commodities, trade settlements and is
adopted as a reserve currency globally, efforts of the monetary authority issuing such a
currency to address its economic imbalances by adjusting exchange rate would be made in
vain, as its currency serves as a benchmark for many other currencies. While benefiting from
a widely accepted reserve currency, the globalization also suffers from the flaws of such a
system. The frequency and increasing intensity of financial crises following the collapse of
the Bretton Woods system suggests the costs of such a system to the world may have
exceeded its benefits. The price is becoming increasingly higher, not only for the users, but
also for the issuers of the reserve currencies. Although crisis may not necessarily be an
intended result of the issuing authorities, it is an inevitable outcome of the institutional flaws.
BIS Review 41/2009 1
II. The desirable goal of reforming the international monetary system, therefore,
is to create an international reserve currency that is disconnected from
individual nations and is able to remain stable in the long run, thus removing
the inherent deficiencies caused by using credit-based national currencies.
1. Though the super-sovereign reserve currency has long since been proposed, yet no
substantive progress has been achieved to date. Back in the 1940s, Keynes had
already proposed to introduce an international currency unit named “Bancor”, based
on the value of 30 representative commodities. Unfortunately, the proposal was not
accepted. The collapse of the Bretton Woods system, which was based on the
White approach, indicates that the Keynesian approach may have been more
farsighted. The IMF also created the SDR in 1969, when the defects of the Bretton
Woods system initially emerged, to mitigate the inherent risks sovereign reserve
currencies caused. Yet, the role of the SDR has not been put into full play due to
limitations on its allocation and the scope of its uses. However, it serves as the light
in the tunnel for the reform of the international monetary system.
2. A super-sovereign reserve currency not only eliminates the inherent risks of creditbased
sovereign currency, but also makes it possible to manage global liquidity. A
super-sovereign reserve currency managed by a global institution could be used to
both create and control the global liquidity. And when a country’s currency is no
longer used as the yardstick for global trade and as the benchmark for other
currencies, the exchange rate policy of the country would be far more effective in
adjusting economic imbalances. This will significantly reduce the risks of a future
crisis and enhance crisis management capability.
III. The reform should be guided by a grand vision and begin with specific
deliverables. It should be a gradual process that yields win-win results for all
The reestablishment of a new and widely accepted reserve currency with a stable valuation
benchmark may take a long time. The creation of an international currency unit, based on the
Keynesian proposal, is a bold initiative that requires extraordinary political vision and
courage. In the short run, the international community, particularly the IMF, should at least
recognize and face up to the risks resulting from the existing system, conduct regular
monitoring and assessment and issue timely early warnings.
Special consideration should be given to giving the SDR a greater role. The SDR has the
features and potential to act as a super-sovereign reserve currency. Moreover, an increase
in SDR allocation would help the Fund address its resources problem and the difficulties in
the voice and representation reform. Therefore, efforts should be made to push forward a
SDR allocation. This will require political cooperation among member countries. Specifically,
the Fourth Amendment to the Articles of Agreement and relevant resolution on SDR
allocation proposed in 1997 should be approved as soon as possible so that members joined
the Fund after 1981 could also share the benefits of the SDR. On the basis of this,
considerations could be given to further increase SDR allocation.
The scope of using the SDR should be broadened, so as to enable it to fully satisfy the
member countries’ demand for a reserve currency.
Set up a settlement system between the SDR and other currencies. Therefore, the SDR,
which is now only used between governments and international institutions, could become a
widely accepted means of payment in international trade and financial transactions.
Actively promote the use of the SDR in international trade, commodities pricing, investment
and corporate book-keeping. This will help enhance the role of the SDR, and will effectively
reduce the fluctuation of prices of assets denominated in national currencies and related
risks.
2 BIS Review 41/2009
Create financial assets denominated in the SDR to increase its appeal. The introduction of
SDR-denominated securities, which is being studied by the IMF, will be a good start.
Further improve the valuation and allocation of the SDR. The basket of currencies forming
the basis for SDR valuation should be expanded to include currencies of all major
economies, and the GDP may also be included as a weight. The allocation of the SDR can
be shifted from a purely calculation-based system to a system backed by real assets, such
as a reserve pool, to further boost market confidence in its value.
IV. Entrusting part of the member countries’ reserve to the centralized
management of the IMF will not only enhance the international community’s
ability to address the crisis and maintain the stability of the international
monetary and financial system, but also significantly strengthen the role of
the SDR.
1. Compared with separate management of reserves by individual countries, the
centralized management of part of the global reserve by a trustworthy international
institution with a reasonable return to encourage participation will be more effective
in deterring speculation and stabilizing financial markets. The participating countries
can also save some reserve for domestic development and economic growth. With
its universal membership, its unique mandate of maintaining monetary and financial
stability, and as an international “supervisor” on the macroeconomic policies of its
member countries, the IMF, equipped with its expertise, is endowed with a natural
advantage to act as the manager of its member countries’ reserves.
2. The centralized management of its member countries’ reserves by the Fund will be
an effective measure to promote a greater role of the SDR as a reserve currency. To
achieve this, the IMF can set up an open-ended SDR-denominated fund based on
the market practice, allowing subscription and redemption in the existing reserve
currencies by various investors as desired. This arrangement will not only promote
the development of SDR-denominated assets, but will also partially allow
management of the liquidity in the form of the existing reserve currencies. It can
even lay a foundation for increasing SDR allocation to gradually replace existing
reserve currencies with the SDR.


Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
“It’s a poor sort of memory that onlyworks backwards, the Queen remarked.”
Lewis Carroll, 1872,
Through the Looking Glass

9 Οκτωβρίου 2015, 12:35:04
Απάντηση #444
Αποσυνδεδεμένος

Ορθοπαιδικός


   Από άλλο σημείο του forum (που δεν είναι άμεσα σχετικό):
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
5.000 υπάλληλοι ΝΠΙΔ είχαν συνδέσει τον μισθό τους με εκείνο των γ.γ. – Αντιδρούν στο «ψαλίδι» ως 25% στο μισθό του πολιτικού προσωπικού
   Πρόσφατο Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος μεταφερμένο απο άλλού:
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος - 9 Οκτωβρίου 2015 9:52 πμ
Σε καθεστώς αδιαφάνειας και με άγνωστο αριθμό εργαζομένων εξακολουθούν να λειτουργούν 404 οργανισμοί και φορείς του ευρύτερου δημοσίου.

Οι παρεμβάσεις στο μισθολόγιο του Δημοσίου αλλά και η δημιουργία της Ενιαίας Αρχής Πληρωμών τα προηγούμενα χρόνια δεν κατάφεραν να σταματήσουν φαινόμενα αυθαιρεσίας στις απολαβές σε συγκεκριμένες κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων.

Σύμφωνα με πληροφορίες του «Εθνους», συνολικά 404 φορείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα δεν έχουν απογραφεί, με αποτέλεσμα να μη γνωρίζει η κεντρική διοίκηση τον αριθμό των εργαζομένων τους αλλά και το σύνολο των αποδοχών τους.

Η μη απογραφή των 404 ΝΠΙΔ εμπεριέχει στοιχεία παρατυπίας, καθώς στο παρελθόν έχουν τεθεί αυστηρά χρονοδιαγράμματα για την καταγραφή τους, τα οποία έχουν παραβιάσει οι διοικήσεις, ενώ παράλληλα δεν πληρώνονται από την Ενιαία Αρχή Πληρωμών όπως ισχύει για το σύνολο των υπαλλήλων του στενού και ευρύτερου δημοσίου τομέα, με αποτέλεσμα να μην είναι γνωστός ούτε ο αριθμός των εργαζομένων ούτε το ύψος των αποδοχών τους.

Υπενθυμίζεται ότι η καταβολή των αποδοχών του συνόλου των υπαλλήλων στο Δημόσιο αποτελεί μνημονιακή δέσμευση της χώρας από το 2011.

Πηγή: Έθνος

29 Οκτωβρίου 2015, 00:05:04
Απάντηση #445
Αποσυνδεδεμένος

Gatekeeper

Επώνυμοι
“It’s a poor sort of memory that onlyworks backwards, the Queen remarked.”
Lewis Carroll, 1872,
Through the Looking Glass

29 Οκτωβρίου 2015, 12:32:11
Απάντηση #446
Αποσυνδεδεμένος

Ορθοπαιδικός


Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος  Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

 Σε θέσεις γραμματέων σε δικαστήρια και εισαγγελίες σε ολόκληρη τη χώρα και μάλιστα σε προσωποπαγείς θέσεις, μεταφέρονται οι καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών που επαναπροσελήφθησαν από την κυβέρνηση Τσίπρα. 

 Σχετική  απόφαση του υπουργού Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων,Νίκου Παρασκευόπουλου δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ ( Κατεβάστε από εδώ)   

 Συγκεκριμένα στο ΦΕΚ με ημερομηνία 26 Οκτωβρίου του 2015 αναφέρεται « μεταφέρουμε τους κάτωθι υπαλλήλους με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου μερικής απασχόλησης του κλάδου ΥΕ καθαριστριών στον τομέα των υπαλλήλων των δικαστηρίων της χώρας». Και μάλιστα «σε προσωποπαγείς θέσεις του κλάδου ΤΕ Γραμματέων πλήρους απασχόλησης». 

   ΥΓ: Τι δεν καταλαβαίνω; Οι (γενικοί και λοιποί) γραμματείς των υπουργείων μπορούν να είναι αγράμματοι (μόνο να ξέρουν να υπογράφουν). Αλλά για το δικαστήριο ...μια γραφομηχανή δεν πρέπει να ξέρει ο γραμματέας; Με το ξεσκονόπανο θα είναι στην αίθουσα; (ελπίζω να μην παρεξηγηθώ απο το συμπαθή και απαραίτητο κλάδο των καθαριστών αλλά αλλιώς -μάλλον κακώς- είχα συνδυάσει το επάγγελμα τους στο μυαλό μου).

29 Οκτωβρίου 2015, 13:09:48
Απάντηση #447
Αποσυνδεδεμένος

Denominator

Moderator
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος  Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

 Σε θέσεις γραμματέων σε δικαστήρια και εισαγγελίες σε ολόκληρη τη χώρα και μάλιστα σε προσωποπαγείς θέσεις, μεταφέρονται οι καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών που επαναπροσελήφθησαν από την κυβέρνηση Τσίπρα. 

 Σχετική  απόφαση του υπουργού Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων,Νίκου Παρασκευόπουλου δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ ( Κατεβάστε από εδώ)   

 Συγκεκριμένα στο ΦΕΚ με ημερομηνία 26 Οκτωβρίου του 2015 αναφέρεται « μεταφέρουμε τους κάτωθι υπαλλήλους με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου μερικής απασχόλησης του κλάδου ΥΕ καθαριστριών στον τομέα των υπαλλήλων των δικαστηρίων της χώρας». Και μάλιστα «σε προσωποπαγείς θέσεις του κλάδου ΤΕ Γραμματέων πλήρους απασχόλησης». 

   ΥΓ: Τι δεν καταλαβαίνω; Οι (γενικοί και λοιποί) γραμματείς των υπουργείων μπορούν να είναι αγράμματοι (μόνο να ξέρουν να υπογράφουν). Αλλά για το δικαστήριο ...μια γραφομηχανή δεν πρέπει να ξέρει ο γραμματέας; Με το ξεσκονόπανο θα είναι στην αίθουσα; (ελπίζω να μην παρεξηγηθώ απο το συμπαθή και απαραίτητο κλάδο των καθαριστών αλλά αλλιώς -μάλλον κακώς- είχα συνδυάσει το επάγγελμα τους στο μυαλό μου).

Στα Δικαστήρια θα μπορούσαν να μεταταχθούν ή να προσληθφούν π.χ. φιλόλογοι και μάλιστα με μεταπτυχιακούς τίτλους.
Συμπαθείς οι καθαρίστριες, αλλά ο (πολύπαθος) δημόσιος τομέας δε στελεχώνεται με ό,τι μας περισσεύει.
Μελλοθάνατε ιατρέ, οι ασθενείς σου σε χαιρετούν.

2 Απριλίου 2016, 11:25:39
Απάντηση #448
Αποσυνδεδεμένος

GirousisN


Οι σκέψεις και η γνώμη στελεχών του ΔΝΤ για τη χώρα μας και τη διαπραγμάτευση που διεξάγεται...

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

Τελικά ο Καμμένος πρέπει να είχε δίκιο ότι μας ψεκάζουν με κάτι .

3 Απριλίου 2016, 13:14:43
Απάντηση #449
Αποσυνδεδεμένος

Δ. Κουναλάκης

Administrator
Τα Wikileaks δημοσιεύουν ένα email προερχόμενο από Ισπανικό (.es) email που περιέχει δακτυλογραφημένη την απομαγνητοφώνηση ενός αρχείου .mp3. Πολλά τα ενδιαφέροντα σημεία:
α) Οι Έλληνες είναι οι τύποι που συμφωνούν την μια μέρα και την επόμενη μέρα διαφωνούν και απαιτούν όλα να αλλάξουν.
β) Το "κακό" ΔΝΤ φαίνεται να απαιτεί λιγότερο πλεόνασμα για τα χρεολύσια από ότι μας ζητούν οι "φίλοι" μας Γερμανοί
γ) Το "κακό" ΔΝΤ βλέπει ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει και απαιτείται μείωση του χρέους, όπου όσο προχωράει ο καιρός, τόσο πιο επώδυνο θα είναι.
δ) Οι "καλοί" Ευρωπαίοι είναι μάλλον παγιδευμένοι (από οικονομικής πλευράς) με την Ελλάδα και ίσως μια απουσία των χρημάτων που θα συνεισφέρει το ΔΝΤ σε νέο μνημόνιο, να σημαίνει και σκληρότερα μέτρα για τους ΈΛληνες. Μήπως η κυβέρνηση μας θέλει το δεύτερο; Μήπως καλλιεργούν μια αντι-Ευρωπαϊκή συμπεριφορά από το λαό;
ε) Έλληνική κυβέρνηση: "Well we are not negotiating"
στ) Είμαστε κοντά σε ένα "Event" όπως αυτό πέρσι του Ιουλίου. Ένα τέτοιο event κάνει ηρωικούς διαπραγματευτές να υπογράφουν προαποφασιμένα χωρίς διαπραγμάτευση.

ΥΓ Εννοείται ότι το wikileaks δεν έκανε απομαγνητοφώνηση του κειμένου. Εννοείται επίσης, ότι μόνο Έλληνας θα έγραφε την Velculesku με "ou" στην απομαγνητοφώνηση.
Eίπες ότι μια μέρα θα φύγεις, μην τολμήσεις, είσαι χαζός;
όταν έχεις τέτοιους αυλικούς και τέτοια καρέκλα, τι απερισκεψία!
Ένα ξεροκόμματο κάθε πιστός να μασουλάει, "Ναι αρχηγέ" θα λέει συνεχώς
τιμωρία αμείλικτη σ' όποιον τολμά να σ΄αμφισβητεί έργα και πρόσωπα, τι ύβρης!
Ω αρχηγέ, είσαι ο μοναδικός, και τη ζωή μας χρωστάμε σε σένα οι φτωχοί!
Από μετάφραση αραβικού κειμένου

 

Σχετικά θέματα

  Τίτλος / Ξεκίνησε από Απαντήσεις Τελευταίο μήνυμα
0 Απαντήσεις
2723 Εμφανίσεις
Τελευταίο μήνυμα 13 Μαΐου 2012, 23:30:52
από Argirios Argiriou
39 Απαντήσεις
20732 Εμφανίσεις
Τελευταίο μήνυμα 26 Ιανουαρίου 2015, 11:44:32
από EzeΤΡΟΛ
1 Απαντήσεις
8231 Εμφανίσεις
Τελευταίο μήνυμα 4 Δεκεμβρίου 2020, 00:03:54
από Argirios Argiriou
0 Απαντήσεις
5987 Εμφανίσεις
Τελευταίο μήνυμα 6 Μαρτίου 2022, 09:44:31
από Argirios Argiriou
4 Απαντήσεις
12450 Εμφανίσεις
Τελευταίο μήνυμα 27 Απριλίου 2024, 07:59:21
από Argirios Argiriou