Πιστευω πως δεν θα επρεπε να αφαιρεται κανενας μηνας απο την εκπαιδευση μας. Αλλά αφου γίνεται που γίνεται , ας αφαιρουσαν το 3μηνο απο το ΚΥ που κακα τα ψεματα, το μονο που κανουμε ειναι να γραφουμε φαρμακα.Ούτε καν να εξεταζουμε ασθενεις, αφου πηγαινουν ολοι στους διευθυντες των ΚΥ και ερχονται μετα απο εμας να μετρησουμε πιεση και να γραψουμε τα φαρμακα για να μη χανει χρονο ο διευθυντης.
Δυστυχως τα ΚΥ που μπορείς να κάνεις περισσότερα πράγματα απο τα παραπάνω είναι ελάχιστα.
Έτσι θεωρώ, πως οι 10 μήνες στο ΚΥ είναι εντελώς άχρηστοι! Θα προτιμούσα αυτους τους 10 μήνες ,να τους έκανα στο νοσοκομείο, και να περάσω και απο κλινικές που δεν κανουμε στην εκπαιδευση μας.
Πιο χρησιμο θα μας ήταν!!!
Θα συμφωνούσα σε αυτό εάν στο Νοσοκομείο πραγματικά υπάρχει εκπαίδευση. Στο Κ.Υ που υπηρετώ εδώ και 5 χρόνια δεν είχε έρθει ποτέ ειδικευόμενος με το αιτιολογικό ότι δεν προσφέρει εκπαίδευση!! Να σημειώσω ότι τώρα που έχουμε δυο ειδικευόμενους, ελάχιστες φορές ασκούν έργο «συνταγογράφησης».
Τις συνθήκες αντιμετώπισης και διαχείρισης του κάθε ασθενούς με τις ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα του, των συνηθειών και της αγωγής υγείας που υπάρχει στην περιοχή σε σχέση με το τι πραγματικά χρειάζεται από πλευράς υγείας, είναι ένα κομμάτι που οι ειδικευόμενοι δεν είχαν φανταστεί (όπως ομολογούν) πως θα είναι για αυτούς ένα ζητούμενο που θα πρέπει να λάβουν υπόψη τους και που θα τους δυσκόλευε στην διαχείριση του ασθενούς (τακτικού & εκτάκτου). Στο νοσοκομείο υπάρχει άλλη αντιμετώπιση από τον ασθενή και βλέπει με άλλο μάτι τον ιατρό και αντίστροφα.
Με το να έχει το Κ.Υ έναν χώρο ευθύνης πάνω από 50.000 πληθυσμό στο Κ.Υ υπάρχουν τόσα πολλά και ποικίλα περιστατικά, που οι ειδικευόμενοι το θεωρούν Ιατρική πρόκληση για αυτούς να μπορέσουν να διαχειριστούν αυτά τα περιστατικά επαρκώς υπό τις συνθήκες του Κ.Υ και της επαρχίας.
Για μένα το Κ.Υ δεν είναι για να προσφέρει θεωρητική κατάρτιση στον ειδικευόμενο. Συμφωνώ να γίνονται μαθήματα, αλλά θεωρώ ότι το βασικό είναι η πρακτική εφαρμογή των αρχών ,θεωριών ,και στόχων της ΠΦΥ με τα δεδομένα και συνθήκες που επικρατούν στην περιοχή εξάσκησης της ΠΦΥ, ώστε ο κάθε ένας μας να βάλει τις προτεραιότητές του και να αξιολογήσει τον τρόπο παρέμβασης και διαχείρισης του πληθυσμού. Η κουβέντα σε καθημερινή βάση για τα προβλήματα και τον τρόπο που θα μπορούσαμε να παρέμβουμε με τους παλαιοτέρους Γ.Ι και η προσπάθεια εφαρμογής κάποιων πρακτικών, είναι μια εμπειρία που δύσκολα την αποκτάς στο νοσοκομείο. Η παρακίνηση από εμάς τους Γ.Ι στους ειδικευόμενους να πάρουν πρωτοβουλίες και να κάνουν προτάσεις για πιο αποδοτική λειτουργία του Κ.Υ, δίνει στους ειδικευόμενους να καταλάβουν την σημαντικότητα του έργου τους ως Γ.Ι και όχι απλά ως «βοηθοί» των άλλων ειδικοτήτων και να νιώσουν πόσα πολλά προβλήματα συναντάς όταν προσπαθείς να αναβαθμίσεις τις παρεχόμενες υπηρεσίες της ανύπαρκτης ΠΦΥ.
Δεν συμφωνώ με τον αυστηρά καθορισμό ότι στο Κ.Υ πρέπει να κάνετε τούτο ή το άλλο. Αυτό θα είχε εφαρμογή σε μια οργανωμένη ΠΦΥ που τα Κ.Υ θα είχαν έναν συγκεκριμένο τρόπο λειτουργιάς με την αντίστοιχη υποδομή. Αυτήν την στιγμή το κάθε Κ.Υ έχει τον δικό του τρόπο λειτουργίας και διαφορετικές ανάγκες και προβλήματα από το άλλο και το κάθε ένα προσφέρει και ανάλογες προκλήσεις για τον Γ.Ι.
Θεωρώ ότι το Κ.Υ στην ειδικότητα πρέπει να είναι ένα από τα βασικότερα κομμάτια της εκπαίδευσης, αρκεί ο ειδικευόμενος να μην αναζητά σε αυτό θεωρητικές γνώσεις και να καταλάβει ότι πρέπει να μπει πλέον στην λογική το πώς θα μπορέσει να εφαρμόσει την ΠΦΥ σε ένα σύστημα καθαρά νοσοκομειακοκεντρικό, και να πιέσει ως ο αυριανός Γ.Ι στην οργάνωση επιτέλους της ΠΦΥ. Στο νοσοκομείο αυτό δεν θα το εκπαιδευτεί και δεν θα το νιώσει ποτέ. Η εκπαίδευση στο ότι έχει να αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα ως Γ.Ι είναι και αυτό βασικό στην εξάσκηση της Γ.Ι. ΔΕΝ ΕΠΑΡΚΟΥΝ ΜΟΝΟ ΓΝΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΤΜΗΜΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΩΝ!!!