Γεια σου, αχιλλεας. Με λένε διακομιστή και μόλις γύρισα από διακοπές και αισθάνομαι την ανάγκη να παρέμβω με σχόλιο επί της ουσίας επί προσωπικού ζητήματος με αφορμή το παρακάτω quote:
.... να γνωριστω με τους τοπικους αρχοντες ... (φαρμακοποιο)....
Αν υπάρχει κάτι για το oποίο παλεύω μέσα από αυτό εδώ το Φόρουμ επί 4 χρόνια, με 1400 τόσα ποσταρίσματα συν άλλα 400 στο παλιό Φόρουμ, είναι να πάψει ο φαρμακοποιός να είναι ο άρχοντας και εμείς το γκαρσόνι του. Και εσύ έρχεσαι και τα ανατρέπεις όλα με ένα ποστάρισμα!
Η απόδοση της ιδιότητας του «άρχοντα» μαζί με τους βλαχοδημάρχους συλλήβδην και στον φαρμακοποιό, απηχεί την ντροπιαστικο-εθελόδουλη (Εβλαγκόν Αμπιγκάντες Ματαθία: «Αν γίνεσαι χαλί, μην παραπονιέσαι ότι σε πατάνε») αντίληψη πολλών νέων (κυρίως) συναδέλφων, σύμφωνα με την οποία ο ιατρός, μετά την ανάληψη των καθηκόντων του στο χωριό, υποχρεούται να ικανοποιεί τις επιταγές/κελεύσματα και εν γένει χατίρια των κατοίκων για να τα έχει καλά και να μη τσακώνεται μαζί τους, ου μιν αλλά και του φαρμακοποιού (ως εκπροσώπου της πλουτοκρατίας), αφού μη δυνάμενος να τον ανταγωνισθεί με εισοδηματικά κριτήρια, θα αναγκασθεί να περιοριστεί τελικά στο ρόλο του σερβιτόρου-υπηρέτη του (Καρλ Μαρξ, Das Kapital, κεφ. III παρ. ια’ εδάφ. 3 και εξής).
Πολλοί συνάδελφοι με τους οποίους έχω συνομιλήσει δια ζώσης περιμένοντας να σερβιριστούμε σε μπουφέδες φαρμακευτικών εταιριών, παραδέχονται ότι ο φαρμακοποιός είναι το Μεγάλο Αφεντικό (The Big Boss) στην τροφική αλυσίδα της ΠΦΥ, μεμψιμοιρώντας αυτομαστιγωτικά ("Τέτοια είν’ η μοίρα μας – πού να τα βάλεις με τα θερία;"), αλλά και κρυπτοαλαζονικά, ότι τελεμέ ως επιστήμονες ιατροί έχουμε το απάνω χέρι και διαθέτουμε κρυφές καβάτζες και θα ανατρέψουμε το παιχνίδι στην παράταση με ασημένιο γκολ του Δέλλα (στην ουσία παλεύοντας το ο καθένας μόνος του με καραφασόν και κρυπτοεπισκέψεις ή, στην τελική, μόνος του ας βρει όποιον τρόπο μπορεί για κάνει τις άκρες να συναντηθούν {To make ends meet} – ή όπως λένε και στη Νάπολι: Speriamo che me la cavo).
Δηλαδή ακούω κάτι κουτοπόνηρα βυζαντινίστικα του στυλ "Η Ιατρική είναι η ανώτερη Επιστήμη", "Εμείς κατέχουμε τη γνώση, αυτοί μόνο κατεβάζουν φάρμακα από το ράφι", "Μια μαϊμού θα μπορούσε να κάνει αυτό που κάνουν", "Κι αν είναι η μοίρα μου σακατεμένη", "Αέρααα! και τους φάγαμε", "Το αθάνατο κρασί του '21", ή χρονικοϋποθετικές προτάσεις "Θα αλλάξουν οι καιροί", "Όταν γίνουμε Ευρώπη", ή συγκριτικούς μαξιμαλισμούς / μινιμαλισμούς "Έτσι έγινε όπου πήγε το ΔΝΤ" και ιστορίες με μαρμάρινες κολώνες, αρχαία πηγάδια και βαλανίδια - ωστόσο όλοι γκρινιάζουμε σαν τον Ρεβυθούλη του Ποπάυ αν μας κόψουνε ξερωγώ κανά 150άρι ευρώ το μήνα, κάτι που για το φαρμακοποιό είναι μια συνταγή πάνω-κάτω, νταξ, σιγά τα ωά.
Καμιά φορά αισθανόμασθε υποδεέστεροι διότι χρησιμοποιούν πολυτελή αυτοκίνητα και σκάφη αναψυχής και επιδεικνύονται με εξωτικές διακοπές ή με γουστόζικες αλλοδαπές φίρμες όπως ρολόγια Cerutti, Calvin Klein κ.λπ. Klein mein on the line. Με το ν' αλλάξει ο Μανωλιός κάπα δεν τρέχει και τίποτα, αφού τα ράσα δεν κάνουν τον παπά (Οι Τούρκοι λένε το αντίστοιχο "Με το να πάει ο γκιαούρης στη Μέκκα δεν έγινε και Χατζής").
Ο Αργεντίνος Joaquin Lavando (ο γνωστός Quino) δια στόματος Μαφάλντα, έχει διατυπώσει τον διάλογο της ηρωίδας με τον πατέρα της, που την ρώτησε τί βλέπει στην τηλεόραση κι αυτή απήντησε ότι έβλεπε έναν αγώνα. Όταν ο πατέρας της παρατήρησε ότι έβλεπε ταινία, η τελευταία επέμεινε, επεξηγώντας ότι παρακολουθούσε "Τον αγώνα του σεναριογράφου να ξεφύγει από τα δίχτυα της ευφυΐας"...
Ας επιδοθούμε κι εμείς λοιπόν στον αγώνα
να ξεφύγουμε από τα δίχτυα του φαρμακοποιού.
Θέμα: oργανωση Π.Ι (Αναγνώστηκε 4018 φορές)