Θέματα Εργασίας > Εμπειρίες κατά την εργασία στην ΠΦΥ

Το να μην κάνεις "τίποτε".

(1/2) > >>

Argirios Argiriou:
Ποια είναι η πιο δύσκολη (και συχνά η πιο σοφή) απόφαση για ένα Γιατρό;
Το να μην κάνει "τίποτε".

Το να καθήσει, να ακούσει προσεκτικά τον ασθενή.
Να τον εξετάσει προσεκτικά.
Και μετά αν αποφανθεί ότι αυτό που έχει ο Ασθενής είναι κάτι που θα περάσει από μόνο του, να του δώσει τον χρόνο του.

Άραγε όμως δεν κάναμε τίποτε τότε;
Και όμως, κάναμε ένα σωρό πράγματα:
Ακούσαμε τον Ασθενή προσεκτικά (το σημαντικότερο).
Απλώσαμε το χέρι και τον εξετάσαμε.
Κάναμε διάγνωση.
Διαλέξαμε και θεραπεία (αφήσαμε την φύση να κάνει καλά τον Ασθενή από μόνη της).

Είναι τίποτε όλα αυτά; Ή είναι τόσο απλό να έχει κανείς τις γνώσεις και την κρίση για να δει πότε ”τον παίρνει” να αφήσει την φύση μόνη της και πότε όχι;
Ίσως να είναι τίποτε για τον φαρμακοποιό ή για τον φαρμακευτικό αντιπρόσωπο (που θα πολεμήσουν τον Γιατρό λυσσαλέα για αυτό).
Όχι όμως για τον Ασθενή ούτε και για τον Ιατρό.

Το αποδεικνύουν οι αντιδράσεις που βλέπει κανείς από τον Ασθενή του σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν ο Ασθενής φεύγοντας λέει ευχαριστώ και το βλέπει κανείς ότι το εννοεί.

Εμείς οι Ιατροί ξεχνάμε συχνά το πόσο σημαντικό φάρμακο είναι ο ίδιος ο εαυτός μας.

Η αποχή από ενεργητική θεραπευτική αγωγή όμως, μπορεί σε περιπτώσεις με ασαφή διάγνωση να έχει και διαγνωστική χρησιμότητα:
Προλαβαίνουν δηλαδή να αποκαλυφθούν χαρακτηριστικά συμπτώματα ή σημεία, που μας διευκολύνουν στην σωστή διάγνωση.

Στο σημείο αυτό εμείς σαν Γενικοί Ιατροί έχουμε ένα προβάδισμα σε σχέση με τις υπόλοιπες ειδικότητες
το οποίο μας δίνει την δυνατότητα να είμαστε πιο "υπομονετικοί": Όντας πιο "κοντά" στον Ασθενή
μπορούμε πιο εύκολα να παρακολουθήσουμε την πορεία της υγείας του σε σχέση π.χ. με ένα νοσοκομειακό Ιατρό που "χάνει " τον Ασθενή από την στιγμή που ο Ασθενής εγκαταλείψει το Νοσοκομείο.

EzeΤΡΟΛ:
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή ΕίσοδοςΠοια είναι η πιο δύσκολη (και συχνά η πιο σοφή) απόφαση για ένα Γιατρό;
Το να μην κάνει "τίποτε".

--- Τέλος παράθεσης ---

Τώρα με την επίσχεση, είχαμε τη δυνατότητα να δούμε στην πράξη αυτή την τακτική.
Πραγματικά, στις 33 ημέρες που διήρκεσε η επίσχεση, ένιωσα πως με την αποστασιοποίηση του ιατρού από την αντιμετώπιση των συνηθισμένων, αμβληχρών και φορτισμένων με συναισθηματική συμμετοχή αιτιάσεων, ελαττώθηκε η παλίνδρομη τροφοδότηση προς τους ανησυχούντες περί την υγεία τους και μειώθηκε αισθητά η άσκοπη κινητοποίηση των υπηρεσιών υγείας, προς όφελος βέβαια τόσο των παροχέων όσο και (κυρίως) των αποδεκτών.

EzeΤΡΟΛ:
To να ρίχνεις το φταίξιμο στον Aσθενή.  ;D  ;)

Σε πολλές περιπτώσεις, ο γιατρός βρίσκεται αντιμέτωπος με έμπειρους, υποψιασμένους ασθενείς που ήδη έχουν κάνει ένα σιρκουί ιατρών μαζεύοντας γνώμες από πολλούς συναδέλφους, και προσέρχονται "διαβασμένοι", με έτοιμες νέες ερωτήσεις για κάθε απάντηση μας. Το χαρακτηριστικό τους είναι ότι θέτουν δυσεπίλυτα ερωτήματα, συνήθως ήσσονος σημασίας, με τα οποία όμως δοκιμάζεται η επιστημονική μας επάρκεια. Συχνά δε η απάντηση τους έχει ήδη δοθεί από άλλον συνάδελφο και το μόνο που επιδιώκουν είναι να μας ελέγξουν.

Παραδείγματα τέτοιων αιτιάσεων είναι τα παρακάτω:

- Πήρα αντιβίωση για 10 ημέρες, αλλά ακόμη νιώθω τα λαιμά μου χάλια. Τί να κάνω;

- Εκεί που καθόμουν γιατρέ, μου ήρθε κόλπος, με έπιασε ένα δυνατό σύγκρυο και έτρεμα ολόκληρη για πέντε λεπτά. Μετά ηρέμησα. Τί να ήταν αυτό γιατρέ; Θα μου ξαναέρθει;

- Γιατί αργεί να κλείσει η πληγή στο πόδι μου, αφού δεν έχω ζάχαρο και κάνω τακτικά τις αλλαγές;

- Τί να κάνω, γιατρέ, αν η γιαγιά αρχίσει να πάλι χουρχουρίζει στον ύπνο της, σαν να πνίγεται ένα πράμα;

- Τί είναι γιατρέ αυτό το σπυράκι στη γλώσσα μου; Γιατί βγήκε; Γιατί δεν υποχωρεί;

- Γιατί βγαίνει στραβό το νύχι στο πόδι μου; Δεν θέλω να το ξαναβγάλω. Τί να κάνω για να το προλάβω και να ισιώσει;

- Το αντιυπερτασικό μου δεν το παίρνω γιατί συνήθως έχω πίεση της καρδιάς 7 με 11 αλλά όταν αγχώνομαι και φτάσει 18, το παίρνω και πάει 13 και ζαλίζομαι. Γι' αυτό το σταμάτησα. Τώρα είχα 10 με 21, το πήρα και δεν πέφτει. Θα πάθω εγκεφαλικό;;

Αν και για πολλούς από εμάς τέτοια προβλήματα αποτελούν πρόκληση και πεδίο συνταγογράφησης του "δικού μας" αντιβιωτικού  ή αντιυπερτασικού, έναρξης πραζολοθεραπείας ή αντικαταθλιπτικής αγωγής, διάγνωσης "οστεοπώρωσης" ή παραπομπής για θυρεοειδικές ορμόνες "και μετά βλέπουμε", νομίζω ότι μια από τις προσφορότερες μεθόδους αντιμετώπισης για τις περιπτώσεις όπου δεν διαφαίνεται σοβαρή απειλή για την υγεία και δεν ξέρουμε τί ακριβώς συμβαίνει, είναι να σοβαρευτούμε απότομα, να συνοφρυωθούμε, και με το βλοσυρό, αμείλικτο ύφος ενός ιεροεξεταστή να ρίξουμε το φταίξιμο στον ίδιο τον ασθενή.  Κάθησες σε ρεύμα; Πώς να μην κρυώσεις! Διέκοψες την αντιβίωση; Φταις! Έβρεξες το πόδι σου; Πήγαινες γυρεύοντας! Συγχύστηκες; Ε, θέλει και ρώτημα γιατί σου ήρθε η λιποθυμιά; Βαρυστομάχιασες; Πώς να μη σου ανέβει η πίεση! Φοράς στενά παπούτσια; Ε, σου φταίει κανείς τώρα; Έβαλες τα χέρια σου άπλυτα στο στόμα; Και μετά ρωτάς εμένα; Κ.λπ, κ.λπ.

Τα οφέλη της μεθόδου είναι πολλαπλά, αλλά λόγω του προχωρημένου της ώρας, θα αναλυθούν μόνο εάν η Μέθοδος του Ιδίου Φταιξίματος τύχει αποδοχής και επιδοκιμασίας από το κοινό του Φόρουμ.

EzeΤΡΟΛ:
Τετράωρη Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος αύριο από τους ιατρούς του ΕΣΥ.

Argirios Argiriou:
The art of doing nothing
Iona Heath
President of the Royal College of General Practitioners (RCGP).

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

Πλοήγηση

[0] Λίστα μηνυμάτων

[#] Επόμενη σελίδα