Το να μην κάνεις "τίποτε".

[Argirios Argiriou]

Ποια είναι η πιο δύσκολη (και συχνά η πιο σοφή) απόφαση για ένα Γιατρό;
Το να μην κάνει "τίποτε".

Το να καθήσει, να ακούσει προσεκτικά τον ασθενή.
Να τον εξετάσει προσεκτικά.
Και μετά αν αποφανθεί ότι αυτό που έχει ο Ασθενής είναι κάτι που θα περάσει από μόνο του, να του δώσει τον χρόνο του.

Άραγε όμως δεν κάναμε τίποτε τότε;
Και όμως, κάναμε ένα σωρό πράγματα:
Ακούσαμε τον Ασθενή προσεκτικά (το σημαντικότερο).
Απλώσαμε το χέρι και τον εξετάσαμε.
Κάναμε διάγνωση.
Διαλέξαμε και θεραπεία (αφήσαμε την φύση να κάνει καλά τον Ασθενή από μόνη της).

Είναι τίποτε όλα αυτά; Ή είναι τόσο απλό να έχει κανείς τις γνώσεις και την κρίση για να δει πότε ”τον παίρνει” να αφήσει την φύση μόνη της και πότε όχι;
Ίσως να είναι τίποτε για τον φαρμακοποιό ή για τον φαρμακευτικό αντιπρόσωπο (που θα πολεμήσουν τον Γιατρό λυσσαλέα για αυτό).
Όχι όμως για τον Ασθενή ούτε και για τον Ιατρό.

Το αποδεικνύουν οι αντιδράσεις που βλέπει κανείς από τον Ασθενή του σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν ο Ασθενής φεύγοντας λέει ευχαριστώ και το βλέπει κανείς ότι το εννοεί.

Εμείς οι Ιατροί ξεχνάμε συχνά το πόσο σημαντικό φάρμακο είναι ο ίδιος ο εαυτός μας.

Η αποχή από ενεργητική θεραπευτική αγωγή όμως, μπορεί σε περιπτώσεις με ασαφή διάγνωση να έχει και διαγνωστική χρησιμότητα:
Προλαβαίνουν δηλαδή να αποκαλυφθούν χαρακτηριστικά συμπτώματα ή σημεία, που μας διευκολύνουν στην σωστή διάγνωση.

Στο σημείο αυτό εμείς σαν Γενικοί Ιατροί έχουμε ένα προβάδισμα σε σχέση με τις υπόλοιπες ειδικότητες
το οποίο μας δίνει την δυνατότητα να είμαστε πιο "υπομονετικοί": Όντας πιο "κοντά" στον Ασθενή
μπορούμε πιο εύκολα να παρακολουθήσουμε την πορεία της υγείας του σε σχέση π.χ. με ένα νοσοκομειακό Ιατρό που "χάνει " τον Ασθενή από την στιγμή που ο Ασθενής εγκαταλείψει το Νοσοκομείο.

[EzeΤΡΟΛ]

Ποια είναι η πιο δύσκολη (και συχνά η πιο σοφή) απόφαση για ένα Γιατρό;
Το να μην κάνει "τίποτε".

Τώρα με την επίσχεση, είχαμε τη δυνατότητα να δούμε στην πράξη αυτή την τακτική.
Πραγματικά, στις 33 ημέρες που διήρκεσε η επίσχεση, ένιωσα πως με την αποστασιοποίηση του ιατρού από την αντιμετώπιση των συνηθισμένων, αμβληχρών και φορτισμένων με συναισθηματική συμμετοχή αιτιάσεων, ελαττώθηκε η παλίνδρομη τροφοδότηση προς τους ανησυχούντες περί την υγεία τους και μειώθηκε αισθητά η άσκοπη κινητοποίηση των υπηρεσιών υγείας, προς όφελος βέβαια τόσο των παροχέων όσο και (κυρίως) των αποδεκτών.

[EzeΤΡΟΛ]

To να ρίχνεις το φταίξιμο στον Aσθενή.   

Σε πολλές περιπτώσεις, ο γιατρός βρίσκεται αντιμέτωπος με έμπειρους, υποψιασμένους ασθενείς που ήδη έχουν κάνει ένα σιρκουί ιατρών μαζεύοντας γνώμες από πολλούς συναδέλφους, και προσέρχονται "διαβασμένοι", με έτοιμες νέες ερωτήσεις για κάθε απάντηση μας. Το χαρακτηριστικό τους είναι ότι θέτουν δυσεπίλυτα ερωτήματα, συνήθως ήσσονος σημασίας, με τα οποία όμως δοκιμάζεται η επιστημονική μας επάρκεια. Συχνά δε η απάντηση τους έχει ήδη δοθεί από άλλον συνάδελφο και το μόνο που επιδιώκουν είναι να μας ελέγξουν.

Παραδείγματα τέτοιων αιτιάσεων είναι τα παρακάτω:

- Πήρα αντιβίωση για 10 ημέρες, αλλά ακόμη νιώθω τα λαιμά μου χάλια. Τί να κάνω;

- Εκεί που καθόμουν γιατρέ, μου ήρθε κόλπος, με έπιασε ένα δυνατό σύγκρυο και έτρεμα ολόκληρη για πέντε λεπτά. Μετά ηρέμησα. Τί να ήταν αυτό γιατρέ; Θα μου ξαναέρθει;

- Γιατί αργεί να κλείσει η πληγή στο πόδι μου, αφού δεν έχω ζάχαρο και κάνω τακτικά τις αλλαγές;

- Τί να κάνω, γιατρέ, αν η γιαγιά αρχίσει να πάλι χουρχουρίζει στον ύπνο της, σαν να πνίγεται ένα πράμα;

- Τί είναι γιατρέ αυτό το σπυράκι στη γλώσσα μου; Γιατί βγήκε; Γιατί δεν υποχωρεί;

- Γιατί βγαίνει στραβό το νύχι στο πόδι μου; Δεν θέλω να το ξαναβγάλω. Τί να κάνω για να το προλάβω και να ισιώσει;

- Το αντιυπερτασικό μου δεν το παίρνω γιατί συνήθως έχω πίεση της καρδιάς 7 με 11 αλλά όταν αγχώνομαι και φτάσει 18, το παίρνω και πάει 13 και ζαλίζομαι. Γι' αυτό το σταμάτησα. Τώρα είχα 10 με 21, το πήρα και δεν πέφτει. Θα πάθω εγκεφαλικό;;

Αν και για πολλούς από εμάς τέτοια προβλήματα αποτελούν πρόκληση και πεδίο συνταγογράφησης του "δικού μας" αντιβιωτικού  ή αντιυπερτασικού, έναρξης πραζολοθεραπείας ή αντικαταθλιπτικής αγωγής, διάγνωσης "οστεοπώρωσης" ή παραπομπής για θυρεοειδικές ορμόνες "και μετά βλέπουμε", νομίζω ότι μια από τις προσφορότερες μεθόδους αντιμετώπισης για τις περιπτώσεις όπου δεν διαφαίνεται σοβαρή απειλή για την υγεία και δεν ξέρουμε τί ακριβώς συμβαίνει, είναι να σοβαρευτούμε απότομα, να συνοφρυωθούμε, και με το βλοσυρό, αμείλικτο ύφος ενός ιεροεξεταστή να ρίξουμε το φταίξιμο στον ίδιο τον ασθενή.  Κάθησες σε ρεύμα; Πώς να μην κρυώσεις! Διέκοψες την αντιβίωση; Φταις! Έβρεξες το πόδι σου; Πήγαινες γυρεύοντας! Συγχύστηκες; Ε, θέλει και ρώτημα γιατί σου ήρθε η λιποθυμιά; Βαρυστομάχιασες; Πώς να μη σου ανέβει η πίεση! Φοράς στενά παπούτσια; Ε, σου φταίει κανείς τώρα; Έβαλες τα χέρια σου άπλυτα στο στόμα; Και μετά ρωτάς εμένα; Κ.λπ, κ.λπ.

Τα οφέλη της μεθόδου είναι πολλαπλά, αλλά λόγω του προχωρημένου της ώρας, θα αναλυθούν μόνο εάν η Μέθοδος του Ιδίου Φταιξίματος τύχει αποδοχής και επιδοκιμασίας από το κοινό του Φόρουμ.

[EzeΤΡΟΛ]

Τετράωρη Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος αύριο από τους ιατρούς του ΕΣΥ.

[Argirios Argiriou]

The art of doing nothing
Iona Heath
President of the Royal College of General Practitioners (RCGP).

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Argirios Argiriou]

James C. Salwitz, MD | Physician | September 14, 2015

Dear doctor:

Attached please find the medical records of Mr. Ron C., who is transferring medical care to your office. Ron is a 63-year-old gentleman with recurrent lung cancer, which has spread to his opposite lung and bones. There are multiple treatment choices for his disease, which we have discussed in detail. However, Ron is leaving my care, because he does not trust me.

As you are well aware, metastatic lung cancer is usually incurable. However, it may still be appropriate to treat this disease. In many patients, surgery, chemotherapy, radiation, or a combination of these treatments, can relieve suffering, increase performance and extend life. I discussed each with Ron. He was upset to learn that the treatment is palliative, by which I mean it will not cure, but he is motivated to begin therapy.

However, I made a mistake in our relationship. Ron has not forgiven me.

Every patient should be made aware of all reasonable treatments. Therefore, I try to explain multiple options. I believe, especially when a patient has an incurable disease, that one of the options is to do nothing; no chemo or radiation or surgeon’s knife. Just control symptoms, like pain, and live life, whatever remains. Do not try to treat the illness at all.

Why is “doing nothing” a choice? First, cancer treatments have serious side effects and can make life miserable. In addition, even if the patient tolerates therapy well, it takes away precious time. For some people, drugs and doctors are not worth the marginal gain from toxic treatment. We also must not forget that cancer treatment can be very expensive and that one-third of American families will spend their last dollar on health care.

In the end, it is not my decision; it is up to each patient and family. Too many times patients are dragged away to receive therapy after therapy, until they are wasted, decrepit and dead.

Therefore, I believe that every patient needs to hear the words, “You do not have to do anything. There is no law or rule requiring you to undergo aggressive therapy.”

This is where I screwed up, and Ron went his separate way. Ron heard those words and said, to himself, “Dr. Salwitz is giving up on me.” In that second, Ron’s trust in me to stand by him, to fight for him, to be a doctor with his best interest in mind, was gone.

I tried to explain that by giving him every choice, I was supporting him and guaranteeing that no matter what he decided, I would be there for him.   I told him that what was most important was that he live on his own terms and that he do whatever was right, just for him. However, while I tried to say, “You have a choice,” Ron heard, “You are done.”

Please take good care of Ron. He is a warm, wonderful man and deserves the best care. The path he must walk is hard; may it be guided by his desire and your wisdom.   I am sorry to have caused him even a small amount of sadness and pain. He deserves better.

Sincerely yours,

James C. Salwitz, MD

James C. Salwitz is an oncologist who blogs at Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος.

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Αρχίατρος]

Πολύ λογικό για τον Mr. Ron C να μην θέλει να φάει την θωρακοτομή !   Άλλωστε δεν θα του προσέφερε κι τπτ ιδιαίτερο.

Πάντως κάπου διάβασα μια δημοσιεύση ότι κι οι γιατροί όταν πάσχουν από συγκεκριμένες μορφές καρκίνων αρνούνται την περαιτέρω ταλαιπωρία και προτιμούν να περάσουν "ειρηνικά τα τέλη της ζωής τους", μιας κι γνωρίζουν το μάταιο του πράγματος. Ε, την ίδια επιλογή δεν πρέπει να δίνουν κι στους ασθενείς τους ;

Για παράδειγμα, όλοι οι χερουργοί θέλουν να κάνουν μια Whipple, πόσοι όμως θα υπέβαλλαν τον εαυτό τους σ' αυτή την διαδικασία αν μάθαιναν ότι έχουν τον συγκεκριμένο τύπο καρκίνου ;

[Argirios Argiriou]

Sometimes Nothing Is Better Than Something.