Γιατί όσοι δεν είστε στο "δημόσιο" θα ξέρετε ότι τα ενοίκια, η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ και τα ασφαλιστικά ταμεία μας δεν πληρώνονται ως δια μαγείας
Αγαπητέ Μanos555, αναφέρομαι στα κόστη που έχει ν΄αντιμετωπίσει ένας ιατρός ΕΣΥ όταν αφήνει τον τόπο του και εγκαθίσταται στον τόπο εργασίας του (ενοίκιο σπιτιού, λογαριασμοί, μετακινήσεις κ.λπ.). Πραγματικά, αυτά τα κόστη μαζί με τα λειτουργικά έξοδα συντήρησης μιας οικογένειας υπερβαίνουν πλέον κατά πολύ τις αποδοχές του, μετά μάλιστα και τις γνωστές περικοπές και καθυστερήσεις πληρωμών εφημεριών.
δυστυχώς δεν είχα κάποια άκρη για να "μπω στο δημόσιο" κι εγώ απλά γιατί δεν είχα κάποια "άκρη" (πάντα είχα την απορία πως γίνεται το 99% να την έχουν)..
Η παραπάνω αναφορά θυμίζει το νανούρισμα με το οποίο οι μανάδες Ινουί ( = φυλή Εσκιμώων της Γροιλανδίας ) νανουρίζουν τις θυγατέρες τους αιώνες τώρα: "Είτε τα καταπιείς είτε όχι, π......α θα σε πουν". Έτσι και εδώ στην Ελ, είτε χρησιμοποιήσεις βίσμα είτε όχι, βισματία θα σε πουν. Όμως, για ποιά χρησιμοποίηση βίσματος μιλάμε τουλάστιχον στην περίπτωση διεκδίκησης θέσης υπόχρεου υπηρεσίας υπαίθρου, όπως έχουν κάνει οι περισσότεροι ως τώρα Γ.Ι.;
Ο φαρμακάς κουβαλάει νερό στο μύλο του φαρμακοποιού, και αποτελεί επομένως τακτικό αντίπαλο. Προσωπικά, οι φαρμακάδες με αποφεύγουν είτε επειδή τους καταχεριάζω όταν οι τιμές των φαρμάκων τους είναι εξωπραγματικές είτε επειδή τους στριμώχνω ζητώντας τους να μου αποκαλύψουν το ΝΝΤ (number needed to treat) του φαρμάκου τους, είτε και τα δύο (στην περίπτωση των αναστολέων Ach).
ΝΝΤ είναι ο αριθμός των ασθενών που χρειάζεται να πάρουν το φάρμακο για να επιτευχθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα σε έναν, και όσο πιο μικρός είναι, τόσο πιο αποτελεσματικό είναι το φάρμακο ενώ όσο πιο μεγάλος είναι, τόσο πιο άχρηστο. Π.χ. το Sintrom έχει ΝΝΤ που αγγίζει το 1, δηλαδή προκαλεί το επιθυμητό αποτέλεσμα (παράταση του ΙΝR) πρακτικά σε κάθε ασθενή που το λαμβάνει. Αντίθετα, η καλσιτονίνη έχει ΝΝΤ …μερικές χιλιάδες, δηλαδή πρέπει να την παίρνουν ξερωγώ 10,000 ασθενείς με οστεοπώρωση για να γλιτώσουμε ένα κάταγμα, δηλαδή από άποψης αποτελεσματικότητας είναι να την κλαίνε οι ρέγγες (και οι σολωμοί της Αλάσκας).
Τώρα, αν έχω κάνει εγγραφή/εγγραφές σε συνέδρια μέσω φαρμακάδων, είναι είτε επειδή δεν με ξέρανε (και μου τις κόψανε όταν με μάθανε) είτε επειδή με τον τρόπο αυτό αποζημιώνω την όχληση που υφίσταμαι από τις αλλεπάλληλες ενημερώσεις των πιο πεισματάρηδων από αυτούς.
Όπως έχω γράψει και αλλού, υπάρχουν φασόν και καραφασόν. Και αν τα δεύτερα δεν τα ακουμπάω ποτέ, δεν είμαι αρνητικός για τα πρώτα, πάντα σε περιπτώσεις που το να δώσεις ένα φάρμακο έχει σημαντικά μικρότερη αβεβαιότητα στο να βοηθήσει έναν ασθενή σε σχέση με το να μη δώσεις τίποτε (βλ. και το thread του κ. Argiriou "Το να μη κάνεις τίποτε"). Ειδικά μάλιστα καθώς τα φασόν έχουν 20% χαμηλότερη τιμή (κανονικά θα έπρεπε να είναι έως και 80% φθηνότερα) και με τον τρόπο αυτό περιορίζουν κατά 4.7% το κέρδος του φαρμακοποιού (Carthago delenda est) σε σχέση με το αν πωλούσε ένα πρωτότυπο.
Αξίζει να σημειωθεί η τεράστια πρόκληση ένα μέσο φαρμακείο να πραγματοποιεί ακόμη και σήμερα για πλάκα τζίρο από 400,000 και πάνω το χρόνο, ενώ υπήρχε και φαρμακείο με ετήσιο τζίρο 6 εκ. ευρώ και τα ηλίθια τα Ασφαλιστικά Ταμεία το αποζημίωναν κανονικά χωρίς να μπουν στον κόπο να ελέγξουν τις συνταγές που τους προσκόμιζε!