Σιγά τα αίματα...

[Argirios Argiriou]

Καθημερινή, 04/08/2010.
Tου Πάσχου Μανδραβελη.


Το κακό δεν είναι ότι ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ κ. Νίκος Φωτόπουλος μεγάλωσε με τα τραγούδια του Θωμά Μπακαλάκου. Το κακό είναι ότι ολόκληρη η μεταπολίτευση ανδρώθηκε με τα ίδια τραγούδια. Ετσι μπερδέψαμε τον συναισθηματισμό με τα επιχειρήματα, τον εκβιασμό με την πολιτική, τα αίματα με τη Δημοκρατία. Το σύντομο μήνυμα (SMS) που έστειλε ο κ. Φωτόπουλος στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ συμπυκνώνει όλες τις παθογένειες της χώρας, αυτές που μας οδήγησαν στο χείλος της χρεοκοπίας.

Εγραψε κι απέστειλε, λοιπόν, στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ο κ. Φωτόπουλος: «Σύντροφοι βουλευτές, όταν πριν από 32 χρόνια μπήκα στο ΠΑΣΟΚ για να αλλάξουμε τον κόσμο άκουγα τότε στις γιορτές Νεολαίας που κάναμε πότε στη Ν. Σμύρνη πότε στη Ν. Φιλαδέλφεια πότε στου Ζωγράφου ένα πολύ ωραίο καταγγελτικό τραγούδι του Θωμά Μπακαλάκου για την αγροτιά που έλεγε “Καημένη αγροτιά, θα κερδοσκοπήσουν οι μεσάζοντες...”. Ελπίζω, σύντροφοι βουλευτές, 32 χρόνια μετά να μην το κάνετε επίκαιρο (και στον χώρο της χονδρικής τής ενέργειας) επιτρέποντας στον κάθε αεριτζή να θησαυρίζει σε βάρος της επιχείρησης του ελληνικού λαού. Οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ ούτε εργοστάσια πουλάμε ούτε ενέργεια στην τιμή κόστους στους αεριτζήδες. Καθαρές κουβέντες. Σε όλα υπάρχουν όρια. Ο αγώνας μας δεν είναι για μας, είναι για τον καταναλωτή, γι’ αυτό θα φτάσουμε στα άκρα. Θα ματώσουμε. Και αυτό που σας λέω εκφράζει το σύνολο των εργαζομένων και πρωτίστως των συντρόφων μας».

Κατ’ αρχήν πρέπει να πληροφορήσει κάποιος τον πρόεδρο της ΓΕΝΟΠ ότι στα 32 χρόνια που πέρασαν, από τότε που συγκινήθηκε με τα τραγούδια του Μπακαλάκου, άλλαξαν πολλά. Τότε, για παράδειγμα, λεφτά υπήρχαν. Σήμερα δυστυχώς δίχως χρήματα, ούτε ο σοσιαλισμός των νεανικών του χρόνων δεν είναι εφικτός.

Φυσικά έχει ένα δίκιο να φοβάται τους αεριτζήδες στην αγορά ενέργειας. Η ελληνική επιχειρηματικότητα κυριαρχείται από τύπους που κυκλοφορούν με πούρα και κάνουν «μπίζνες» με τα λεφτά των άλλων και ειδικότερα του Δημοσίου. Αλλά πάλι πώς να ορίσεις την τιμή ενός προϊόντος, όπως είναι το ηλεκτρικό ρεύμα, σε μια μονοπωλιακή αγορά; Η τιμή κόστους μοιάζει να είναι οδηγός, αλλά όχι αξιόπιστος. Επειδή ακριβώς η ΔΕΗ είναι δημόσια και μονοπωλιακή, ουδείς μέχρι σήμερα υπολόγιζε τι κόστιζε η παραγωγή. Μέσα σ’ αυτή την τιμή κόστους, υπάρχουν για παράδειγμα και οι άεργοι συνδικαλιστές, που πληρώνονται κυριακάτικα, υπερωρίες και συμμετοχές σε διάφορα Δ.Σ. Στην ίδια τιμή ενσωματώνονται και οι χιλιάδες πελατειακές προσλήψεις, που έκαναν οι πολιτικοί, αλλά ανέχθηκαν οι συνδικαλιστές. Δίπλα στους πραγματικά σκληρά εργαζόμενους των ορυχείων (οι οποίοι πιθανότατα πληρώνονται λιγότερο από όσο προσφέρουν στην Επιχείρηση), δίπλα στους εναερίτες (που παίζουν την ζωή τους κορώνα-γράμματα για να έχουμε εμείς ρεύμα), τα γραφεία της Χαλκοκονδύλη βουλιάζουν από τα «χατίρια» που κάποτε κάποιοι πολιτικοί έκαναν στους πελάτες τους. Αυτά τα χατίρια ενσωματώνονται επίσης στην τιμή κόστους. Πώς προκύπτει λοιπόν μια «δίκαιη τιμή κόστους» για το ρεύμα που παράγει η ΔΕΗ;

Οι «καθαρές κουβέντες» δεν χρειάζονται απειλές για αίματα και άκρα. Χρειάζονται μόνο καθαρά στοιχεία...





Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος