Θέματα Εργασίας > ΕΟΠΥΥ
e-syntagografisi -Καταχώριση Συνταγών -Δραστική Ουσία
Harper:
@ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΕ
Οι νομοι σαφως δε πρεπει να τρομαζουν αλλά επειδη ο,τι νομιμο δεν ειναι και ηθικο(σλογκαν πια) πρεπει να εχουμε διαρκώς κριτικη σταση απέναντι τους.
Σαν ιατρικο σωμα λυπάμαι που το λεω αλλά μαλλον εχουμε ήδη κριθει στη συνειδηση του μεσου πολιτη και δεν εχουμε τις καλυτερες περγαμηνες.Δε νομιζω πως αυτος που συνειδητοποιημενα και για χρονια συνταγογραφουσε κατευθυνομενα εχει αναγκη αυτοκριτικης ή δημοσιου αυτομαστιγωματος.Το θεωρει κατι δεδομενο οσο και το να τρωει η να παιρνει ανασα.Γιατι ηξερε πολυ καλα τι εκανε.Εκτος και αν μιλασ συγκεκριμενα αλλά δεν μπορεις να επεκταθεις...οκ.
Από την άλλη,Ισως κάποιοι άλλοι,που μπηκαν για το "γαμωτο" σε αυτη τη νοοτροπια ,άλλοι λιγο,άλλοι πολύ για να μη νιωθουν πχ κοροιδο σε σχεση με τους πρωτους,αυτοι ναι,ισως να μη τα εχουν βρει ακομη με τον εαυτο τους απόλυτα αλλα δε νομιζω πως θα πληγωθουν και πολυ αν παμε σε δραστικη.Δε τους δικαιολογω...απλά το αναφερω
Ενδεχομενως ο νεος νομος να λειτουργησει και λυτρωτικα για αυτους.Και εδω αν θες μπορει να υπάρχει και μια αυτοκριτικη,αν με κατανοεις εσυ τωρα!!!
Καλο βραδυ...
Denominator:
Φυσικά σε κατανοώ, φίλε jack.
Λέμε παρόμοια πράγματα με άλλα λόγια: Αφού δεν μπορέσαμε να υποστηρίξουμε, ηθικά κυρίως, το δικαίωμα της συνταγογράφησης σκευάσματος, μπορούμε να πούμε ναι στη δραστική (τουλάχιστον στην προαιρετική ή στη μερική εφαρμογή) με μεγάλη υπευθυνότητα και προσοχή στο πλαίσιο εφαρμογής της, ατομικά κυρίως, αλλά και συλλογικά (με τις επιφυλάξεις περί συλλόγων κ.λ.π.).
Denominator:
Συμπερασματικά, η αυνταγογράφηση δραστικής ουσίας λειτουργεί σε πολλά επίπεδα.
Η βασική απώλεια θα είναι η όποια χρηματοδότηση των όποιων δραστηριοτήτων των γιατρών με περισσότερο ή λιγότερο κομψό τρόπο.
Πολλές από αυτές τις δραστηριότητες αφέθηκαν, όμως, να καλύπτονται από αυτό το πλαίσιο "συνεργασίας".
Δε θα μιλήσω για τα συνέδρια και τα "συνέδρια", άλλωστε το θέμα το έχουμε σχεδόν εξαντλήσει.
Θα μιλήσω όμως για τις νόμιμες (και όχι απαραίτητα ηθικές), δηλωμένες στην εφορία, φανερές (ιδίως όπουδεν μπορεί να μείνουν κρυφές), δραστηριότητες γιατρών των Πανεπιστημίων, λιγότερο του ΕΣΥ και ακόμη λιγότερο κάποιων ιδιωτών: Τα ερευνητικά πρωτόκολλα.
Τα ερευνητικά πρωτόκολλα είναι ένας νόμιμος τρόπος να έχει ένας γιατρός ένα πρόσθετο εισόδημα και μία εταιρεία να κάνει τη δουλειά της. Κοινώς μία συναλλαγή που πολλές φορές δε διατηρεί ούτε καν τα επιστημονικά προσχήματα.
Δεύτερον, θα ήθελα να τονίσω ότι γνωρίζω περιπτώσεις κλινικών που εξοπλίστηκαν με μηχανήματα και υποδομές μεγάλης αξίας, γεγονός που πολλές φορές είχε θετικό αντίκτυπο στους ασθενείς.
Ακριβώς αυτές τις ελλείψεις το κράτος αδυνατούσε, δικαιολογημένα ή μη να τις παρέχει και έτσι, μοιραία, μία φαρμακοβιομηχανία ήρθε να καλύψει το κρατικό κενό.
Θα μου πείτε ότι πάλι μπαίνουμε στο φαύλο κύκλο "ανεξαρτησία με προβλήματα ή υποδούλωση με λύσεις".
Εμείς αποφασίζουμε.
D-Michalis:
Ο δικός μου 6 λογος για τη συνταγογράφηση ουσίας / σκευάσματος.
Για να λύσουμε /διευθετήσουμε το οιοδήποτε θέμα πρέπει αρχικά να δούμε τις ρήζες του. Στο θέμα της υπερσυνταγογράφησης, της αδόκιμης, της ανεύθυνης, της, της συνταγογράφησης, δύο είναι κατά τη γνώμη μου οι κύριες αιτίες. Η ασχετίλα και η ηθική.
Με τη μεν ασχετίλα δεν ασχολούμαστε ποτέ, αν και μπορούσαμε να οργανώνουμε ελέγχους που στοχεύουν να την αναδείξουν και να οδηγήσουν τους άσχετους σε εκπαίδευση. Π.χ. Γράφω με κάθε φάρμακο πραζόλες για να προστατεύσω το στομάχι !!! Το κάνω γιατί άσχετος όντας, πίστεψα τους φαρμακάδες ή γιατί σκοπεύω στην τσέπη μου. Για την πρώτη περίπτωση, μία σχετική εκπαίδευσή μου –όπως γίνεται σε πολλές χώρες, όταν αναδειχθεί η ανεπάρκεια- θα με βελτίωνε. Αλλά κάτι τέτοιο απαιτεί συστηματικό –ουσιαστικό έλεγχο από επιστημονικά όργανα- κάτι που ποτέ δεν υπήρξε.
Αν είναι κατευθυνόμενη η συνταγογράφηση, έχουμε το ηθικό πρόβλημα. Ηθική ευθύνη έχουν οι πάντες. Υπουργείο που αλληθωρίζει. Εταιρίες που σπρώχνουν μέχρι τα άκρα. Γιατροί που λόγω αναγκών ή λατρείας του χρήματος ενδίδουν. Φαρμακοποιοί που –αφού το κέρδος είναι ποσοστιαίο- σπρώχνουν τα ακριβά φάρμακα και πάει λέγοντας.
Αν το πρώτο σκέλος είναι εύκολο να το διαχειριστούμε, αν και δεν θέλουμε, το δεύτερο είναι σχεδόν αδύνατον.
Ωστόσο, ειδικά για το δεύτερο, κάτι πρέπει να κάνουμε.
Την ηθική κανενός δεν μπρούμε να την αλλάξουμε.. Άρα μας μένει να δημιουργήσουμε αναχώματα ώστε να παρεμποδίζεται η έκφρασή της. Και σίγουρα τέτοια δεν μπορεί να είναι αυτά που είδαμε πρόσφατα περί δωδεκατημορίων και τέρμα. Τράβα κουρέψου.
Είναι η ποσόστωση των αντιγράφων? Θεωρητικά θα μπορούσε να είναι. Παραμένει όμως το ερώτημα: Είναι αξιόπιστα? Γίνεται ο έλεγχος βιοϊσοδυναμίας? Προσωπικά αν και πιστεύω ότι τα αντίγραφα θα έπρεπε να στηρίζονται δεν τα εμπιστεύομαι όλα. Μπορεί η επιστήμη να απαιτεί επιστημονική τεκμηρίωση και όχι πίστη. Μπορεί να υποτίθεται ότι αυτή την τεκμηρίωση την έχουμε αλλιώς δεν θα υπήρχε άδεια από ΕΟΦ, αλλά επιτρέψτε μου να πώ ότι δεν μου αρκεί για 2 λόγους. 1ον γιατί δεν πιστεύω ότι μετά την πρώτο έλεγχο ισοδυναμίας, ξαναελέγχει στ’ αλήθεια ο ΕΟΦ αν συνεχίζει η προϋπόθεση αυτή να υφίσταται. 2ον γιατί την υποψία αυτή μου την ενισχύει τόσο η εμπειρία του χώρου μας (ξεχάσατε τα ζυμαράκια θυροξίνης στο πρόσφατο παρελθόν?), όσο και προσωπικές εμπειρίες. Πρόσφατα, γεμάτος αγωνία ότι κάτι έπαθε το γαστρεντερικό του, μου ήρθε ασθενής με το χάπι πραζόλης ανά χείρας (σε πετσέτα για την ακρίβεια) να μου πεί ότι βγήκε ατόφιο στα κόπρανα και να τον ψάξω γιατί κάτι συμβαίνει με το γαστρεντερικό του (που να ήξερε όμως !!!). Από την άλλη σε ένα σκεύασμα σημαντικό ρόλο παίζουν και τα έκδοχα. Μπορεί να μην τα ξέουμε αναλυτικά, ξέρουμε όμως ότι τα έκδοχα του Χ σκευάσματος τα ανέχεται ή όχι ο ασθενής μας, κάτι που μπορεί να μην ισχύει και για ένα άλλο σκεύασμα.
Άρα? Που καταλήγουμε? Να μείνει ως έχει?
Πιστεύω ότι και η επιλογή της ουσίας με τον τρόπο που έχει τεθεί, θα οδηγήσει απλά σε ανατροχιοδρόμηση της διαδρομής που ακολουθούσε η διαπλοκή, ενώ το πρώτο σκέλος –την ασχετίλα- δεν θα την αντιμετωπίσει. Άρα θα βρεθούμε πάλι σύντομα στο ίδιο σημείο.
Προσωπικά πιστεύω ότι ένα σενάριο συνδυασμού ουσιών και σκευασμάτων –όπως θα το περιγράψω- θα ήταν και εφικτό και αποτελεσματικότερο στην αναχαίτιση της σκοπούμενης συνταγογραφίας, αφαιρώντας δυνατότητες διαπλοκής και από γιατρούς και από εταιρίες (θα παραμένει βέβαια ζητούμενο η συνέχιση επιλογής μοναδικών ακριβών ουσιών έναντι άλλων φθηνών –όπου αυτό είναι εφικτό- αλλά, ας αντιμετωπίζαμε το υπόλοιπο και αυτό θα μπορούσε να επανεξεταστεί στο μέλλον).
Πώς θα μπορούσε να είναι αυτό το μοντέλο?
Α. Για χρόνια νοσήματα, όπου ο ασθενής θα μπεί σε δια βίου ή μακροχρόνια αγωγή, η διάγνωση να μην αρκεί από τον προσωπικό του γιατρό, αλλά να επιβεβαιώνεται και από άλλον (επιτροπή? Κάτι θα βρούμε). Έτσι, δεν θα μπορεί ο καθ’ ένας να έχει π.χ. ως πρωτοπαθή λιπιδαιμία τον κάθε εξολοθρευτή της προβατίνας.
Β. Για πολύ ακριβά σκευάσματα (p.x. Humira) θα έπρεπε να υπάρχει γνώμη σχετικών –ευέλικτων –κατά νομαρχία ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΩΝ συμβουλίων και όχι να αρχίζει ο καθένας τέτοιες αγωγές. Στον Καναδά, σε συγγενή μου που χρειάστηκε κατά τον θεράποντα να μπεί τέτοια αγωγή, εξετάστηκε το θέμα σε τέτοιο συμβούλιο, όπου, ο θεράπων κλήθηκε να εξηγήσει τι αγωγές υπήρξαν έως τώρα και τι απέδωσαν ή δεν απέδωσαν, για να καταλήξει στην ανάγκη χρήσης αυτών των φαρμάκων. Και βέβαια, αφού είχαν προηγηθεί κλασικότερες αγωγές, χωρίς το επιθυμητό ή το δυνατόν επιτεύξιμο αποτέλεσμα, η αγωγή εγκρίθηκε.
Εκεί βέβαια είναι φτωχοί και μετράνε το κόστος/ όφελος, ενώ εμείς οι γαλαντόμοι ού χρείαν έχωμεν τούτων !!!
Γ. Ο γιατρός θα αναγράφει την ημερήσια δοσολογία και τη διάρκεια αγωγής (σε χρόνια νοσήματα = μηνιαία). Το σύστημα θα υπολογίζει –εκτυπώνει την ακριβή ποσότητα χαπιών, cc, ενέσεων κ.λ.π. και ο φαρμακοποιός με το ψαλιδάκι του θα δίδει την ακριβή ποσότητα (αυτό απαιτεί σ’ ορισμένα σκευάσματα προσαρμογή, αλλά αυτό είναι το ευκολότερο, αν υπάρχει βούληση για κάτι τέτοιο).
Δ. Να προκηρύσσει κάθε έτος το κράτος (ΕΟΠΥΥ ή και άλλοι φορείς) διαγωνισμό για κάθε ουσία, όπου θα δέχεται και θα επιλέγει 1. 2. 3. 4. 5. ή όσα απαιτείται σκευάσματα -ανάλογα την κατηγορία- με τα οποία θα συμβάλλεται σε συγκεκριμένη τιμή. Σε αυτά θεωρώ απαραίτητο να συμπεριλαμβάνονται α. ελληνικά προϊόντα, β. πρωτότυπα σε κάποια ποσόστωση που θα αποφασίσουμε δίκαια. Γιατί όσο και αν οι φαρμακοβιομηχανίες είναι έμποροι ψυχών, αν αποκλειστούν από την αγορά, ποιο κίνητρο θα έχουν για έρευνα νέων ουσιών? Η μήπως οι πολλές και μικρές εταιρίες αντιγράφων κάνουν έρευνα? Ή μήπως δεν τη χρειαζόμαστε γιατί γίνεται κρατική έρευνα? Ή μήπως δεν τη χρειαζόμαστε καθόλου την έρευνα?
Ε. Τα επιλεγμένα σκευάσματα θα είναι υποχρεωμένα να καταθέτουν έκθεση βιοδιαθεσημότητας και βιοϊσοδυναμίαςσε λογικά –τακτικά διαστήματα που θα ορίσουν ανεξάρτητοι επιστημονικοί φορείς.
Στ. Τα επιλεγμένα εισάγονται στην ηλεκτρονική βάση συνταγογράφησης από όπου με τυχαίο τρόπο ή με προκαθορισμένη αλληλουχία (π.χ. ο πρώτος που θα ζητήσει ρανιτιδίνη θα πάρει το Zantac, ο δεύτερος το Lumaren, o 3ος το … και πάλι από την αρχή. Αυτό δεν είναι αδύνατον (ίσως λίγο απαιτητικό, αλλά εφικτό για την τεχνολογία της πληροφορικής) και έτσι ο ιατρός θα επιλέγει την ουσία –κάτι επιστημονικώς ορθό, αλλά το σκεύασμα θα περνάει αυτόματα στην συνταγή και θα κόβει το δρόμο της διαπλοκής και στο γιατρό και στον φαρμακοποιό.
Μένει βέβαια ο δρόμος της διαπλοκής μεταξύ παραγόντων υπουργείου –επιτροπών επιλογής, αλλά αν γίνουν ηλεκτρονικά οι διαγωνισμοί, περιορίζεται και όταν θα υφίσταται θα αφορά λίγους εμπλεκόμενους, άρα και ευκολότερα αποκαλύψημους.
Βέβαια παραμένουν και άλλα δύο –σημαντικά προβλήματα. Το ένα είναι τα έκδοχα, το άλλο είναι το ότι οι ασθενείς –ειδικά οι ηλικιωμένοι- συνηθίζουν τα φάρμακά τους με το κουτί και θα μπερδεύονται.
Και τα δύο –ιδίως το δεύτερο- είναι σημαντικά προβλήματα. Μπορούμε όμως προς το παρόν να τα προσπεράσουμε σε ετούτο το σενάριο, αφού τα σενάρια της πολιτείας –ουσία ή αντίγραφα- το περιέχουν επίσης, χωρίς να απαντάνε σε κανένα άλλο ερώτημα.
Είμαι σίγουρος ότι κάτι τέτοιο θα απαιτούσε κάποιους πόρους και λίγο χρόνο να οργανωθεί, αλλά θα έφερνε θαυμαστά αποτελέσματα, χωρίς να υποβαθμίζει ούτε γιατρούς ούτε φαρμακοποιούς, ούτε ασθενείς.
Όπως είμαι σίγουρος ότι δεν θα δώ ούτε αυτή την ιδέα να προχωρά, ούτε κάποια άλλη που θα απαντούσε στα πολλά σημεία του προβλήματος με επιστημονικό και ορθολογικό τρόπο. Γιατί? Γιατί εδώ είναι ελλαδιστάν. Θέλουμε να μειώσουμε το ποσό που θα πληρώσουν τα Ταμεία. Ουδέν άλλο.
Και αφού μπορούμε να το κάνουμε με οριζόντιες περικοπές (του τύπου «δεν πληρώνω σεντ πέραν του 12τημορίου» ή με το «βάζω ουσίες και δώσε ότι φθηνότερο υπάρχει» ή με το «ελέγχω την υπερσυνταγογράφηση» και τρομοκρατώ (με ποια κριτήρια και ποιους επιστήμονες θα την ελέγχει? (Θα γράψω σχετικά κάποια στιγμή γι’ αυτό που είναι ένα άλλο μέγα θέμα), ή, ή, … τότε, γιατί να κάτσω να κάνω κάτι σωστό πολιτικά, ηθικά, κοινωνικά, επιστημονικά? Δεν είναι αυτό το ζητούμενο για τους σχεδιάζοντας εκπαιητές πολιτικούς, γι’ αυτό και τους αρκούν αυτά που εξήγγειλαν και νομοθέτησαν / νομοθετούν.
Zachariadis:
Διαβάζοντας όλα τα παραπάνω αναρωτιέμαι άν έιμαι υπέρ του δέοντος ηθικός ή βλαξ.
Προσωπικά συνταγογραφώ βάση ενδείξεων με στόχο πραγματικά να δίνω το καλύτερο δυνατό σκεύασμα στον ασθενή.Και πραγματικά δεν με νοιάζει αν
το σκεύασμα είναι προτότυπο ή όχι.
Τί σημαίνει «καλύτερο» : Εκείνο που με μελέτες έχει αποδείξει ότι παρέχει ειδικό όφελος αλλά λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη και το κόστος.
Παραδείγματα : Αν επιθυμώ να κάνω έναρξη αντιυπερτασικής αγωγής με φάρμακο που επεισέρχεται στον άξονα ΡΑΑΣ, αρχικά επιλέγω αναστολέα
μετατρεπτικού ενζύμου ,γιατί ειναι οικονομικότερο των ARB ή αναστολέων ρενίνης.Άν ο ασθενής είναι στεφανιαίος επιλέγω α-ΜΕΑ με ειδική ενδειξη
π.χ περινδροπίλη ή ραμιπρίλη.Άν για κάποιο λόγο δεν ανέχεται καλά τους ΜΕΑ (λόγω π.χ βήχα) μετακινούμε στην κατηγορία των ARB-Σαρτάνες.
Το ποιά σαρτάνη θα προτιμήσω παλι εξαρτάται απο της εξατομικευμένες ανάγκες του ασθενή.Δηλ ,αν είναι στεφανιαίος άρρωστος επιλέγω Βαλσαρτάνη
που έχει ειδική ένδειξη και έχει αποδείξει με μελέτες είδικό όφελος (Valiant κα)Άν είναι διαβητικός επιλέγω ιρμπεσαρτάνη που έχει δείξει ειδικό όφελος στην μικρολευκωματουρία
και ΣΔ.Άν ο ασθενής έχει υποστεί εγκεφαλικό τότε επιλέγω επροσαρτάνη που με την μελετη Moses έχει δείξει ειδικό όφελος στην κατηγορία αυτή ασθενών....
Θα μου πείτε ..ε καλά τελικά μόνο προτότυπα συνταγογραφέις που έχουν τις πλάτες μεγάλων πολυεθνικών φαρμακοβιομηχανιών και μπορούν να κατευθύνουν
της μελέτες.Άν και αυτό αποτελεί αλήθεια που αφορά στο σύνολό της την Δυτική Ιατρική δεν ισχύει απόλυτα.Συνταγογραφώ και πολλά γενόσημα εφόσον υπάρχουν
π.χ δεν βλέπω γιατί να παίνει κάποιος προτότυπη Νεμπιβολόλη ,ατροβαστατίνη ή και πραζόλη.Επίσεις γενόσημη κλοπιδογρέλη είναι προτιμιτέα.
Η προσεγγιση μου κατα βάση όμως δεν αλλάζει.Παράδειγμα πρόσφατο
Ασθενής στεφανιαίος με περιφερική αγγειοπάθεια και σακχ.διαβήτη με καλό ωστόσο λιπιδαιμικό προφίλ.Δεν επιθυμώ να του κατεβάσω την χοληστερίνη αλλα
χρειάζεται στατίνη για τα αγγειακά οφέλη.Επιλέγω Πραβαστατίνη ,γιατί είναι η πιό «αδύναμη» με καλύτερο προφίλ ασφαλείας ,της λιγότερες αλληλεπιδράσεις
με αλλα φαρμακα,δεν αποκλείει το κυτόχρωμα P 450 και απο όλες της άλλες δεν επηρεάζει της τιμές γλυκόζης -ρύθμιση διαβήτη.....Το προτότυπο (Pravachol)
κυκλοφορεί σε σκεύασμα 14 δισκίων και η μηνιαία αγωγή με 2 κουτιά είναι κατα πολύ ακριβώτερη απο ότι το γενόσημο π.χ Pravalip που είναι και σε κουτί 30 δισκίων
και αυτ'ο είναι και η τελική επιλογή μου.
Αυτή είναι περίπου η σχέση μου με τα σκευάσματα.Επιλογή όσο το δυνατόν καλυτερη για τον ασθενή.Με ότι δεδομένα υπάρχουν.
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση