Ζούμε στιγμές όπου ο κάθε κάτοικος αυτής της χώρας έχει συνειδητοποιήσει την ιστορική του ευθύνη.
Πολύ εύγλωττη η τοποθέτηση του κ. @ Μακρέα, και με πολλά δυνατά σημεία.
Στο "δια ταύτα" όμως τί γίνεται;
"Δει δη χρημάτων και άνευ τούτων ουδέν εστί γενέσθαι των δεόντων" (Δημοσθένης Α΄Ολυνθιακός, στην Παιανία). Δηλαδή: Επειδή υπάρχει ανάγκη χρημάτων, πριν ξεκινήσεις κάτι, συμφωνείς στο ποσό και μετά όλα τα άλλα έπονται. Ή, επειδή χρειάζονται τα χρήματα, που δίχως αυτά όσα είναι ανάγκη να γίνουν δεν γίνονται, πρώτα συμφωνούμε γι΄αυτά πριν ξεκινήσουμε μια εργασία ή ένα έργο.
Εγώ θα πρότεινα να συνεχίσουμε να ξοδεύουμε 5.2 δις (από αυτά που πέφτουν από τον ουρανό) το χρόνο σε φάρμακα. Για ακόμη καλύτερα αποτελέσματα (στην υγεία του πολίτη πάντα), μπορούμε να φτάσουμε στα 10, 15 ... και παραπάνω δις.
Να συνεχίσουμε να γεμίζουμε πηγάδια και νταλίκες για το εξωτερικό με φάρμακα-φαντάσματα που έχουν πληρωθεί από τις ασφαλιστικές εισφορές του Έλληνα εργαζομένου.
Να συνεχίσουμε να τοποθετούμε αρχισυνδικαλιστές φαρμακοποιούς με φαρμακείο στις θέσεις κλειδιά του Διοικητή του ΙΚΑ (Αμπατζόγλου), ΕΟΦ (Βαγιωνάς), ΙΦΕΤ (Λουράντος) και να κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου έχοντας αφήσει τους λύκους να φυλάνε τα πρόβατα. Ο κ. Κούβαρης π.χ., θα ήταν κατάλληλος για τη θέση του Διοικητή του ΕΟΠΥΥ
.
Να αφήσουμε τα συνταγολόγια των ασφαλισμένων ως λευκές επιταγές στα χέρια διαπλεκόμενων ιατρών και παλαιο-φμφ στο πρότυπο "Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει και η κανάτα είναι πάντα γεμάτη".
Να επιτρέψουμε σε κάθε ιατρό να επιλέγει εκείνος χωρίς περιορισμούς το ύψος της δαπάνης που θα προκαλεί στον ΕΟΠΥΥ με τη συνταγογραφία του.
Να επιτρέψουμε στα διαγνωστικά κέντρα να χρεώνουν τον ΕΟΠΥΥ με δαπάνες γα εξετάσεις που έγιναν (ή δεν έγιναν) κατά το δοκούν, χωρίς κανένα απολύτως φραγμό ή έλεγχο.
Όμως είναι αλήθεια ότι κανένα σύστημα υπηρεσιών υγείας δεν είναι τέλειο, πουθενά στον κόσμο. Ωστόσο, αυτό το απερίγραπτο που είχαμε στην Ελλάδα και που απέτυχε παταγωδώς, δεν ήταν καν σύστημα, ήταν ξέφραγο αμπέλι και συντηρούνταν με ακριβά δανεικά που τώρα πληρώνουμε όλοι μας, φταίχτες και μη (ίσως οι τελευταίοι ακόμη περισσότερο).
Τη στιγμή αυτή, απέχουμε ελάχιστα από την ολοκληρωτική κατάρρευση, και καλύτερα να πάψουμε να ονειρευόμαστε την προσκόλληση σε ένα ζοφερό και φαύλο παρελθόν που έχει οριστικά καταποντιστεί παίρνοντας μας μαζί του, και να απαιτήσουμε "
δραστικές"
αλλαγές.