Καλώς ήρθατε στην διαδικτυακή μας κοινότητα.
Εδώ μπορείτε να συζητήσετε και να ενημερωθείτε για θέματα που αφορούν την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας.
Για να συμμετέχετε και να μπορείτε να κατεβάσετε αρχεία και εικόνες που βρίσκονται στα μηνύματα πρέπει να εγγραφείτε.
Η εγγραφή είναι δωρεάν και θα σας αποσταλεί άμεσα ένα e-mail για την ενεργοποίηση της εγγραφής σας.
Εάν δεν το λάβετε σε λίγα λεπτά ελέγξετε το φάκελο ομαδικής αλληλογραφίας ή το φάκελο SPAM ή το φάκελο ανεπιθύμητης αλληλογραφίας καθώς μπορεί να βρεθεί εκεί από λάθος του λογισμικού ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.
Εάν έχετε ξεχάσει τον κωδικό σας, μπορείτε να ζητήσετε να σας ξανασταλεί από εδώ.
27 Δεκεμβρίου 2024, 05:43:29

Αποστολέας Θέμα: Πώς τα διεθνή πανεπιστήμια αναδιαμορφώνουν τον κόσμο  (Αναγνώστηκε 3079 φορές)

0 μέλη και 2 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.

8 Σεπτεμβρίου 2010, 00:38:34
Αναγνώστηκε 3079 φορές
Αποσυνδεδεμένος

Gatekeeper

Επώνυμοι

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

Πώς τα διεθνή πανεπιστήμια αναδιαμορφώνουν τον κόσμο

Επί δεκαετίες, τα ερευνητικά πανεπιστήμια των Ηνωμένων Πολιτειών αναγνωρίζονται διεθνώς ως παγκόσμιοι ηγέτες στον τομέα των επιστημών και της μηχανολογίας. Από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, θεωρούνται αξεπέραστα όσον αφορά στον καθαρό όγκο και υπεροχή της κατάρτισης και της καινοτομίας που προσφέρουν. Ωστόσο, υπάρχουν ολοένα και περισσότερες ενδείξεις ότι πανεπιστήμια από άλλα μέρη του κόσμου κερδίζουν γρήγορα έδαφος – χτίζοντας νέα πανεπιστήμια, βελτιώνοντας τα ήδη υπάρχοντα, συμμετέχοντας δυναμικά στον ανταγωνισμό για την εξασφάλιση των καλύτερων φοιτητών, και προσελκύοντας κατόχους διδακτορικών διπλωμάτων οι οποίοι έχουν εκπαιδευτεί στις ΗΠΑ ώστε να επιστρέψουν και να εργαστούν σε πανεπιστημιακά και βιομηχανικά εργαστήρια της πατρίδας τους. Βρίσκεται άραγε η διεθνής ακαδημαϊκή ιεραρχία ένα βήμα πριν από την ανατροπή;

Αναμφισβήτητα, η ακαδημαϊκή επιχείρηση γίνεται ολοένα και πιο παγκόσμια, κυρίως στον τομέα των επιστημών. Περίπου τρία εκατομμύρια φοιτητές σπουδάζουν σήμερα σε πανεπιστήμια εκτός της χώρας καταγωγής τους – ποσοστό που αυξήθηκε κατά 57% την τελευταία δεκαετία. Σε πολλά διδακτορικά προγράμματα των ΗΠΑ, η πλειονότητα των σημερινών φοιτητών είναι αλλοδαποί αντιστοιχώντας, για παράδειγμα, στο 64% των διδακτορικών διπλωμάτων στην πληροφορική. Προσφάτως, τα Πανεπιστήμια Τσινγκούα και Πέκινγκ (Κίνα) ξεπέρασαν στο σύνολό τους το Μπέρκλεϊ ως κορυφαίοι «εξαγωγείς φοιτητών» που συνεχίζουν τις σπουδές τους για να αποκτήσουν αμερικάνικα διδακτορικά διπλώματα.

Κινητικότητα παρατηρείται, όμως, και στο χώρο των καθηγητών. Οι μισοί από τους κορυφαίους φυσικούς επιστήμονες του κόσμου δεν εργάζονται πλέον στην πατρίδα τους. Επίσης, σημαντικά ιδρύματα όπως το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και το Πανεπιστήμιο του Νότιγχαμ δημιουργούν θυγατρικά πανεπιστήμια στη Μέση Ανατολή και την Ασία. Σήμερα, υπάρχουν 162 πανεπιστημιακά παραρτήματα σε όλο τον κόσμο, ποσοστό που μόλις τα τελευταία τρία χρόνια αυξήθηκε κατά 43%.

Παράλληλα, ολοένα και περισσότερες παραδοσιακές «χώρες-εξαγωγείς φοιτητών», από τη Νότια Κορέα μέχρι τη Σαουδική Αραβία, προσπαθούν να βελτιώσουν τόσο την ποσότητα όσο και την ποιότητα των πτυχίων που προσφέρουν συμμετέχοντας σε μια άγρια –και δαπανηρή- κούρσα για να προσελκύσουν φοιτητές και να δημιουργήσουν δικά τους ερευνητικά πανεπιστήμια παγκοσμίου επιπέδου.

Όλος αυτός ο ανταγωνισμός έχει προκαλέσει έντονη δυσαρέσκεια στη Δύση. Κατά τη διάρκεια ενός σταθμού της προεκλογικής του εκστρατείας το 2008, ο τότε υποψήφιος Μπάρακ Ομπάμα μίλησε με ανησυχητικό τόνο για την απειλή που θέτει ένας τέτοιος ακαδημαϊκός ανταγωνισμός στην ανταγωνιστικότητα των ΗΠΑ. «Αν θέλουμε να συνεχίσουμε να κατασκευάζουμε τα οχήματα του μέλλοντος εδώ στην Αμερική», δήλωσε, «δεν επιτρέπεται να βλέπουμε τον αριθμό των κατόχων διδακτορικού διπλώματος στη μηχανολογία να αυξάνεται στην Κίνα, τη Νότια Κορέα και την Ιαπωνία και, ταυτόχρονα, να μειώνεται στη χώρα μας».

Επίσης, αυτή η ανησυχία δεν περιορίζεται μόνο στις ΗΠΑ. Σε ορισμένες χώρες, ο φόβος του εκπαιδευτικού ανταγωνισμού και της μετανάστευσης επιστημόνων οδήγησε σε απόλυτο ακαδημαϊκό προστατευτισμό. Η Ινδία και η Κίνα είναι διαβόητες για τα νομικά και γραφειοκρατικά κωλύματα που θέτουν απέναντι στα πανεπιστήμια της Δύσης τα οποία θέλουν να ιδρύσουν παραρτήματα για να προσελκύσουν ντόπιους φοιτητές.

Κάποιες φορές, και οι φοιτητές που επιθυμούν να φύγουν στο εξωτερικό συναντούν εμπόδια. Πριν από μερικά χρόνια, ο πρόεδρος σε ένα από τα εξέχοντα Ινστιτούτα Τεχνολογίας της Ινδίας απαγόρευσε, στην κυριολεξία, στους προπτυχιακούς φοιτητές να πραγματοποιήσουν πρακτική άσκηση σε πανεπιστήμια και επιχειρήσεις του εξωτερικού.

Υπάρχουν και άλλα εμπόδια στην διεθνή κινητικότητα που δεν οφείλονται πάντοτε ξεκάθαρα στον προστατευτισμό, αλλά συμβάλλουν στον περιορισμό της πρόσβασης σε ξένα πανεπιστήμια. Στα χρόνια που ακολούθησαν έπειτα από τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, για παράδειγμα, η εύλογη ανησυχία για την ασφάλεια προκάλεσε τεράστιες καθυστερήσεις στην έκδοση φοιτητικής βίζας και γραφειοκρατικά κωλύματα σε αλλοδαπούς που επιθυμούσαν να σπουδάσουν στις ΗΠΑ. Από τότε, ο αριθμός των φοιτητών σημείωσε ανάκαμψη, παρά τα σποραδικά προβλήματα, αλλά παρέμειναν αυστηροί περιορισμοί σε βίζες εργασίας και διαμονής, οι οποίες έπρεπε να λειτουργούν ως θέλγητρα για να έρθουν οι καλύτεροι και πιο ευφυείς να σπουδάσουν στις ΗΠΑ.

Ίσως ένα μέρος της ανησυχίας σχετικά με τη νέα παγκόσμια ακαδημαϊκή επιχείρηση να είναι κατανοητό, ιδιαίτερα σε μια περίοδο τεράστιας οικονομικής αβεβαιότητας. Ωστόσο, ο εκπαιδευτικός προστατευτισμός αποτελεί μεγάλο σφάλμα, όπως και ο εμπορικός. Η παγκοσμιοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης έπρεπε να τύχει θερμής υποδοχής, όχι να προκαλεί φόβο –ακόμα και στις ΗΠΑ. Υπάρχει κάθε λόγος να πιστεύουμε ότι ο παγκόσμιος ανταγωνισμός για την εξασφάλιση ανθρώπινου ταλέντου, η κούρσα για την πραγματοποίηση καινοτόμων ερευνών, η προσπάθεια επέκτασης πανεπιστημιακών παραρτημάτων σε πολλαπλές χώρες, και η βιασύνη για την εκπαίδευση ταλαντούχων αποφοίτων οι οποίοι θα μπορούν να ενισχύσουν τις οικονομίες που στηρίζονται ολοένα και περισσότερο στη γνώση, θα έχουν ευεργετικά αποτελέσματα και για τις ΗΠΑ.

Η άποψη αυτή στηρίζεται κυρίως στο γεγονός ότι η διεύρυνση της γνώσης δεν είναι ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος. Για παράδειγμα, η δημιουργία περισσότερων διδακτορικών διπλωμάτων και η άνθηση της έρευνας στην Κίνα, δεν μειώνει το αμερικάνικο μορφωτικό απόθεμα. Αντιθέτως, ενισχύει τις δυνατότητες της γνώσης και των επιτευγμάτων μας. Καθώς η γνώση αποτελεί δημόσιο αγαθό, η πνευματική πρόοδος μιας χώρας συχνά ωφελεί άλλες. Η κινέζικη έρευνα μπορεί κάλλιστα να προσφέρει τα απαραίτητα εφόδια για τη δημιουργία καινοτομιών από Αμερικάνους –και όχι μόνο- επιχειρηματίες.

Πράγματι, τα οικονομικά οφέλη μιας παγκόσμιας ακαδημαϊκής μόρφωσης είναι σημαντικά. Ακριβώς όπως το ελεύθερο εμπόριο προσφέρει τα πιο φθηνά αγαθά και υπηρεσίες ωφελώντας τόσο τους καταναλωτές όσο και τους πιο ικανούς παραγωγούς, έτσι και ο παγκόσμιος ακαδημαϊκός ανταγωνισμός μετατρέπει την ελεύθερη διακίνηση ατόμων και ιδεών, με βάση την αξία, ολοένα και περισσότερο σε κανόνα, με σημαντικές θετικές συνέπειες για τα άτομα, τα πανεπιστήμια και τις χώρες. Σήμερα, οι ιλιγγιώδεις ρυθμοί κινητικότητας και διάδοσης γνώσης αποτελούν ένα νέο είδος ελεύθερου εμπορίου: το ελεύθερο εμπόριο των μυαλών.

Οι ΗΠΑ δεν πρέπει να αντιμετωπίζουν την παγκοσμιοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με ανησυχία, αλλά με μια αίσθηση προοπτικής. Ούτε η σταδιακή μείωση του αμερικάνικου μεριδίου στην παγκόσμια φοιτητική αγορά, ούτε η εμφάνιση νέων φιλόδοξων ανταγωνιστών στην Ασία, την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή, σημαίνει ότι τα αμερικάνικα πανεπιστήμια οδεύουν αναπόφευκτα προς την παρακμή.

Με την καταπολέμηση των εμποδίων προστατευτισμού είτε στο εσωτερικό της χώρας, είτε στο εξωτερικό, τη συνεχή προσέλκυση και υποδοχή των καλύτερων φοιτητών του κόσμου, την αποστολή περισσότερων φοιτητών στο εξωτερικό, τη δημιουργία υπερεθνικής ερευνητικής συνεργασίας, και την ενίσχυση των δικών τους ερευνητικών πανεπιστημίων, οι ΗΠΑ μπορούν να διατηρήσουν την ισχυρή ακαδημαϊκή υπεροχή τους και, παράλληλα, να συνεχίσουν να αυξάνουν το ολικό άθροισμα της παγκόσμιας γνώσης και ευημερίας.

*Ο Μπεν Γουιλντάβσκι είναι ανώτερος συνεργάτης σε θέματα έρευνας και πολιτικής του Ιδρύματος Κάουφμαν (ΗΠΑ) και συγγραφέας του The Great Brain Race: How Global Universities Are Reshaping the World (Η Μεγάλη Κούρσα των Μυαλών: Πώς τα Διεθνή Πανεπιστήμια Αναδιαμορφώνουν τον Κόσμο).

Copyright: Project Syndicate, 2010

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
“It’s a poor sort of memory that onlyworks backwards, the Queen remarked.”
Lewis Carroll, 1872,
Through the Looking Glass

8 Σεπτεμβρίου 2010, 00:43:21
Απάντηση #1
Αποσυνδεδεμένος

Gatekeeper

Επώνυμοι
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

Why Does Everyone Talk About the Importance of Education but Few Do Something to Improve It?

Hypothetically, imagine the situation in Brazil after receiving two atomic bombs in any war. Imagine further, that all the pride of the country has been devastated, like its infrastructure and economic and social development. Compounding this scenario of pure imagination, imagine that Brazil has no wealth of natural resources (anything from the Amazon or Atlantic Forest) or the mineral wealth we now have.

In this imaginative exercise think now that the geographical area of that country was composed of volcanic islands vulnerable to earthquakes in the last degree on the Richter scale.

Imagined? It would be chaos, right?

If you think this is one of the world's worst case scenarios, be surprised to learn that in the last century, after the Second World War (after 1945), Japan had all these features described above, with the exception of natural resources in large scale.

However, even given all these constraints of structural and economic orders, this oriental country managed to overcome them with massive investments in a policy of long-term development, focusing on reconstruction of infrastructure and especially in the appreciation of education as an element of transformation. The Japanese educational policy focused specifically on the creation of technical courses supported by a policy of innovation applied at the base. Copy the best products, surpass them in quality, and the proposed goal was achieved by the Japanese. Result? In the 1980s, the then U.S. president Ronald Reagan (1911-2004), had to ask the Japanese Prime Minister Noboru Takeshita (1924-2000), that companies of his country, especially the automotive sector, stop selling cars in the U.S. market, since such action could cause the fall of General Motors (GM).

Not very long after these events, in the 1960s, South Korea sought a model of economic development to be able to move forward with South Korean companies. The socioeconomic indicators of the country were below the Brazilians, not counting the tiny home market. At the same time, Brazil was experiencing the fruits of the process via Import Substitution Industrialization (ISI), which was basically to protect the domestic market from international competition, thus ensuring a space for companies which were within the country (both domestic and multinationals). Such a practice would lead to a competitive process capable of making local businesses replace imported products, ensuring, in essence, a consistent and promising industrialization.

Korea, it is important to note, copied this model with some variations: 1) protected its industry while at the same time promoting competition in the world order, 2) as its domestic market was small, they opted to sell their products to the world, which obliged it, therefore, to make its industries take measured efforts with international leaders, particularly on issues of innovation and competitiveness, 3) conducted an extensive and symptomatic revolution in its education system.

The last demonstration in which this took place? Radical changes occurred in schools through the university level. Substantial investments in basic education have made South Korea think big, as the ruling class believed that education needed structural change. From there a culture of meritocracy was implanted to encourage education, increasing the number of hours of study. Today, after a decade of the new century, the South Koreans study twice as many hours as compared to Brazilian children.

South Korea emphasized specific points: improved teacher salaries, increased partnerships with the private sector in order to raise funds for education and promotion of technological innovation and, ultimately, involved the nuclear family in responsibility (co-participation) in the process of teaching and learning. They applied the sermon that together (government, families, businesses, students and teachers) all become stronger.

The figures underpin this statement: The budget for education in South Korea rose from 2.5% of its Gross Domestic Product (GDP) in 1951 to 22% in 1980 - in less than thirty years, a jump of more than 750% . The result was predictable: South Korea was the only country that managed to develop economically in a well structured form over the last quarter of the twentieth century.

Education: the key variable

In the examples cited, education appears as a decisive variable for the development of countries (Japan and Korea), and currently it is being worked in a cohesive manner for countries growing at considerable rates such as India and China.

This "variable" called education, was also the object of study by economist Theodore Schultz (1902-1998). Following the war, Schultz wondered why Germany and Japan, which were defeated countries physically ravaged by the crudity of bombs, recovered so quickly. Schultz's conclusion was that the speed of recovery of these countries was due explicitly to a healthy and highly educated population. He said a good combination of these two variables - health and education - weprefer to callit sentiment, would significantly increase the productivity and competitiveness of these and other countries who transited through these paths.

It was in this way - which was already highly familiar to many - that Schultz introduced a new key element for economic development: the Education Capital, which would later be identified as Human Capital. In essence, the know-how (savoir-faire) that Schultz prioritizes as a lever for development.

The work of Schultz, besides influential, particularly in the allocation of resources from developed countries (say Korea whose lesson was well learned and applied) was also on a list of staff development policies recommended by institutions like the World Bank, the International Monetary Fund and the UN itself, in its various reports and studies.

All these situations are well known and some are part of public domain. It is not through ignorance that, in some places, the promotion of education does not become a priority. Certainly the reasons for the neglect are different, with multiple facets.

History is replete with good examples. Examples of development guided by appropriate educational policies are also illustrative. Exiled in Chile during the 1840s, Domingo Faustino Sarmiento (1811-1888) was commissioned to improve the Chilean educational system. On his return to Argentina, Sarmiento became the ninth president of the Republic (1868-74). During this period, he converted the Argentine educational system into a model of excellence. Soon the number of public schools doubled and more than 100 qualitatively unique public libraries were built. Even up to now, Argentines reap the fruits of this system. Not at random, five of our brothers have won the Nobel Prize, three focused on science, including physiology and medicine in 1947.

As for Brazil, the ones who put their feet first to colonize these lands have always wanted this to be a simple place, capable of producing and supplying useful items for metropolitan trade. By the end of the colonial period, this was the goal of the Portuguese empire. It follows that education came to be treated, on Brazilian territory, with mere negligence.

Education work sponsored by the Society of Jesus was removed from Brazilian reality. The first letters were not taught to the simple people, but the sons of the elite (children of the plantation owners). For the simplest (Indians and children of the settlers), teaching was in charge of converting them to the dictates of the Church. Thus, education in Brazil was born with an elitist paint, and continues today - just pay attention to the qualitative distance education for the deprived with the elevated who pay private monthly tuition payments and the still higher educational level and compare them with what is learned in public schools that lack chalk, chairs and, often, teachers are threatened with death in the peripheries.

The first university in Brazil and the five centuries of neglect

Of equal amount, the first university in Brazil was not born with a project to bring liberating and inclusive education, but only to flatter the European elite, granting the King of Belgium the title of Doctor Honoris Causa, in 1920, on account of his visit to the country. This is the seminal history of the current Federal University of Rio de Janeiro (UFRJ), originally known as University of Brazil (UB). What led to this? The continued collapse of public power, begun with the Portuguese, for teaching in Brazil. Today, through the years that are running in the XXI century, we reap the bitter fruit of those badly-initiated public administrations in the sixteenth century. There are five centuries of neglect. Currently, the Brazilian educational system is highly inefficient to promote a break with the status quo and to promote, through knowledge, a policy of valuing the individual.

In Brazil, coming from the world of politics, being a politician with a refined Administrative vision, remains the banner unfurled by Cristovam Buarque. The "Revolution in Education" advocated by the current senator, unfortunately, has not yet reached the ears of the deaf central executive power. As few revolutionaries are within the meaning of the term utopian, Cristovam Buarque is a catapult for those feelings for a better world led by chalk and slate. With this, is packed a world of ideas guided by quality in education. Like him, there is Paulo Freire (1921-1997), Teixeira (1900-1971), Lourenço Filho (1897-1970) and Fernando de Azevedo (1894-1974). And yet, it remains to ask: how many of us know who they were and what they did?

Some day we will repent bitterly for the neglect with which we treat education. We will never be able to build a cohesive nation. And the gateway to this construction is well known: quality education, not quantity of education, merely for convenience.

Maybe that's why Celso Furtado (1920-2004), our most brilliant economist, rightly said that "we never developed, only modernized" because, in my view, development, through the lens of economics, implies a situation where there is an improvement in the state of life for those who compose the most simple strata of society. This leads us to say this is one of the few countries where the wealthy class seems to dislike the fact that the poor and simpler citizens may have the ability to study. It seems that "they" do notwant everyone in a better intellectual condition.

Not coincidentally, we have diametrically opposing social classes - from one side the "luxury," the other the "rubbish." Perhaps that is why we still have (as a nation) a mania about the times of slave society, since there are many who still consider manual labor a thing for little people without merit. A country that wishes to be classified as serious needs politicians to return back to the school bench, to make the first of the most basic lessons the development of the alphabet: to eradicate illiteracy, to qualify the individual and give them the opportunity to thrive in life. And that is not done with a mere 4.3 years of study that, on average, each Brazilian is sitting on a bench at school.

Finally, we must point out here that we seek only understanding of history. Is up to you, distinguished reader, to "discover" who are the guilty culprits for the neglect of education and, more importantly, understand why everyone talks about the importance of education, especially at election time, but few are they that do something to improve it. After all, as the Frenchman Bachelard would say, "the truth is the daughter of discussion." So let's provoke more than discussion. The time is ripe
“It’s a poor sort of memory that onlyworks backwards, the Queen remarked.”
Lewis Carroll, 1872,
Through the Looking Glass

Λέξεις κλειδιά:
 

Σχετικά θέματα

  Τίτλος / Ξεκίνησε από Απαντήσεις Τελευταίο μήνυμα
0 Απαντήσεις
2400 Εμφανίσεις
Τελευταίο μήνυμα 5 Οκτωβρίου 2014, 22:15:48
από Argirios Argiriou
0 Απαντήσεις
4209 Εμφανίσεις
Τελευταίο μήνυμα 5 Νοεμβρίου 2019, 21:10:38
από Argirios Argiriou
0 Απαντήσεις
13992 Εμφανίσεις
Τελευταίο μήνυμα 10 Ιανουαρίου 2020, 18:31:47
από Argirios Argiriou
0 Απαντήσεις
4155 Εμφανίσεις
Τελευταίο μήνυμα 29 Σεπτεμβρίου 2021, 06:48:52
από Argirios Argiriou
0 Απαντήσεις
3866 Εμφανίσεις
Τελευταίο μήνυμα 10 Μαΐου 2023, 18:05:37
από Argirios Argiriou