Λογχίζοντας ανεμόμυλους.

[Argirios Argiriou]

17/01/2012, Καθημερινή.
Tου Πάσχου Μανδραβέλη.

Σήμερα και αύριο οι δημοσιογράφοι, οι τεχνικοί της ραδιοτηλεόρασης και το προσωπικό των ΜΜΕ απεργούμε. Σύμφωνα με την ανακοίνωση που εξέδωσαν οι ομοσπονδίες μας διεκδικούμε μεταξύ άλλων «να ανακληθούν άμεσα οι απολύσεις σε όλα τα Μέσα Ενημέρωσης, έντυπα και ηλεκτρονικά, και να μην πραγματοποιηθεί καμία νέα απόλυση συναδέλφου». Ευγενέστατος στόχος, αλλά πόσο εφικτός είναι; Μήπως έχουμε μια ακόμη απεργία για την τιμή των όπλων; Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η «Ελευθεροτυπία» ικανοποίησε το αίτημα των συνδικαλιστών πριν καν αυτό διατυπωθεί. Δεν έκανε καμιά απόλυση.

Ο κόσμος το ’χει τούμπανο και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις κρυφό καμάρι. Ο χώρος των ΜΜΕ έχει υπερδιογκωθεί τεχνητά και, όπως κάθε φούσκα, αναγκαστικά σκάει. Δεν μιλάμε μόνο για τις δυο ντουζίνες εφημερίδων που κυκλοφορούν πανελλαδικά, ούτε για τα έξι κρατικά κανάλια, ούτε για τα δέκα ιδιωτικά πανελλαδικής εμβέλειας. Επειδή ανάμεσα στα αιτήματα της απεργίας είναι και το «να ενισχυθεί ο περιφερειακός Τύπος και να διασφαλισθούν οι εργαζόμενοί του» πρέπει να ρωτήσουμε: πόσο περισσότερο πρέπει να ενισχυθούν τα περιφερειακά ΜΜΕ όταν σε κάθε πόλη κυκλοφορούν 5 - 7 καθημερινές εφημερίδες, ενώ σε κάθε νομό εκπέμπουν 3 - 4 τοπικά κανάλια; Και η ενίσχυση από πού θα προκύψει; Από τα λεφτά που εξασφαλίζει το μισητό Μνημόνιο;

Ηρθε η ώρα να κοιτάξουμε το πρόβλημα κατάματα, μπας και μπορέσουμε να διαχειριστούμε τις επιπτώσεις του. Το πρόβλημα λοιπόν είναι ότι, απεργούμε δεν απεργούμε, ο χώρος θα συρρικνωθεί. Ετσι τα συνδικάτα πρέπει να μπουν στη λογική της προστασίας των ανθρώπων που μένουν χωρίς δουλειά, αντί να δίνουν μάχες οπισθοφυλακής για να προστατευτούν θέσεις εργασίας που εκ των οικονομικών πραγμάτων θα χαθούν. Εξάλλου, αυτή δεν είναι η πρώτη απεργία με αυτό το αίτημα. Εχουν γίνει κι άλλες χωρίς αποτέλεσμα.

Αυτές τις μέρες μια ομάδα εργαζομένων στα ΜΜΕ συζητάει μία άλλη προσέγγιση στην κρίση που μαστίζει τον κλάδο. «Το σωματείο μας», γράφουν σε σχετικό κείμενο, «αλλά και η εργοδοσία πρέπει να επεξεργαστούν και άλλες προτάσεις για να προστατεύσουν τους δημοσιογράφους, αλλά και τους εργαζομένους κάθε ειδικότητας, που απειλούνται από την αναγκαστική συρρίκνωση ενός χώρου ο οποίος τα τελευταία χρόνια διογκώθηκε υπέρμετρα και συχνά μάλιστα χωρίς καμιά διαφάνεια ως προς τους στόχους και τις επιδιώξεις πολλών αυτοσχέδιων και μη εργοδοτών. Πρέπει να αναζητηθούν όλες οι πιθανές λύσεις, όπως οι εθελούσιες έξοδοι δημοσιογράφων, τεχνικών και διοικητικών που βρίσκονται κοντά στη σύνταξη, τα ευρωπαϊκά προγράμματα επανεκπαίδευσης στα νέα μέσα ενημέρωσης κ.λπ. Η κρίση είναι βαθιά και θα είναι μακροχρόνια. Πρέπει λοιπόν να εφαρμοστούν πολιτικές προστασίας των ανθρώπων, οι οποίες θα λαμβάνουν υπόψη τα νέα δεδομένα που διαμορφώνονται».

Δυστυχώς ο δημοσιογραφικός κόσμος -ή τουλάχιστον η συνδικαλιστική του έκφραση- δεν είδε την κρίση να έρχεται ούτε τη μετράει σωστά τώρα που μαστίζει τον κλάδο. Δεν έμεινε πολύς καιρός να αλλάξουμε τακτική· ειδικά γι’ αυτούς που έχουν μείνει άνεργοι, ο χρόνος ήδη κυλάει αντίστροφα. Πρέπει τώρα να διεκδικήσουμε μέτρα που θα βοηθήσουν τους νυν και μελλοντικούς ανέργους να σταθούν στα πόδια τους, αντί να λογχίζουμε ανεμόμυλους.


Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος