Παριστάνοντας τον Ιατρό εκτός Ιατρείου...

[Argirios Argiriou]

Συμβαίνει συχνά: Να με σταματά κάποιος γνωστός στη μέση του δρόμου ή μέσα σε μια κοινωνική εκδήλωση και να με παίρνει μονότερμα για κάποιο πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει.

Δεν είναι και τόσο ευχάριστο. Αφενός νιώθω ότι δεν μπορώ να κάνω καλή δουλειά αφού ούτε το ιστορικό του μπορώ να πάρω συστηματικά και να το καταγράψω, ούτε να κάνω φυσική εξέταση ούτε άλλες εξετάσεις που πιθανώς να χρειάζονται. Αφετέρου νιώθω ότι με εκμεταλλεύεται και οικονομικά αφού αυτή η γνώμη που ζητά για να είναι έγκυρη προαπαιτεί επίπονες Ιατρικές Σπουδές πολλών ετών και πρέπει κανονικά να αμειφθεί. Χώρια που μου τρώει τον ελεύθερό μου χρόνο. Και το χειρότερο από όλα: Μάλλον δεν θα με πάρει και στα πολύ σοβαρά αφού δεν του τα έχει πει ένας “κανονικός” Ιατρός αλλά ένας “φίλος” έτσι στο πόδι.

Τι κάνουμε τότε; Η απάντηση που βρήκα να μου ταιριάζει καλύτερα είναι:

“ Έλα στο Ιατρείο να σε εξετάσω. Αν η Ιατρική ήταν τόσο εύκολη θα την εξασκούσαμε στους δρόμους και στα καφενεία. Δεν θα χρειαζόμασταν τα Ιατρεία. ”

Μια κάπως πιο ήπια διατύπωση μπορεί να είναι και αυτή:

“Καλές ερωτήσεις. Για να μπορέσω όμως να σου απαντήσω πρέπει πρώτα να σε εξετάσω στο Ιατρείο. “

[Περιθωριακός]

Η εμφανιση (ποδιά, στηθοσκοπειο κτλ) και ο χωρος (ιατρειο, γραφειο, βιβλιοθηκη με ιατρικους τομους κτ) παιζουν καθοριστικο ρολο στο βαθμο του σεβασμου που ο ασθενης ανπτυσει για τον ιατρο. Οταν αυτα δεν υπαρχουν αυτοματως χανουμε και κατι απο ''δεος'' που θα προκαλουσαμε στον ασθενη. Γι αυτο και οι ανθρωποι που μας επισκεπτονται στο ιατρειο ακολουθουν τις οδηγιες μας ενω οι ''τρακαδοροι'', αφου μας κουρασουν με ελειπη ιστορικα και ελειψη ιατρικων ντοκουμεντων, μετα κανουν συνηθως κατι που ελαχιστη σχεση εχει με αυτα που τους συμβουλεψαμε.
 Εγω το επαιρνα και προσωπικα μαλιστα, αφου χαριζοντας καποιες ωρες ελευθερου χρονου σε γειτονες, αμμισθη παντα, εβλεπα να κανουν τα δικα τους και μαιστα να εχουν το θρασσος να ξαναζητανε τη βοηθεια μου μετα απο ασκοπες περιπλανησεις σε ιατρεια διαφορων ειδικοτητων!

[EzeΤΡΟΛ]

Μερικές φορές συμβαίνει να παριστάνουμε τον ιατρό και εντός ιατρείου...

Άλλες πάλι, συμβαίνει να αποποιούμαστε το ρόλο του ιατρού εντός (ή εκτός) ιατρείου. Μερικές φορές μάλιστα, τον διαχωρισμό μας από την ιδιότητα του ιατρού, τον κάνει ο ίδιος ο ασφαλισμένος (ενίοτε Ασθενής) για λογαριασμό μας.

Μια τέτοια περίπτωση, μου παρουσιάζεται όλο και πιο συχνά όταν κάποιος ασφαλισμένος απαντά στην συμβατική ερώτησή μου " Τί κάνετε; " με κάτι σαν τα κατωτέρω:
- Αν ήμουν καλά, δεν θα ερχόμουν εδώ.
ή
- Εσύ είσαι γιατρός, εσύ πες μου.

Το επάγγελμά μας συμβαίνει να αποτελεί κατ΄εξοχή χώρο όπου προσπαθούν να συνεννοηθούν αλλά και να συνεργαστούν άτομα με διαφορετικό ψυχολογικό μομέντουμ (άλλοι στα πάνω τους, άλλοι στα κάτω τους, άλλοι με αισιοδοξία/διάθεση για ζωή - άλλοι παραιτημένοι κ.λπ. πάντως ΟΛΟΙ διεξάγοντας κάποιας μορφή αγώνα/πάλη στη ζωή τους) και μπακγκράουντ, π.χ. οι «σπουδαγμένοι», του «Πανεπιστημίου» (εμείς) με τους «λαϊκούς» «ξωμάχους» (όλες οι λέξεις με πολλά εισαγωγικά).

Στις περιπτώσεις αυτές, αν κανείς από τους δυο δεν προσπαθήσει να κατανοήσει τις θέσεις και τα κίνητρα του άλλου, επέρχεται τέλεια ασυνεννοησία και χάος. 

Πάντως, τίποτε από τα παραπάνω δεν δικαιολογεί ξεσπάσματα (εκρήξεις) οργής που παραβιάζουν το Savoir Vivre (και τις οποίες ο γράφων πλέον καταγράφει στο βιβλίο ασθενών) όπως "Δε γ..... στε όλοι ομαδικώς λέω 'γω",  "Τριμπούρδελο το κάνατε το ΕΣΥ", "Τί με κοιτάς ρε,  γ... τις επιστήμες και τις τρίχες σας", "Τι ΕΚΑΣ και μ.... μου ζητάς - φέρε να τη γράψω μόνος μου τη συνταγή" και, απαράλλαχτα στο τέλος, "Ένας Παπαδόπουλος σας χρειάζεται", τις οποίες σκέφτομαι να ανεβάσω ομαδοποιημένες σε πόστερ στο επόμενο συνέδριο Γ.Ι. (Ελεγεία ή Λουτράκι) (αν πάω).

[D-Michalis]

Προσωπικά, εκτός ιατρείου, και πολύ περισσότερο σε παρέες, έχω καθιερώσει την εξής τακτική "κοίτα, ιατρική ασκώ στο ιατρείο. Εδώ, ευχαρίστως να μιλήσουμε για γενικού –εγκυκλοπαιδικού ενδιαφέροντος πράγματα σχετικά με την ιατρική.
Το δικό σου όμως θέμα θα το συζητήσουμε στο ιατρείο αν επιθυμείς.
Εδώ είμαι ένας πολίτης, ένας άνθρωπος, όπως και εσύ. Όχι ένας γιατρός".
Έλα μου όμως που πολλοί από εμάς τους συνήθισαν να μας βλέπουν ως γιατρούς και εκεί (έχουν ανάγκη την επιβεβαίωση πιθανόν) και τα λόγια μου ακούγονται πολλές φορές παράξενα και αναγκάζομε να τα επιβάλω με το έτσι θέλω.
Δύσκολο, ενίοτε, αλλά η μόνη λύση να ζείς και σύ κάποιες στιγμές σαν κοινωνικό όν και όχι σα γιατρός εν εργασία.

[Ν.ΔΗΜΟΥ]

Την καλύτερη απάντηση την έδωσε  γιατρός (Δ/τής χειρουργός) όταν συνάντησε σε κάποια κοινωνική εκδήλωση έναν γνωστό του
-ρε Δημήτρη μια που σε βρήκα ,εδώ και λίγες μέρες πονάω εδώ.(δείχνοντας την κοιλιακή χώρα)
-Γιατρος   γδύσου να σε  εξετάσω..
-ασθενής  που εδώ!
-Γιατρός   εδώ δεν με ρώτησες; 

[Harper]

Εχω μετανιώσει τόσες φορές που απάντησα σε κάποιον όσες και οι φορές που δεν απάντησα!

Μακάρι κάποια στιγμή στη ζωή μου να καταλάβω τι εστί το να είσαι "ιατρός" και πόσο κοντά η μακριά πρέπει να στέκεσαι από τον ασθενή για να βρεις την ιδανική ισορροπία στο ζύγι...Εχουν γραφεί τόσα πολλά για αυτή τη σχέση και ακόμη δεν έχω βγάλει άκρη.Να ισορροπει κανείς ανάμεσα στο συναίσθημα,το "πρέπει" και τη βιοθεωρία του.Και γίνεται ακόμη πιο πολύπλοκο όταν ο ίδιος βλέπεις την ιατρική σαν ασθενής ή συνοδός σε οικείο σου πρόσωπο

Μπορώ να κατανοήσω την αγωνία κάποιου που ρωτάει κάτι ιατρικό σε άσχετο χώρο αλλά ταυτόχρονα με εκνευρίζει και κάπως.Δυστυχώς συμβαίνει σε όλους.Το επάγγελμά μας είναι τρόπος ζωής και καλό είναι ο καθένας να το ασκεί με τέτοιο τρόπο που στο τέλος της μέρας να μπορεί να κοιμάται ήσυχος

Για να απαντήσω στο σχετικό,αν και οι υπόλοιποι μάλλον διαφωνείτε,προσωπικά πάντα ακούω την ερωτηση και προσπαθω να δίνω μια σχετική απάντηση όσο πιο ευγενικά και σύντομα μπορώ τονίζοντας όμως πως αυτό είναι μια πρόχειρη εκτίμηση και πως χρειάζεται περαιτέρω κλινική-εργαστηριακή διερεύνηση.Οχι, δεν είμαι καλός γιατί ομολογώ πως πολλές φορές με τσαντίζει αυτό αλλά ξέρω πως αν δε το κάνω μετα θα το μετανιώσω και θα έχω ενοχές.Κοινώς...άστα να πάνε!

[D-Michalis]

Μπορώ να κατανοήσω την αγωνία κάποιου που ρωτάει κάτι ιατρικό σε άσχετο χώρο

Προσωπικά, ένας από τους λόγους που δεν «χειρίζομαι» ιατρικά τον ερωτώντα, είναι και το γεγονός ότι ποτέ δεν πείστηκα ότι ο άνθρωπος που σε ρωτάει για το πρόβλημά του «μιάς και σε βρήκε», στ’ αλήθεια είναι έτοιμος να ασχοληθεί με αυτό.

Αν είχε πραγματικά συνειδητοποιήσει την ανάγκη για ιατρική βοήθεια θα την είχε αναζητήσει.
Και μη παρασυρόμαστε από τα ηθικά διλήμματα του τύπου «ναι, αλλά δεν είναι ευκαιρία να τον βάλουμε σε δρόμο»? ΟΧΙ, δεν είναι. Όσο «ερίσθω εν παρόδω» σας ερώτησε, τόσο ομοίως θα αγνοήσει τις συμβουλές σας, καθ’ ότι έχει πολλές στο καλάθι του από τέτοια ψαρέματα και δεν ξέρει πιά να χρησιμοποιήσει.

Πιστέψτε με. Δεν είναι υπόθεση, αλλά βίωμα.

Βέβαια υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, αλλά και πάλι μόνο για τα αρχικά βήματα, Παράδειγμα (πραγματικό):
Ξεκινούμε μια (εγκυκλοπαιδική είπαμε) συζήτηση για το pap test. Εκεί, μία από τις γυναίκες της παρέας λέει «λές και εγώ που παρατήρησα …» Η περιγραφή είναι τέτοια που με οδηγεί σε συναγερμό και τις απαντώ: Κοίτα, σε προσωπικές λεπτομέρειες δεν μπορούμε και δεν πρέπει να μπούμε τώρα, εδώ. Όμως πρέπει να τα πούμε αύριο στο ιατρείο. Θεωρώ ότι πρέπει να ασχοληθούμε με αυτό που λές. Σε πριμένω. (αν δεν έλθει και είναι όντως σοβαρό αυτό που άκουσες, καλά θα είναι να τον αναζητήσεις εσύ). Τελικά η γυναίκα είχε καρκίνο τραχήλου, αντιμετωπίστηκε έγκαιρα και τώρα, εδώ και 20 χρόνια χαίρει άκρας υγείας.

Τέτοιες τακτικές είναι νομίζω οι σωστές ηθικά, ενώ η ενασχόληση στο καφενείο με το πρόβλημα, μάλλον μπακαλοϊατρική μου θυμίζει, παρά σοβαρή προσέγγιση.
Άσε Δε αυτό που ήδη είπα. Δεν θα πετύχεις τίποτε γιατί λόγια του ποδαριού δεν λαμβάνονται σοβαρά υπ’ όψιν από τον ασθενή. Απαιτείται φαίνεται και η συνοδός «ιεροτελεστία» του ιατρείου (ή της αμοιβής).

[Harper]

Με όλο το σεβασμό κύριε Μιχάλη:η τακτική που ακολουθείτε είναι ολιστική?Με άλλα λόγια αν σας ρωτήσει,τυχαία επειδή έτυχε να βρεθείτε κάπου ένα πολυ οικείο σας πρόσωπο για κάτι ιατρικό θα τον προτρέψετε άμεσα να έρθει στο ιατρείο?Ή θα του δώσετε ενδεχομένως μια πρώτη συμβουλή και θα του πείτε μετά έλα και να σε εξετάσω.Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως κατανοώ τη θέση σας αλλά η επιλεκτική εφαρμογή της "ιατρικής του δρόμου"(ας μου επιτραπει ο αφορισμός για χάρη διευκόλυνσης) είναι τόσο επιλήψιμη όσο και η πιθανά κατ'εξακολούθησην εφαρμογή της !

Ας υποθέσουμε πως είστε σε μια δεξίωση και σας πλευρίζει ένας βουλευτής ή κάποιο σημαντικό πολιτικό πρόσωπο και πάνω στην κουβέντα σας ρωτάει κάτι ιατρικό.Θα του πείτε πάλι το ίδιο,δηλ. έλα στο ιατρείο μου  να τα πούμε ή θα νερώσετε το κρασί σας και θα επιχειρήσετε  μια πρώτη,έστω σύντομη,πρόχειρη εκτίμηση-τοποθέτηση?
Και για όνομα το θεού μη το προσωποποιούμε η ερώτηση ρητορικά τιθεται προς εσάς αλλά αφορά όλους....

Εν τέλει,είναι μάλλον άσκοπο να προσπαθούμε να αναλύσουμε την απόχρωση του γκρι.Γιατί για μένα πρόκειται για γκρίζα ζώνη και δεν υπάρχει σαφής απάντηση.Νομίζω,όπως είπα και προγενέστερα πως ο καθένας μας πρέπει να λειτουργεί κατα συνείδηση.Το να προσπαθούμε να βρούμε μια ενιαία φόρμουλα είναι σχεδόν αδύνατο γιατί πέρα από την πεπατημένη υπάρχει και ο παραγων άνθρωπος.Οι απόψεις όλων είναι απόλυτα σεβαστές αλλά είναι κάτι σα διαγωνισμός μαγειρικής.Με την ίδια ακριβώς συνταγή όλοι και τα ίδια ακριβώς υλικά τελικα το φαγητό βγαίνει στον καθένα διαφορετικό.Φταίει άραγε η δοσολογία?Το ανακάτεμμα?Ο ανθρώπινος παράγοντας?

Βλέπω την παρούσα συζήτηση σαν μια πολύ ενδιαφερουσα κατάθεση απόψεων,βιοθεωριών,προσωπικών προσεγγίσεων και βιωματικών εμπειριών παρά σαν αναζήτηση της αλήθειας που στην συγκεκριμένη περίπτωση θεωρώ πως υπάρχουν παραπάνω από μια αλήθειες.

[D-Michalis]

………
1. ένα πολυ οικείο σας πρόσωπο για κάτι ιατρικό θα τον προτρέψετε άμεσα να έρθει στο ιατρείο? Ή θα του δώσετε ενδεχομένως μια πρώτη συμβουλή και θα του πείτε μετά έλα και να σε εξετάσω.
2. Ας υποθέσουμε πως είστε σε μια δεξίωση και σας πλευρίζει ένας βουλευτής ή κάποιο σημαντικό πολιτικό πρόσωπο και πάνω στην κουβέντα σας ρωτάει κάτι ιατρικό. Θα του πείτε πάλι το ίδιο, δηλ. έλα στο ιατρείο μου  να τα πούμε ή θα νερώσετε το κρασί σας
3. Εν τέλει, είναι μάλλον άσκοπο να προσπαθούμε να αναλύσουμε την απόχρωση του γκρι. Γιατί για μένα πρόκειται για γκρίζα ζώνη και δεν υπάρχει σαφής απάντηση.

1. Ειδικά σε αυτό το πρόσωπο θα έλεγα «STOP. Έλα να τα πούμε αν όντως σε απασχολεί το πρόβλημα».
Μια πρώτη συμβουλή πάντα δίνω, αλλά πιο γενική και όχι εστιασμένη στις ιδιαιτερότητες του ερωτώντα. Π.χ. «…Είπαμε, παχιά και τσιγαριστά και καταχρήσεις δεν επιτρέπονται αν έχεις χοληστερίνη. Αυτά, πρέπει να τα τηρείς και να παίρνεις ότι σου εχει δώσει ο γιατρός σου. Αν, παρ’ όλα αυτά θές να δούμε διεξοδικότερα το θέμα σου ή δεν πας καλά και θες να ασχοληθούμε, έλα στο ιατρείο…»
2. Δεν είμαι θεός. Μάλλον θα παρασυρόμουν από την ανάγκη να τον «καλοπιάσω» (πόσο? Εξαρτάται από το άτομο, από τις ανάγκες μας, από την κοσμοθεωρία μας, από, …) και θα του έλεγα περισσότερα από τα γενικά. Σίγουρα όμως όχι όλα και θα τον προέτρεπα και πάλι σε συστηματική προσέγγιση στο ιατρείο. Μου έχει τύχει και το έχω κάνει.
3. Σαφώς είναι γκρι ζώνη και δεν έχει απόλυτη απάντηση. Πάντα θα προσαρμόζεται στην κοσμοθεωρία μας, τη διάθεσή μας, την εκτίμηση που (έστω υποσυνείδητα και σύντομα) κάναμε για τον ερωτώντα, και πολλά άλλα.
Όμως, αυτό που βγαίνει σίγουρα από όλες τις εδώ τοποθετήσεις, αλλά και γενικότερα νομίζω, είναι ότι η διαχείριση του περιστατικού υπό τοιαύτας συνθήκες, ούτε σωστό ιατρικώς είναι, αφού υπάρχουν κίνδυνοι υπό ή υπέρ εκτιμήσεων, ούτε θετικό είναι για τους ασθενείς (εκπαιδευτικά και ολιστικά, αν θές (ολιστικότητα –μιάς και το ανέφερες- σημαίνει, πλην άλλων, και συνέχεια στη φροντίδα), αλλά και ψυχοφθόρο για το γιατρό (χωρίς να δίδει σαν αντιστάθμισμα έστω ένα άλλο όφελος στον ίδιο ή τον ασθενή).
Η κατ’ εξαίρεσιν ενασχόληση (λαμβανομένων όλων αυτών υπ’ όψιν), σίγουρα και αναπόφευκτη είναι και δικαιολογημένη ενίοτε.

[sakis907]

Άλλη μία παράμετρος που νομίζω ότι φαίνεται και από τις τοποθετήσεις του κ. Μιχάλη (παλαιότερος) και του jack (προφανώς, νεότερος):
Ο γιατρός είναι κάτι το "υπερφυσικό" (ημίθεος ή... μάγος της φυλής) για τον υπόλοιπο κόσμο για όποτε συμφέρει τον καθένα και όχι για όποτε συμφέρει τον γιατρό... Αλλά, ακόμα κι έτσι, είναι άνθρωπος που πρέπει να ανταπεξέλθει σε μακριά ωράρια και αυξημένες υποχρεώσεις. Πρέπει επιτέλους και κάποιες ώρες να ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ γιατρός! Αυτό βαραίνει όσο περισσότερα χρόνια ασκείς την ιατρική. Οι αντοχές του σιγά-σιγά εξαντλούνται και η κούρασή του πιστεύω ότι είναι αθροιστική. Γι' αυτό οι νεότεροι συνάδελφοι το βλέπουν πιο "πατριωτικά" το θέμα.

[Harper]

το φάρμακο που σου έδωσε ο κτηνίατρος σου το έδωσε άμεσα ή το τράβηξε και αυτός φωτογραφία και πήγες και το αγόρασες μετά?
Είσαι πολύ προχώ τελικά....θα μπορούσε όλη αυτή η διαδικασία να γίνει και με ε-μαιλ ή με κάμερες οπότε θα κάνατε τηλειατρική

Φιλική συμβουλή:είναι παράνομο να μιλάς για σπασμένα προγράμματα...το ΣΔΟΕ μπορει να μας παρακολουθεί!

[ioannis r]

 εγω παντως σε κοινωνικες εκδηλωσεις με σχετικα αγνωστους ανθρωπους ΔΕΝ λεω την ιδιοτητα μου!!!!!!

[Argirios Argiriou]

Για όσους είναι εγγεγραμμένοι στο medscape (είναι δωρεάν):

10/04/2014


The Pitfalls of Giving Free Advice to Family and Friends.

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[pzogr]

Τείνω να συμφωνήσω με τον D-Michalis ότι οι ερωτήσεις στο δρόμο γίνονται από ανθρώπους που κάνουν γκάλοπ και δεν έχουν ενδιαφερθεί αρκετά ώστε να κάνουν κανονική επίσκεψη σ'ένα ιατρείο. Ένα άλλο πιθανό ενδεχόμενο που έχω διαπιστώσει ότι γίνεται είναι να έχουν όντως κάνει επίσκεψη σε γιατρό και να ζητούν δευτεροτριτοτέταρτες γνώμες. Ένα σημείο που τους προδίδει πολλές φορές είναι οι στοχευμένες ερωτήσεις πχ "άκουσα ότι το Χ δεν κάνει, όταν παίρνεις το Ψ". Μετά από τη σχετική ανάκριση έρχεται συνήθως και η ομολογία.
Νομίζω ότι ο καλύτερος είναι ο χειρουργός που είπε "γδύσου..."! Δυστυχώς δεν έχει εφαρμογή για όλες τις παθήσεις!

[marianthi_p]

Καλα κανω τοτε και λεω:" παιδια εδω εγω ειμαι κομμωτρια!"