Θέματα Εργασίας > Εμπειρίες κατά την εργασία στην ΠΦΥ

Παριστάνοντας τον Ιατρό εκτός Ιατρείου...

(1/4) > >>

Argirios Argiriou:
Συμβαίνει συχνά: Να με σταματά κάποιος γνωστός στη μέση του δρόμου ή μέσα σε μια κοινωνική εκδήλωση και να με παίρνει μονότερμα για κάποιο πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει.

Δεν είναι και τόσο ευχάριστο. Αφενός νιώθω ότι δεν μπορώ να κάνω καλή δουλειά αφού ούτε το ιστορικό του μπορώ να πάρω συστηματικά και να το καταγράψω, ούτε να κάνω φυσική εξέταση ούτε άλλες εξετάσεις που πιθανώς να χρειάζονται. Αφετέρου νιώθω ότι με εκμεταλλεύεται και οικονομικά αφού αυτή η γνώμη που ζητά για να είναι έγκυρη προαπαιτεί επίπονες Ιατρικές Σπουδές πολλών ετών και πρέπει κανονικά να αμειφθεί. Χώρια που μου τρώει τον ελεύθερό μου χρόνο. Και το χειρότερο από όλα: Μάλλον δεν θα με πάρει και στα πολύ σοβαρά αφού δεν του τα έχει πει ένας “κανονικός” Ιατρός αλλά ένας “φίλος” έτσι στο πόδι.

Τι κάνουμε τότε; Η απάντηση που βρήκα να μου ταιριάζει καλύτερα είναι:

“ Έλα στο Ιατρείο να σε εξετάσω. Αν η Ιατρική ήταν τόσο εύκολη θα την εξασκούσαμε στους δρόμους και στα καφενεία. Δεν θα χρειαζόμασταν τα Ιατρεία. ”

Μια κάπως πιο ήπια διατύπωση μπορεί να είναι και αυτή:

“Καλές ερωτήσεις. Για να μπορέσω όμως να σου απαντήσω πρέπει πρώτα να σε εξετάσω στο Ιατρείο. “

Περιθωριακός:
Η εμφανιση (ποδιά, στηθοσκοπειο κτλ) και ο χωρος (ιατρειο, γραφειο, βιβλιοθηκη με ιατρικους τομους κτ) παιζουν καθοριστικο ρολο στο βαθμο του σεβασμου που ο ασθενης ανπτυσει για τον ιατρο. Οταν αυτα δεν υπαρχουν αυτοματως χανουμε και κατι απο ''δεος'' που θα προκαλουσαμε στον ασθενη. Γι αυτο και οι ανθρωποι που μας επισκεπτονται στο ιατρειο ακολουθουν τις οδηγιες μας ενω οι ''τρακαδοροι'', αφου μας κουρασουν με ελειπη ιστορικα και ελειψη ιατρικων ντοκουμεντων, μετα κανουν συνηθως κατι που ελαχιστη σχεση εχει με αυτα που τους συμβουλεψαμε.
 Εγω το επαιρνα και προσωπικα μαλιστα, αφου χαριζοντας καποιες ωρες ελευθερου χρονου σε γειτονες, αμμισθη παντα, εβλεπα να κανουν τα δικα τους και μαιστα να εχουν το θρασσος να ξαναζητανε τη βοηθεια μου μετα απο ασκοπες περιπλανησεις σε ιατρεια διαφορων ειδικοτητων!

EzeΤΡΟΛ:
Μερικές φορές συμβαίνει να παριστάνουμε τον ιατρό και εντός ιατρείου...

Άλλες πάλι, συμβαίνει να αποποιούμαστε το ρόλο του ιατρού εντός (ή εκτός) ιατρείου. Μερικές φορές μάλιστα, τον διαχωρισμό μας από την ιδιότητα του ιατρού, τον κάνει ο ίδιος ο ασφαλισμένος (ενίοτε Ασθενής) για λογαριασμό μας.

Μια τέτοια περίπτωση, μου παρουσιάζεται όλο και πιο συχνά όταν κάποιος ασφαλισμένος απαντά στην συμβατική ερώτησή μου " Τί κάνετε; " με κάτι σαν τα κατωτέρω:
- Αν ήμουν καλά, δεν θα ερχόμουν εδώ.
ή
- Εσύ είσαι γιατρός, εσύ πες μου.

Το επάγγελμά μας συμβαίνει να αποτελεί κατ΄εξοχή χώρο όπου προσπαθούν να συνεννοηθούν αλλά και να συνεργαστούν άτομα με διαφορετικό ψυχολογικό μομέντουμ (άλλοι στα πάνω τους, άλλοι στα κάτω τους, άλλοι με αισιοδοξία/διάθεση για ζωή - άλλοι παραιτημένοι κ.λπ. πάντως ΟΛΟΙ διεξάγοντας κάποιας μορφή αγώνα/πάλη στη ζωή τους) και μπακγκράουντ, π.χ. οι «σπουδαγμένοι», του «Πανεπιστημίου» (εμείς) με τους «λαϊκούς» «ξωμάχους» (όλες οι λέξεις με πολλά εισαγωγικά).

Στις περιπτώσεις αυτές, αν κανείς από τους δυο δεν προσπαθήσει να κατανοήσει τις θέσεις και τα κίνητρα του άλλου, επέρχεται τέλεια ασυνεννοησία και χάος. 

Πάντως, τίποτε από τα παραπάνω δεν δικαιολογεί ξεσπάσματα (εκρήξεις) οργής που παραβιάζουν το Savoir Vivre (και τις οποίες ο γράφων πλέον καταγράφει στο βιβλίο ασθενών) όπως "Δε γ..... στε όλοι ομαδικώς λέω 'γω",  "Τριμπούρδελο το κάνατε το ΕΣΥ", "Τί με κοιτάς ρε,  γ... τις επιστήμες και τις τρίχες σας", "Τι ΕΚΑΣ και μ.... μου ζητάς - φέρε να τη γράψω μόνος μου τη συνταγή" και, απαράλλαχτα στο τέλος, "Ένας Παπαδόπουλος σας χρειάζεται", τις οποίες σκέφτομαι να ανεβάσω ομαδοποιημένες σε πόστερ στο επόμενο συνέδριο Γ.Ι. (Ελεγεία ή Λουτράκι) (αν πάω).

D-Michalis:
Προσωπικά, εκτός ιατρείου, και πολύ περισσότερο σε παρέες, έχω καθιερώσει την εξής τακτική "κοίτα, ιατρική ασκώ στο ιατρείο. Εδώ, ευχαρίστως να μιλήσουμε για γενικού –εγκυκλοπαιδικού ενδιαφέροντος πράγματα σχετικά με την ιατρική.
Το δικό σου όμως θέμα θα το συζητήσουμε στο ιατρείο αν επιθυμείς.
Εδώ είμαι ένας πολίτης, ένας άνθρωπος, όπως και εσύ. Όχι ένας γιατρός".
Έλα μου όμως που πολλοί από εμάς τους συνήθισαν να μας βλέπουν ως γιατρούς και εκεί (έχουν ανάγκη την επιβεβαίωση πιθανόν) και τα λόγια μου ακούγονται πολλές φορές παράξενα και αναγκάζομε να τα επιβάλω με το έτσι θέλω.
Δύσκολο, ενίοτε, αλλά η μόνη λύση να ζείς και σύ κάποιες στιγμές σαν κοινωνικό όν και όχι σα γιατρός εν εργασία.

Ν.ΔΗΜΟΥ:
Την καλύτερη απάντηση την έδωσε  γιατρός (Δ/τής χειρουργός) όταν συνάντησε σε κάποια κοινωνική εκδήλωση έναν γνωστό του
-ρε Δημήτρη μια που σε βρήκα ,εδώ και λίγες μέρες πονάω εδώ.(δείχνοντας την κοιλιακή χώρα)
-Γιατρος   γδύσου να σε  εξετάσω..
-ασθενής  που εδώ!
-Γιατρός   εδώ δεν με ρώτησες; 

Πλοήγηση

[0] Λίστα μηνυμάτων

[#] Επόμενη σελίδα