Θέματα Εργασίας > Εμπειρίες κατά την εργασία στην ΠΦΥ
Παριστάνοντας τον Ιατρό εκτός Ιατρείου...
Harper:
Εχω μετανιώσει τόσες φορές που απάντησα σε κάποιον όσες και οι φορές που δεν απάντησα!
Μακάρι κάποια στιγμή στη ζωή μου να καταλάβω τι εστί το να είσαι "ιατρός" και πόσο κοντά η μακριά πρέπει να στέκεσαι από τον ασθενή για να βρεις την ιδανική ισορροπία στο ζύγι...Εχουν γραφεί τόσα πολλά για αυτή τη σχέση και ακόμη δεν έχω βγάλει άκρη.Να ισορροπει κανείς ανάμεσα στο συναίσθημα,το "πρέπει" και τη βιοθεωρία του.Και γίνεται ακόμη πιο πολύπλοκο όταν ο ίδιος βλέπεις την ιατρική σαν ασθενής ή συνοδός σε οικείο σου πρόσωπο
Μπορώ να κατανοήσω την αγωνία κάποιου που ρωτάει κάτι ιατρικό σε άσχετο χώρο αλλά ταυτόχρονα με εκνευρίζει και κάπως.Δυστυχώς συμβαίνει σε όλους.Το επάγγελμά μας είναι τρόπος ζωής και καλό είναι ο καθένας να το ασκεί με τέτοιο τρόπο που στο τέλος της μέρας να μπορεί να κοιμάται ήσυχος
Για να απαντήσω στο σχετικό,αν και οι υπόλοιποι μάλλον διαφωνείτε,προσωπικά πάντα ακούω την ερωτηση και προσπαθω να δίνω μια σχετική απάντηση όσο πιο ευγενικά και σύντομα μπορώ τονίζοντας όμως πως αυτό είναι μια πρόχειρη εκτίμηση και πως χρειάζεται περαιτέρω κλινική-εργαστηριακή διερεύνηση.Οχι, δεν είμαι καλός γιατί ομολογώ πως πολλές φορές με τσαντίζει αυτό αλλά ξέρω πως αν δε το κάνω μετα θα το μετανιώσω και θα έχω ενοχές.Κοινώς...άστα να πάνε!
D-Michalis:
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή Είσοδος
Μπορώ να κατανοήσω την αγωνία κάποιου που ρωτάει κάτι ιατρικό σε άσχετο χώρο
--- Τέλος παράθεσης ---
Προσωπικά, ένας από τους λόγους που δεν «χειρίζομαι» ιατρικά τον ερωτώντα, είναι και το γεγονός ότι ποτέ δεν πείστηκα ότι ο άνθρωπος που σε ρωτάει για το πρόβλημά του «μιάς και σε βρήκε», στ’ αλήθεια είναι έτοιμος να ασχοληθεί με αυτό.
Αν είχε πραγματικά συνειδητοποιήσει την ανάγκη για ιατρική βοήθεια θα την είχε αναζητήσει.
Και μη παρασυρόμαστε από τα ηθικά διλήμματα του τύπου «ναι, αλλά δεν είναι ευκαιρία να τον βάλουμε σε δρόμο»? ΟΧΙ, δεν είναι. Όσο «ερίσθω εν παρόδω» σας ερώτησε, τόσο ομοίως θα αγνοήσει τις συμβουλές σας, καθ’ ότι έχει πολλές στο καλάθι του από τέτοια ψαρέματα και δεν ξέρει πιά να χρησιμοποιήσει.
Πιστέψτε με. Δεν είναι υπόθεση, αλλά βίωμα.
Βέβαια υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, αλλά και πάλι μόνο για τα αρχικά βήματα, Παράδειγμα (πραγματικό):
Ξεκινούμε μια (εγκυκλοπαιδική είπαμε) συζήτηση για το pap test. Εκεί, μία από τις γυναίκες της παρέας λέει «λές και εγώ που παρατήρησα …» Η περιγραφή είναι τέτοια που με οδηγεί σε συναγερμό και τις απαντώ: Κοίτα, σε προσωπικές λεπτομέρειες δεν μπορούμε και δεν πρέπει να μπούμε τώρα, εδώ. Όμως πρέπει να τα πούμε αύριο στο ιατρείο. Θεωρώ ότι πρέπει να ασχοληθούμε με αυτό που λές. Σε πριμένω. (αν δεν έλθει και είναι όντως σοβαρό αυτό που άκουσες, καλά θα είναι να τον αναζητήσεις εσύ). Τελικά η γυναίκα είχε καρκίνο τραχήλου, αντιμετωπίστηκε έγκαιρα και τώρα, εδώ και 20 χρόνια χαίρει άκρας υγείας.
Τέτοιες τακτικές είναι νομίζω οι σωστές ηθικά, ενώ η ενασχόληση στο καφενείο με το πρόβλημα, μάλλον μπακαλοϊατρική μου θυμίζει, παρά σοβαρή προσέγγιση.
Άσε Δε αυτό που ήδη είπα. Δεν θα πετύχεις τίποτε γιατί λόγια του ποδαριού δεν λαμβάνονται σοβαρά υπ’ όψιν από τον ασθενή. Απαιτείται φαίνεται και η συνοδός «ιεροτελεστία» του ιατρείου (ή της αμοιβής).
Harper:
Με όλο το σεβασμό κύριε Μιχάλη:η τακτική που ακολουθείτε είναι ολιστική?Με άλλα λόγια αν σας ρωτήσει,τυχαία επειδή έτυχε να βρεθείτε κάπου ένα πολυ οικείο σας πρόσωπο για κάτι ιατρικό θα τον προτρέψετε άμεσα να έρθει στο ιατρείο?Ή θα του δώσετε ενδεχομένως μια πρώτη συμβουλή και θα του πείτε μετά έλα και να σε εξετάσω.Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως κατανοώ τη θέση σας αλλά η επιλεκτική εφαρμογή της "ιατρικής του δρόμου"(ας μου επιτραπει ο αφορισμός για χάρη διευκόλυνσης) είναι τόσο επιλήψιμη όσο και η πιθανά κατ'εξακολούθησην εφαρμογή της !
Ας υποθέσουμε πως είστε σε μια δεξίωση και σας πλευρίζει ένας βουλευτής ή κάποιο σημαντικό πολιτικό πρόσωπο και πάνω στην κουβέντα σας ρωτάει κάτι ιατρικό.Θα του πείτε πάλι το ίδιο,δηλ. έλα στο ιατρείο μου να τα πούμε ή θα νερώσετε το κρασί σας και θα επιχειρήσετε μια πρώτη,έστω σύντομη,πρόχειρη εκτίμηση-τοποθέτηση?
Και για όνομα το θεού μη το προσωποποιούμε η ερώτηση ρητορικά τιθεται προς εσάς αλλά αφορά όλους....
Εν τέλει,είναι μάλλον άσκοπο να προσπαθούμε να αναλύσουμε την απόχρωση του γκρι.Γιατί για μένα πρόκειται για γκρίζα ζώνη και δεν υπάρχει σαφής απάντηση.Νομίζω,όπως είπα και προγενέστερα πως ο καθένας μας πρέπει να λειτουργεί κατα συνείδηση.Το να προσπαθούμε να βρούμε μια ενιαία φόρμουλα είναι σχεδόν αδύνατο γιατί πέρα από την πεπατημένη υπάρχει και ο παραγων άνθρωπος.Οι απόψεις όλων είναι απόλυτα σεβαστές αλλά είναι κάτι σα διαγωνισμός μαγειρικής.Με την ίδια ακριβώς συνταγή όλοι και τα ίδια ακριβώς υλικά τελικα το φαγητό βγαίνει στον καθένα διαφορετικό.Φταίει άραγε η δοσολογία?Το ανακάτεμμα?Ο ανθρώπινος παράγοντας?
Βλέπω την παρούσα συζήτηση σαν μια πολύ ενδιαφερουσα κατάθεση απόψεων,βιοθεωριών,προσωπικών προσεγγίσεων και βιωματικών εμπειριών παρά σαν αναζήτηση της αλήθειας που στην συγκεκριμένη περίπτωση θεωρώ πως υπάρχουν παραπάνω από μια αλήθειες.
D-Michalis:
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή Είσοδος………
1. ένα πολυ οικείο σας πρόσωπο για κάτι ιατρικό θα τον προτρέψετε άμεσα να έρθει στο ιατρείο? Ή θα του δώσετε ενδεχομένως μια πρώτη συμβουλή και θα του πείτε μετά έλα και να σε εξετάσω.
2. Ας υποθέσουμε πως είστε σε μια δεξίωση και σας πλευρίζει ένας βουλευτής ή κάποιο σημαντικό πολιτικό πρόσωπο και πάνω στην κουβέντα σας ρωτάει κάτι ιατρικό. Θα του πείτε πάλι το ίδιο, δηλ. έλα στο ιατρείο μου να τα πούμε ή θα νερώσετε το κρασί σας
3. Εν τέλει, είναι μάλλον άσκοπο να προσπαθούμε να αναλύσουμε την απόχρωση του γκρι. Γιατί για μένα πρόκειται για γκρίζα ζώνη και δεν υπάρχει σαφής απάντηση.
--- Τέλος παράθεσης ---
1. Ειδικά σε αυτό το πρόσωπο θα έλεγα «STOP. Έλα να τα πούμε αν όντως σε απασχολεί το πρόβλημα».
Μια πρώτη συμβουλή πάντα δίνω, αλλά πιο γενική και όχι εστιασμένη στις ιδιαιτερότητες του ερωτώντα. Π.χ. «…Είπαμε, παχιά και τσιγαριστά και καταχρήσεις δεν επιτρέπονται αν έχεις χοληστερίνη. Αυτά, πρέπει να τα τηρείς και να παίρνεις ότι σου εχει δώσει ο γιατρός σου. Αν, παρ’ όλα αυτά θές να δούμε διεξοδικότερα το θέμα σου ή δεν πας καλά και θες να ασχοληθούμε, έλα στο ιατρείο…»
2. Δεν είμαι θεός. Μάλλον θα παρασυρόμουν από την ανάγκη να τον «καλοπιάσω» (πόσο? Εξαρτάται από το άτομο, από τις ανάγκες μας, από την κοσμοθεωρία μας, από, …) και θα του έλεγα περισσότερα από τα γενικά. Σίγουρα όμως όχι όλα και θα τον προέτρεπα και πάλι σε συστηματική προσέγγιση στο ιατρείο. Μου έχει τύχει και το έχω κάνει.
3. Σαφώς είναι γκρι ζώνη και δεν έχει απόλυτη απάντηση. Πάντα θα προσαρμόζεται στην κοσμοθεωρία μας, τη διάθεσή μας, την εκτίμηση που (έστω υποσυνείδητα και σύντομα) κάναμε για τον ερωτώντα, και πολλά άλλα.
Όμως, αυτό που βγαίνει σίγουρα από όλες τις εδώ τοποθετήσεις, αλλά και γενικότερα νομίζω, είναι ότι η διαχείριση του περιστατικού υπό τοιαύτας συνθήκες, ούτε σωστό ιατρικώς είναι, αφού υπάρχουν κίνδυνοι υπό ή υπέρ εκτιμήσεων, ούτε θετικό είναι για τους ασθενείς (εκπαιδευτικά και ολιστικά, αν θές (ολιστικότητα –μιάς και το ανέφερες- σημαίνει, πλην άλλων, και συνέχεια στη φροντίδα), αλλά και ψυχοφθόρο για το γιατρό (χωρίς να δίδει σαν αντιστάθμισμα έστω ένα άλλο όφελος στον ίδιο ή τον ασθενή).
Η κατ’ εξαίρεσιν ενασχόληση (λαμβανομένων όλων αυτών υπ’ όψιν), σίγουρα και αναπόφευκτη είναι και δικαιολογημένη ενίοτε.
sakis907:
Άλλη μία παράμετρος που νομίζω ότι φαίνεται και από τις τοποθετήσεις του κ. Μιχάλη (παλαιότερος) και του jack (προφανώς, νεότερος):
Ο γιατρός είναι κάτι το "υπερφυσικό" (ημίθεος ή... μάγος της φυλής) για τον υπόλοιπο κόσμο για όποτε συμφέρει τον καθένα και όχι για όποτε συμφέρει τον γιατρό... Αλλά, ακόμα κι έτσι, είναι άνθρωπος που πρέπει να ανταπεξέλθει σε μακριά ωράρια και αυξημένες υποχρεώσεις. Πρέπει επιτέλους και κάποιες ώρες να ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ γιατρός! Αυτό βαραίνει όσο περισσότερα χρόνια ασκείς την ιατρική. Οι αντοχές του σιγά-σιγά εξαντλούνται και η κούρασή του πιστεύω ότι είναι αθροιστική. Γι' αυτό οι νεότεροι συνάδελφοι το βλέπουν πιο "πατριωτικά" το θέμα.
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση