Επιστολή συναγωνίστριας φχφ προς τον κ. Πάσχο Μανδραβέλη, που ο υπερδημοσιογράφος δημοσίευσε αυτούσια στο FB του. Μια πραγματική γροθιά στο στομάχι, ένα σοκαριστικό must-read κείμενο για όλους μας!
Ονομάζομαι Ε. Χρ. και είμαι πτυχιούχος Φαρμακευτικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και κάτοχος άδειας ασκήσεως επαγγέλματος στην Ελλάδα. Σας αποστέλλω την παρούσα επιστολή διαμαρτυρίας όχι μόνο με την ιδιότητά μου ως νέας φαρμακοποιού που δεν έχει κανένα απολύτως επαγγελματικό-εργασιακό δικαίωμα σ' αυτόν τον τόπο, αλλά και με την ιδιότητα ενός σκεπτόμενου και προβληματιζόμενου ακόμα -σε πείσμα των κυβερνώντων- πολίτη.
Κατά την ψηφοφορία του πολυνομοσχεδίου στη Βουλή την Τρίτη ζήσαμε την πιο εξόφθαλμη και συντεταγμένη επιχείρηση διάσωσης των συντεχνιών που οργανώθηκε ποτέ. Οι ίδιοι βουλευτές που συναίνεσαν στην εξαθλίωση των μεσαίων και κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων, που ψήφισαν άδικα και αντισυνταγματικά χαράτσια (βασιζόμενοι στο "ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό" και μιλώντας με όρους Τουρκοκρατίας 200 χρόνια μετά την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού), που καταστρατήγησαν εργασιακά δικαιώματα, που στραγγάλισαν το συνταξιούχο στη δύση της ζωής του, που απογοήτευσαν κάθε νέο πτυχιούχο και μη καθιστώντας τον άνεργο με τον πιο φασιστικό τρόπο, αυτοί οι ίδιοι έγιναν ξαφνικά αντάρτες! Έννοια που φυσικά δεν ταιριάζει σε αυτούς που εξυπηρετούν ιδιοτελείς σκοπούς, καθότι ο αντάρτης υψώνει το ανάστημά του στην αδικία, θυσιάζει εαυτόν για το καλό των υπολοίπων, απαρνείται προνόμια και βόλεμα και κυρίως σκέφτεται πολύ και μιλάει με έργα και όχι με κενά λόγια. Οι "αντάρτες" αυτοί λοιπόν ύψωσαν το ανάστημά τους αντιδρώντας λυσσαλέα στο ωράριο των φαρμακείων και πατώντας πόδι στην "κυβερνητική αυθαιρεσία" και στο νεποτισμό Λοβέρδου (για τον οποίο θα ξεδιπλώσω τη σκέψη μου παρακάτω). Αντέδρασαν κατά συνέπεια στην πιθανότητα πρόσληψης νέων πτυχιούχων φαρμακοποιών ως υπαλλήλων στα μεγαλοφαρμακεία Λουράντου-Αμπατζόγλου (πρώην διοικητή του ΙΚΑ, περιέργως πώς αφού η παρουσία του φαρμακοποιού είναι υποχρεωτική στο φαρμακείο του) και λοιπών συναφών, οι οποίοι παραδέχονται χωρίς ίχνος ντροπής ότι δε θέλουν να δώσουν δουλειά σε αυτούς που οι ίδιοι κατέστησαν ανέργους διαφυλάσσοντας για χρόνια τώρα -με τη συναίνεση των κομμάτων εξουσίας- τον κλειστό χαρακτήρα του επαγγέλματος και το βασιλικό δικαίωμα της διαδοχής ( εν καιρώ δημοκρατίας;; ).
Αν αυτός ο εμπαιγμός της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι πρόκληση στα μάτια καθενός από εμάς ξεχωριστά που μάχεται να εξασφαλίσει τα προς το ζην, τότε τι είναι; Αυτή η κίνηση προστασίας συντεχνιών που λυμαίνονται εδώ και χρόνια τα ασφαλιστικά ταμεία (φαρμακοποιοί), που χαίρουν σταθερού και αμείωτου κέρδους (φαρμακοποιοί-συμβολαιογράφοι), ως πότε θα συνεχίζεται; Διαφαίνεται συνεπεία τούτου ότι στόχος των ως τώρα κυβερνήσεων αλλά και της παρούσας επιβεβλημένης κυβέρνησης τραπεζιτο-διεφθαρμένων-εξουσιολάγνων δεν είναι προφανώς ούτε η διαφύλαξη των ανθρώπινων-εργασιακών δικαιωμάτων ούτε η ευημερία του συνόλου των πολιτών, πόσω μάλλον η εξασφάλιση ποιότητας ζωής και αξιοπρέπειας στην καθημερινότητα του ατόμου. Αντίθετα, σκοπός είναι η εξαθλίωση των πολλών και η δημιουργία και στήριξη της ολιγαρχίας του πλούτου που εκφράζεται μέσα από συντεχνίες και προσωπικά συμφέροντα. Είναι λοιπόν μάταιο να ελπίζει ή να πιστεύει ακόμα ότι κάτι θα αλλάξει, όσο μας κυβερνούν αυτοί που μας έφεραν ως εδώ και αμετανόητοι συνεχίζουν το καταστροφικό τους έργο.
Οι "αντάρτες" δεν ψήφισαν την απελευθέρωση του ωραρίου φοβούμενοι -καθώς υποστηρίζουν- την έλευση εταιριών που θα κατέπνιγαν το "μικρό" φαρμακοποιό, ο οποίος "μικρός" φαρμακοποιός καταπνίγει όλους εμάς που τελειώσαμε Φαρμακευτική στην Ελλάδα -"τρώγοντας" τις θέσεις που θα έπρεπε να έχουν τα παιδιά τους, αν είχαν διαβάσει. Για εκδίκηση προς αυτό, στέλνουν τα τέκνα τους στη Μολδαβία και συναφείς χώρες (ή καλύτερα τους αποστέλλουν τα πτυχία με courier για να μην τρέχουν), κληροδοτούν τα φαρμακεία τους σε αυτά και εμάς τους υπόλοιπους μας συμβουλεύουν να μην σπουδάζαμε Φαρμακευτική, εφόσον γνωρίζαμε το καθεστώς. Μαγική λέξη: "καθεστώς". Συμπεραίνουμε ότι πρόκειται για καθεστηκυία τάξη με καλά εμπεδωμένα συμφέροντα και προνόμια που δεν έχει καμιά διάθεση να απεκδυθεί. Και για το λόγο αυτό, τα υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια, απεργεί διεκδικώντας 2 μήνες χρωστούμενα από τα ταμεία (ενώ αυτά δεν είναι τα μόνα τους έσοδα) ενώ υπάρχουν μισθωτοί των 600 ευρώ απλήρωτοι για μήνες., και ως εκ θαύματος παίρνει αυτά που διεκδικεί, ενώ ο μισθωτός δεν μπορεί να βρει το δίκιο του.
Ο ήδη χαρισμένος σε αυτούς Υπουργός Υγείας που δεν επέτρεψε το άνοιγμα παρά ελάχιστων φαρμακείων ανά την επικράτεια (στο Δήμο Αθηναίων δεν άνοιξε κανένα), μειώνοντας ελάχιστα τα πληθυσμιακά κριτήρια και διατηρώντας αυτά των αποστάσεων (στοιχεία που αποδεικνύουν τον κλειστό χαρακτήρα του επαγγέλματος) θέλησε να κάνει κίνηση εντυπωσιασμού (εκ του ασφαλούς όπως αποδείχθηκε με την ψηφοφορία-φιάσκο) ταυτίζοντας το άνοιγμα του επαγγέλματος με το άνοιγμα του ωραρίου. Ο άνθρωπος αυτός ερωτοτροπεί με την καρέκλα αρχηγού κόμματος και ονειρεύεται πρωθυπουργικούς θώκους όταν εμπαίζει την κοινωνία με το χείριστο τρόπο, επιδεικνύοντας την υποκριτική του ικανότητα.
Ας αποφασιστεί επιτέλους τι θέλουμε γι' αυτή τη χώρα. Αν θέλουμε να μιλήσουμε με όρους καπιταλισμού, τότε επιβάλλεται η πλήρης απελευθέρωση όλων των επαγγελμάτων με κάθε τρόπο και της αγοράς εργασίας. Αν πάλι αναζητούμε άλλο κοινωνικό - οικονομικό - πολιτικό σύστημα (πράγμα για το οποίο αμφιβάλλω), τότε σ' αυτό δε χωράνε δικαιώματα διαδοχής και καταπάτηση εργασιακών - ανθρώπινων κεκτημένων. Σ' αυτό το σύστημα ο άνθρωπος, ο επιστήμονας, θα είναι στο επίκεντρο, καμιά Τρόικα δε θα κάνει υποδείξεις, κανείς δε θα αναζητά το συσσίτιο και δε θα ψάχνει στα σκουπίδια για αποφάγια. Κανείς δε θα καταπατά τα ως τώρα αναφαίρετα δικαιώματα του άλλου. Αυτό μάλλον μοιάζει ουτοπία, ίσως και να είναι. Αν όμως δεν αρχίσει η αλλαγή από κάπου (και δεν εννοώ την περικοπή μισθών, τις απολύσεις-εφεδρείες, την άδικη επιβολή φόρων) θα βαλτώσουμε σε χειρότερο βαθμό από αυτόν που βρισκόμαστε σήμερα.
Και οι εξουσιομανείς θα συνεχίσουν τα κούφια τους λόγια, θα χτυπάνε το χέρι στο τραπέζι ως κίνηση εντυπωσιασμού λέγοντας ότι δε θα χαριστούν σε κανένα, θα απομυζούν όσα ακόμα ο λαός μπορεί να δώσει. Μήπως έφτασε ο καιρός αυτός ο λαός να κάνει την πραγματική, αυθόρμητη και ανιδιοτελή ανταρσία;
Ευχαριστώ για το χρόνο σας.
Με εκτίμηση,
Ε. Χρ. - 24 ετών