Ερχεται η σειρά των φαρμακοποιών

[EzeΤΡΟΛ]

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
Του Λυκουργου Λιαροπουλου*

Στην κόντρα μεταξύ Στ. Μάνου και Αν. Λοβέρδου για το θέμα των φαρμάκων, ο ένας βλέπει το ζήτημα ως πολίτης που αγωνιά με το δημοσιονομικό χάλι της χώρας και ο άλλος ως υπεύθυνος για την εφαρμογή πολιτικής και, μάλιστα, υπό καθεστώς επιτήρησης. Η δημόσια συζήτηση των δύο ανδρών μπορεί να οδηγήσει σε καλύτερα αποτελέσματα στο πλαίσιο της «κοινής λογικής», σήμα κατατεθέν του κ. Μάνου, και της «αποτελεσματικότητας», μέχρι στιγμής γνώρισμα της πολιτικής του κ. Λοβέρδου, αλλά και του κ. Μάνου.

Η ιστορία του φαρμάκου είναι ένα τεχνικό ζήτημα, με πολλές παραμέτρους, αλλά και βαθύτατα πολιτικό. Είναι τεχνικό, γιατί η ανάπτυξη νέων φαρμάκων είναι απίστευτα δαπανηρή και αβέβαιη και η τιμολόγηση πολύπλοκη. Είναι πολιτικό γιατί είναι η μόνη περιοχή στη θεματολογία της υγείας όπου η «αγορά» με τις αδήριτες πραγματικότητές της εμπλέκεται με τη συνταγματικά κατοχυρωμένη ή πολιτικά υποχρεωτική ανάμειξη του δημόσιου τομέα στην προστασία της υγείας και την πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας σε κόστος που η κοινωνία και το άτομο μπορούν να επωμισθούν. Ολοι μπορούμε να φαντασθούμε δημόσια νοσοκομεία και γιατρούς με σχέση εργασίας με το δημόσιο σύστημα υγείας, αλλά κανείς, εκτός από την παλαβή Αριστερά (και το πρώιμο ΠΑΣΟΚ), δεν διανοείται δημόσια ή κρατική φαρμακοβιομηχανία. Είναι σαφές ότι το κόστος των φαρμάκων διαμορφώνεται στην ελεύθερη αγορά, αλλά όχι ανεξέλεγκτα, αφού το κράτος και η κοινωνική ασφάλιση αποτελούν μονοψωνιακή ή ολιγοψωνιακή δύναμη παντού. Μάλιστα, επειδή το φάρμακο παράγεται σε λίγες χώρες, αλλά πουλιέται παγκόσμια, οι φαρμακοβιομηχανίες τιμολογούν διαφορετικά ή αποδέχονται τον διοικητικό καθορισμό των τιμών. Αυτό, όμως, σημαίνει ότι οι χώρες που καθορίζουν τις τιμές διοικητικά πρέπει να προσέχουν να μη βρεθούν «χωρίς φάρμακα». Η περιοδική έκρηξη των «παράλληλων εξαγωγών» στη χώρα μας είναι ένα καλό σήμα. Το πρώτο μάθημα, λοιπόν, είναι ότι το ζήτημα δεν είναι οι τιμές των φαρμάκων και αν κάπου κινδυνεύουμε είναι στον υπερβολικό ζήλο για μείωση των τιμών. Εδώ ελπίζω και οι δύο άνδρες να συμφωνούν.

Το κόστος του φαρμάκου, όμως, καθορίζεται και από δύο άλλες παραμέτρους, τις ποσότητες που πουλιούνται και το κόστος διανομής τους. Οι ποσότητες, τόσο συνολικά, όσο και μεταξύ ομοειδών φαρμάκων, εξαρτώνται αποκλειστικά από τον γιατρό. Ο έλεγχος της συνταγογράφησης έχει απασχολήσει πολλές χώρες, αλλά μόλις πρόσφατα άρχισε να συζητιέται στη χώρα μας. Εδώ ο κ. Λοβέρδος στηρίζει πολλά στην ηλεκτρονική συνταγογράφηση, αλλά ίσως είναι υπεραισιόδοξος, με δεδομένο το στάδιο ανάπτυξης και ιδιαίτερα διαχείρισης του συστήματος. Οι πληροφορίες μου με κάνουν πιο ανήσυχο ως προς την αναμενόμενη αποτελεσματικότητα απ’ ό, τι φαίνεται να είναι ο κ. υπουργός, που, μάλιστα, δεν έχει και την πλήρη αρμοδιότητα. Για τον λόγο αυτό, συμμερίζομαι τον σκεπτικισμό του κ. Μάνου.

Στον τρίτο τομέα ο κ. Μάνος και ο κ. Λοβέρδος διαφωνούν ριζικά. Το κέρδος των φαρμακαποθηκών και των φαρμακοποιών καθορίζεται ως ποσοστό της τιμής, ανεξάρτητα από το ύψος της. Με την ίδια «κίνηση» ο φαρμακοποιός κερδίζει 2,40 ευρώ στο φάρμακο των 10 ευρώ, 24 ευρώ στο φάρμακο των 100 ευρώ και 240 ευρώ στο φάρμακο των 1.000 ευρώ. Απίστευτος και σκανδαλώδης παραλογισμός και το δίκιο του κ. Μάνου είναι 100%. Από εδώ, όμως, αρχίζουν τα… δίκια του κ. Λοβέρδου. Πρώτον, είναι ένα καθεστώς που βρήκε, με έναν εξωφρενικό αριθμό φαρμακείων όπου εργάζονται οι δημοφιλέστεροι επαγγελματίες της υγείας, και όχι μόνο, και ίσως γι’ αυτό οι πλέον ευνοημένοι, όπως και τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Εδώ ακόμη και η τρόικα έκανε λάθος. Στη «μανία απελευθέρωσης» ανάγκασε τον κ. Λοβέρδο να επιτρέψει ακόμη περισσότερα φαρμακεία. Με τέτοιο εγγυημένο κέρδος, ακόμη κι εγώ το… σκέφτομαι. Αντίθετα, του επέτρεψε να υποκαταστήσει την κατάργηση του σταθερού ποσοστού κέρδους, με ένα rebate, (επιστροφή κέρδους), που ακόμη δεν έχει αποδώσει και μάλλον δεν θα αποδώσει μέχρι να αποκτήσουν τα Ταμεία πλήρη μηχανογράφηση κατά είδος και φαρμακείο. Ζήσε Μάη μου… Το ίδιο έγινε και επί Ν. Δ. με τις φαρμακευτικές επιχειρήσεις και δεν απέδωσε, φυσικά, τίποτε. Εδώ ο κ. Λοβέρδος έχει άδικο και θα πρέπει να επανορθώσει.

Ερχομαι, συνεπώς, στις προτάσεις. Πρώτον, καθορισμό σταθερού ποσού αμοιβής (π. χ. 15 ευρώ για κάθε φάρμακο πάνω από 100 ευρώ), με παράλληλη κατάργηση του rebate και διατήρηση φθίνοντος ποσοστού κέρδους επί της χονδρικής στα φθηνότερα φάρμακα. Εδώ, μπορούμε να εισαγάγουμε και το «δικαίωμα» του φαρμακοποιού να «προτείνει» φθηνότερα γενόσημα φάρμακα. Δεύτερον, ανακαθορισμό τιμών με βάση ένα μέσο όρο χωρών με παρόμοιες οικονομίες, μεγέθη και συστήματα υγείας. Ο μέσος όρος των τριών χαμηλότερων είναι αδικαιολόγητος, υποτιμητικός και επικίνδυνος.

Τρίτον, άμεση επένδυση σε ανθρώπινο δυναμικό και τεχνολογία για τη σύσταση στο πλαίσιο του ΕΟΠΥΥ μιας Υπηρεσίας Αξιολόγησης Τεχνολογίας, η οποία θα μελετά, με βάση τον γιατρό και την πάθηση, τον τρόπο συνταγογράφησης, αλλά και γενικότερα, τη χρήση της τεχνολογίας. Ετσι, σε 2-3 χρόνια θα γίνει πραγματικότητα ο ουσιαστικός έλεγχος της χρήσης υπηρεσιών, μεταξύ των οποίων και του φαρμάκου. Νομίζω ότι στα παραπάνω θα μπορούσαν να συμφωνήσουν και οι δύο πολιτικοί, ελπίζω προς όφελος της οικονομίας της υγείας.

* Ο κ. Λυκούργος Λιαρόπουλος είναι καθηγητής Οικονομικών της Υγείας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

[EzeΤΡΟΛ]

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

(Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος)

Κύριε Διευθυντά


Η διαμάχη που ξέσπασε μεταξύ του Ανδρέα Λοβέρδου και του Στέφανου Μάνου στη στήλη των αναγνωστών με επίκεντρο τα κέρδη των φαρμακείων απέδειξε ότι η κυβέρνηση διατηρεί τις ευαισθησίες της απέναντι σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες, παραβλέποντας τις δεσμεύσεις της. Εντυπωσιάζει αυτή η εύνοια διότι, σε αντίθεση με την πλειονότητα των επαγγελμάτων, όπως του γιατρού, του μηχανικού, του δικηγόρου, του λογιστή, του κομμωτή, του οξυγονοκολλητή κ.ο.κ., η άσκηση των οποίων συνδέεται άρρηκτα με τις ικανότητες του επαγγελματία, στην περίπτωση των φαρμακείων η παροχή των υπηρεσιών είναι αποσυνδεδεμένη από αυτές, αφού όλα είναι προκαθορισμένα και το φάρμακο προσφέρεται συσκευασμένο και διατιμημένο. Σε όποιο φαρμακείο και να πας, το ίδιο φάρμακο θα σου δώσουν και στην ίδια τιμή. Ούτε καν στοιχειώδεις συνθήκες ανταγωνισμού επιτρέπεται να αναπτυχθούν, όπως συμβαίνει σε ολόκληρη την αγορά.


Γιατί με ενδιαφέρουν όλα αυτά; Το ενδιαφέρον μου εστιάζεται στα ασφαλιστικά ταμεία. Κατηγορούν όλοι το Δημόσιο για την υπερδιόγκωσή του. Η υπερδιόγκωση αυτή θα έπρεπε να συνδυάζεται με την οικονομική ευημερία των Tαμείων. Διότι επήλθε μετά το 1980, με συνέπεια η συντριπτική πλειοψηφία των υπαλλήλων να μην έχει ακόμη συνταξιοδοτηθεί και επί τόσα χρόνια να συνεισφέρει ακατάπαυστα. Πώς είναι, λοιπόν, σήμερα τα Tαμεία ελλειμματικά; Σ’ αυτό συνέβαλε τα μέγιστα ο κλάδος της Yγείας, με δούρειο ίππο το φάρμακο. Ο κ. Μάνος εδώ και μήνες επιμένει ότι αν το ποσοστό κέρδους των ελληνικών φαρμακείων προσαρμοζόταν με αυτό των γερμανικών και των σουηδικών, τότε τα οφέλη για το κράτος θα ανέρχονταν σε 1,5 δισ. ετησίως! Είναι αυτονόητο, λοιπόν, ότι αυτό το 1,5 δισ. επιβαρύνει ετησίως τα Tαμεία και στην περίπτωση αδυναμίας τους θα εκταμιεύεται με περαιτέρω περικοπή των συντάξεων ή με επιπλέον φορολογικές επιβαρύνσεις. Δεν τα χαρίζει, λοιπόν, η κυβέρνηση, αλλά τα αφαιρεί από άλλες κοινωνικές ομάδες.

Πριν από λίγους μήνες, η κυβέρνηση, στο πλαίσιο του Mνημονίου, είχε εξαγγείλει και την απελευθέρωση του φαρμακευτικού επαγγέλματος και την αποδέσμευσή του από τα προκλητικά προνόμιά του.

Δηλαδή, την αδυναμία των νέων φαρμακοποιών να ανοίξουν φαρμακείο διότι ο αριθμός των φαρμακείων ήταν και παραμένει ουσιαστικά καθορισμένος, εκτός βέβαια κι αν πληρώσει ο ενδιαφερόμενος μια ολόκληρη περιουσία για να συστεγασθεί ή για να αγοράσει την άδεια φαρμακοποιού που συνταξιοδοτείται, σε αντίθεση με τον γιατρό, τον μηχανικό, τον δικηγόρο που μπορούν να ιδιωτεύσουν χωρίς κανένα αριθμητικό και γεωγραφικό περιορισμό. Αυτό όμως δεν ίσχυε ούτε ισχύει για τα παιδιά των φαρμακοποιών. Μέχρι και η χήρα του φαρμακοποιού είναι εξασφαλισμένη, αφού της επιτρέπεται να κρατάει την άδεια του φαρμακείου επί πενταετία μετά τον θάνατό του! Aλλαξε επί της ουσίας κάτι απ’ όλα αυτά; Μόνον προσχηματικές αλλαγές έγιναν, αφήνοντας άθικτη την ουσία έτσι ώστε σήμερα η διαμάχη υπουργείου - φαρμακοποιών για την απελευθέρωση του επαγγέλματος να έχει μεταφερθεί στο ωράριο λειτουργίας των φαρμακείων!! Τον Ιανουάριο του 2009, η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας αποφάσισε να συνταξιοδοτούνται οι φαρμακοποιοί υποχρεωτικά στο 70ό έτος της ηλικίας τους, απορρίπτοντας αίτημά τους για την άρση του ορίου ηλικίας της υποχρεωτικής αποχώρησης, με άλλα λόγια, αίτημα για την ισόβια άσκηση του επαγγέλματος κατά βούληση, σε αντίθεση με όλους τους εργαζομένους της χώρας οι οποίοι όταν το 2010 ξέσπασε η θύελλα του ασφαλιστικού, αποχωρούσαν μαζικά, προκειμένου να αποφύγουν την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης πέραν του 60ού έτους της ηλικίας. Τόση αγάπη, λοιπόν, για την εργασία άνευ λόγου και αιτίας; Μέχρι θανάτου; Και τόση εύνοια απέναντι σε ένα επάγγελμα που διακινεί συσκευασμένα και διατιμημένα προϊόντα;

Μακροδημοπουλος Δημητρης / Αλεξ/πολη

[tasath]

στην περίπτωση των φαρμακείων η παροχή των υπηρεσιών είναι αποσυνδεδεμένη από αυτές, αφού όλα είναι προκαθορισμένα και το φάρμακο προσφέρεται συσκευασμένο και διατιμημένο.

Σε αυτό το σημείο έχει δίκιο ο αναγνώστης-επιστολογράφος.
Οι υπηρεσίες που παρέχουν τα φαρμακεία (υπηρεσίες πρωτοβάθμιας περίθαλψης πολλές φορές και ειδικά στις μέρες μας) δίνονται δωρεάν και ανεξαρτήτως των ικανοτήτων του κάθε φαρμακοποιού. Θα ήταν χρήσιμη μια τέτοια συζήτηση, πως δηλαδή ένας επιστήμονας υγείας μπορεί να παρέχει υπηρεσίες πέραν της εμπορικής δραστηριότητας.

[tasath]

Στον τρίτο τομέα ο κ. Μάνος και ο κ. Λοβέρδος διαφωνούν ριζικά. Το κέρδος των φαρμακαποθηκών και των φαρμακοποιών καθορίζεται ως ποσοστό της τιμής, ανεξάρτητα από το ύψος της. Με την ίδια «κίνηση» ο φαρμακοποιός κερδίζει 2,40 ευρώ στο φάρμακο των 10 ευρώ, 24 ευρώ στο φάρμακο των 100 ευρώ και 240 ευρώ στο φάρμακο των 1.000 ευρώ. Απίστευτος και σκανδαλώδης παραλογισμός και το δίκιο του κ. Μάνου είναι 100%.

Ανεξάρτητα από τον τρόπο υπολογισμού του κέρδους, η ουσία είναι ότι ακόμα και σε χώρες που χρησιμοποιεί ο κ. Μάνος ως παράδειγμα, το τελικό αποτέλεσμα είναι παρόμοιο. Παραπέμπω στο αμέσως προηγούμενο post μου που περιέχει ενδιαφέροντα στοιχεία. Δηλαδή, ακόμα και στη Σουηδία ο φαρμακοποιός (σε όποια φαρμακεία έχουν ιδιωτικοποιηθεί και λειτουργούν υπό την ομπρέλα εταιρειών) έχει ένα μικτό περιθώριο κέρδους > 20%. Το πως φτάνει εκεί διαφέρει από την Ελλάδα, αλλά η ουσία παραμένει.

Αντίθετα, του επέτρεψε να υποκαταστήσει την κατάργηση του σταθερού ποσοστού κέρδους, με ένα rebate, (επιστροφή κέρδους), που ακόμη δεν έχει αποδώσει και μάλλον δεν θα αποδώσει μέχρι να αποκτήσουν τα Ταμεία πλήρη μηχανογράφηση κατά είδος και φαρμακείο. Ζήσε Μάη μου… Το ίδιο έγινε και επί Ν. Δ. με τις φαρμακευτικές επιχειρήσεις και δεν απέδωσε, φυσικά, τίποτε. Εδώ ο κ. Λοβέρδος έχει άδικο και θα πρέπει να επανορθώσει.

Και όμως, ο συντάκτης κάνει λάθος. Εδώ και 3 μήνες το ΙΚΑ εισπράτει κανονικότατα το rebate που αντιστοιχεί στο αιτούμενο ποσό του κάθε φαρμακείου. Δηλαδή, το rebate λειτουργεί στην πράξη μειώνοντας απευθείας και κλιμακωτά το ποσοστό κέρδους των φαρμακείων! Και βεβαίως το ΙΚΑ είναι το μεγαλύτερο ασφ. ταμείο και ο κύριος αποδέκτης τιμολογίων των φαρμακείων. Προφανώς πρέπει να ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα ταμεία. Αλλά μην το συγχέουμε με το rebate των φαρμ. εταιρειών το οποίο πράγματι δεν λειτούργησε αποδοτικά.

[EzeΤΡΟΛ]

Ανεξάρτητα από τον τρόπο υπολογισμού του κέρδους, η ουσία είναι ότι ακόμα και σε χώρες που χρησιμοποιεί ο κ. Μάνος ως παράδειγμα, το τελικό αποτέλεσμα είναι παρόμοιο. Παραπέμπω στο αμέσως προηγούμενο post μου που περιέχει ενδιαφέροντα στοιχεία. Δηλαδή, ακόμα και στη Σουηδία ο φαρμακοποιός (σε όποια φαρμακεία έχουν ιδιωτικοποιηθεί και λειτουργούν υπό την ομπρέλα εταιρειών) έχει ένα μικτό περιθώριο κέρδους > 20%. Το πως φτάνει εκεί διαφέρει από την Ελλάδα, αλλά η ουσία παραμένει.

Μπορεί να είναι έτσι όπως το λέτε, ωστόσο η Σουηδία δεν πρόκειται, τουλάστιχο στο ορατό-προβλέψιμο μέλλον, να εισέλθει σε καθεστώς selective default (νομίζω ο Υπ. Οικ. κ. Βενιζέλος ζήτησε να αποδίδουμε τον όρο αμετάφραστο), όπως η Ελ.

Από την άλλη, αν ο ελ φμφ θέλει να έχει αποδοχές και κέρδος παρόμοιο με του Σουηδού ομολόγου του, γιατί να μην ισχύσει το ίδιο και για τον Ελ μισθωτό, εργάτη, συνταξιούχο, άνεργο που λαμβάνει επίδομα ανεργίας κ.λπ.; Μπορεί η ελ οικονομική πραγματικότητα να του το επιτρέψει; Όπως έγραψε στην Καθημερινή ο επιστολογράφος από την Αλεξ/πολη, ο λογαριασμός γυρίζει πάλι σε καθένα από μας, τους ελ πολίτες, ξεχωριστά.

[ΔΟΥΒΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ]

ε τοτε ας ψοφησει η κατσικα του γειτονα......................

[EzeΤΡΟΛ]

ΦΑΡΜΑΚΟΠΟΙΟΙ (15-7-11)
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
Πεννυ Μπουλουτζα

Η απελευθέρωση του ωραρίου λειτουργίας των φαρμακείων το Σάββατο και το απόγευμα της Δευτέρας και της Τετάρτης είναι το ζητούμενο για την ολοκλήρωση των παρεμβάσεων που προβλέπονται από τον νόμο 3918/11 του υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, στον οποίο περιγράφονται τα μέτρα ανοίγματος του φαρμακευτικού επαγγέλματος.

Ωστόσο, ακόμα εκκρεμεί η έκδοση της υπουργικής απόφασης που θα ρυθμίζει το συγκεκριμένο ζήτημα, αν και το υπουργείο διαμηνύει ότι στοχεύει στην πλήρη απελευθέρωση του ωραρίου, στην οποία αντιδρούν εντόνως οι φαρμακοποιοί. Εκτός από το ωράριο, το θεσμικό πλαίσιο άλλαξε τα πληθυσμιακά κριτήρια και έδωσε τη δυνατότητα συστέγασης στο ίδιο κατάστημα λειτουργούντος με υπό ίδρυση φαρμακείο. Στο πλαίσιο αυτό έχουν ήδη κατατεθεί στις αρμόδιες υπηρεσίες περίπου 800 αιτήσεις από νέους φαρμακοποιούς που θέλουν να ανοίξουν φαρμακείο, ενώ έχουν χορηγηθεί περισσότερες από 300.

Επιπλέον, καθιερώθηκε κλιμακωτό ποσοστό επιστροφής χρηματικού ποσού από τα φαρμακεία, επί των οφειλών των ασφαλιστικών ταμείων (μεσοσταθμικά 4,5%), λύση που επιλέχθηκε έναντι της μείωσης του ποσοστού κέρδους. Αξίζει ωστόσο να σημειωθεί ότι στο αναθεωρημένο Μνημόνιο, το ζητούμενο της μείωσης του ποσοστού κέρδους επανέρχεται με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα εφαρμογής του, καθώς, όπως αναφέρεται, «αρχίζοντας από το 2012, το περιθώριο κέρδους των φαρμακείων υπολογίζεται ως ένα ενιαίο σταθερό ποσό ή μία ενιαία σταθερή προμήθεια, συνδυασμένη με ένα μικρό περιθώριο κέρδους, με στόχο το συνολικό ποσοστό κέρδους να μην ξεπερνά το 15%». Σήμερα το σχετικό ποσοστό των φαρμακείων είναι 23,4% (κατά τους φαρμακοποιούς).

[tasath]

Μήπως το έχεις ξαναποστάρει αυτό το άρθρο;

[tasath]

Μπορεί να είναι έτσι όπως το λέτε, ωστόσο η Σουηδία δεν πρόκειται, τουλάστιχο στο ορατό-προβλέψιμο μέλλον, να εισέλθει σε καθεστώς selective default (νομίζω ο Υπ. Οικ. κ. Βενιζέλος ζήτησε να αποδίδουμε τον όρο αμετάφραστο), όπως η Ελ.

Ναι, αλλά να βάζουμε ένα-ένα τα πράγματα στη θέση τους.
Βλέπεις κι εσύ ότι τόσο καιρό υπάρχει μια παραπληροφόρηση σχετικά με την άσκηση και τους κανόνες λειτουργίας της αγοράς φαρμάκου στην Ευρώπη;
Δηλαδή κάποιοι έφερναν (και συνεχίζουν να φέρνουν) παραδείγματα τα οποία στην πράξη δεν ισχύουν. Η στην καλύτερη, δεν παρατίθενται όλα τα δεδομένα κι έτσι δημιουργούνται εντυπώσεις.

Από την άλλη, αν ο ελ φμφ θέλει να έχει αποδοχές και κέρδος παρόμοιο με του Σουηδού ομολόγου του, γιατί να μην ισχύσει το ίδιο και για τον Ελ μισθωτό, εργάτη, συνταξιούχο, άνεργο που λαμβάνει επίδομα ανεργίας κ.λπ.; Μπορεί η ελ οικονομική πραγματικότητα να του το επιτρέψει; Όπως έγραψε στην Καθημερινή ο επιστολογράφος από την Αλεξ/πολη, ο λογαριασμός γυρίζει πάλι σε καθένα από μας, τους ελ πολίτες, ξεχωριστά.

Μα δεν τέθηκε ποτέ θέμα σύγκρισης του Έλληνα με το Σουηδό ή αναγκαιότητα σύγκλισης των αποδοχών τους ! Τέτοιες συγκρίσεις δεν έχουν νόημα.

Θες να μιλήσουμε σοβαρά για επιβάρυνση του έλληνα πολίτη;
Ήταν και είναι παντού γύρω μας και όχι πάντα με διαφανείς τρόπους. Και η ελληνική πραγματικότητα το επέτρεπε και συνεχίζει να το επιτρέπει.
Κατ' εμέ, ο ίδιος ο πολίτης επιβαρύνει τελικά τον εαυτό του. Με τις πράξεις, τις επιλογές, τις παραλείψεις, την ομερτά του.

Πολλοί εξακολουθούν να έχουν προνόμια, με επιβάρυνση όλων μας - και του επιστολογράφου: προσπερνώντας τους υπαλλήλους της Βουλής, να θυμίσω την πρόσφατη συμφωνία στα ΕΛΠΕ για τη νέα σύμβαση που κατοχυρώνει 17,8 μισθούς το έτος ! Όπου ΕΛΠΕ = ΔΕΚΟ με αξιοσέβαστο ποσοστό συμμετοχής του κράτους. Πέρασε στο ντούκου.

Επίσης, δεν είδα την ίδια σπουδή και εμμονή με εμφανώς γελοίες επιβαρύνσεις (λογαριασμός ΔΕΗ και υποχρεωτική καταβολή υπέρ ΕΡΤ και δήμου). Αυτό δεν είναι το πιο περίτρανο παράδειγμα Φόρων Υπέρ Τρίτων;
Όλο το δημόσιο αν πιάσεις, βρίσκεις πλείστα όσα παραδείγματα, που ισχύουν επί χρόνια και που - με το selective default επί θύραις - δεν πρόκειται να αλλάξουν.
Και επιβαρύνουν τους Έλληνες πολίτες κανονικότατα.

Και μιας και μιλάμε για ταμεία, να αναφέρω τις χιλιάδες συντάξεις-μαϊμού (πεθαμένων ή αναπήρων) που ακόμα τις επεξεργάζονται;
Άνθρωποι της διπλανής πόρτας κάνουν αυτές τις απάτες, όχι συντεχνίες και κλειστά επαγγέλματα.
Άνθρωποι της διπλανής πόρτας φοροδιαφεύγουν επί χρόνια στερώντας έσοδα από το κράτος, υποσκάπτοντας την όποια ιδέα ανταποδοτικού οφέλους στην κοινωνία. Και το χειρότερο, φοροδιαφεύγουν από ιδεολογία ή από πεποίθηση. Όλα αυτά η ελληνική πραγματικότητα συνεχίζει να τα επιτρέπει.

Στο κάτω-κάτω το φαρμακείο είναι μια υγιής ιδιωτική επιχείρηση που πάντα πλήρωνε και πληρώνει τους υψηλούς φόρους που της αναλογούν. Τα στοιχεία του ΥΠΟΙΚ το αποδεικνύουν. Έχεις δηλαδή μια συνεπή "επιστροφή" στο κράτος, που δεν την συναντάς σε άλλους κλάδους που επιβαρύνουν ποικιλοτρόπως τους πολίτες.
Ξεκίνα λοιπόν κύριε Κράτος από εκεί και αν σου μείνει στο τέλος το "αμαρτωλό" επάγγελμα του φαρμακοποιού, χτύπα το όσο θες. Αλλά μην προσπερνάς ένα κάρο απίστευτες καταστάσεις κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος για να εξοντώσεις ένα κλάδο που και λεφτά σου επιστρέφει και πλάτη βάζη στην έλλειψη πρωτοβάθμιας περίθαλψης στη χώρα. Ειδάλλως είναι υποκρισία.

[EzeΤΡΟΛ]

Διακοσμητής διαβάζει 40 μ. από τη θάλασσα, με το μελτεμάκι να δίνει τα ρέστα του. Πολύ καλογραμμένο κείμενο. Συμφωνώ στο μεγαλύτερο μέρος, διατηρώ επιφύλαξη για την πατερναλιστική σκιαγράφηση της καρικατούρας του νεοέλληνα ως φτωχοδιαβόλου και το καταχρηστικό δικαίωμα στην εξομολογητική έκφραση, όταν συνοδεύεται από πνεύμα ελιτισμού, απότοκο μιας ατεκμηρίωτης, αμφισβητούμενης προσφοράς της Συντεχνίας στην εθνική οικονομία και την ΠΦΥ.

Θα ήθελα να πω κι άλλα, αλλά δεν μου έχουνε μείνει πολλά megabytes (πληρώνω mobile internet με ογκοχρέωση) και θέλω να σερφάρω και αλλού. Τα λέμε.

[EzeΤΡΟΛ]

εμφανώς γελοίες επιβαρύνσεις (λογαριασμός ΔΕΗ και υποχρεωτική καταβολή υπέρ ΕΡΤ)

Κι εγώ είμαι από αυτούς που έχουν αγανακτήσει να πληρώνουν την ΕΡΤ μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ (πληρώνω τέσσερις [4] ΔΕές), τη στιγμή που δεν παρακολουθώ καθόλου Μπήλιω Τσουκαλά καθώς με έχουν κουράσει διάλογοι του τύπου: (ακολουθεί ανέκδοτο τύπου Bilio fact)

— Αγαπητοί τηλεθεατές, σήμερα έχουμε κοντά μας, τον κύριο Ρεβυθά...
— Φασουλάς!
— Μάλιστα, τον κύριο Φασουλά λοιπόν, που ήρθε στο στούντιό μας απο το Περτούλι Ευρυτανίας...
— Απο τ' Ανώζα είμαι!
— Ε, τελοσπάντων, τον κύριο Φασουλά απο τ' Ανώγεια της Λεβεντογέννας Κρήτης μας, βιρτουόζο της κιθάρας...
— Τση λύρας!
— Ε, καλά το ίδιο κάνει, βιρτουόζο της χμμμ, λύρας και εκπρόσωπο της Γκόθικ ελληνικής μουσικής σκηνής...
— Κρητικά παίζω!
— Ε, τότε γιατί φοράτε μαύρα;
— [...]

[EzeΤΡΟΛ]

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

Ο γείτονας της κατσίκας, ψόφησε για τα καλά.

[psychochick]

Εγώ θα προσπαθήσω να παραστήσω τον συνήγορο του φμφ:

1. Γιατί δλδ να είμαι ανοικτός τις μέρες που δεν έχω συνταγογράφο στο Π.Ι. ΜΟΥ; Αξίζει να είμαι ανοικτός για 5-10 πελάτες, που μπορούν να έρθουν και την επομένη; Άσε που υπάρχουν και αλλού φαρμακεία. Τρεις μέρες, σας φτάνουν και σας περισσεύουν (για θερινή σαιζόν).
2. Επειδή τυγχάνω κάτοχος της μοναδικής (αποκλειστικής) και κληρονομικής άδειας ιδρύσεως φαρμακείου ΜΟΥ, του πληθυσμού ευθύνης ΜΟΥ, πάει να πει ότι δεν πρέπει να πάω ποτέ διακοπές; Εσύ γιατί πας διακοπές, ντόκτορ;
3. Η Κατερίνα, εφόσον δεν είναι μόγγολο, μπορεί να εκτελεί συνταγές όπως κι εγώ. Δηλαδή, εγώ τί παραπάνω κάνω;
4. Ακόμη και να στείλετε αναφορά στον Φαρμακευτικό Σύλλογο όπου ανήκω, δεν πρόκειται να πετύχετε τίποτε. Άλλωστε και οι συνάδελφοί μου, το ίδιο με μένα κάνουν.
5. Αυτός ο ντουνιάς έχει και μάγκες και κορόιδα, κι εγώ απ' τους δεύτερους δεν είμαι. Αν δεν μπορείς να χαρείς τα λεφτά σου, μη τα βγάζεις κιόλας.

Είστε γιατρός και χρησιμοποιείτε τη λέξη "μόγγολο", έστω και υποθετικά εκφρασμένη από κάποιον άλλον, επίσης πάροχο ΠΦΥ; Ντρέπομαι για εσάς, λυπάμαι για εσάς, σας σιχαίνομαι κύριε, λίγος σεβασμός στον ασθενή δε βλάπτει... Δεν είναι αυτό λεξιλόγιο που περίμενα να συναντήσω σε φόρουμ πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας και μάλιστα από γιατρό, όπως ισχυρίζεστε ότι είστε. Η ιατρική δεοντολογία επεκτείνεται και πέραν του ωραρίου σας και καλό θα ήταν να την τηρείτε για να μη γελοιοποιείστε εσείς προσωπικά και όλος ο κλάδος σας γενικά.

[psychochick]

Ανακοινωση που βρήκα σε ΠΙ σήμερα και αφορά το μοναδικό φαρμακείο τους Δημοτικού διαμερίσματος

ΔΙΑΚΟΠΕΣ

Από την επόμενη εβδομάδα 4 Ιουλίου το φαρμακείο θα το ανοίγει η Κατερίνα
Κάθε Τρίτη πρωί 8:30 - 2:30
Τετάρτη πρωι 8:30 - 2:30
Απόγευμα 5:30 - 9:30

Πεμπτη πρωι 8:30 - 2:30

Δευτέρα Παρασκευή και Σάββατο θα είναι κλειστό

Απορίες:
1. Η Κατερίνα (που δεν είναι φαρμακοποιός) μπορεί να ανοίγει το φαρμακείο απουσία του φαρμακοποιού;
2. Καταλάβατε πότε σταματάει αυτό;
3. Προβλέπεται αυτό το ωράριο και με τι διαδικασία;
4. Εάν μπορεί να ανοίγει μόνη της μια υπάλληλος μη φαρμακοποιός το φαρμακείο γιατί να μην μπορεί να πουλάει φάρμακα και ένα σουπερ-μαρκετ;

ΥΓ Δεν είμαι υπερ του να πουλάνε τα φάρμακα στα σουπερ-μαρκετ. Αλλά τέτοια περιστατικά με κάνουν να πιστεύω ότι όλα είναι εφικτά σε αυτή τη χώρα.

Φωτογραφία επισυνάπτεται.

Εκτός από τη φωτογραφία, μήπως μπορείτε να επισυνάψετε και τα λοιπά στοιχεία του φαρμακείου; Έστω τη διεύθυνση; Προτίθεμαι να κάνω επώνυμη καταγγελιά, ακόμα και μήνυση, δεν ανέχομαι την κοροϊδία, τον εμπαιγμό και την εκμετάλλευση από κανέναν ασυνείδητο επαγγελματία υγείας.
Ξέρω ότι δε θ'αλλάξω τον κόσμο, αλλά αυτό δε θα με κάνει να πω στ'αρχίδια μου και να καθήσω με τα χέρια σταυρωμένα, μαστουρωμένος παρατηρητής, θα κάνω ότι μπορώ και ότι προβλέπει ο νόμος.

[EzeΤΡΟΛ]

Η αδυναμία αποτύπωσης στον γραπτό λόγο των παραφραστικών στοιχείων που συνοδεύουν τον προφορικό, οδηγεί (επί απροσεξίας: παρεκτρέπει) στη χρήση αδόκιμων λέξεων, όταν ο σκοπός (η μετάδοση του νοήματος-μηνύματος με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο) θεωρείται πρωτεύον από τον γράφοντα σε σχέση με τα εκφραστικά μέσα. Το Φόρουμ δεν είναι πια η αρχική μικρή παρέα και ο κίνδυνος παρεξηγήσεως ή κακόβουλης ερμηνείας από αποσπασματική ανάγνωση και άγνοια του context στο οποίο λέγονται κάποια πράγματα από τις περσόνες που έχουν δημιουργήσει οι χρήστες του εδώ μέσα (όπως σε κάθε Φόρουμ) είναι πλέον, υπαρκτός. (Όποιος όμως αναλαμβάνει το ρόλο του κήνσωρα έναντι των άλλων, να είναι έτοιμος να τον επιβάλλει και στον εαυτό του και να μην ξεχάσω να κλείσω την παρένθεση γιατί κάνει ρεύμα.)

Ας είναι έτσι λοιπόν, και έχοντας κάνει χρήση των δυνατοτήτων που παρέχονται στους χρήστες από τους κανονισμούς του Φόρουμ, αντικατέστησα εμπρόθεσμα την επίμαχη αναφορά (μαζί με μια άλλη, επίσης ευρισκόμενη σε καταφανή θέση off-side), που ούτως ή άλλως αποδίδονταν αρνητικά (δηλαδή αποκλειόταν η απόδοσή της) στο φυσικό πρόσωπο, για το οποίο είμαι σίγουρος ότι πρόκειται για μια εξαιρετική επαγγελματία, με πολλές ικανότητες, υψηλό δείκτη υπευθυνότητας και λαμπρές προοπτικές σταδιοδρομίας.

Στη νουβέλλα του  “Η μέθοδος του Δρ Πίσσα και του Καθ. Φτερά”, ο Edgar Allan Poe περιγράφει μια κλινική, όπου προσωπικό και τρόφιμοι συμμετέχουν σε ένα πρωτότυπο θεραπευτικό πείραμα: παίρνουν οι μεν τη θέση των δε. Με την πάροδο του χρόνου, όλοι εξοικειώνονται τόσο πολύ με το ρόλο τους, ώστε η αρχική ιδιότητα του καθενός να μην καθίσταται διακριτή στον εξωτερικό επισκέπτη. Μακριά κι αγαπημένοι.