η συνέχεια του άρθρου από την παραπάνω δημοσίευση:Αν κατάλαβα σωστά, είπατε προηγουμένως ότι η μετεκπαίδευση δεν έχει θεσμοθετηθεί...
«Η μετεκπαίδευση υπάρχει και εδώ θεσμοθετημένη νομικά, αλλά δυστυχώς δεν εφαρμόζεται. Και δεν εφαρμόζεται από ορισμένους πανεπιστημιακούς κύκλους, από αυτούς οι οποίοι ουσιαστικά θέλουν να συνεχισθεί αυτό το καθεστώς που οδηγεί στα αποτελέσματα που προανέφερα. Οι κύκλοι όμως αυτοί είναι σε όλους γνωστοί και φυσικά και στα υπουργεία.
Η μετεκπαίδευση στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες γίνεται ως εξής: το κάθε πανεπιστήμιο έχει το μετεκπαιδευτικό πρόγραμμά του. Οι γιατροί μετά την αποφοίτησή τους υποβάλλουν αίτηση ζητώντας να ακολουθήσουν συγκεκριμένη μετεκπαίδευση και στο τέλος αποκτούν έναν τίτλο σπουδών χαρακτηριστικό της μετεκπαίδευσης που υπέστησαν. Η μετεκπαίδευση αυτή είναι συνεχής και οδηγεί σε σωστή ιατρική. Πέραν της πανεπιστημιακής εξελίξεως. Δυστυχώς πρέπει να παραδεχθούμε ότι η μετεκπαίδευση των ξενοδοχείων η οποία ενδημεί στη χώρα μας είναι ουσιαστικά υπεύθυνη του ιατρικού αδιεξόδου που σήμερα αντιμετωπίζουμε».
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΠΥΡΟΥ Καθηγητής Καρδιοχειρουργικής του Πανεπιστημίου Λάρισας «Γίνονται μη αναγκαίες επεμβατικές θεραπείες»
Διενεργούνται επεμβάσεις μη ενδεδειγμένες στην καρδιοχειρουργική και πώς εκτιμάτε ποιες επεμβάσεις είναι αναγκαίες;
«Υπάρχουν διεθνώς αυστηροί κανόνες και στοιχεία τα οποία καθορίζουν τις ενδείξεις για να κάνει κάποιος επεμβατική θεραπεία. Η θεραπεία της στεφανιαίας νόσου είναι είτε συντηρητική, δηλαδή φαρμακευτική, που σημαίνει ότι ο ασθενής παράλληλα πρέπει να ασκείται, να τρέφεται σωστά, είτε επεμβατική. Η επεμβατική θεραπεία είναι είτε αγγειοπλαστική (το περίφημο μπαλονάκι) είτε εγχείρηση. Η επιλογή της θεραπείας από τον γιατρό, εφόσον είναι σωστά ενημερωμένος από τη βιβλιογραφία και την εμπειρία του, είναι σχεδόν απόλυτα καθορισμένη σε παγκόσμιο επίπεδο. Δυστυχώς όμως αυτές οι αυστηρές ενδείξεις, δηλαδή το αν θα πρέπει ο ασθενής να προχωρήσει συντηρητικά ή επεμβατικά, δεν τηρούνται πολλές φορές και γίνονται και μη αναγκαίες επεμβατικές θεραπείες, όπως αγγειοπλαστικές ή καρδιοχειρουργικές επεμβάσεις, σε βάρος βέβαια της συντηρητικής αγωγής».
Για ποιους λόγους δεν τηρούνται όπως είπατε οι ενδείξεις;
«Μη με αναγκάζετε να σας πω για ποιους λόγους δεν τηρούνται. Δεν είναι θέμα δικό μου. Εγώ απλώς λέω ότι πραγματοποιείται αρκετός αριθμός μη αναγκαίων επεμβατικών μεθόδων, είτε αυτές λέγονται αγγειοπλαστικές είτε καρδιοχειρουργικές επεμβάσεις. Οι λόγοι; Αναζητήστε τους...». Υπάρχουν συγκριτικά στοιχεία με άλλες χώρες για τον αριθμό των μπαϊπάς, των αγγειοπλαστικών και των καρδιοχειρουργικών επεμβάσεων;
«Δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει στις άλλες χώρες, αλλά θα σας φέρω ένα παράδειγμα, το οποίο δεν έχει σχέση με την καρδιοχειρουργική. Στις ΗΠΑ είχε ξεσπάσει ιατρικό σκάνδαλο από τις μη αναγκαίες αφαιρέσεις της μήτρας (υστερεκτομές) και τις μη αναγκαίες εφαρμογές πολλών βηματοδοτών. Τώρα τι γίνεται στη στεφανιαία νόσο δεν μπορώ να σας πω...».
Ακούγεται ότι και στη χώρα μας γίνονται μη αναγκαίες εφαρμογές βηματοδοτών...
«Βεβαίως...».
... καθώς και καθετηριασμός της μηριαίας αρτηρίας;
«Ο καθετηριασμός της μηριαίας αρτηρίας είναι ο τρόπος με τον οποίο γίνεται η στεφανιογραφία. Υπάρχει περίπτωση βέβαια να γίνονται και στεφανιογραφίες χωρίς απόλυτες ενδείξεις». Στην εκδήλωση που διοργάνωσε πριν από λίγες ημέρες η Ελληνική Ιατρική Εταιρεία είχατε πει: «Δεν ξέρω πόσους ασθενείς με στεφανιαία νόσο που χειρούργησα έσωσα, ξέρω όμως ότι έσωσα πολλούς επειδή επέμεινα να μη χειρουργηθούν». Τι εννοούσατε με αυτό;
«Στη χειρουργική, ακόμη κι αν υπάρχουν απόλυτες ενδείξεις, δεν είναι ξεκαθαρισμένο στην παγκόσμια βιβλιογραφία πόσο πραγματικά βοηθάει η εγχείρηση ή η αγγειοπλαστική στο σύνολο των αρρώστων. Αν πάρουμε 1.000 ανθρώπους που έκαναν αγγειοπλαστική ή κάποια επεμβατική θεραπεία, είμαστε βέβαιοι μόνο για ένα ποσοστό ότι πληροί τις απόλυτες ενδείξεις. Για ένα άλλο ποσοστό έχουμε ακόμη πολλά ερωτηματικά. Διερευνάται αν πραγματικά οι επεμβατικές αυτές μέθοδοι ωφελούν τον άρρωστο, δεν τον ωφελούν ή τον αφήνουν στην ίδια κατάσταση. Εκείνο που είναι βέβαιο είναι ότι πολλοί ασθενείς έχουν ενδείξεις να μην κάνουν κάποια επεμβατική μέθοδο, δηλαδή να πάνε συντηρητικά. Αυτό εννοούσα όταν έλεγα ότι προσέφερα μεγάλη υπηρεσία σε ασθενείς που είδα και αξιολογώντας την κατάστασή τους είπα ότι δεν χρειάζεται να κάνουν εγχείρηση, σε αντίθεση με κάποιον που θα τους συνιστούσε κάποια επεμβατική θεραπεία, είτε αγγειοπλαστική είτε εγχείρηση».
ΙΩΑΝΝΗΣ ΛΥΡΑΣ Πλαστικός χειρουργός, διευθυντής Τμήματος Πλαστικής Χειρουργικής της Ευρωκλινικής Αθηνών Πλαστικές επεμβάσεις από... ανειδίκευτους
Θεωρείτε ότι γίνονται περιττές επεμβάσεις στην πλαστική χειρουργική;
«Συνήθως ο ίδιος ο ενδιαφερόμενος ζητεί από τον πλαστικό χειρουργό τη συνδρομή του σε κάποιο πρόβλημα της εξωτερικής του εμφάνισης. Από τον προσδιορισμό της λοιπόν δεν αφήνει περιθώριο για κατάχρηση χειρουργικής επέμβασης, εκτός από τις περιπτώσεις γιατρών που δεν είναι πλαστικοί χειρουργοί και παρασύρουν τους ασθενείς σε τέτοιου είδους επεμβάσεις χωρίς να υπάρχει αντικειμενικός λόγος. Πρόκειται για γιατρούς άλλων ειδικοτήτων, όπως δερματολόγους, ωτορινολαρυγγολόγους, γενικούς χειρουργούς και γυναικολόγους, οι οποίοι συχνά προτρέπουν τον ασθενή να υποβληθεί και σε επιπλέον πλαστική χειρουργική επέμβαση παράλληλα με τη θεραπεία που μπορεί να εμπίπτει στο αντικείμενο της ειδικότητάς τους. Η μέθοδος αυτή αποτελεί αντιποίηση του τίτλου της ειδικότητας της πλαστικής χειρουργικής που εκ του νόμου δεν δύνανται να έχουν εντός του ελληνικού κράτους».
Με ποια κριτήρια αξιολογείτε αν μια επέμβαση πρέπει να γίνει ή όχι;
«Οι επεμβάσεις πλαστικής χειρουργικής αφορούν συνήθως κάποιο ανατομικό πρόβλημα της επιφάνειας του ανθρώπινου σώματος. Επειδή δεν είναι επεμβάσεις έκτακτης ανάγκης εκτός από ατυχήματα ή εγκαύματα, όπου η αναγκαιότητα της επέμβασης είναι αυτονόητη, στην πλειονότητα των περιπτώσεων την ένδειξη της επέμβασης βάζει ο ίδιος ο ενδιαφερόμενος. Εκείνος δηλαδή ο οποίος έχει εντοπίσει ο ίδιος δυσμορφία του σώματος ή του προσώπου του που τον ενοχλεί προσωπικά. Κατά συνέπεια η επέμβαση πλαστικής χειρουργικής εν πρώτοις εντοπίζεται και σχεδόν προσδιορίζεται από τον ίδιο τον ενδιαφερόμενο, ενώ ο πλαστικός χειρουργός μπορεί να δεχθεί ή να αρνηθεί να εκτελέσει μια τέτοια επέμβαση με βάση τα επιστημονικά του κριτήρια. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων η αίτηση αυτή του ενδιαφερομένου γίνεται δεκτή από τον πλαστικό χειρουργό. Σε εξαιρετικές, ακραίες όμως περιπτώσεις, είναι συνήθως τακτική των καταξιωμένων πλαστικών να αποφεύγουν μια "παράλογη" επέμβαση».
Στόχος των γιατρών που κάνουν περιττές επεμβάσεις είναι το κέρδος ή μπορεί να το κάνουν και από άγνοια;
«Στην πλαστική δεν εκτελούνται περιττές χειρουργικές επεμβάσεις από άγνοια, διότι η δυσμορφία, έστω κι αν είναι πολύ μικρή, είναι εύκολα αναγνωρίσιμη από τον κοινωνικό περίγυρο και τον ενδιαφερόμενο. Πολύ μικρές αισθητικές αλλαγές μπορεί να θεωρηθούν περιττές από μια μεγάλη πλειονότητα ανθρώπων, χωρίς ωστόσο να είναι, εφόσον το άτομο έχει ζητήσει την επέμβαση. Συνήθως στόχος από κοινού του γιατρού που εκτελεί μια "περιττή" επέμβαση και του ατόμου που τη ζητεί είναι να ακολουθήσουν τη μόδα. Σε αυτή την περίπτωση "περιττή" επέμβαση μπορεί να θεωρηθεί μόνον η υπερβολική χρήση βιοϊατρικών προσθετικών υλικών πλαστικής χειρουργικής, όπως κολλαγόνο, ακρυλικά σφαιρίδια, κάθε τύπου εμφυτεύματα κ.ά. Η ελεύθερη επιλογή από τον πλαστικό τέτοιων υλικών μπορεί να αφήσει περιθώρια παρεξήγησης, όσον αφορά το κίνητρο του κέρδους, χωρίς όμως αυτό να μπορεί να υποστηριχθεί ανώδυνα».
Υπάρχουν συγκριτικά στοιχεία για την Ελλάδα σε σχέση με χώρες του εξωτερικού όσον αφορά τον αριθμό πλαστικών επεμβάσεων που γίνονται ετησίως;
«Η Ελλάδα βρίσκεται στις δέκα πρώτες θέσεις χωρών με πολύ ανεπτυγμένη πλαστική χειρουργική παγκοσμίως. Ετησίως εκτελούνται πάνω από 7.000 επεμβάσεις, τα 4/7 στην Αθήνα, τα 2/7 στη Θεσσαλονίκη και το υπόλοιπο στις άλλες πόλεις της Ελλάδας».
Ποιες επεμβάσεις πλαστικής χειρουργικής θεωρείτε ότι συχνά μπορεί να γίνονται χωρίς λόγο, είτε εξαιτίας του γιατρού είτε του ασθενούς;
«Χωρίς εμφανή λόγο μπορεί να γίνονται πολλά από τα face lifts, τις ανορθώσεις δηλαδή του προσώπου, και ειδικά από γιατρούς που προτείνουν αυτή και μόνον τη λύση για οποιοδήποτε αισθητικό πρόβλημα του προσώπου. Είναι γνωστό ότι το face lift είναι μια πολύ προσωποποιημένη υπόθεση και πρέπει να είναι διαφορετικό από ασθενή σε ασθενή, ανάλογα με την προσωπικότητά του. Κατά συνέπεια, δεν πρέπει να υποβάλλονται σε αυτό όλοι οι ασθενείς που μας ζητούν face lift, όμως υπάρχουν και επεμβάσεις που δεν γίνονται ενώ θα έπρεπε, γιατί τόσο ο γιατρός, για λόγους ανταγωνιστικούς, όσο και ο ασθενής, για λόγους μείωσης του κόστους, αποφεύγουν να το συζητήσουν. Κλασική τέτοια περίπτωση είναι η
επέμβαση διόρθωσης ρινικού διαφράγματος ταυτόχρονα με τη ρινοπλαστική και έτσι ο ασθενής μπορεί να υποχρεωθεί έμμεσα να κάνει μια δεύτερη απαραίτητη επέμβαση για ένα πρόβλημα που θα μπορούσε να έχει λυθεί από την πρώτη κιόλας επέμβαση. Η μοναδική
κραυγαλέα περίπτωση περιττής ιατρικής πράξεως που γίνεται απολύτως με σκοπό το κέρδος, χωρίς καμία επιστημονική εξήγηση, είναι η περίπτωση των διαφόρων ειδών "κυτταροθεραπειών", καθώς και του "εύκολου αδυνατίσματος" με μηχανήματα. Οι επεμβάσεις αυτές δεν γίνονται από πλαστικό χειρουργό».
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή
Είσοδος
Θέμα: Άχρηστες και επικίνδυνες για τον ασθενή ένα σωρό εγχειρήσεις στην Ελλάδα; (Αναγνώστηκε 22307 φορές)
3 Σεπτεμβρίου 2009, 18:13:49