Η πνευματική και ηθική κρίση της σύγχρονης Ελλάδας και η ελπίδα ανάστασης

[Δημήτριος]

Μια απωτερη ιστορικη εξηγηση εμπεριέχεται εδω:

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

Βασικά αρχισα να την ψάχνω τη δουλεια πέρα από την "πεπατημένη"  οπτική.Κοντολογίς  οι λαοκρατικοί θεσμοι της ΠΕΕΑ (υπάρχει σχεικη μελετη στο scribd) κάτι καλο ειχαν να δωσουν στην Ελλαδα αν μας το επετρεπαν οι ισχυροί!

[Loumakis]

  Για να μην ειμαστε μεμψίμοιροι και γραφουμε μόνο για οσα στραβά συμβαινουν σ' αυτη τη χώρα (και μας πιανει καταθλιψη), αναρτω στο συνημμενο αρχείο αρθρο απο την "Καθημερινη" της Κυριακης 9/12/2012 που αναφέρεται σε θαυμαστες περιπτωσεις κοινωνικης αλληλεγγύης μεσα στην κρίση που ταλανίζει τη χώρα (κοινωνικά ιατρεία, δωρεάν γεύματα σε άστεγους, δωρεαν φροντιστηρια σε μαθητες κλπ.), που μάλιστα συνεχώς πολλαπλασιάζονται. Ε, λοιπόν, θέλετε την άποψη μου; Ειμαι αισιόδοξος , παρα την "αντανακλαστική" μελαγχολία που νιώθω κοιτάζοντας γύρω μου. Μια κοινωνία και μια χώρα με τέτοια αποθέματα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης δεν πρόκειται να πεθάνει, όσο και να προσπαθούν κάποιοι. Βαράτε κ@ρ..ληδες τροϊκανοί με τους ντόπιους πράκτορες σας. Εμείς θα αντέξουμε, είτε σας αρεσει, είτε όχι.

 

[EzeΤΡΟΛ]

Βαράτε κ@ρ..ληδες τροϊκανοί με τους ντόπιους πράκτορες σας.

Νταξ, τώρα λαϊκίζουμε κάπως βάναυσα.
Δεν θέλουμε τους ακατονόμαστους Τροϊκανούς (αλλά θέλουμε τα δανεικά τους).

[Loumakis]

Βαράτε κ@ρ..ληδες τροϊκανοί με τους ντόπιους πράκτορες σας.

Νταξ, τώρα λαϊκίζουμε κάπως βάναυσα.
Δεν θέλουμε τους ακατονόμαστους Τροϊκανούς (αλλά θέλουμε τα δανεικά τους).

Οχι, δεν θέλουμε ούτε τα δανεικά τους, αν ειναι να στερηθούμε την αξιοπρέπεια μας. Προσωπικά, το εχω πεί και το εχω υποστηρίξει σε αλλο νήμα συζήτησης του φόρουμ, ειμαι προ πολλού υπέρμαχος της εξόδου της χωρας απο την Ευρωζώνη και επιστροφης σε εθνικό νόμισμα, με ταυτοχρονη διαγραφη μέρους του χρέους. Βέβαια, για να γίνει αυτό με τις λιγότερες δυνατες θυσίες, χρειάζεται μια κυβέρνηση που να έχει προετοιμασθεί ανάλογα, αποβλέποντας πάντα στην υπεράσπιση των αναγκών της κοινωνίας και της εθνικης ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας και οχι των συμφεροντων των ευρωτραπεζιτών. Τέτοια κυβερνηση δυστυχως δεν έχουμε και εδώ έγκειται το πρόβλημα.
Υ.Γ. Πάντως εαν προκειται να συνεχισθει αυτη η συζητηση, ισως πρεπει οι διαχειριστες να τη μεταφερουν σε αλλο σημειο του φόρουμ, γιατι εδω θα ειναι εκτος θεματος.

[EzeΤΡΟΛ]

εξόδου της χωρας απο την Ευρωζώνη και επιστροφης σε εθνικό νόμισμα, με ταυτοχρονη διαγραφη μέρους του χρέους

Πολύ καλά και εθνικο-λεβέντικα ακούγονται όλα αυτά, αλλά ελλοχεύει ένα προβληματάκι: Ότι θα μας διαφεντεύουν και πάλι διάφοροι εγχώριοι κλεπτο-πολιτικάντηδες (Άκηδες), επιχειρηματίες-λαμόγια (Λαυρέντηδες) και συνδικαλιστές-φεουδάρχες (Φωτόπουλοι, Λυμπερόπουλοι, Λουράντοι).

[Loumakis]

εξόδου της χωρας απο την Ευρωζώνη και επιστροφης σε εθνικό νόμισμα, με ταυτοχρονη διαγραφη μέρους του χρέους

Πολύ καλά και εθνικο-λεβέντικα ακούγονται όλα αυτά, αλλά ελλοχεύει ένα προβληματάκι: Ότι θα μας διαφεντεύουν και πάλι διάφοροι εγχώριοι κλεπτο-πολιτικάντηδες (Άκηδες), επιχειρηματίες λαμόγια (Λαυρέντηδες) και συνδικαλιστές φεουδάρχες (Φωτόπουλοι, Λυμπερόπουλοι, Λουράντοι).

  Κατανοώ και αναγνωρίζω οτι ο φόβος σου ειναι εύλογος, αρκεί όμως να μας κάνει να αποδεχθούμε την εξαθλίωση και υποδούλωση του ελληνικού λαού;

[Πατρωνάκης Μάνος]

 Δείτε το video πριν το εξαφανίσουν.
Not a valid youtube URL

[Zachariadis]

Καλά φοβερό Μάνο ,που το βρήκες ;!
Τα γερμανικά εν τω μεταξύ είναι μητρική μου γλώσσα και έχω πολύ καλή
αντίληψη για τί αφήνεται να εννοηθεί σε επίπεδο πέρα απο το κυριολεκτικό...
Ο Σημίτης πάντως κατέχει τα γερμανικά πολύ καλύτερα απο τα αγγλικά και
μάλιστα στο ίδιο αυτό επίπεδο.Έτσι η τοποθέτηση της κοπελιάς στο βήμα
είναι ένα γερό «χαστούκι» στο πρόσωπό του.Τί να απαντήσει μετά απο αυτό...
Η αμερικάνοι -ακόμα και οι διανοούμενοι- δεν έχουν πραγματική αντίληψη για το τί
ακριβώς συνέβει και εξακολουθεί να συμβαίνει στην χώρα μας.Έτσι ο κάθε «καθηγητής»
οικονομικών επιστημών (τρομάρα του) Γιωργάκης μπορεί να διαβαίνει τα πανεπιστημιακά
ιδρύματα και να καταθέτει την επιστημονική του άποψη με τρόπο ανάλογο του Σιμίτη.
Οι Γερμανοί αντίθετα-τουλάχιστον εκείνοι που πραγματικά ασχολούνται με το θέμα είναι
πολύ πιο κοντά στην ρίζα του κακού,άσχετα με ποιό τρόπο επιλέγουν να αντιδράσουν
ή να λουφάξουν...

[Loumakis]

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
Του Χρήστου Γιανναρά

Είναι ρεαλιστικά δυνατό να επιβιώνει φιλοπατρία σήμερα;

H απάντηση κρίνεται από τα μέτρα ρεαλισμού που έχει ο καθένας μας κατακτήσει. Eίναι κατάκτηση ωριμότητας η ελευθερία από ψευδαισθήσεις.

Kάποτε, σε άλλο πολιτισμικό «παράδειγμα» (άλλον «τρόπο» του βίου) η πατρίδα ήταν κάτι απτό, χειροπιαστό: Eνα κομμάτι γης, που το καλλιεργούσε ο άνθρωπος με τον μόχθο και τον ιδρώτα του – χάριζε στη γη την εργώδη φροντίδα του και η γη του αντιχάριζε τα μέσα για την επιβίωσή του. Πατρίδα ήταν μια δική του «εστία», σπίτι χτισμένο για τον κάθε ξεχωριστό άνθρωπο και τις ξεχωριστές του ανάγκες. Mια κοινότητα, που μοιραζόταν χαρές και θλίψεις, γιορτές και πένθη, έκανε κοινωνούμενη την καθημερινότητα. Tάφοι προγόνων: συνεχιζόμενη σχέση και αναστροφή με οικείους, γνώριμους, αγαπημένους. «Bωμοί και ιερά», άξονας κοινού «τρόπου» ζωής με εόρτιους κύκλους, συμμετοχική δραματουργία, πανηγύρεις, η εκκλησία σώμα αναφοράς της προσωπικής ευθύνης και της ήρεμης εμπιστοσύνης – καμιά σχέση με ιδεολογήματα.

Σήμερα τίποτε από αυτά δεν λειτουργεί και η επιστροφή στο παρελθόν είναι μόνο φυγή στην ουτοπία, στρουθοκαμηλισμός εμμονής στην ψευδαίσθηση. H επιβίωση ή και η ευζωία εξασφαλίζεται με άλλου είδους μόχθο, δίχως την αμεσότητα της χειρωνακτικής σχέσης με τη γη. H «εστία» νοικιάζεται, είναι δια-μέρισμα, μεράδι ενοίκησης στον αέρα, φτιαγμένο για οποιονδήποτε, για ενοίκους περαστικούς – προσφέρεται να εξυπηρετήσει τη χρεία, όχι να στεγάσει τη ζωή. Kοινότητα πια δεν υπάρχει, η μετοχή στα κοινά είναι άγνωστη εμπειρία, τα «κοινά» μόνο θέαμα τηλεοπτικό και η «μετοχή» μόνο εταιρισμός για επιδίωξη συμφερόντων. Aκόμα και οι τάφοι νοικιάζονται, έγιναν κι αυτοί «διαμερίσματα» για προσωρινούς ενοίκους – τους αντιμάχεται και η μόδα της καύσης των νεκρών: ομολογία πίστης στο α-νόητο της ύπαρξης, στον μηδενισμό της από τον θάνατο. «Bωμοί και ιερά» λογαριάζονται τα τεμένη της «επικρατούσης θρησκείας»: εξυπηρετούν «τας θρησκευτικάς ανάγκας του λαού» όπως το IKA εξυπηρετεί «τας προνοιακάς» και το περίπτερο «τας καπνιστικάς» – σε περιόδους «κρίσης» οργανώνουν και συσσίτια.

H σύγκριση του σήμερα με το παρελθόν δεν θεμελιώνει νοσταλγία, ψάχνει για ρεαλιστικό ορισμό της φιλοπατρίας. Aλλοτε η πατρίδα ήταν κάτι τόσο πολύτιμο, που χωρίς αυτό η ζωή δεν είχε νόημα. Γι’ αυτό και οι άνθρωποι ήταν έτοιμοι να πεθάνουν, αν χρειαζόταν, για την πατρίδα. Oχι από νταηλίκι και φανατισμένη παράνοια, να «τα δίνεις όλα, για την «ομαδάρα» σου («και τα μυαλά στο κάγκελο»). Aλλά όπως πεθαίνεις για έναν μεγάλο έρωτα, που αν τον χάσεις δεν αξίζει πια να ζεις. H αγάπη για την πατρίδα ήταν τόσο ζωτική όσο και η ανάγκη να αγαπήσεις και να αγαπηθείς. «Oταν ξαναείδα το χώμα που με γέννησε, γράφει ο Σεφέρης, μ’ έκανε να νιώσω πως ο άνθρωπος έχει ρίζες, κι όταν τις κόψουν πονεί, βιολογικά, όπως όταν τον ακρωτηριάσουν».

Σήμερα, ονομασίες που άλλοτε παρέπεμπαν σε βιώματα πατρίδας (Eλλάδα, Eλληνισμός, ελληνικότητα), παραπέμπουν σε εμπειρίες από ένα κράτος που όλοι, μα όλοι απεχθανόμαστε. Tο ζούμε σαν απειλή, σαν αντίπαλο, ντρεπόμαστε γι’ αυτό, μας αηδιάζει. Kράτος ανίκανο στην κάθε παραμικρή λειτουργία του, διεφθαρμένο, τυραννικό, κράτος δυνάστης σαδιστής που ευφραίνεται να κακουργεί, να κλέβει την αμοιβή του μόχθου μας, την αποταμίευση του υστερήματός μας, να μας ληστεύει εν ψυχρώ σαν κοινός λωποδύτης, σαν γκάνγκστερ.

Ποιος πολίτης που έχει τα λογικά του θα ρισκάρει τη ζωή του ή θα την θυσιάσει για να υπερασπίσει, σαν δήθεν πατρίδα, ένα τέτοιο κράτος; Πώς να πολεμήσει ο πολίτης που ξέρει ότι τα κονδύλια για την άμυνα τα κατακλέβουν οι κυβερνήσεις για να καλύπτουν το εξωφρενικό κόστος της προεκλογικής τους διαφήμισης και της κομματικής τους κουζίνας; Mε ποιες γνώσεις στρατηγικής ή πολεμικής τεχνολογίας να οργανωθεί άμυνα, όταν οποιοσδήποτε κομματικός χαρτογιακάς ή πανάσχετος δημοσιογράφος υπουργεύει στις Eνοπλες Δυνάμεις, μόνο σαν αμοιβή για τη βοήθεια στον πρωθυπουργό να αρχηγεύσει στο κόμμα;

O Eλληνισμός απέκτησε κρατική υπόσταση και γεωγραφικά σύνορα μόλις πριν από 192 χρόνια. Πριν από αυτό, επί τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια, οι Eλληνες δεν είχαν ούτε κράτος ούτε σύνορα. Eίχαν όμως πατρίδα. Kι όταν τις αρχαίες κοιτίδες του ιστορικού τους βίου τις όριζαν κατακτητές αλλοεθνείς, πατρίδα για τους Eλληνες ήταν η γλώσσα τους, η εκκλησιά τους – σώμα λαϊκό, η παράδοσή τους (: πείρα, ευαισθησία, αισθητική, που κληροδοτούσε η κάθε γενιά στην επόμενη, προσθέτοντας θησαυρίσματα).

Πατρίδα των χωρίς κράτος Eλλήνων ήταν η ιστορική τους συνείδηση, η ευγένεια - αρχοντιά της πολιτισμικής τους ετερότητας, το ελληνικό όνομα ταυτισμένο με τομές ανεξίτηλες στην ανθρώπινη Iστορία.

Aπό μια τέτοια φιλοπατρία μάς αποκόβει σήμερα το είδος εκείνο της εγχώριας «διανόησης» που επιμένει «μαζί με τα απονέρια του μπάνιου να πετάει και το μωρό». Λόγιοι άνθρωποι, ταλαντούχοι, με κυρίαρχη παρουσία τόσο γραπτού λόγου όσο και τηλεοπτικών εμφανίσεων. Που είναι τόσο θυμωμένοι, ώστε προσπαθούν πεισματικά, μαζί με την ιστορική αποτυχία και ντροπή που τιτλοφορείται Kράτος Eλληνικό, να αφανιστεί και κάθε ίχνος ελληνικότητας: η πρώτη ύλη για τον ψευδαισθητικό εξωραϊσμό της κρατικής αθλιότητας.

Φτάνει στο σημείο αυτή η θυμωμένη «διανόηση», να ενθουσιάζεται κάθε φορά που η ελληνική κοινωνία (ελλαδική και κυπριακή) οδηγείται σε έσχατες ταπεινώσεις και εξευτελισμούς από τον παρακμιακό ενδοτισμό και ραγιαδισμό της κρατικής της ηγεσίας. Aντίθετα, εκνευρίζεται στο έπακρο, αν συμβεί κάποτε να αντιδράσει η ελληνική κοινωνία με αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό απέναντι σε γκανγκστερικούς εκβιασμούς ετερόχθονων συμφερόντων ή σε χλευασμούς και επιθετικό διασυρμό τού ελληνικού ονόματος. Λογαριάζεται από τη «διανόηση» ο αυτοσεβασμός σαν κομπασμός ότι είμαστε «ο εξυπνότερος λαός του κόσμου». Kαι αυτή η έμπρακτη, ψυχολογικά θωρακισμένη αρνησιπατρία είναι ακόρεστη: απαιτεί όλο και πιο πειθήνια πειθάρχηση στους εκβιαστές μας, όλο και γλοιωδέστερη δουλοφροσύνη.

Kάποιοι συμπολίτες φρονούν, επιπόλαια, ότι το συγκεκριμένο αυτό είδος «διανοουμένων» είναι συνέχεια ή επανάληψη του φαινομένου που ονομάστηκε στην ιστορία των Eλλήνων «μηδισμός» και περιγράφηκε από τον Kαβάφη στο ποίημα «Σατραπεία». Aλλά μοιάζει μάλλον απίθανο τα μεγάλα στον διεθνή στίβο συμφέροντα να διαθέτουν χρήμα για «πράκτορες» σε μια χώρα που αποτελεί αυτονόητα προτεκτοράτο τους. Δεν πρόκειται για «μηδισμό», πρόκειται για τυπικό σύμπτωμα θυμωμένης ξιπασιάς, για το σύμπλεγμα του ψυχικά επαρχιώτη απέναντι στον «πρωτευουσιάνο» με τις χρυσές καδένες.

Aκόμα και αρνησιπατρία βλασταίνει ο παρακμιακός επαρχιωτισμός.

[Loumakis]

   Η Εξοδος του Μεσολογγίου και η σύγχρονη Ελλάδα

   Γιορτάζουμε, λένε, αύριο, την επέτειο της ηρωϊκής εξόδου των υπερασπιστών του Μεσολογγίου. Θα εκφωνηθούν, για μια ακόμη φορά, δεκάδες πανηγυρικοί λόγοι και θα χυθεί, πάλι, πολύ περισσότερο μελάνι σε άρθρα και δημοσιεύματα που θα εξυμνούν την ηρωϊκή στάση αυτών που προτίμησαν να πεθάνουν ελεύθεροι παρα να συνθηκολογήσουν με τον εχθρό κατακτητή.

   Αναλογιζόμενος, όμως, τα τεκταινόμενα στη σύγχρονη Ελλάδα, την Ελλάδα των μνημονίων, σκέπτομαι: Μήπως οι άνθρωποι εκείνοι δεν ήταν ήρωες, αλλά απλώς ανόητοι ρομαντικοί; Αν είχαν την ικανότητα να προβλέψουν το μέλλον και να ιδούν τη συμπεριφορά μας, ημών των νεοελλήνων, ίσως είχαν ενεργήσει διαφορετικά.
 
   Θα μπορούσαν ,τότε, να διαλέξουν τη φρόνιμη οδό του συμβιβασμού, τη λύση της παράδοσης της πόλης με ταυτόχρονη ασφαλή αποχώρηση τους από αυτήν, όπως συχνά τους προτάθηκε από τους Τούρκους πολιορκητές. Και θα το έκαναν αυτό βλέποντας εμάς, να παραδίδουμε ολόκληρη χώρα, αυτήν που εκείνοι έχυσαν το αίμα τους για να ελευθερώσουν, στους ξένους πιστωτές μας ως ενέχυρο για τα δάνεια που μας έδωσαν. Αυτοί όμως τι απάντησαν, οι ανόητοι και αδιάλλακτοι; «Τα κλειδιά της πόλης είναι κρεμασμένα στις μπούκες των κανονιών της». Αντί να μιμηθούν εμάς, που για να εξασφαλίσουμε την ευμάρεια, ή έστω την επιβίωση, του τομαριού μας, θυσιάσαμε τα πάντα στο βωμό του ευρώ, αυτοί, αυτοεξαπατημένοι από ένα ρομαντικό όνειρο ελευθερίας και ανεξαρτησίας, έφθασαν στο σημείο να πεινάνε ή να τρώνε γάτες και ποντίκια για να ξεγελάσουν την πείνα τους. Τι ανήκουστη συμπεριφορά, μέχρι που μπορεί να φθάσει ο αρρωστημένος ανθρώπινος ψυχισμός; Και το επίσης εκπληκτικό, ήταν όλοι τους ομόφωνα προσηλωμένοι στο όραμα της ασυμβίβαστης και μέχρις εσχάτων υπεράσπισης της ελευθερίας της πόλης και της πατρίδας τους. Καλά, απορώ. Δεν βρέθηκε ούτε ένας ανάμεσα τους, όμοιος αυτών που αφθονούν στη σημερινή Ελλάδα, να τους πείσει για το μάταιο και ανώφελο της προσπάθειας τους; Δεν βρέθηκε στην πόλη του Μεσολογγίου ούτε ένας ομοϊδεάτης της νεοελληνικής πολιτικο-δημοσιογραφικής ανθρωποπανίδας, των παπαγάλων της αναγκαιότητας των μνημονίων και των τσοπανόσκυλων της στάνης του ευρώ, που αλυχτούν λυσσασμένα προς όποιον τολμήσει να εκφράσει την άποψη για επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, να τους μεταπείσει και να τους μεταστρέψει  από τον μάταιο και ασύνετο αγώνα τους;

   Καλά, τι σόϊ άνθρωποι ήταν αυτοί; Να μη μοιάζουν διόλου ηθικά και πνευματικά στους βιολογικούς απογόνους τους; Να είναι τόσο «υπεράνω» υλικών επιθυμιών και αναγκών;  Τι κρίμα που έζησαν στις αρχες του 19ου αιώνα, με τόσο οπισθοδρομικές αξίες και ιδανικά και δεν ζούν στη σημερινή Ελλάδα του 21ου αιώνα. Αν ζούσαν σήμερα, θα τους μαθαίναμε τις δικές μας σύγχρονες αξίες και υψηλούς στόχους της ζωής μας. Θα τους μαθαίναμε να ονειρεύονται  ένα πολυτελές σπίτι και ένα εξοχικό με ιδιωτική πισίνα, για να περνάνε άνετα και ανέμελα με τη φαμίλια τους, επιδεικνύοντας το κοινωνικό status των στον κοινωνικό περίγυρο.  Θα τους μαθαίναμε να ορέγονται να αποκτήσουν ένα ωραίο αυτοκίνητο, μια BMW, μία Mercedes, ένα SUV 4x4 τελοσπάντων, να το καβαλήσουν και να «πουλήσουν μούρη» στην τοπική κοινωνία, καμαρώνοντας σαν γύφτικα σκεπάρνια με αλαζονική ικανοποίηση από το θαυμασμό και τη ζήλεια του συμπολίτη που δεν κατάφερε να αποκτήσει κι αυτός ακριβό αυτοκίνητο. Θα τους πείθαμε για την αξία να συσσωρεύουν χρήματα σε τραπεζικούς λογαριασμούς, εγχώριους ή φορολογικών παραδείσων του εξωτερικού, ποσότητας ικανής να εξασφαλίσει την επιβίωση της οικογένειας των και των απογόνων τους μέχρι τετάρτης γενεάς. Θα τους εμπνέαμε τη φιλοδοξία να εποφθαλμιούν μία θεσούλα στο Δημόσιο ή άλλους επίζηλους οργανισμούς και την προθυμία να ξεπουλήσουν τη συνείδηση και τη ψήφο τους στους πολιτικούς που θα τους «βολέψουν», ακόμα και αν αυτοί οι πολιτικοί θυσιάσουν την πατρίδα τους στο βωμό της «πάσῃ θυσίᾳ» παραμονής στο ευρώ. Θα τους εμφυσούσαμε την αξία της αρπαχτής και της αραχτής, την απόλαυση του να κάθεσαι στον καναπέ σου και να απολαμβάνεις ατάραχα Champions’ League (οι άνδρες), Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή (οι γυναίκες), σερφάρισμα στο Ιντερνετ και το Facebook (η νεολαία), την ώρα που ο κόσμος γύρω σου καίγεται, οικογένειες πεινάνε, βυθίζονται στην εξαθλίωση και την κατάθλιψη, την ώρα που όνειρα για μια αξιοπρεπή ζωή γκρεμίζονται βίαια και άνθρωποι αυτοκτονούν από την απελπισία. Θα τους εκπαιδεύαμε στη δεξιότητα του συμβιβασμού, στην αξία της υποταγής στην εξουσία των ισχυρών, στην τέχνη του να κλείνεις μάτια, αυτιά και στόμα στη διαφθορά, τις απατεωνιές και τις λαμογιές του πολιτικού κατεστημένου και, επιπλέον, θα τους συνιστούσαμε να τους ψηφίζουν κιόλας, ως επιβράβευση για την πολιτική και ηθική αλητεία τους και ως παρότρυνση να ολοκληρώσουν τη λεηλασία και το ξεπούλημα της χώρας. Θα τους συνιστούσαμε τη βολική συμπεριφορά της μοιρολατρικής αντιμετώπισης της κατάστασης, που εκφράζεται είτε με το «δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα», είτε με την παθητική προσμονή της σωτηρίας μας από τον Θεό (οι Χριστιανοί) ή από την εξέγερση της εργατικής τάξης (οι αριστεροί), με άλλα λόγια χωρίς εμείς να κουνήσουμε το δαχτυλάκι μας για να αντισταθούμε. Θα τους συμβουλεύαμε να έχουν συνετή και ρεαλιστική πολιτική κρίση, να ενστερνιστούν την αξία της σώφρονος υποτέλειας στο εγχώριο και ξένο πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο. Θα τους εξηγούσαμε ότι η υποταγή στις εθνικά ατιμωτικές απαιτήσεις των (λυκό)φιλων δανειστών μας είναι μία αναγκαιότητα που υπαγορεύεται από σύνεση και ρεαλισμό. Αλλωστε, αυτό το έχουμε μάθει καλά από τα παπαγαλάκια της κυβερνητικής προπαγάνδας, ότι δηλαδή η αρνητική διεθνής γεωπολιτική συγκυρία και η έλλειψη εξωτερικών συμμάχων δεν ευνοούν πατριωτικούς «ηρωϊσμούς».

   Βέβαια, εδώ υπήρχε το ενδεχόμενο κάποιος ανεπίδεκτος μαθήσεως και αθυρόστομος Μεσολογγίτης αγωνιστής να ξεσπάσει ως εξής (σε ελεύθερη νεοελληνική απόδοση): «Τι μας τσαμπουνάτε, ρε μ……  γραμματιζούμενοι τού κ….,  μήπως ήταν ευνοϊκή η πολιτική συγκυρία το 1821 που ξεσηκωθήκαμε; Από τη μιά είχαμε να πολεμήσουμε μια ισχυρή Οθωμανική αυτοκρατορία , από την άλλη είχαμε τη Χριστιανική Ευρώπη με τις κυβερνήσεις της  και την Ιερή Συμμαχία εχθρικές σε κάθε περίπτωση εξέγερσης. Κι όμως, κάναμε την αποκοτιά να επαναστατήσουμε για την ανεξαρτησία μας και στο τέλος τα καταφέραμε».

   Σ’ αυτό το σημείο, οργισμένοι έξω φρενών οι ευρωλάγνοι «διανοητές» και υπέρμαχοι της παγκοσμιοποιημένης ελεύθερης αγοράς, ξιφουλκούν και αντεπιτίθενται:
   «Σιγά, ρε άξεστα και αμόρφωτα υποκείμενα, που καταφέρατε κάτι. Εμείς οι νεοέλληνες απόγονοι σας, πολύ σοφότεροι και ωριμότεροι απο εσάς, πετύχαμε να διορθώσουμε τα ιστορικά λάθη σας.
   «Αντικαταστήσαμε το όραμα σας για ελεύθερη και ανεξάρτητη πατρίδα από το όραμα για ένταξη και παραμονή στην ευρωζώνη με κάθε τίμημα. Και δεν πειράζει που οι περισσότεροι από εμάς σε λίγο δεν θα διαθέτουμε ούτε ευρώ τσακιστό στην τσέπη μας. Είναι μεγάλη η ηθική ικανοποίηση να σκέφτεσαι ότι κάποιοι συμπατριώτες σου, έστω λίγοι, «τά έχουν  χοντρά» και μπορούν να συναλλάσσονται με τους ευρωπαίους στο κοινό ισχυρό νόμισμα. Δίνει άλλο κύρος, άλλο πρεστίζ στη χώρα μας. Ούτε πάλι είναι τόσο τραγικό, όπως το παρουσιάζουν μερικοί υστερικοί αντιφρονούντες, που η χώρα βουλιάζει στην κοινωνική εξαθλίωση και εκχωρεί τον εθνικό της πλούτο για να το πετύχει. Όλα τα υψηλά οράματα και ιδανικά έχουν κάποιο κόστος. Και η παραμονή στο ευρώ είναι το υψηλό όραμα της νέας Ελλάδας, η νέα Μεγάλη Ιδέα του έθνους.
   «Διορθώσαμε το λάθος σας να αγωνισθείτε για εθνική απελευθέρωση και κοινωνική δικαιοσύνη. Είχαμε ήδη παραχωρήσει τη νομή της χώρας σε μεγάλα εγχώρια πολιτικά και οικονομικά «τζάκια». Τώρα, με την ευκαιρία των μνημονίων, δίνουμε τη δυνατότητα στους ξένους να εκμεταλλευθούν και αυτοί τις εθνικές πλουτοπαραγωγικές πηγές, όπως είναι δίκαιο με βάση τους κανόνες της ελεύθερης αγοράς. Ετσι κι αλλιώς ο λαός μας έχει  συνηθίσει την εκμετάλλευση του φυσικού και ενεργειακού πλούτου της χώρας από γνωστές παραδοσιακές και σεβαστές οικογένειες της εντόπιας πολιτικο-οικονομικής ολιγαρχίας. Ετσι διόλου δεν θα τον πειράξει τώρα που θα προστεθούν δίπλα σ’ αυτές και ξένες οικογένειες, οικονομικής εμβέλειας και επιφάνειας ανάλογων των Σόρος, Ρότσιλντ κλπ., καθώς και αξιοσέβαστοι διεθνείς τραπεζικοί οίκοι. Τώρα, αν αυτοί απομυζούν και λεηλατούν τον εθνικό πλούτο, εμείς τι να κάνουμε; Αυτοί είναι οι κανόνες του παιχνιδιού της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας της ελεύθερης αγοράς και πρέπει να τηρούμε τους κανόνες του fair-play.
   «Αλλωστε, οι αγώνες για εθνική ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη συνεπάγονται ένα απαράδεκτο για μάς ρίσκο. Διακινδυνεύουν την ατομική υλική ευμάρεια, την ασφάλεια, το «βόλεμα» στην καθημερινότητα μας και, σε ακραίες περιπτώσεις, ακόμα και τη ζωή μας, όπως απέδειξε ο αγώνας ο δικός σας και των άλλων αγωνιστών του ’21. Εσείς ειδικά, τι ζόρι τραβάγατε και από τι ψυχολογικά βίτσια υποφέρατε, που ανταλλάξατε τη φρονιμάδα τής συμβιβαστικής αποχώρησης σας από την πόλη, έχοντας κέρδος τη ζωή σας, με τον παραλογισμό μιάς μάταιας αντίστασης και ενός επίσης μάταιου και μαρτυρικού θανάτου;»

   Το μυαλό μου είχε γίνει πεδίο μάχης των δύο αντιδιαμετρικά αντίθετων θέσεων και νοοτροπιών και βούϊζε από τη σφοδρή αντιπαράθεση τους. Εντονότερα όμως αντηχούσε στο νού μου ο απαξιωτικός χαρακτηρισμός της αντίστασης του Μεσολογγίου από τους «ρεαλιστές» πολέμιους της ως μάταιας. Ηταν πράγματι έτσι; Η Αντίσταση και η Εξοδος του Μεσολογγίου ήταν αναποτελεσματικές, δεν είχαν καμμία θετική επίδραση στην επιτυχή έκβαση της επανάστασης του ’21; Οι εκδηλώσεις μνήμης και τιμής στους μέχρι θανάτου υπερασπιστές του είναι απλώς η συγκαταβατική έκφραση φιλοφροσύνης σε κάποιους ρομαντικούς αυτόχειρες πατριώτες, που θα ήταν προτιμότερο να διάλεγαν άλλο, αποτελεσματικότερο τρόπο αντίστασης;

   Ανοιξα τα βιβλία της Ιστορίας για να βρώ την απάντηση. Τη βρήκα και ήταν αδιαμφισβήτητη και αποστομωτική για τους «ρεαλιστές» του συμβιβασμού και του ραγιαδισμού. Η ηρωϊκή Αντίσταση και η Εξοδος ξεσήκωσαν τέτοιο κύμα φιλελληνισμού στους λαούς της Δυτικής Ευρώπης, που οι κυβερνήσεις τους υποχρεώθηκαν, απρόθυμα βέβαια, να στείλουν συμμαχικό στόλο για έλεγχο της κατάστασης, εξέλιξη που οδήγησε, όπως είναι γνωστό, στην καταλυτική για την επιτυχία της επανάστασης ναυμαχία του Ναυαρίνου. Ούτε ο πιο αισιόδοξος αγωνιστής του ’21 δεν μπορούσε να φανταστεί τέτοια εξέλιξη όταν η Ελληνική επανάσταση έσβηνε, μέρα με τη μέρα, από τις ορδές του Ιμπραήμ πασά.

   Άντε τώρα να τα εξηγήσεις αυτά, με όρους ψυχρής και τετράγωνης λογικής, στους εγχώριους συνήγορους της αναγκαιότητας της υποχωρητικότητας μας στις ιταμές αξιώσεις του Ευρω-Διευθυντηρίου και σ΄όλα τα ανθρωπάκια τα προσκυνημένα στη δωσίλογη κυβέρνηση των μνημονίων. Είναι αδύνατον, δεν γίνεται. Διότι όταν ένας λαός παλεύει «ψυχῄ τε και σώματι», με νύχια και με δόντια για την ελευθερία του, ενεργοποιούνται άλλοι, μυστηριώδεις μηχανισμοί που τον βοηθούν, ενάντια σ’όλες τις δυσοίωνες προβλέψεις και τις αντιξοότητες, να κατορθώσει το ποθούμενο. Ισως είναι ο Θεός, Θεός ελευθερίας και αγάπης ο ίδιος, που συμπαθεί τους ελεύθερους και τολμηρούς ανθρώπους και κινεί αόρατα τα νήματα της Ιστορίας με τρόπο που να πετύχουν το στόχο τους. Ή ίσως ισχύει αυτό που λέει ο Πάουλο Κοέλο στον «Αλχημιστή»: «όποιος θέλει κάτι πάρα πολύ, συνωμοτεί το σύμπαν για να πραγματοποιηθεί ο στόχος του».

   Ανεξαρτήτως τού τί εκ των δύο συμβαίνει, ένα είναι σίγουρο. Αξίζει να μάχεσαι για την ελευθερία σου, αναλαμβάνοντας το ρίσκο να χάσεις. Διότι τελικά, όπως πάλι ο Κοέλο έχει πεί, «ηττημένος δεν είναι αυτός που χάνει, αλλά αυτός που παραιτείται».

[Loumakis]

   Αναδημοσιεύω το παρακάτω άρθρο απο e-mail που έλαβα.

"Τι θα προτιμούσατε; Ελευθερία με αγώνες και θυσίες ή καλοπέραση με σκλαβιά;"

Η ερώτηση αυτή έγινε σε Έλληνες φοιτητές και η απάντηση ήταν….

Πριν λίγο καιρό μεταδόθηκε μια εκπομπή ενός ραδιοφωνικού σταθμού. Συγκεκριμένα του ΣΚΑΙ 100,3. Η εκπομπή ήταν μια συζήτηση του κοινού με τον καθηγητή κ. Χρήστο Γιανναρά, στο κατάστημα Public του Συντάγματος. Εξ αιτίας μιας ερώτησης ενός ακροατή από το κοινό, ο κ. Γιανναράς εξιστόρησε το εξής απίστευτο περιστατικό. Θα προσπαθήσουμε να το μεταφέρουμε περίπου όπως το είπε.

Μετά τα γεγονότα των Ιμίων, ο κ. Γιανναράς άνοιξε μια συζήτηση με τους φοιτητές του στο πανεπιστήμιο σχετική με τα γεγονότα αυτά. Οι περισσότεροι φοιτητές είχαν απόψεις που έδειχναν πλήρη προσωπική αδιαφορία για το θέμα. Η συμπεριφορά αυτή των φοιτητών ανάγκασε τον κ. Γιανναρά να κάνει την εξής περίπου ερώτηση: «Τελικά τι θα προτιμούσατε; Ελευθερία με αγώνες και θυσίες ή καλοπέραση με σκλαβιά;». Η απάντηση που έδωσαν όλοι μαζί οι φοιτητές, μηδενός εξαιρουμένου, ήταν το δεύτερο. Δηλαδή «καλοπέραση με σκλαβιά».

Επομένως όταν οι φοιτητές το 1996 ήταν έτοιμοι να σκλαβωθούν αρκεί να μην χάσουν την καλοπέραση, τότε δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει ο σημερινός καναπές. Και φυσικά δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει και η σημερινή στάση του ονομαζόμενου ακόμα φοιτητικού κινήματος, απέναντι στην σημερινή πτώχευση και τη σκλαβιά της Ελλάδας.

Η άποψη του κ. Γιανναρά ήταν ότι η στάση αυτή του Έλληνα, καλλιεργήθηκε συστηματικά από το σύστημα και έτσι έχουμε φτάσει στο σημερινό κατάντημα, το οποίο (λέμε εμείς) προκαλεί την παγκόσμια απορία.

Πέτρος Χασάπης

  Να μη μας ξενίζει λοιπόν και η απάθεια του νεοέλληνα που βρίσκεται σε λήθαργο την ώρα που μπροστά του εκποιείται ή κατεδαφίζεται η χώρα και η κοινωνία....

[EzeΤΡΟΛ]

Editorial του ygeianet.gr

Μαζεύτηκαν το προηγούμενο Σαββατοκύριακο στην Καλαμάτα οι ιερές κεφαλές, προεξαρχούσης εκείνης του Ι. Κυριόπουλου, προκειμένου να συζητήσουν την «κρίση και το διέξοδο του ΕΟΠΥΥ».

Αν λάβουμε υπόψη τα ονόματα των εισηγητών και τις θέσεις που εκφράζουν κατά καιρούς υποπτευόμαστε πως μάλλον περί κηδείας του ΕΟΠΥΥ επρόκειτο, η οποία όμως είχε κάτι πρωτότυπο: διεξάγονταν με χορηγούς μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες, ενώ τη διοργάνωση της τελετής είχε αναλάβει εταιρεία της οικογένειας Στουρνάρα.

Η κηδεία πραγματοποιήθηκε σε στενό συγγενικό περιβάλλον και σε κλίμα βαθειάς συγκίνησης. Πληροφορίες αναφέρουν ότι δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους οι τέως του ΕΟΠΥΥ κκ Γεράσιμος Βουδούρης και Κ. Σουλιώτης, ενώ ο κ. Μποδοσάκης ήταν εξ ολοκλήρου ντυμένος στα μαύρα.

Στην κηδεία δεν παρέστη ο πατέρας του ΕΟΠΥΥ κ. Α. Λοβέρδος, διότι δεν άντεχε την απώλεια του τέκνου του σε τόσο νεαρή ηλικία.
Κόλλυβα προσέφερε στο στενό συγγενικό κύκλο ο τεθλιμμένος Αδωνις Γεωργιάδης.

Όταν έπεσε η πρώτη φτυαριά χώμα όλοι οι παριστάμενοι αναφώνησαν «καλό κατευόδιο αγαπημένε μας ΕΟΠΥΥ» και αποχώρησαν για τον καθιερωμένο πικρό καφέ της παρηγοριάς.

Το μνημόσυνο θα τελεστεί μόλις επιστρέψει ο Αδωνις από την Αυστρία.

[EzeΤΡΟΛ]

 Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

Η Αθήνα Ελλάδα δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσει αυτό που συνέβη τον Μάιο του 2010 στο κτίριο της Μarfin στην Φιλελλήνων, όπου κάηκαν 3 άνθρωποι εκ των οποίων μια γυναίκα έγκυος μετά από επίθεση με βόμβες μολότοφ. Ενα σύνθημα που γράφτηκε αυτές τις μέρες έξω από το κτίριο προκαλεί ανατριχίλα.

Κάποιοι έγραψαν πάνω στην προστατευτική λαμαρίνα έξω από το κτίριο της Μarfin το σύνθημα «Ο σεβασμός κερδίζεται με όπλα». Προκαλεί έντονες αντιδράσεις ενώ όπως σχολίασε ο Πάσχος Μανδραβέλης που το ανήρτησε στους λογαριασμούς του στα social media «αν δεν ήταν χυδαίο, θα ήταν μαύρο χιούμορ».

[Loumakis]

  Εμαθα την είδηση με καθυστέρηση, αλλά αξίζει να δημοσιευθεί οποτεδήποτε. Ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος, προσωπικότητα ιεράρχη απο τις λίγες, που τιμά την Ελληνική Εκκλησία (εχει εγκαταλείψει λαμπρή επιστημονική καριέρα με διδακτορικά στην Αμερική για να αφοσιωθεί στο εκκλησιαστικό και ποιμαντικό έργο - περισσότερες πληροφορίες για το βιογραφικό του Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος), κατα τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου ύψωσε φωνή αντίστασης στην πολιτική εθνικής ταπείνωσης και κοινωνικής εξαθλίωσης που ακολουθεί η εγχώρια κυβέρνηση-μαριονέτα των δανειστών μας. Δεν ειναι βέβαια καθόλου τυχαίο οτι τα κυβερνητικά παπαγαλάκια της έντυπης και ραδιοτηλεοπτικης δημοσιογραφίας "έθαψαν" την είδηση, μη τυχόν και ξυπνήσει ο εν βαθείᾳ υπνώσει ευρισκόμενος ελληνικός λαός. Αντίθετα, εάν ήταν φωνή στήριξης της καταστροφικής ευρωλαγνικής πολιτικής, όπως π.χ. απο τον μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ανθιμο, θα ειχε διατυμπανισθεί στον μέγιστο δυνατό βαθμό. Αισθάνομαι παρηγοριά και ανακούφιση που υπάρχουν και τέτοιοι ιεράρχες, που εχουν το θάρρος να πηγαίνουν κόντρα στο μνημονιακό ρεύμα της εθνικής υποταγής, αλλά σύμφωνα με την ιστορική μας παράδοση. Τέτοιες θαρραλέες φωνές αναπτερώνουν τις ελπίδες μας οτι δεν χάθηκαν όλα και αποτελούν αποστομωτική απάντηση στις προτροπές της λογικής της "σώφρονος" υποτέλειας και υποταγής, τις οποίες έχουμε "μπουχτίσει". Το αναδημοσιεύω απο την Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος, με υπογραμμίσεις δικες μου.


  Σήμερα γιορτάζουμε μιὰ μέρα δόξας τῆς ἱστορίας μας, μιὰ μέρα πανηγυρικῆς ἀπόδειξης τῆς ἡρωικῆς ἑλληνικῆς ψυχῆς μας. Ὅλοι οἱ τότε ἰσχυροί, Γερμανοὶ καὶ Ἰταλοί, ἐναντίον μας. Οἱ γονεῖς μας φτωχοί, μικροί, ἀδύνατοι. Δυνατοὶ ὅμως στὴν ψυχή, μεγάλοι στὰ ὁράματα, πλούσιοι σὲ ἰδανικά. Μὲ κυβερνῆτες ποὺ ἄκουγαν τὸν ἀναστεναγμὸ τῆς ἱστορίας καὶ ἤξεραν νὰ ἐκφράζουν τὴ φωνὴ τοῦ λαοῦ στὶς ἀπειλὲς τῶν ξένων καὶ ὄχι τὴ λαίμαργη βούληση τῶν ἀδίστακτων δυνάμεων στὸν γονατισμένο καὶ τότε λαό. Τὸ ΟΧΙ δὲν τὸ εἶπε ἕνας• τὸ εἶπε ὁλόκληρος ὁ λαός. Ἁπλά, βρέθηκε αὐτὸς ποὺ συνδύασε τὴν ἁρμοδιότητα τῆς ἐξουσίας του μὲ τὸν παλμὸ τοῦ λαοῦ.

Καὶ σήμερα ἡ πατρίδα μας βρίσκεται σὲ ἰδιότυπη ἐμπόλεμη κατάσταση καὶ ζεῖ σὲ κατοχή. Καὶ αὐτὴ τὴ φορὰ δυστυχῶς Γερμανική. Καὶ ὄχι μόνον. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι, θύματα καὶ τῆς δικῆς μας ἀπερισκεψίας καὶ μικρόνοιας, ξεγελαστήκαμε καὶ παρασυρθήκαμε σὲ ἀνόητη ζωή. Χαλάσαμε ὡς λαός. Τὶς τελευταῖες δεκαετίες φροντίσαμε νὰ καταστρέψουμε ἕνα-ἕνα τὰ θεμέλιά μας, τοὺς βωμοὺς καὶ τὰ ἱερά μας, πίστη, παιδεία, παράδοση, ἱστορία, γλῶσσα, θεσμούς, ἀξίες. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἀντέξαμε τὴ σύγχρονη ἐπίθεση. Καὶ νὰ ποῦ φτάσαμε! Μέσα σὲ λίγα χρόνια βλέπουμε τὶς περιουσίες μας νὰ χάνονται, τὴν ἀνεργία νὰ αὐξάνεται, τοὺς νέους μας νὰ ἐκπατρίζονται, τὸν λαό μας νὰ πεινάει, τὴν ἀξιοπρέπειά μας νὰ ἐξανεμίζεται, τὴ χώρα μας νὰ ἀδειάζει. Βουλιάξαμε σὲ χρέη καὶ δάνεια, βυθιστήκαμε σὲ προβλήματα καὶ ἀδιέξοδα, γεμίσαμε συσσίτια.

Ἂν συνεχίσουμε ἔτσι, σὲ λίγο θὰ τρῶμε μπομπότα καὶ κονσερβαρισμένες τροφές. Ἂν τὰ βρίσκουμε κι’ αὐτά. Ἡ ἑλληνικὴ σημαία δὲν θὰ μονοπωλεῖ τὴν κυριαρχία μας σὲ αὐτὸν τὸν τόπο. Κάποιες ἄλλες ξένες σημαῖες θὰ θυμίζουν τὰ λάθη μας καὶ τὴν κατοχικὴ μανία ἄλλων λαῶν. Κάτι πρέπει νά ἀλλάξει. Τώρα. Ἄμεσα. Χωρὶς δεύτερη σκέψη, δίχως καμία καθυστέρηση. Αὐτοὶ ποὺ μὲ τὴν ψῆφο μας διαχειρίζονται τὶς τύχες μας ἴσως ἀποκατέστησαν τὴν ἀξιοπιστία μας στὸ ἐξωτερικό, ἴσως μείωσαν τοὺς δεῖκτες τῆς ὕφεσης, ἴσως δημιούργησαν πρωτογενὲς πλεόνασμα. Ἔτσι μᾶς λένε. Δὲν θέλουμε νὰ τοὺς ἀδικήσουμε, τοὺς πιστεύουμε. Οἱ ἴδιοι ὅμως φορολόγησαν ἀδυσώπητα τὸν λαό, δημιούργησαν στρατιὲς ἀνέργων, πλήθη πεινασμένων καὶ ἀπελπισμένων, ἑκατομμύρια φτωχῶν καὶ λεγεῶνες αὐτοεξορίστων. Καὶ τὸ χειρότερο, γέννησαν πολιτικὰ μορφώματα καὶ κοινωνικὰ ἐκρηκτικὰ μείγματα πού, ἂν δὲν γίνει κάτι σύντομα, θὰ βρεθοῦμε μέσα σὲ μία κοινωνία ἀνεξέλεγκτης ἀναρχίας καὶ ἀνασφάλειας, βίας καὶ ἐγκλήματος, διάλυσης καὶ καταστροφῆς, διχασμένοι καὶ ἀγριεμένοι, μὲ κυβερνῆτες χωρὶς ἀξίες, δίχως ὑπόληψη καὶ σοβαρότητα, πραγματικὰ ἐπικίνδυνους. Ἀλήθεια, ποιός θὰ πάρει αὐτὴ τὴν εὐθύνη; ποιός θὰ ἀντέξει τὸν αἰώνιο στιγματισμὸ τῆς ἱστορίας;

«Ποτέ ἡ χώρα δὲν ἦταν σὲ χειρότερο σημεῖο», εἶπε πρὶν ἀπὸ λίγες μέρες κάποιος ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς ἀντιπολιτευόμενους πολιτικούς. Καὶ ἔχει δίκιο. Ἀλλὰ καὶ ποτέ δὲν εἶχε τόσο ἐπικίνδυνες πολιτικὲς ἐναλλακτικὲς λύσεις. Τὸ παρὸν τῆς χώρας εἶναι δραματικό. Ἀλλὰ καὶ τὸ μέλλον της πολὺ ζοφερό. Ὄχι γιατὶ δὲν ὑπάρχουν λύσεις, ἀλλὰ γιατὶ δὲν βρίσκονται πολιτικοὶ μὲ καθαρή σκέψη καὶ ἐξυπνάδα, μὲ ἡρωισμὸ καὶ τόλμη. Τουλάχιστον στὸ ὁρατὸ πολιτικὸ φάσμα.

Δὲν θέλουμε πολιτικοὺς ποὺ μόνο νὰ ψηφίζουν κατὰ παραγγελία νόμους. Θέλουμε ἀνθρώπους νὰ μᾶς κυβερνήσουν, ἴσως νὰ μᾶς διορθώσουν. Ὄχι νὰ μᾶς τιμωρήσουν γιὰ τὰ δικά τους κυρίως λάθη. Τοὺς θέλουμε νὰ ἐκπροσωποῦν τὸν λαό στοὺς δανειστές. Ὄχι τὸ ἀντίστροφο. Δὲν ἀντέχουμε πολιτικὲς συμβιβασμοῦ, γιατὶ ἡ ἀξιοπρέπειά μας δὲν ἐπιδέχεται οὔτε καθυστερήσεις οὔτε καὶ μισὲς λύσεις. Δὲν τοὺς ψηφίσαμε γιὰ νὰ μᾶς στείψουν στὸ ὄνομα τῆς Εὐρωπαϊκῆς σκοπιμότητας οὔτε γιὰ νὰ ἀντικαταστήσουν τὴν πίστη μας στὸν Τριαδικὸ Θεὸ μὲ τὴν ὑποτέλειά μας στὴ μνημονιακὴ Τρόϊκα. Δὲν τοὺς ἐκλέξαμε γιὰ νὰ μᾶς δέσουν μὲ εὐρωπαϊκὲς χειροπέδες οὔτε γιὰ νὰ ὑπογράψουνε τὸν ὑπαρκτικὸ ἐκφυλισμὸ μας, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐκφράζουν τὴ δόξα τοῦ ἱστορικοῦ λαοῦ μας. Δὲν τοὺς ψηφίσαμε γιὰ νὰ σώσουν τὸ Εὐρώ• τοὺς ἐξουσιοδοτήσαμε νὰ σώσουν τὴν ἱστορία μας, τὴ ζωή μας, τὴν καθημερινότητά μας, τὴν ἀξιοπρέπειά μας, ἐμᾶς τοὺς ἴδιους.

Χωρὶς ἀμφιβολία, κάτι πρέπει νὰ γίνει. Τὴν πορεία μᾶς τὴν δείχνει ἡ σημερινὴ μέρα. Εἶναι μονόδρομος. Ἡ χώρα μας τὴν ἱστορία της τὴν ἔγραψε στὸ παρελθὸν μὲ ἕνα ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ, μὲ ἕνα ἡρωικὸ ΟΧΙ, ποὺ τὰ εἴπανε κάποιοι συγκεκριμένοι ἄνθρωποι τὴν κατάλληλη στιγμή. Ὅταν ἔφτασαν οἱ πρόγονοί μας νὰ τρῶνε ποντίκια καὶ γέμισαν μὲ ἀρρώστιες, τότε ἔκαναν τὴν ἔξοδό τους στὸ Μεσολόγγι καὶ ὅταν ἡ κατοχὴ χτυποῦσε τὴν πόρτα τῆς πατρίδας μας τὸ 1941, δυὸ νέοι ὁ Μανώλης Γλέζος καὶ ὁ Λάκης Σάντας τόλμησαν νὰ κατεβάσουν τὴ Γερμανικὴ σημαία ἀπὸ τὸν βράχο τῆς Ἀκρόπολης. Τέτοια πρότυπα κρύβει στὰ σπλάγχνα του ὁ λαός μας. Τέτοια γονίδια ἔχει ἡ ταυτότητά μας.

Θέλουμε πολιτικούς ποὺ νὰ ποῦνε ΟΧΙ στὴν Τρόικα καὶ νὰ δείξουν τὶ σημαίνει ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Θέλουμε ὁδηγοὺς σὲ μία ἔξοδο ἐλεύθερων πολιορκημένων γιὰ νὰ κατεβάσουμε κάθε ξενικὴ σημαία ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολη τῆς ἱστορίας, τοῦ τόπου καὶ τοῦ πολιτισμοῦ μας. Ἂν δὲν βρεθοῦν ἡγέτες μὲ ἡρωικὰ χαρακτηριστικά, χαθήκαμε. Δώσαμε τὸν ἱδρῶτα μας, δώσαμε καὶ τὸ δάκρυ μας. Δὲν θὰ δώσουμε ὅμως καμιὰ σταγόνα ἀπὸ τὸ αἷμα μας. Αὐτὸ πρέπει νὰ βρεθεῖ αὐτὸς ποὺ θὰ τὸ πεῖ σὲ ὅλον τὸν κόσμο. Γιατὶ ἐκεῖ φτάσαμε. Μόνο τὸ αἷμα μᾶς ἔμεινε.

Θὰ μᾶς ποῦνε ὅτι, ἂν τολμήσουμε ἔτσι, θὰ ἔρθουν τὰ χειρότερα. Δὲν ὑπάρχουν πλέον χειρότερα. Ὑπάρχει ἡ εὐκαιρία τοῦ ἡρωισμοῦ. Τὸ ΟΧΙ καὶ τὸ ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ δὲν τὰ ἀκουλούθησε μιὰ φαινομενικὴ ἧττα• τὰ διαδέχθηκε ἡ δόξα. Γι’ αὐτὸ κι ἐμεῖς σήμερα γιορτάζουμε. Ἡ μπομπότα μὲ ἀξιοπρέπεια ἀξίζει περισσότερο ἀπὸ τὸ σουβλάκι μὲ ὑποτέλεια. Τὴν ὅποια δυσκολία καὶ θυσία, μὲ ἐνθουσιασμὸ θὰ τὴν σηκώσουμε ὡς συνακόλουθο τοῦ ἡρωισμοῦ. Δὲν μποροῦμε ὅμως ἄλλο νὰ τὴν ἀντέξουμε ὡς συνέπεια δουλικότητας καὶ ἐξευτελισμοῦ.

Μέχρι σήμερα ἔχουμε δεῖ μέτρα, συμφωνίες, εἰς βάρος μας ἐκβιασμούς, ἀνεκπλήρωτες ὑποσχέσεις, ἀτέλειωτες ὑποχωρήσεις. Δὲν ἔχουμε δεῖ καμία νίκη, καθόλου τόλμη. Κάνουμε ἔκκληση στὸν πολιτικό μας κόσμο. Ὀφείλουν νὰ φωνάξουνε παντοῦ ὅτι δὲν πεινᾶμε μόνον ὡς πολίτες, κυρίως πονᾶμε ὡς λαός. Ὅποιος ἡγέτης στὴν παροῦσα φάση δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ριψοκίνδυνος, γίνεται ἀπὸ μόνος του ἐπικίνδυνος. Ἀντίθετα, ἂν βρεθοῦν τώρα κάποιοι ποὺ μπορέσουν νὰ κινηθοῦν μὲ συνέπεια στὴν ἱστορία μας, τότε θὰ μπορέσουμε κι ἐμεῖς νὰ τοὺς συγχωρέσουμε γιὰ ὅσα κατεργάστηκε εἰς βάρος μας ἡ ὑποτέλεια στὴν ξένη λογικὴ καὶ τὰ ἀλλότρια συμφέροντα. Ἐὰν σιωπήσουν, δὲν θὰ τοὺς συγχωρέσει ἡ ἱστορία. Δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει πλέον ποιός φταίει γιὰ τὴ σημερινή μας κατάσταση. Μᾶς νοιάζει ποιὸς καὶ τὶ θὰ μᾶς σώσει. Ψάχνουμε γιὰ πατριῶτες, ὄχι γιὰ ἐνόχους. Ἂν οἱ πολιτικοί μας ἔκαναν ὣς τώρα τὸ σωστό, θὰ τοὺς παραδεχόμασταν ἐμεῖς ὡς ἱκανούς. Ἂν τὸ κάνουν τώρα, αὐτὴ τὴ στιγμή, θὰ τοὺς ὁμολογήσει ἡ ἱστορία ὡς ἐθνικὰ μεγάλους. Καὶ ἔξυπνους.

Τὸ ΟΧΙ τοῦ 1940 δὲν εἶχε καμία λογική, εἶχε ὅμως ἐξυπνάδα καὶ ἀξιοπρέπεια. Τώρα τὸ ΟΧΙ ἔχει τὴ σοφία τοῦ αὐτονόητου καὶ τὴ σαφήνεια τῆς μοναδικῆς λύσης. Οἱ νίκες δὲν στηρίζονται σὲ ΝΑΙ συμβιβασμοῦ. Στηρίζονται σὲ ΟΧΙ ἡρωισμοῦ.

[Loumakis]

   Την Παρασκευή (13/12) ειχα άδεια και εχοντας ανοικτη την τηλεόραση στην πρωϊνή εκπομπή «κοινωνία ωρα Mega» έπεσα πάνω στην αντιπαράθεση του υπουργού υγείας με τον πρόεδρο των γιατρων του ΕΟΠΥΥ για το θέμα της απεργίας. Θα σταθώ σε μία φράση του υπουργού όπου, απευθυνόμενος στον κ. Αποστολόπουλο, του είπε (αν όχι αυτολεξεί, πάντως αυτό ηταν το νόημα της) «η απεργία σας ηταν αποτυχημένη, γιατί εάν ειχε αντίκτυπο στην κοινωνία, δεν θα μπορούσα να πάω το πρωί στο γραφείο μου από τις αντιδρασεις των δυσαρεστημένων πολιτών». Ειλικρινώς, είναι να βγαίνει κανείς από τα ρούχα του με την απίστευτη ικανότητα των πολιτικών μας να παρουσιάζουν το άσπρο μαύρο (και αντίστροφα). Με άλλα λόγια, την απουσία αντίδρασης, είτε λόγω απάθειας, είτε λόγω φόβου, είτε λόγω απόγνωσης, ειτε λόγω άλλης αιτίας στην καταστροφική πολιτική τους, την εμφανίζουν ως τεκμήριο συναίνεσης σε αυτή. Αποδεικνύεται περίτρανα ότι πράττουμε χείριστα ως πολίτες, που παρακολουθούμε παθητικά από τον καναπέ μας ή την οθόνη του υπολογιστή μας (και δεν εξαιρώ τον εαυτό μου), με αισθήματα ίσως ανημπόριας και απελπισίας που συμπυκνώνονται στη φράση «δυστυχώς δεν γίνεται τίποτε», την κυβέρνηση να συνεχίζει την ισοπεδωτική πολιτική της, γιατί της παρέχουμε άλλοθι επιδοκιμασίας με τη σιωπή και την αδράνεια μας. Ας βγούμε επιτέλους στους δρομους να φωνάξουμε, να αντισταθούμε και να αποδείξουμε ότι ειμαστε Ελληνες, δηλαδη ανθρωποι ελεύθεροι και όχι ραγιάδες.