Το φάρμακο της απελευθέρωσης.

[Argirios Argiriou]

Το παρακάτω άρθρο το έχω παραθέσει και σε άλλο thread αυτού του φόρουμ αλλά νομίζω ότι του αξίζει και μια δικιά του ξεχωριστή θέση για να μπορούμε να το βρίσκουμε πιο εύκολα:

Καθημερινή, 30/09/2010.
Tου Πασχου Μανδραβελη / pmandravelis@kathimerini.gr

Είναι σίγουρο ότι πολλοί επιχειρηματίες θα ζηλεύουν το ποσοστό μεικτού κέρδους 23,8% των φαρμακείων, που δημοσιοποίησε με μεγάλες καταχωρίσεις στον Τύπο ο Πανελλήνιος Φαρμακευτικός Σύλλογος. Ας προσπεράσουμε τη γαρνιτούρα της διαφήμισης περί «κοινωνικού ρόλου των φαρμακοποιών» (ο ρόλος των υδραυλικών αντικοινωνικός είναι;) και ότι «όλοι κατανοούν ότι ο φαρμακοποιός πρέπει με ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια να συνεχίσει να επιτελεί τον ρόλο του». Ολοι οι άνθρωποι με ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια να συνεχίσουν να επιτελούν τον ρόλο τους.

Θα δεχθούμε ότι τα 23,8 ευρώ, που παίρνουν οι φαρμακοποιοί σε κάθε κατοστάρικο που δίνουμε εμείς οι πολίτες, είναι λίγα. Και αν πληρώνουν τόσο πολύ, ενοίκιο, ρεύμα, ΟΤΕ ύδρευση κ.λπ. που να τους μένει (όπως λέει η διαφήμιση) το 10-11,5%, αυτό το ποσοστό καθαρού κέρδους μπορεί να είναι ζηλευτό για πολλούς επιχειρηματίες, αλλά εμείς θα δεχθούμε ότι είναι πενιχρό. Τότε γιατί δεν παλεύουν υπέρ της απελευθέρωσης της τιμής των φαρμάκων, ώστε να πάρουν περισσότερα; Η απελευθέρωση δεν είναι μονόδρομος. Σίγουρα οι πωλητές θα συνυπολογίσουν αποσβέσεις, ενοίκια κ.λπ. (που αναφέρονται στη διαφήμιση) και θα προσαρμόσουν την τιμή, πιθανώς και προς τα πάνω. Το πρόβλημα στην αγορά φαρμάκου -όπως και σε όλα τα άλλα κλειστά επαγγέλματα- δεν είναι το ποσοστό κέρδους. Παρά τους θρύλους περί αισχροκέρδειας που κυκλοφορούν στην Ελλάδα δεν υπάρχει ένα δίκαιο ποσοστό κέρδους. Αν υπήρχε, ο ιδρυτής του Facebook θα ήταν ο πλέον αισχροκερδής όλων των εποχών. Από μια ιδέα έφτιαξε περιουσία. Πώς να εκτιμηθεί το δίκαιο ποσοστό κέρδους του;

Το ίδιο ισχύει και με τους φαρμακοποιούς. Σε συναλλαγές συναινούντων ενηλίκων (και με δεδομένες τις εναλλακτικές λύσεις που πρέπει να έχει ένας καταναλωτής, δηλαδή αν υπάρχει αγορά), το ποσοστό 23,8% δεν είναι ούτε πολύ ούτε λίγο. Δεν μπορεί να κριθεί, όπως δεν μπορεί να κριθεί το ποσοστό κέρδους του Αρμάνι, σε σύγκριση με τα κινέζικα. Κάποιοι θέλουν να πληρώνουν την ετικέτα Αρμάνι δίνοντας περιθώριο κέρδους στον μόδιστρο 1.000% και κάποιοι δεν νοιάζονται για φίρμες και αγοράζουν από το καλάθι. Το πρόβλημα ξεκινά αν ο μονοπωλητής της νόμιμης βίας (δηλαδή το κράτος) επιβάλλει να φοράμε όλοι Αρμάνι ή επιβάλλει στον Αρμάνι να πουλά με ποσοστό 23,8%. Στους δικούς μας λογαριασμούς δεν χρειαζόμαστε δερβέναγα. Μπορεί δηλαδή μετά την απελευθέρωση κάποιοι καταναλωτές να προτιμήσουν φαρμακεία που προσφέρουν ωραίο περιβάλλον και φαρμακοποιούς πρόθυμους να εξηγήσουν τα σανσκριτικά που έχουν μέσα στις συσκευασίες τους τα φάρμακα και να πληρώσουν γι’ αυτό ποσοστό κέρδους 30% και μπορεί άλλοι να προτιμήσουν το απρόσωπο φαρμακείο και μετά να βγάλουν τα μάτια τους προσπαθώντας να καταλάβουν τις παρενέργειες των φαρμάκων. Τώρα με κρατικά καθορισμένο το ποσοστό κέρδους δεν έχουμε ούτε την υπηρεσία ούτε τη φθήνια από την απουσία της. Η απελευθέρωση θα φτιάξει και καλύτερα φαρμακεία και θα μειώσει τις τιμές.

ΥΓ.: Αν δει κάποιος τη διαφήμιση του Πανελλήνιου Φαρμακευτικού Συλλόγου θα προσέξει ότι είναι Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου (ΝΠΔΔ)! Τι στην ευχή! Και η συνδικαλιστική τους έκφραση δημοσιοϋπαλληλική είναι;
 
 
 
 
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος