Μιζέρια και σύγχιση.

[Argirios Argiriou]

LIFO, 11/11/2010.
Του συγγραφέα Νίκου Δήμου.


Άσχετα από το αποτέλεσμά τους, οι εκλογές μου άφησαν μία γεύση τριτοκοσμικής μιζέριας. Δεν ήταν μόνο που η παλιά μου γειτονιά ανήκει πλέον πραγματικά στον τρίτο κόσμο (ακόμα και οι επιγραφές των μαγαζιών ακατάληπτες) αλλά ο χώρος και η εκλογική διαδικασία σου έφερναν κατάθλιψη. Ένα σχολείο σε κατάρρευση, μία αίθουσα βρώμικη και κακοφωτισμένη, οι εκλογικοί κατάλογοι όπου το όνομά σου το έψαχναν σαν σε παλιά κιτάπια και το έσβηναν με χάρακα και στυλό. Η ψηφιακή επανάσταση κλείνει πενήντα και το Διαδίκτυο είκοσι χρόνια, αλλά εδώ μουτζουρώνουμε ακόμα χαρτιά. (Αχ, πράσινή μου ανάπτυξη, πόσα δάση πολτοποιούνται για όλο αυτό το χαρτοβασίλειο…). Κάθε σχολείο έχει – έτσι λένε – μερικούς δικτυωμένους υπολογιστές. Θα ήταν απίστευτη οικονομία σε χρόνο, χρήμα (και δέντρα) αν τους συνδέανε με μία κεντρική βάση δεδομένων… (Ονειρεύομαι).

Κατάθλιψη μου φέρνει και το γεγονός ότι τις πιο ουσιαστικές εκλογές τις νοθεύσαμε πάλι με κομματικά και ιδεολογικά κριτήρια. Γιατί πιο ουσιαστικές; Διότι οι αυτοδιοικητικές φέρνουν τον πολίτη πιο κοντά στην εξουσία, θεραπεύουν τις βασικές αδυναμίες της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας την απόσταση και τους μεγάλους αριθμούς. Η σωστή δημοκρατία, η πιο άμεση, μόνο κοινοτική μπορεί να είναι. Αλλά εμείς τους δημάρχους και τους περιφερειάρχες τους ψηφίζουμε κομματικά, σαν βουλευτές, βάζουμε μέσα και το Μνημόνιο και πάει, χάθηκε ο Καλλικράτης. Μία μεταρρύθμιση που θα μπορούσε να αλλάξει τη ζωή μας, υποβαθμίστηκε ολέθρια.

Έτσι λοιπόν μπερδεύτηκαν όλα και δεν ξέραμε για τι ψηφίζαμε. Για δήμαρχο, περιφερειάρχη, κόμμα, ή μνημόνιο; Πλήρης σύγχυση.  Όλες οι ερμηνείες ήταν ανοιχτές και όλοι βγήκαν νικητές το βράδυ. Στα πανηγύρια της τηλεόρασης άκουσα με έκπληξη ΛΑΟΣ, Σύριζα, Οικολόγους, να εκφράζουν την ικανοποίησή τους. Το ΠΑΣΟΚ έχασε δέκα μονάδες – και οι αντιμνημονιακοί συγκέντρωσαν το 70% - αλλά ο πρωθυπουργός θεώρησε ότι τον στηρίζει ο λαός και (ευτυχώς) ξέχασε τις εθνικές εκλογές.

Πρώτο κόμμα η αποχή. Η μόνη παράταξη που βγήκε κερδισμένη (και λόγω αποχής  - οι δικοί της δεν απέχουν ποτέ) ήταν η Σταλινική. Η μόνη σίγουρα χαμένη της ημέρας ήταν η τοπική αυτοδιοίκηση.


Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[EzeΤΡΟΛ]

Νίκος Δήμου

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος (lifo)

•Θυμάμαι εποχές που, φοιτητής στη Γερμανία, είχα καταναλώσει πρόωρα (πολύ πρόωρα…) την πατρική επιχορήγηση και αναρωτιόμουν πώς θα τη βγάλω. Δανεικά δεν υπήρχαν στον ορίζοντα, οι φίλοι μου ήταν πιο μπατίρηδες από μένα. Τελευταία στιγμή εμφανιζόταν κάποια μικροδουλειά (π.χ. κομπάρσος σε ταινία) και επιβίωνα. Μου έμεινε όμως το αίσθημα του κενού και του φόβου που με καταδυνάστευαν, όταν δεν είχα μία, ούτε κάποια προοπτική. Και σε άλλη περίοδο της ζωής μου το βίωσα αυτό - ακόμα χειρότερα. Έχω κοιμηθεί αρκετές φορές νηστικός.


•Μεταφέρω αυτό το αίσθημα του κενού και του φόβου από το άτομό μου στη χώρα. Εκεί είμαστε τώρα, τα ταμεία αδειάζουν, οι προοπτικές στενεύουν. Αλλά το φοβερό είναι ότι δεν γίνεται τίποτα. Πώς συμβαίνει σε όνειρο να νιώθεις μεγάλη απειλή και ταυτόχρονα να αισθάνεσαι παράλυτος, ανίκανος να κουνηθείς, έστω και για να φύγεις. Σε τέτοια παραλυσία έχει πέσει η χώρα. Ακόμα και εκείνες τις κινήσεις με τις οποίες όλοι συμφωνούν δεν μπορούμε να τις κάνουμε Τις αποφασίζουμε, τις εξαγγέλλουμε, τις νομοθετούμε - και τελικά δεν γίνονται.


•Εφιάλτης. Ανίκανοι πολιτικοί, αρχαϊκές δομές, πολύπλοκοι νόμοι, διαπλοκές συμφερόντων, μας κρατάνε δέσμιους ενός παρελθόντος που μας οδήγησε στην πλήρη αποτυχία. Εν τω μεταξύ, το άγχος γιγαντώνεται, η ανασφάλεια μεγαλώνει, η οργή κορυφώνεται. Ο κόσμος είναι εναντίον όλων: των πολιτικών, των τραπεζιτών, των γραφειοκρατών, των επιχειρηματιών. Και κυρίως εναντίον του Μνημονίου (75%). Απόλυτα φυσικό. Κανείς δεν αγαπάει ένα χαρτί με εντολές και πρέπει. (Άλλωστε, το τιμωρήσαμε ακυρώνοντάς το. Σχεδόν τίποτε από αυτά που πρότεινε δεν έγινε).


•Όμως, με το να είσαι εναντίον δεν χτίζεις, δεν οικοδομείς, δεν δημιουργείς. Η Αριστερά κηρύσσει την επανάσταση. Οι συνδικαλιστές τη στασιμότητα. Το «Βαθύ» Πασόκ αντιδρά. Οι υπουργοί διαβουλεύονται. Οι γραφειοκράτες κάνουν λευκή απεργία και οι συντεχνίες ενεργή απεργία. Σε μια εποχή που η χώρα θα χρειαζόταν τη βοήθεια όλων, τη δραστηριοποίηση κάθε ικμάδας, εμείς ξοδεύουμε τις δυνάμεις μας αντιμαχόμενοι μεταξύ μας.

•Τα ίδια δεν κάναμε και το ‘21; Πιο πολύ ανάμεσά μας πολεμούσαμε οι Έλληνες, παρά με τους Τούρκους. Ώσπου έσβησε ο αγώνας και μας έσωσαν οι ξένοι.

•Αλλά και γι’ αυτούς τώρα δεν ξέρουμε αν θέλουμε να μας σώσουν…