Ο νομος δεν αναφερει πουθενα οτι χρειαζεται εγκριση προισταμενου για να παρεις ρεπο, ή οτι πρεπει να καλυπτονται οι αναγκες της υπηρεσιας σε βαρος του δικαιωματος σου να παρεις ρεπο. Απο που πηγαζει το "αν δυναται"?
Τα ρεπο ειναι υποχρεωτικα βασει ευρωπαικου νομου για το ωραριο εργασιας.
Μην βγάζετε εύκολα συμπεράσματα για ανθρώπους που δεν γνωρίζετε. Ήμουν από τους πρώτους της διεκδίκησης του ρεπό και από τους λίγους που έβγαζα πρόγραμμα εφημεριών και λειτουργίας του ΚΥ με ρεπό σε
ΟΛΟΥΣ. Το ρεπό στο Κ.Υ που υπηρετώ το
παίρναμε ΟΛΟΙ έναν χρόνο πριν θεσμοθετηθεί σε ΦΕΚ , αφού όμως πρώτα είχαμε κάνει μηνυτήρια αγωγή στο Νοσοκομείο στην όποια συμμετείχαν
ΚΑΙ οι αγροτικοί.
Το ρεπό ΔΕΝ το παίρνετε κύριοι όποτε γουστάρετε, αλλά δηλώνετε στον προϊστάμενό σας πότε επιθυμείτε εντός του χρόνου που ορίζετε από το ΦΕΚ. Εάν για υπηρεσιακούς λόγους δεν είναι εφικτό να το πάρετε, μην κάνετε τον κόπο να κάνετε αγωγή, γιατί απλά θα την χάσετε.
Εάν πάλι πάρετε ρεπό χωρίς την σύμφωνη γνώμη του προϊσταμένου σας, εύκολα με την πρώτη ευκαιρία μπορεί να σας βγάλει αδικαιολογήτως απόντες.(γνωρίζω αρκετές τέτοιες περιπτώσεις). Άραγε εσείς που γνωρίζετε πείτε μου τι προβλέπει η νομοθεσία ; να το πληρωθείς , να το πάρεις μεταγενέστερα, ή μήπως ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ θα το πάρειςμε το ετσι θέλεις, θέλει δεν θέλει ( μπορεί δεν μπορεί) η υπηρεσία σου;;
Για την κανονική άδεια κάνεις πρώτα αίτηση (στην νομοθεσία αναφέρεται ένα μήνα πριν) και εάν εγκριθεί τότε την παίρνετε. Εάν για υπηρεσιακούς λόγους δεν σας δοθεί δεν μπορείτε να την πάρετε με το έτσι θέλετε επειδή είναι υποχρεωτική. Εάν μετά από 3 αιτήσεις απορριφτεί το αίτημά σας ( πάντα με αιτιολογία) τότε την πληρώνεστε.Εάν δεν έχετε κάνει αίτηση την χάνετε.
Εάν όλα αυτά δεν σημαίνουν ‘’ εάν δύναται’’ τότε έχετε δίκιο, ερμηνεύω τον νόμο με την δικιά μου εμπειρία και λογική, όπως τον ερμηνεύετε και εσείς.
Το ατομικό δικαίωμα ( και άρα η υποχρέωση του εργοδότη) παύει όταν θίγεται συλλογικό δικαίωμα ή πληθυσμιακή ανάγκη. ΔΕΝ είμαι νομικός, αλλά τουλάχιστον έτσι βλέπω εγώ το δίκαιο και πιστεύω, από όσα γνωρίζω, ότι έτσι το βλέπει και το σύνταγμά μας.