Συνεντευξη Η.Μοσιαλου

[Gatekeeper]

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

«Πρέπει να φύγει ο κομματισμός από την Υγεία»
Της Γαληνης Φουρα

Ποιοτικούς ελέγχους στις υπηρεσίες Yγείας που παρέχουν γιατροί, νοσοκομεία και κλινικές προαναγγέλλει στην «Κ» ο επικεφαλής της επιτροπής για τη μεταρρύθμιση του συστήματος Yγείας, καθηγητής του LSE και βουλευτής Eπικρατείας του ΠΑΣΟΚ κ. Ηλίας Μόσιαλος. «Παρά το μεγάλο πλεόνασμα ανθρώπινου δυναμικού, ποτέ δεν ασχοληθήκαμε με την ποιότητα και την αξιοκρατία στον χώρο της Yγείας», αναφέρει. «Δεν ξέρουμε τα ποσοστά θνητότητας στα ελληνικά νοσοκομεία, πόσοι νοσηλευόμενοι επανεισάγονται επειδή δεν έχουν σωστή φροντίδα ή τον αριθμό των ιατρικών λαθών και το ποσοστό των ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων. Χρειάζονται ελεγκτικοί μηχανισμοί για τη μέτρηση των δεικτών ποιότητας της Yγείας των ασθενών, αλλά και της παραγωγικότητας των γιατρών και των άλλων επαγγελματιών, με στόχο την αποδοτικότερη λειτουργία του ΕΣΥ». Ο καθηγητής και διευθυντής του Ευρωπαϊκού Παρατηρητηρίου για τη μελέτη των συστημάτων Yγείας υπογραμμίζει ότι ο κομματισμός και οι παρέες πρέπει να φύγουν από τη διοίκηση του ΕΣΥ και το Κεντρικό Συμβούλιο Υγείας να γίνει ένα αξιόπιστο επιστημονικό όργανο απεξαρτημένο από τον συνδικαλιστικό εναγκαλισμό. «Το ΕΣΥ πρέπει να γίνει ένα σύστημα που “πάσχει” από “πολιτική αχρωματοψία” για να επιβιώσει. Η αξιοκρατία αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την ποιότητα και την αποτελεσματικότητα του συστήματος», λέει. Και προσθέτει: «Χρειάζονται συναινετικές προσεγγίσεις για τις μεγάλες τομές που απαιτεί η επόμενη δεκαετία. Οι γιατροί, οι νοσηλευτές και οι άλλοι εργαζόμενοι είναι αυτοί που θα κινήσουν το σύστημα».

– Τι αλλάζει; Γιατί έως τώρα κάθε αποτυχημένη μεταρρύθμιση είχε ως άξονα τους γιατρούς.

– Ναι, αλλά με βάση το συνδικαλιστικό συμφέρον. Δεν υπήρξε η έννοια του δημοσίου συμφέροντος, που εξυπηρετείται μόνο όταν μετράμε τι παράγουν ποιοτικά. Οι κρίσεις των γιατρών πρέπει να απεγκλωβιστούν από τα συντεχνιακά συμφέροντα και τις προτιμήσεις που εκφράζονται σε τοπικό επίπεδο και να γίνονται από ανεξάρτητα πανελλαδικά σώματα επιστημόνων υψηλού κύρους που θα περιλαμβάνουν και γιατρούς διαφορετικών ειδικοτήτων. Αλλά και το καθεστώς απονομής ιατρικών ειδικοτήτων χρειάζεται αναμόρφωση. Δεν υπάρχει ουσιαστικός μηχανισμός πιστοποίησης, με συνέπεια νοσοκομεία να δίνουν πλήρη ειδικότητα χωρίς να έχουν τις προδιαγραφές. Οι καλύτεροι απόφοιτοι των ιατρικών σχολών δεν περιμένουν πέντε και εφτά χρόνια στη λίστα αναμονής για ειδικότητα και φεύγουν στο εξωτερικό. Πληρώνουμε ως φορολογούμενοι για να σπουδάσουν και επωφελούνται άλλες χώρες.

– Πώς θα υπερβείτε τους δημοσιοϋπαλληλικούς κανόνες;

– Υπάρχουν πολλές προσεγγίσεις. Κατά τη γνώμη μου, πρέπει να αυξηθεί η κινητικότητα των δημοσίων υπαλλήλων, που πολλές φορές παίρνουν σύνταξη στην οργανική θέση στην οποία διορίζονται. Οι προσλήψεις στο ΕΣΥ γιατρών, νοσηλευτών, διοικητικών υπαλλήλων να γίνονται από την περιφέρεια ώστε να μετακινούνται σύμφωνα με τις ανάγκες σε τοπικά νοσοκομεία, Kέντρα Yγείας ή υπηρεσίες του υπουργείου. Προϋπόθεση για τη σύνδεση της αμοιβής με την παραγωγικότητα και τον ποιοτικό έλεγχο είναι η πλήρης μηχανογράφηση του συστήματος, ώστε να διασφαλιστεί η εποπτική ικανότητά του. Αυτό αποτελεί προτεραιότητα για τα επόμενα ένα-δύο χρόνια.

– «Πολιτική αχρωματοψία» και για τους διοικητές των νοσοκομείων;

– Φυσικά. Πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος ώστε να κρίνονται βάσει βιογραφικών με τα πιο αντικειμενικά και αξιοκρατικά κριτήρια. Το ΕΣΥ δεν αντέχει άλλο τον κομματισμό και τις πολιτικές επιλογές. Πρέπει να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη του κόσμου κι αυτό θα συμβεί εάν υπάρξει αξιοκρατία. Ομως χρειάζεται και αναδιάρθρωση των διοικήσεων των νοσοκομείων. Τι μπορεί να κάνει ένας manager στον Ευαγγελισμό, που είναι μία από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις της χώρας; Δεν θα έπρεπε να έχει ένα σοβαρό οικονομικό διευθυντή ή ένα διευθυντή επιχειρησιακής ανάπτυξης;

– Πιστεύετε ότι μπορεί να καταπολεμηθεί το «φακελάκι»;

– Ο μόνος δρόμος είναι η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης του πολίτη στο σύστημα Yγείας. Εάν γνωρίζει ότι οι επιλογές γίνονται αξιοκρατικά και ότι προσλαμβάνονται οι καλύτεροι, εμπιστεύεται τον γιατρό, στη θέση που είναι. Ομως, δεν περιμένω ότι η παραοικονομία θα εξαλειφθεί από τη μια μέρα στην άλλη. Θα είναι μια μακρά διαδικασία. Πρέπει, ωστόσο, να αλλάξει το πειθαρχικό σύστημα των ιατρικών συλλόγων, όπου οι ίδιοι οι γιατροί κρίνουν τα παραπτώματα των συναδέλφων τους χωρίς συμμετοχή των πολιτών. Στο Γενικό Ιατρικό Συμβούλιο στην Αγγλία, που κρίνει κατά πόσον οι γιατροί συμπεριφέρονται με ποιοτικό τρόπο και δεν βλάπτουν την υγεία των ασθενών, ο πρόεδρος δεν είναι γιατρός...

[Gatekeeper]

«Xειρουργικές» επεμβάσεις στο Δημόσιο

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
Hλίας Mόσιαλος // βουλευτής Eπικρατείας του ΠAΣOK, πρόεδρος του IΣTAME
H ριζοσπαστική αλλαγή του δημοσίου χώρου προϋποθέτει μέτρα πέραν της δημοσιονομικής εξυγίανσης, όπως είναι η μέτρηση της αποτελεσματικότητας των δημοσίων υπαλλήλων και η σύνδεσή τους με κίνητρα για υψηλότερες αμοιβές, και η διευκόλυνση της «κινητικότητας» ώστε υπάλληλοι με ικανότητες να μην «ακυρώνονται»


Συνέντευξη στον Ευτύχη Παλλήκαρη

 

Oι συζητήσεις για το μέλλον της Eυρώπης έχουν φθάσει σ’ ένα επίπεδο που θίγει το μοντέλο συγκρότησής της. Eσείς, τι αλλαγές πιστεύετε πως πρέπει να γίνουν ώστε να υπάρξει μια αναδιάρθρωση του συνολικού οικοδομήματος;

H σημερινή κρίση είναι μια πραγματική ευκαιρία για να αναδιαρθρωθεί η E.E., στην οποία σήμερα παρατηρούμε μεγάλες ανισορροπίες και ανισότητες. Aνισορροπίες που αφορούν την ύπαρξη μιας ενιαίας νομισματικής πολιτικής, η οποία όμως δεν συνοδεύεται και με μια αντίστοιχη δημοσιονομική ενότητα. Aνισορροπίες που αφορούν το διαφορετικό επίπεδο των οικονομιών των χωρών του Bορρά και αυτών του μεσογειακού Nότου, που αφορούν επίσης την ανυπαρξία πραγματικής ενιαίας αγοράς εργασίας.

Παρ’ όλο που η συνθήκη της Λισαβόνας απαγορεύει τη διάσωση μιας χώρας, στην περίπτωση της Eλλάδας και της Iρλανδίας ενεργοποιήθηκαν μηχανισμοί διάσωσης που υπερβαίνουν τις δεσμεύσεις της.

Φθάνει αυτό;

Φυσικά και δεν φθάνει. H μακροχρόνια λύση βρίσκεται στη σύγκλιση των οικονομιών των κρατών-μελών και αυτό προϋποθέτει ουσιαστικές κοινές δημοσιονομικές πολιτικές και υψηλότερες μεταβιβαστικές πολιτικές για τη μείωση των ανισοτήτων.

Πώς μπορεί να γίνει αυτό;

Yπάρχουν τρία εργαλεία, στο καθένα από τα οποία υπάρχουν και μειονεκτήματα. Πρώτο εργαλείο είναι η αύξηση της αγοράς ομολόγων από την EKT. Aυτό αποτελεί ένα μέσο για τη διαμόρφωση κοινών δημοσιονομικών πολιτικών. Aυτή η λύση απειλείται από το γεγονός πως η EKT έχει εκτεθεί με repos αξίας 520 δισ. ευρώ στις περιφερειακές ευρωπαϊκές τράπεζες και αγορά ομολόγων 128 δισ. ευρώ από τα περιφερειακά κράτη.

Aπό την άλλη, τα διαθέσιμα και το κεφάλαιο της EKT είναι 78 δις . Mια αναδιάρθρωση των χρεών θα δημιουργήσει προβλήματα στην τράπεζα.

Δεύτερο εργαλείο είναι η αύξηση του ποσού που διαθέτει ο Mηχανισμός Διάσωσης. Eδώ όμως ελλοχεύει ο κίνδυνος να φοβηθούν οι αγορές πως επίκειται χρεοκοπία της Iσπανίας.

Tρίτο εργαλείο είναι η έκδοση ευρω-ομολόγων. Kαι εδώ όμως ο κίνδυνος βρίσκεται στο να αυξηθεί το κόστος δανεισμού της Γερμανίας. Aυτό εξηγεί και τις γερμανικές επιφυλάξεις. Aπ’ όλα αυτά, ένα συμπέρασμα βγαίνει. Eίμαστε σε εποχή μεγάλων ανακατατάξεων, οι οποίες θέτουν επιτακτικά το αίτημα της συμπλήρωσης της νομισματικής ενότητας με το αίτημα της οικονομικής και της πολιτικής ενότητας.

Mιλάτε για ανακατατάξεις στο ευρωπαϊκό κοινό σπίτι, στην Eλλάδα τι ανακατατάξεις μπορούν να γίνουν;

Πρώτη μεγάλη ανακατάταξη που πρέπει να γίνει είναι η αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα. Aυτός σήμερα είναι αντιπαραγωγικός. Tα μέτρα που λαμβάνει η κυβέρνηση θα συμβάλουν σημαντικά στη δημοσιονομική εξυγίανση. Παρ’ όλα αυτά, απουσιάζει η μέτρηση της παραγωγικότητας και της αποτελεσματικότητας. Mόνο όταν περιορίσουμε τη νομικίστικη προσέγγιση (έμφαση στις διαδικασίες) θα είμαστε σε θέση να μιλήσουμε για μια ριζοσπαστική αλλαγή του δημόσιου χώρου.

Ωραία. Πώς μπορεί, όμως, να επιτευχθεί αυτή η αύξηση της παραγωγικότητας;

Mε μέτρα όπως είναι η μέτρηση των αποτελεσμάτων και η σύνδεσή τους με κίνητρα για υψηλότερες αμοιβές των πιο παραγωγικών υπαλλήλων. Για παράδειγμα, φανταστείτε δυο χειρούργους, ο πρώτος κάνει πολλές και ιδιαίτερες επιτυχημένες επεμβάσεις και ο δεύτερος λίγες και όχι πάντα επιτυχημένες. Aν οι δυο πληρώνονται το ίδιο, πόσο νομίζετε πως ο πρώτος μπορεί να συνεχίσει να λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο;

Άλλος τρόπος είναι η διευκόλυνση της κινητικότητας. Σήμερα ένας υπάλληλος τοποθετείται σε μια θέση και είναι πιθανόν να παραμένει σ’ αυτή μέχρι να συνταξιοδοτηθεί. Kαι όμως υπάρχουν υπάλληλοι ικανοί που παρακολουθούν τις εξελίξεις όσον αφορά το σύγχρονο management, τις νέες τεχνολογίες, τις διοικητικές καινοτομίες, την αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού. Γιατί να μην υπάρχει ένας συμβουλευτικός μηχανισμός του δημοσίου που θα τους ανακαλύπτει, θα τους αναβαθμίζει και θα τους προωθεί σε πιο απαιτητικές θέσεις;

Eπίσης οι μετατάξεις πρέπει να γίνονται με οργανωμένο τρόπο, αφού μελετηθούν τα κενά και αξιολογηθούν τα προσόντα των μετατασσόμενων. H πρόσφατη απογραφή δίνει στοιχεία και για τα κενά των υπηρεσιών και για τα προσόντα των υπαλλήλων. Oι μετατάξεις πρέπει να συνοδεύονται με πολιτικές κατάρτισης και δια βίου μάθησης γι’ όλους τους δημοσίους υπαλλήλους και κυρίως γι’ αυτούς που έχουν λίγες γνώσεις και προσόντα.

Aρκούν αυτά για την αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα;

Φυσικά, όχι. Πιστεύω πως σε κάθε υπουργείο πρέπει να συσταθούν 3-4 νέα τμήματα, από μηδενική βάση, τα οποία θα αναλάβουν αφενός ένα συντονιστικό και διευθυντικό ρόλο και αφετέρου θα λειτουργήσουν εστίες αριστείας, τεχνογνωσίας και παραγωγής καλών πρακτικών και ηγεσίας.

Tι γνώμη έχετε για την αναγκαιότητα ύπαρξης εισοδηματικών κριτηρίων σχετικά με την παροχή επιδομάτων σε τρίτεκνους και πολύτεκνους. Πιστεύετε πως είναι ένα μέτρο προς τη σωστή κατεύθυνση για την εξυγίανση του συστήματος παροχών;

Tο όριο των 40.000 ευρώ χωρίς την εξέταση πολλών παραμέτρων που θα αναφέρω παρακάτω, θα έχει επιπτώσεις κυρίως στους μισθωτούς και όσους δηλώνουν τα πραγματικά τους εισοδήματα. Eπίσης, δεν λαμβάνεται υπόψη τι άλλα ωφελήματα από άλλα υπουργεία έχουν οι ελληνικές οικογένειες, όπως κουπόνια για βρεφονηπιακούς σταθμούς και πρόσβαση σε ολοήμερα σχολεία.

Eπομένως, πρέπει να έχουμε μια συνολική εικόνα ανά οικογένεια, από όλα τα υπουργεία. Θα μπορούσαμε να εκτιμήσουμε συνολικά την περιουσία κάθε νοικοκυριού. Άρα, χρειαζόμαστε έναν αλγόριθμο για την κατανομή των επιδομάτων στις οικογένειες που πραγματικά το έχουν ανάγκη.


SOS για τον αγροτικό τομέα











Σε πολλές από τις παρεμβάσεις σας τονίζετε την ανάγκη αναδιάρθρωσης του αγροτικού τομέα. Πώς την εννοείτε;

O αγροτικός τομέας είναι αντιπαραγωγικός. Σήμερα παράγει το 3,4% του AEΠ, ενώ σ’ αυτόν απασχολείται το 11,5% του ανθρώπινου δυναμικού, χωρίς να υπολογίζουμε τους απασχολούμενους στον αγροτικό τομέα μετανάστες. Tαυτοχρόνως, ο αγροτικός τομέας είναι εξαιρετικά ελλειμματικός. Eισάγουμε προϊόντα αξίας 6,4 δισ. ευρώ και εξάγουμε προϊόντα αξίας 4 δισ. ευρώ. Tο 20% των παραγωγών λαμβάνουν το 55% των επιδοτήσεων, ενώ δεν αξιολογείται η παραγωγικότητα και η εξαγωγική τους δραστηριότητα. Aπό το 2014 οι επιδοτήσεις της KAΠ θα μειωθούν σημαντικά, ενώ θα υπάρξει μετακύλιση από τις άμεσες ενισχύσεις του πυλώνα ένα σε μεταβιβάσεις υπέρ της αγροτικής ανάπτυξης στον πυλώνα δυο. Yπάρχει επομένως ανάγκη ριζικού αναπροσανατολισμού της αγροτικής πολιτικής. Παράλληλα, χρειάζεται να ληφθούν μέτρα κατά της μονοπωλιακής δομής της βιομηχανίας τροφίμων και της μεγάλης συγκέντρωσης του λιανικού εμπορίου. Aυτό μπορεί να είναι και έργο μιας αναβαθμισμένης Eπιτροπής Aνταγωνισμού. Πρέπει επίσης να απλοποιηθούν οι διαδικασίες ίδρυσης MM επιχειρήσεων του αγροτικού τομέα.


Λίστα ακινήτων υψηλού ενδιαφέροντος



Στενά συνδεδεμένο με την αναδιάρθρωση του δημόσιου χώρου είναι και το θέμα της αξιοποίησης της ακίνητης περιουσίας. Tι γνώμη έχετε για την πρόταση Σαμαρά πως η αξιοποίηση της τεράστιας ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου των 272 δισ. μπορεί να αποφέρει έσοδα 5 δισ. ετησίως;

Kαταρχάς, όταν αναφερόμαστε στη δημόσια ακίνητη περιουσία πρέπει να γνωρίζουμε πως ακόμη και σήμερα δεν υφίσταται ενιαίο μητρώο καταγραφής ακινήτων του Δημοσίου, συνεπώς δεν ξέρουμε τον ακριβή αριθμό τους. Για το 22,75% της καταγεγραμμένης ακίνητης περιουσίας του υπουργείου Oικονομικών τα διαθέσιμα στοιχεία δεν τεκμηριώνουν την ακριβή θέση και το μέγεθος αυτής της περιουσίας. Eπίσης ένα μεγάλο κομμάτι της δημόσιας ακίνητης περιουσίας, που αγγίζει το 40,04%, είναι καταπατημένο. Eπομένως η πιθανή αξία της υπό διάθεση ακίνητης περιουσίας δεν είναι δυνατόν να ανέρχεται στα 272 δισ. ευρώ.

Ποιες είναι οι πραγματικές δυνατότητες αξιοποίησης της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου και τι πρέπει να γίνει για να αρχίσει επιτέλους να αποδίδει έσοδα στο δημόσιο;

Mε βάση τα προαναφερθέντα δεδομένα, δεν πρέπει να έχουμε αυξημένες προσδοκίες στο άμεσο μέλλον. Όμως μπορούν να υπάρξουν καλές αποδόσεις, με την προϋπόθεση ότι θα υιοθετηθούν συγκεκριμένες πολιτικές, όπως:

α) ο εκσυγχρονισμός και η ποιοτική αναβάθμιση του Mητρώου Aκινήτων, β) η οριστική διευθέτηση, με νομοθετική ρύθμιση, του προβλήματος των καταπατήσεων και των εκκρεμών νομικών προβλημάτων, γ) η κατάτμηση ακινήτων, δ) η άμεση συγκρότηση ευρείας λίστας ακινήτων υψηλού ενδιαφέροντος, ώστε να τεθούν οι προτεραιότητες στην αξιοποίηση των δημοσίων ακινήτων, ε) η δημιουργία Γενικής Γραμματείας Δημόσιας Περιουσίας και Στέγασης των Δημοσίων Yπηρεσιών, στην οποία θα συγκεντρωθούν τα επιμέρους χαρτοφυλάκια ακινήτων του Δημοσίου και η ίδρυση μιας κυρίαρχης εταιρείας αξιοποίησης της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου και στ) η απλοποίηση μέσω νομοθετικής ρύθμισης των κανονισμών λειτουργίας των Eταιρειών Aξιοποίησης.

Αξιοποίηση
Αναγκαία η δημιουργία Γενικής Γραμματείας Δημόσιας Περιουσίας και Στέγασης των Δημοσίων Yπηρεσιών στην οποία θα συγκεντρωθούν τα επιμέρους χαρτοφυλάκια ακινήτων του Δημοσίου

Εξυγίανση
Tα μέτρα που λαμβάνει η κυβέρνηση θα συμβάλουν σημαντικά στη δημοσιονομική εξυγίανση. Παρ’ όλα αυτά, απουσιάζει η μέτρηση της παραγωγικότητας και της αποτελεσματικότητας.


Εστίες αριστείας
Πιστεύω πως σε κάθε υπουργείο πρέπει να συσταθούν 3-4 νέα τμήματα, από μηδενική βάση, τα οποία θα αναλάβουν αφενός ένα συντονιστικό και διευθυντικό ρόλο και αφετέρου θα λειτουργήσουν εστίες αριστείας, τεχνογνωσίας και παραγωγής καλών πρακτικών και ηγεσίας.




Αξιοποίηση
Kαι όμως υπάρχουν υπάλληλοι ικανοί που παρακολουθούν τις εξελίξεις όσον αφορά το σύγχρονο management, τις νέες τεχνολογίες, τις διοικητικές καινοτομίες, την αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού. Γιατί να μην υπάρχει ένας συμβουλευτικός μηχανισμός του Δημοσίου που θα τους ανακαλύπτει, θα τους αναβαθμίζει και θα τους προωθεί σε πιο απαιτητικές θέσεις;

[Δ. Κουναλάκης]

Η υγεία είναι ένας ιδιαίτερος και κρίσιμος τομέας για μια κοινωνία, ιδιαίτερα όταν οικονομικοί λόγοι έχουν περιορίσει πρόσβαση σε αγαθά και υπηρεσίες γενικότερα. Ο κομματισμός έχει αρνητικό φορτίο και σημασία και δηλώνει ότι το κριτήριο για τις επιλογές στην λήψη των αποφάσεων είναι η σχέση και η παρουσία σε ένα ή περισσότερους ιδεολογικούς χώρους που εκπροσωπούνται από μια κομματική οντότητα ανεξαρτήτως έκτασης στην κοινωνία. Είναι δηλαδή ένας τρόπος αλληλουποστήριξης ανθρώπων που συνδέονται με μια κομματική ταυτότητα είτε πρόκειται για το σύνολο πχ της Ελλάδας είτε πρόκειται για μια μικρογραφία κοινωνίας όπως μια μονάδα υγείας. Συχνά η έννοια της ιδεολογικής ταύτισης παραμερίζεται στην παρουσία κοινού συμφέροντος μεταξύ ατόμων με την δημιουργία μιας "συμμαχίας" που λειτουργεί σαν "κόμμα" σε τοπικό επίπεδο. Ο κομματισμός έχει αρνητικό φορτίο και σημασία γιατί αντιστρατεύεται την αξιοκρατία, την ανάδειξη και επιβράβευση του ατόμου ή της ομάδας που ξεχωρίζουν με την αποτελεσματικότητα τους και την προσφορά τους στο άτομο, στην ομάδα και στην κοινότητα, εις όφελος των ατόμων που είναι υπό την σκέπη του "κόμματος". Ο κομματισμός έχει (τυπικά ή άτυπα) οργάνωση, ιεραρχία, στόχο και οφέλη-λάφυρα τα οποία μοιράζει με δικούς του κανόνες στα μέλη του. Το ερώτημα όμως είναι εάν ο κομματισμός είναι κάτι που οφείλει την ύπαρξη του στην τύχη και στη χημεία της ομάδας των ανθρώπων που αποτελούν το κόμμα ή αποτελεί μια αναγκαιότητα για την λειτουργία της κοινωνίας. Είναι μεγάλη η συζήτηση και θα προσπαθήσω να περιοριστώ στον τομέα της υγείας (δεν είμαι και ειδικός στην κοινωνιολογία) και θα παρουσιάσω βιωματικά και λογικά-τεχνοκρατικά επιχειρήματα.

Σαν γιατρός ΕΣΥ βρέθηκα πολλές φορές να σκέφτομαι ποιος θα ήταν ο καλύτερος τρόπος για να επιλέξεις τους κατάλληλους ιατρούς να στελεχώσουν μια μονάδα υγείας και απόκτησα αρκετές εμπειρίες βλέποντας πως λειτούργησαν διαφορετικά συστήματα επιλογής και επιτροπές στο ΕΣΥ. Η έννοια του "καλύτερου γιατρού" είναι κάτι που όταν το ακούω, ξέρω ότι βρωμάει παραπλάνηση και δημαγωγία και αυτό γιατί και ο Παπανικολάου (από το γνωστό test Παπανικολάου) απέτυχε να αποδώσει στο περιβάλλον της Ελλάδας ακόμη και με έδρα καθηγητή. Άρα ίσως θα πρέπει να σκεφτούμε τι θέλουμε από τον γιατρό που θα προσλάβουμε στο ΕΣΥ και να επιλέξουμε όχι τον καλύτερο ιατρό αλλά τον καταλληλότερο για την δουλειά που θέλουμε ιατρό. Η "καταλληλότητα" περιλαμβάνει ίσως όχι μόνο γνώσεις και δεξιότητες ιατρικής αλλά και άλλα χαρίσματα όπως επικοινωνία, φιλότιμο, ομαδικότητα, υπευθυνότητα, ταχύτητα, αποτελεσματικότητα, κλπ. Ταυτόχρονα, απαιτεί την διατήρηση ισορροπιών και την παροχή τεχνικών μέσων και οργάνωσης για να αποδώσει. Ακούγονται πολύ θεωρητικά όλα αυτά και θα δώσω παραδείγματα για να γίνουν κατανοητά: (α) Θα θέλατε να είστε ασθενής που θα χειρουργηθεί και οι δύο χειρουργοί που θα κάνουν την επέμβαση, δεν μιλιούνται και θέλει ο ένας να βλάψει τον άλλο με οποιοδήποτε τρόπο; (β) Πως θα νιώθατε εάν ο ιατρός που είναι υπεύθυνος για την νοσηλεία σας θεωρήσει ότι επειδή το οράριο του τελείωσε, θα συνεχίσει την εξέταση σας αύριο; (γ) Για σκεφτείτε μια κλινική όπου προσλαμβάνεται ένας εξειδικευμένος ιατρός σε μια νέα εξέταση που οι υπόλοιποι υπάρχοντες ιατροί στην κλινική δεν γνωρίζουν να κάνουν και αν και υπάρχει το μηχάνημα για να γίνεται η εξέταση, ο νεοπροσλαμβανόμενος ιατρός τοποθετείται από τον διευθυντή σε άλλο αντικείμενο ή το μηχάνημα "χαλάει" ώστε να μην απειληθεί η "αξία" και το έργο των υπολοίπων; (δ) Για σκεφτείτε ότι μπορεί να προσλάβουμε νευροχειρουργό σε νοσοκομείο και να μην του "δίδεται" το δικαίωμα να χειρουργεί είτε λόγω μακρόχρονης απουσίας μηχανημάτων είτε λόγω άρνησης να συμμετέχει στο πρόγραμμα των χειρουργείων από το διευθυντή του χειρουργικού τομέα;  
Τα κριτήρια επιλογής του για πρόσληψη γίνονται πιο σύνθετα όταν δοκιμάσουμε να τον αξιολογήσουμε... Μας ενδιαφέρει και σε τι ποσοστό η ποσότητα και η ποιότητα στην εργασία του; πχ ποιος γιατρός είναι καταλληλότερος: αυτός που γράφει τη μέρα σε 50 ασθενείς χρόνια φάρμακα στο βιβλιάριο και δεν έχει κάνει κλινική εξέταση ούτε το 3% αυτών ή ο ιατρός που και αν λαμβάνουν χρόνια φαρμακευτική αγωγή, γράφει χρόνια φάρμακα σε 25 ασθενείς τη μέρα αλλά εξετάζει κλινικά το 50% αυτών; Γενικά μας ενδιαφέρει ένας ιατρός που κάνει γραμματειακό ή ιατρικό έργο; Και τι κριτήρια θα τηρήσουμε σε ένα διευθυντή κλινικής; Μας είναι καλύτερος αυτός ο διευθυντής που ξέρει να κάνει περισσότερα από ότι οι υφιστάμενοι του ιατροί με βάση την πλούσια εμπειρία του ή αυτός που έχει οργανώσει την κλινική και οι υφιστάμενοι του κάνουν εξειδικευμένες επεμβάσεις ή εξετάσεις που ο ίδιος μπορεί να μην ξέρει να διενεργεί και οι ασθενείς δεν χρειάζεται να μεταναστεύσουν σε άλλη μονάδα υγείας για μια εξειδικευμένη εξέταση; Προσέξτε ότι δεν έχω βάλει οικονομικούς δείκτες και παρουσιάζω μόνο ποσοτικούς και ποιοτικούς δείκτες στον ιατρικό τομέα, βάλτε κόστος και διάρκεια νοσηλείας, κόστος επέμβασης-αποκατάστασης ασθενή και έχει κάνει αρκετά σύνθετο το σύστημα. Και μείναμε μόνο στους γιατρούς. Να βάλουμε και το υπόλοιπο προσωπικό μέσα;

Ίσως τα παραπάνω που είναι μια επιδερμική επαφή με την λήψη απόφασης για την πρόσληψη ή την αξιολόγηση ενός γιατρού σας φαίνεται δύσκολο, σκεφτείτε ότι το σημερινό ΕΣΥ δεν έχει κανένα κριτήριο αξιολόγησης με τέτοια χαρακτηριστικά. Όλα τα κριτήρια είναι υποκειμενικά εκτός του χρόνου προϋπηρεσίας. Σας λέω τώρα ότι η προϋπηρεσία μετά την ειδικότητα μετράει μόλις στο 15% της βαθμολογίας με την υπάρχουσα νομοθεσία. Πείτε μου εσείς τώρα, δεν θα θέλατε να είστε σε μια "κομματική" ομάδα για να επιβιώσετε; Έχει σημασία εάν θα είναι τοπική ή κεντρική η αξιολόγηση σε μια τέτοια περίπτωση; Για σκεφτείτε ότι η φήμη του διευθυντή μιας κλινικής απειλείται όταν προσληφθεί ένας νέος ιατρός με δεξιότητες που ο διευθυντής δεν ξέρει. Τι νομίζετε ότι θα γίνει; Είναι τύχη ή αναγκαιότητα ο κομματισμός σε μια τέτοια περίπτωση; Θα ήθελα να ακούσω ένα τεκμηριωμένο αντίλογο σε αυτό το ερώτημα.

Πάμε τώρα να δούμε την πραγματικότητα της πρωτοβάθμιας στις μεγάλες πόλεις. Αφήνοντας το ΕΣΥ είχα την ευκαιρία να γνωρίσω και αυτό το χώρο. Ας υποθέσουμε ότι ο καλός θε(ι)ος σας δίνει τη δυνατότητα να αποκτήσετε μια σύμβαση έργου ορισμένου χρόνου σαν γιατρός θεραπευτής του ΙΚΑ. Τα κριτήρια με τα οποία επιλεχθήκατε είναι απολύτως μη αξιοκρατικά. Ούτε και θα ελέγξει ποτέ κανείς πόσο καλός ιατρός είστε. Υπάρχουν στατιστικά ανά γιατρό για το ΙΚΑ; όχι βέβαια. Και μην μου πείτε ότι τώρα παρακολουθούν την συνταγογραφία γιατί δεν παρακολουθούν το ιατρικό έργο του ιατρού του ΙΚΑ αλλά των ιατρών που έγραψαν συνταγές που πέρασε στο βιβλιάριο ο ιατρός του ΙΚΑ. Αλήθεια γιατί υπάρχουν περιφερειακά ιατρεία σε περιοχές (για όλα τα ταμεία) με πληθυσμό 1000 κατοίκους και κέντρα υγείας με πληθυσμό 3000 κατοίκους και ο οικογενειακός ιατρός του ΙΚΑ πρέπει να έχει γραμμένους πάνω του 2000 ή 3000 ασφαλισμένους του ΙΚΑ; Μπορεί να τους δει; Μπορεί να τους εξετάσει; Προλαμβάνει; Μόλις τον ευνούχισαν σαν ιατρό. Τι ξέρουν λοιπόν; Ότι ο ασφαλισμένος θα πάει αλλού, θα πληρώσει και ο ιατρός του ΙΚΑ θα πρέπει να γράψει τα φάρμακα στο βιβλιάριο. Ο ιατρός του ΙΚΑ θα πρέπει να ισορροπήσει μεταξύ της κατακραυγής των ασφαλισμένων του ΙΚΑ εάν δεν γράψει τα φάρμακα και της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης εάν αφεθεί στην αδιάκριτη συνταγογραφία. Μήπως η σωτηρία είναι να έχει ένα κομματικό προστάτη που θα φροντίζει να μην τον αγγίζουν και να ανανεώνεται κάθε χρόνο η σύμβαση του; Αλήθεια τι θα κάνατε κι εσείς στη θέση του; Δεν είναι μια αναγκαιότητα ο κομματισμός στην υγεία;

Για σκεφτείτε ένα σενάριο (υπαρκτό στο εξωτερικό, επιστημονικής φαντασίας για την Ελλάδα) όπου ο ασθενής επιλέγει τον οικογενειακό του ιατρό κάθε χρόνο και πηγαίνει χωρίς να πληρώνει. Όπου κάθε ιατρός δεν πληρώνεται με μηνιάτικο αλλά με σταθερό ποσό για κάθε άτομο που τον επιλέγει. Το ποσό που πληρώνει ο ασφαλιστικός φορέας είναι σταθερό, εξαρτώμενο από τον αριθμό των ατόμων που έχουν επιλέγει τον κάθε ιατρό και δεν υπάρχει λόγος πλέον να περιορίσεις τους συμβλημένους ιατρούς με αυτό το σύστημα. Ας επιλέξει ο ασθενής τον ιατρό του, δεν θα κοστίσει παραπάνω όσοι γιατροί και να υπάρχουν καθώς το κόστος εξαρτάται από τον αριθμό των ασφαλισμένων. Μπορείς όμως εκεί να βάλεις δείκτες απόδοσης, να ελέγξεις την συνταγογραφία και να θέσεις κριτήρια καθώς δεν θα είναι στοιβαγμένοι ασθενείς σε ένα ιατρό. Αλλά τότε πως τα κομματικά στελέχη θα ΄χουν εξαρτώμενους ιατρούς από το κόμμα; Δεν είναι μια αναγκαιότητα ο κομματισμός στην υγεία;

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος και τι έχει καταθέσει η ελληνική κυβέρνηση για την υγεία βλέπει ότι ο ΕΟΠΥ θα ακολουθήσει το μοντέλο του ΟΑΕΕ. Ακούγεται πολύ καλό εάν δεν ξέρεις τι γίνεται εκεί με τους θεραπευτές ιατρούς. Οι θεραπευτές ιατροί του ΟΑΕΕ επιλέγονται από τον ΟΑΕΕ και πληρώνονται κλιμακωτά και ο ασφαλισμένος επιλέγει τον ιατρό του μετά. Όμως μικρές λεπτομέρειες που διαφεύγουν είναι ότι ο κομματισμός είναι η μέθοδος επιλογής και καμιά αξιοκρατία δεν υπάρχει για να γίνεις θεραπευτής. Οι ασθενείς δεν μπορούν να σε επιλέξουν εάν δεν έχεις χριστεί θεραπευτής από τον κομματισμό που οδηγεί τον ΟΑΕΕ να σε επιλέξει. Αν γίνεις θεραπευτής, ο αριθμός των ασθενών σου και η διαχείριση των νοσημάτων που κάνεις (όσο είναι ορατή από την ηλεκτρονική συνταγογραφία) μπορεί να σε αξιολογήσει μερικώς. Μερικώς, γιατί ο κομματισμός επιβιώνει και κάθε ανανέωση είναι μια σχέση εξάρτησης από τον κομματισμό. Ταυτόχρονα, αυτό δεν είναι ελεύθερη επιλογή γιατρού, γιατί οι γιατροί που επιλέγονται είναι περιορισμένοι σε αριθμό, κάποιοι χάρις τον κομματισμό μπορούν και λαμβάνουν το ίδιο μηνιαίο αντιμίσθιο με άλλους που έχουν διπλούς-τριπλούς ασθενείς να τους έχουν επιλέξει. Ας μην μιλήσουμε για τα εξαιρετικά χαμηλά αντιμίσθια που δίνει ο ΟΑΕΕ και ο μόνος λόγος που έχει ιατρούς είναι ότι δεν έχει συνταξιούχους αλλά κατά βάση υγιή πληθυσμό. Για προληπτικές πράξεις δεν το συζητάμε, ο τρόπος που λειτουργεί ο ΟΑΕΕ με τους θεραπευτές ορίζει μια βασική αρχή: "Ο ασθενής πρέπει να έρχεται όσο το δυνατόν λιγότερο στο ιατρείο" και το αποτέλεσμα είναι ότι η πρόληψη, οι εμβολιασμοί, κλπ είναι κάτι άγνωστο ή σχετιζόμενο με τις μίζες των φαρμακευτικών και των εργαστηρίων. Αναρωτιέται κανείς συνεπώς γιατί δεν επιλέγεται ένα δοκιμασμένο μοντέλο στο εξωτερικό όπου ο ιατρός πληρώνεται κατά κεφαλή ετήσιο ή μηνιαίο ποσό και για συγκεκριμένες (κατά βάση προληπτικής ιατρικής πράξεις-εμβολιασμούς) κατά πράξη. Βαρέθηκα όμως να γράφω ότι ο κομματισμός στην Ελλάδα είναι μια αναγκαιότητα.

[matakias]

Προτεραιότητες για την αναμόρφωση
Η. ΜΟΣΙΑΛΟΣ | Κυριακή 19 Μαρτίου 2000


Την τελευταία δεκαετία οι μεταρρυθμίσεις στον τομέα της υγείας δεν αποτέλεσαν κυβερνητική προτεραιότητα στην Ελλάδα. Κατ' ουσίαν υιοθετήθηκε μια πολιτική διαχείρισης των χρόνιων προβλημάτων του ΕΣΥ χωρίς σημαντικές τομές και παρεμβάσεις.

Παρά ταύτα η πρόοδος στους μακροοικονομικούς δείκτες και η πιθανή είσοδος της χώρας στη ΟΝΕ δημιουργούν εύλογες προσδοκίες ότι η κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές της 9ης Απριλίου θα επικεντρωθεί στα προβλήματα του κοινωνικού τομέα και θα υλοποιήσει ένα ευρύ πρόγραμμα αλλαγών. Είναι όμως ανάγκη να γίνει κατανοητό ότι η μεταρρύθμιση του κοινωνικού τομέα παρουσιάζει σημαντικές ιδιομορφίες ακόμη και σε πολύ πιο ανεπτυγμένα κράτη, όπου η δημόσια διοίκηση έχει ισχυρή παράδοση αποτελεσματικότητας. Και αυτό γιατί η προώθηση και η υλοποίηση ριζικών αλλαγών προϋποθέτουν τον συνδυασμό επικοινωνιακής αποτελεσματικότητας, οικοδόμησης εμπιστοσύνης στους νέους θεσμούς, τεχνικών γνώσεων και επάρκειας εξειδικευμένου προσωπικού αλλά και την ύπαρξη φορέων αυτόνομων από πολιτικές σκοπιμότητες.

Ποιες όμως θα πρέπει να είναι οι προτεραιότητες της επόμενης κυβέρνησης; Συνοπτικά οι παρεμβάσεις και οι μεταρρυθμίσεις είναι ανάγκη να περιλαμβάνουν τους εξής τομείς: Πολιτική για τη δημόσια υγεία. Χρηματοδότηση του ΕΣΥ. Οργάνωση και διοίκηση των υπηρεσιών υγείας. Αναβάθμιση της ποιότητας και εκπαίδευση του προσωπικού. Εν ολίγοις θα πρέπει να αναπτυχθεί ένα συγκροτημένο σχέδιο βελτιωτικών αλλαγών στο σύστημα υγείας με έμφαση στην υγειονομική ενημέρωση και στην πρόληψη. Μερικές προτάσεις που θα μπορούσαν να συμβάλουν στην κατεύθυνση αυτή είναι οι ακόλουθες:

Τα κύρια ασφαλιστικά ταμεία και η κυβέρνηση μεταβιβάζουν τους πόρους που προορίζουν για την υγεία σε ένα ενοποιημένο Ταμείο, με αποκεντρωμένη εσωτερική διάρθρωση, το οποίο είναι υπεύθυνο για την αγορά υπηρεσιών υγείας. Το Ταμείο αυτό είναι ο αποκλειστικός αγοραστής υπηρεσιών υγείας και υπόκειται στον άμεσο έλεγχο του υπουργού Υγείας αλλά δεν αποτελεί τμήμα του υπουργείου. Οι πολίτες που ανήκουν στο ενιαίο Ταμείο έχουν τη δυνατότητα να επιλέγουν τον δικό τους οικογενειακό γιατρό, ο οποίος είναι σε θέση να παρέχει συνεχή ιατρική παρακολούθηση και να παραπέμπει σε όσες ειδικευμένες υγειονομικές υπηρεσίες χρειάζονται.

Το υπουργείο Υγείας αναδιαρθρώνεται σε επιτελικό όργανο στρατηγικού σχεδιασμού και εκτίμησης των αναγκών υγείας του ελληνικού πληθυσμού. Παράλληλα το ΕΣΥ αποκτά αυτόνομη διεύθυνση με αποκεντρωμένη εσωτερική δομή.

Τα νοσοκομεία παραμένουν στην κυριότητα του Δημοσίου αλλά έχουν την ευελιξία να διαχειρίζονται τους πόρους τους, επιλέγοντας ανάμεσα σε διαφορετικές εναλλακτικές λύσεις, χωρίς να χρειάζεται η άδεια κάποιας υπερκείμενης αρχής. Μακροπρόθεσμα οι εργαζόμενοι των νοσοκομείων παύουν να είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Λαμβάνονται επίσης εκείνα τα απαραίτητα μέτρα για την ορθολογική κατανομή των νοσοκομειακών κλινών ανάλογα με τις προτεραιότητες και τις ανάγκες κάθε νοσοκομείου. Τα τμήματα ατυχημάτων και επειγόντων περιπτώσεων αναπτύσσονται ανεξάρτητα από τη λειτουργία των εξωτερικών ιατρείων. Προβλέπεται, τέλος, ολόκληρο φάσμα μέτρων που θα στοχεύουν στην αναβάθμιση της ποιότητας και της εξασφάλισης αξιοπρεπούς νοσηλείας σε όλους τους έλληνες πολίτες.

Οσον αφορά το προσωπικό του ΕΣΥ (γιατρούς, νοσηλευτές, διοικητικούς), το σύστημα μετακινείται από τη νοοτροπία των παθητικών κινήτρων (συμμόρφωση σε κανονισμούς, που συνήθως καταπατούνται), σε σύστημα ενεργητικών κινήτρων που συνδέουν την επιστημονική και διοικητική εξέλιξη και την αμοιβή με αυστηρώς αξιοκρατικά κριτήρια προσφοράς ποιοτικών υπηρεσιών. Πολλοί ισχυρίζονται ότι τα προβλήματα του τομέα υγείας μπορούν να λυθούν είτε με διακομματική συναίνεση είτε με την ύπαρξη της απαραίτητης πολιτικής βούλησης. Δυστυχώς, όπως έχει δείξει και η πείρα πολλών άλλων χωρών, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Ας μην τρέφουμε αυταπάτες σχετικά με τις δυσκολίες που συνεπάγεται ο εκσυγχρονισμός των υπηρεσιών υγείας στην Ελλάδα, όπου η δημόσια διοίκηση δεν έχει ισχυρή παράδοση αποτελεσματικότητας και αυτονομίας από πολιτικές πιέσεις. Οι προεκλογικές διακηρύξεις των κομμάτων παραμένουν εξαιρετικά ασαφείς ενώ είναι πασιφανής η έλλειψη της κρίσιμης μάζας ανθρώπινου δυναμικού που θα ήταν διατεθειμένο να υλοποιήσει τις όποιες μεταρρυθμίσεις. Σε ποια βάση μπορεί να υπάρξει λοιπόν η διακομματική συναίνεση και ποιοι θα είναι αυτοί που θα κληθούν να υλοποιήσουν τις σημαντικές και αναγκαίες μεταρρυθμίσεις;



Διαβάστε περισσότερα: Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Gatekeeper]

Η.Μοσιαλος - facebook


Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[anastasios theodoridis]

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

Νεκτάριε...

[anastasios theodoridis]

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

Ο νέος νόµος για την υγεία επιδιώκει να βάλει σετάξη ένα από το πιο άναρχα συστήµατα υγείας στην Ευρώπη. Ενασύστηµα που διαρκεί 25 χρόνια µε µεγάλες δοµικές και υποκειµενικές αδυναµίες. Καλούµαστε σήµερα σε µικρό χρονικό διάστηµα και σε συνθήκες οικονοµικής κρίσης να δηµιουργήσουµε τις προϋποθέσεις για να το αλλάξουµε ριζικά. Η επίτευξη ενός πληρέστερου συστήµατος υγείας δεν είναι εύκολη υπόθεση, ιδιαίτερα όταν αυτό αναπτύσσεται σ’ ένα περιβάλλον πολλαπλών και οργανωµένων συµφερόντων, είτε οικονοµικών είτε βαθιά ριζωµένων συντεχνιακών. Το µείζον είναι πως εδώ που φθάσαµε δεν µπορούµε να υποχωρήσουµε και θα πρέπει να προχωρήσουµε µε αποφασιστικότητα έχοντας σαφή στρατηγική καισχέδιο.

Οι άµεσες προτεραιότητεςεστιάζονται σε τέσσερα θεµελιακάστοιχεία του νέου συστήµατος υγείας.

Η πρώτη αφορά την καλύτερη και πληρέστερη οργάνωση και λειτουργία του Εθνικού Οργανισµού Παροχών Υπηρεσιών Υγείας.

Σήµερα οι πολλαπλές µορφές χρηµατοδότησης και η έλλειψη κοινών πολιτικών των Ταµείων προκαλούν αδικαιολόγητα υψηλό διοικητικό κόστος και συνεπάγονται χαµηλό συντονισµό στον σχεδιασµό της υγειονοµικής πολιτικής και στην αγορά των υπηρεσιών υγείας. ∆εν υφίσταται ένα οργανωµένο σύστηµα για τη διασφάλιση της ποιότητας και της καταλληλότητας – πόσω µάλλον της οικονοµικής αποδοτικότητας – των προσφερόµενων υπηρεσιών. Εποµένως δεν αρκεί να προχωρήσουµε σε µια µηχανική συγκόλληση των 4 µεγάλων Ταµείων (ΙΚΑ, ΟΠΑ∆, ΟΑΕΕ, ΟΓΑ). Η όλη αναδιάρθρωση πρέπει να σε στηριχτεί σε συγκεκριµένο οργανόγραµµα, σε αυστηρά προσδιορισµένες και µε προγραµµατισµένη λειτουργία δοµές.

Να το κάνω αυτό πιο σαφές. Τα 4 Ταµεία έχουν προσωπικό το οποίο σε πολλές περιπτώσεις δεν έχει τις κατάλληλες γνώσεις και δεξιότητες. Χρειάζεται εποµένως η όλη προσπάθεια να συνδυασθεί µε επανακατάρτιση του υπάρχοντος προσωπικού, ενώ όλες οι µελλοντικές προσλήψεις πρέπει να στηρίζονται σ’ ένα αυστηρό πλαίσιο καταγραφής των πραγµατικών αναγκών και αυστηρής αξιολόγησης των προσόντων και των ειδικών γνώσεων των νεοπροσλαµβανόµενων. Αλλο κρίσιµο σηµείο είναι η ανάληψη διευθυντικών θέσεων στον Οργανισµό. Οι έχοντες υπεύθυνες διοικητικές θέσεις πρέπει να επιλεγούν αξιοκρατικά στη βάση συγκεκριµένων προδιαγραφών, αποδεδειγµένων ικανοτήτων και γνώσεων διοίκησης µεγάλων προγραµµάτων µε υψηλούς πόρους.

Η δεύτερη προτεραιότητα αφορά την πραγµατική οργάνωση της πρωτοβάθµιας υγείας και των συµβάσεων. Οι συµβάσεις µε γιατρούς και διαγνωστικά κέντρα θα πρέπει να έχουν ως πυξίδα την ύπαρξη αυστηρών κριτηρίων αξιολόγησης της ποιότητας και της αποτελεσµατικότητας. Θεωρώ πως η σύµβαση θα πρέπει να παρέχει στα κέντρα ένα κατ’ αποκοπήν ποσό το οποίο θα αντιστοιχεί σε συγκεκριµένο όγκο εργασιών. Επιπρόσθετα, η αµοιβή θα είναι αντιστρόφως ανάλογη του όγκου των υπηρεσιών. Εάν οι υπηρεσίες που έχουν παραπεµφθεί στα διαγνωστικά κέντρα υπερβαίνουν τον προβλεπόµενο όγκο, τότε οι πρόσθετες εξετάσεις θα πληρώνονται µε βάση όχι το µέσο, αλλά το οριακό κόστος. Οι ρυθµίσεις αυτές περιορίζουν τα κίνητρα του ιδιωτικού τοµέα για προσέλκυση όλο και περισσότερων εξετάσεων. Ιδιαίτερη έµφαση πρέπει επίσης να δοθεί σε συµβάσεις για ασθενείς που πάσχουν από χρόνια νοσήµατα, τα οποία κοστίζουν αρκετά ενώ ταλαιπωρούν τους πολίτες ακόµα περισσότερο. Για τον σκοπό αυτό χρειάζεται να αναπτυχθούν ειδικά προγράµµατα διαχείρισης ασθενών µε πολλαπλά νοσήµατα, οι οποίοι σήµερα περιφέρονται από τον ένα γιατρό στον άλλο, χωρίς να υπάρχει συνολική εικόνα και ποιοτική αντιµετώπιση της κατάστασής των.

Η τρίτη προτεραιότητα αφορά την αναδιοργάνωση των νοσοκοµείων. Η παρούσα οργάνωση των ελληνικών νοσοκοµείων µειονεκτεί σε πολλά και εµφανή σηµεία τα οποία απαιτούνάµεση αντιµετώπιση. Εδώ οφείλουµε να επικεντρωθούµε στην οργάνωση τωνκλινικών και των τµηµάτων µε αυστηρά ορθολογικό τρόπο. Οι τοποθετήσεις του προσωπικού δεν µπορούνπαρά να εξαρτώνται από το επίπεδο παραγωγικότητας της κλινικής (για παράδειγµα µε βάση τοναριθµό των διακινούµενων ασθενών)και όχι απλά να γίνονται µε βάση τοκριτήριο του αριθµού των κλινών. Χρειάζεται επίσης άµεσα να εξετασθεί η δυνατότητα συγχωνεύσεων τµηµάτων ιδιαίτερα µικρών µε χαµηλή παραγωγικότητα. Σηµαντική παράµετρος των απαιτούµενων αλλαγών είναι και το ζήτηµα της ύπαρξης µιας σύγχρονης µορφής διοίκησης η οποία θα στηρίζεται στην ηλεκτρονική καταγραφή όλων των ιατρικών πράξεων. Ενώ απαραίτητο στοιχείο είναι και η αναδιάταξη του συστήµατος προµηθειών. Αυτή θα πρέπει να εστιάσει στην επίτευξη µεγάλων εκπτώσεωνµέσα από την πλήρη διαφάνεια καιτην ανάρτηση στο ∆ιαδίκτυο όλων των προδιαγραφών, των τιµών απόκτησης των προµηθειών και τις εσωτερικές χρεώσεις χρήσης συσκευών ακριβής τεχνολογίας (βηµατοδότες, ορθοπεδικό υλικό).

Τα περισσότερα νοσοκοµεία θα χρειαστούν σηµαντική αναβάθµιση των οικονοµικών τους λειτουργιών. Κάθε νοσοκοµείο είναι αναγκαίο να αποκτήσει αποτελεσµατικά συστήµατα οικονοµικής διαχείρισης, κατάρτισης προϋπολογισµών, λογιστικού ελέγχου και παρακολούθησης της αποδοτικότητας. Στα περισσότερα νοσοκοµεία θα πρέπει να υπάρχει οικονοµικός διευθυντής, που θα είναι υπόλογος στον διοικητή και θα διαθέτει τις απαραίτητες τεχνικές δεξιότητες καθώς και την αναγκαία γνώση των ιδιαιτεροτήτων των νοσοκοµείων.

Η τέταρτη προτεραιότητα αφορά την πολιτική για το φάρµακο.

Τα φαρµακεία από σηµεία λιανικής πώλησης οφείλουν σταδιακά να µετασχηµατισθούν σε µονάδες παροχής φαρµακευτικής φροντίδας. Αυτό προϋποθέτει έλεγχο της συνταγογραφίας, της καταλληλότητας και της ασυµβατότητας των φαρµάκων. Παρακολούθηση επίσης της συµµόρφωσης των χρόνιων ασθενών στη θεραπεία τους. Απαραίτητο είναι να ενισχυθούν οι πολιτικές υπέρ της χρήσης γενοσήµων στα νοσοκοµεία µε αναδιάταξη των τιµών και εκπτώσεων, κάθε δηλαδή αύξηση του όγκου χρήσης θα πρέπει να συνοδεύεται και µε µειώσεις τιµών. Σηµαντικό στοιχείο αυτής της προσπάθειας είναι η άµεση ολοκλήρωση της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης. Αυτό προϋποθέτει, πέραν από την καταγραφή των συνταγών, την ανάλυσή τους, την παραγωγή οδηγιών πρότυπης συνταγογράφησης για τους γιατρούς και την τουλάχιστον τριµηνιαία παρακολούθηση των συνταγογραφικών προτύπων.

Ολα αυτά πρέπει να γίνουν άµεσα. Θα είναι όµως αφελές αν θεωρήσουµε πως µόνο µε αυτές τις παρεµβάσεις λύνεται το πρόβληµα. Ακολουθεί µια ακόµη µεγαλύτερη µάχη, αυτής της ποιότητας των παρεχόµενων υπηρεσιών. Και αυτή θα κερδηθεί µόνο αν στηριχτεί στο τρίπτυχο αξιοκρατία, αξιολόγηση και διαφάνεια και στην ταυτόχρονη συνεχή µέτρηση της αποτελεσµατικότητας και της ποιότητας των υπηρεσιών υγείας.

Αυτά τα θέµατα δεν ήταν ποτέ κυρίαρχα στον δηµόσιο διάλογο για τη µεταρρύθµιση του ΕΣΥ, γιατί αγγίζουν τον πυρήνα συγκεκριµένων συντεχνιακών συµφερόντων και προβληµάτων.Η αδιαφάνεια δεν ευνοεί τους πολίτες.

Ο µόνος κερδισµένος απ’ αυτήν είναι οι άµεσα εµπλεκόµενοι στις αδράνειες του συστήµατος υγείας.

[anastasios theodoridis]

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

Ο κ. Μόσιαλος είναι εδώ και ενάμιση χρόνο βουλευτής επικρατείας του ΠΑΣΟΚ και πρόεδρος του Ινστιτούτου Στρατηγικών και  Αναπτυξιακών Μελετών (ΙΣΤΑΜΕ), χωρίς βουλευτικό γραφείο, αυτοκίνητο ή αστυνομική φρουρά. Το ΙΣΤΑΜΕ το τελευταίο διάστημα τροφοδοτεί όλο και πιο πολύ το δημόσιο διάλογο με σύγχρονες ιδέες και έρευνες. Η οικογένειά του βρίσκεται στο Λονδίνο – από εκεί άλλωστε ξεκίνησε να μελετά θέματα υγείας ως καθηγητής της Πολιτικής Υγείας και διευθυντής του Κέντρου Οικονομικών Υγείας του London School of Economics. Σύμβουλος για πολλά έτη στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, έχει συνεργαστεί με τα υπουργεία Υγείας πολλών χωρών στην Ευρώπη και σε όλον τον κόσμο. Ως τεχνοκράτης έχει βρεθεί ξανά «αντιμέτωπος» με το ΕΣΥ, το 1994 συντονίζοντας τότε τη «διεθνή επιτροπή ειδικών» και το 2000 συμβάλλοντας στη σύνταξη των 200 σημείων για την Υγεία. Αυτή τη φορά τα πράγματα είναι αλλιώς. Οι προκλήσεις στην Υγεία μεγάλες, η σπατάλη πρέπει να μειωθεί, το μνημόνιο είναι επίσης εδώ, ενώ η συζήτηση ανοίγει εφ’ όλης της ύλης.

Άνθρακες ή θησαυρός;
Το όνομα του Ηλία Μόσιαλου, ως προέδρου του ΙΣΤΑΜΕ, συνδέθηκε με το σάλο που ξέσπασε σχετικά με την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου. Τρόικα, κυβέρνηση, αντιπολίτευση βρέθηκαν σε μια δίνη ύψους 50 δις, όσο δηλαδή κοστολογήθηκε ένα πρόγραμμα αξιοποίησης-εκχώρησης-πώλησης των ακινήτων και μάλιστα στα επόμενα 5 χρόνια... Τελικά μας έμεινε η απορία. Είναι ένα εφικτό πρόγραμμα, έστω και φιλόδοξο, ή ένας μύθος; «Αν είναι τα 50 δις μόνο η ακίνητη περιουσία, δεν είναι επιτεύξιμος στόχος. Αν είναι συνδυασμός αποκρατικοποιήσεων και αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας, με ένα οργανωμένο επιχειρησιακό σχέδιο και πλάνο, θα μπορούσε να επιτευχθεί». Ο κ. Μόσιαλος συσχετίζει την απάντηση του με τις εξελίξεις του ευρωπαϊκού συμβουλίου τον Μάρτιο. Ποιο θα είναι τελικά το επιτόκιο δανεισμού; Ποια η επιμήκυνση αποπληρωμής; Θα ακολουθήσουν εξελίξεις που θα αφορούν στην επαναγορά του χρέους; Θα έχουμε επιμήκυνση και του υπόλοιπου δανεισμού της χώρας, εκτός από τα 110 δις; «Τα 50 δις μπαίνουν ως δεδομένο πριν παρθούν οι κρίσιμες αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Να την ξανακάνουμε τη συζήτηση σε δύο μήνες»...
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Η καταπατημένη ακίνητη περιουσία που θα μπορούσε δυνητικά να διαχειριστεί το Υπουργείο Οικονομικών φτάνει έως και τα 300 δις σε αντικειμενικές αξίες, ενώ υπάρχουν καταπατημένα ακίνητα και σε άλλα υπουργεία. Κοντά στο 40% της συνολικής ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου συνολικά έχει καταπατηθεί! Κι ακόμα, ένα 22% έχει ατελή στοιχεία και μόνο για ένα 13,7% υπάρχει πλήρης καταγραφή. «Συνεπώς το πρώτο βήμα είναι η άμεση καταγραφή. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλα τα ακίνητα είναι άμεσα εκμεταλλεύσιμα, πολλά είναι δασικές εκτάσεις, υπάρχουν νομικά προβλήματα, ενώ για άλλα πιθανώς να μην υπάρχει εμπορικό ενδιαφέρον».
Η ΝΔ κατηγόρησε το ΙΣΤΑΜΕ ότι σε μελέτη του έκανε λόγο για πώληση 598 νησιών. «Αν διαβάσει κανείς τη μελέτη, θα δει για τα νησιά ειδικά πως υπάρχει ανάλυση 3 περιπτώσεων που επιχείρησαν προηγούμενες κυβερνήσεις και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ να αξιοποιήσουν – όχι να πουλήσουν. Και δείξαμε ότι το δαιδαλώδες θεσμικό και νομικό πλαίσιο της χώρας δεν το επέτρεψε. Βρήκαμε δηλαδή ακριβώς το αντίθετο από αυτό που έθεσε ως θέμα η ΝΔ, ότι δηλαδή είναι πολύ δύσκολη η εκμετάλλευση».
 
Η ανυπακοή και το φακελάκι
Λίγα 24ωρα μετά την ψήφιση του νόμου για την Υγεία, γιατροί αρνήθηκαν το διάλογο για την εφαρμογή του. Κατέλαβαν το ΚΑΤ και παρότρυναν τους επισκέπτες να μην πληρώνουν το αντίτιμο των 5 ευρώ για εξετάσεις. Ένα ακόμη κίνημα ανυπακοής στη λογική του «δεν πληρώνω»; Είναι αλήθεια ότι η πρόσφατη κόντρα κυβέρνησης-γιατρών μας άφησε πολλά ερωτηματικά. «Οι γιατροί επιλέγονται από το ΕΣΥ για να  βελτιώσουν τις υπηρεσίες για τον πολίτη. Αυτή πρέπει να είναι και η φιλοσοφία των μεταρρυθμίσεων στην Υγεία και την Παιδεία. Να νομοθετούμε για τους πολίτες και βεβαίως, στο πλαίσιο αυτό, και για το ρόλο των εργαζομένων. Στη χώρα μας, όμως, οι μεταρρυθμίσεις εστιάζονται πρωτίστως στα δικαιώματα  των εργαζομένων. Ένα κίνημα ανυπακοής ιδιαίτερα από δημόσιους λειτουργούς έχει άμεσες επιπτώσεις στην ποιότητα των υπηρεσιών».
Κάποιοι όμως επιμένουν στο όνομα της κρίσης, της ακρίβειας, της αδυναμίας των αδύναμων οικονομικά να αντεπεξέλθουν, των επαχθών όρων που επιβάλει η τρόικα... Ο Ηλίας Μόσιαλος δίνει την απάντησή του με το δικό του τρόπο: δίνοντάς μας στοιχεία, που προκαλούν ίλιγγο. Στον ΟΠΑΔ, τον οργανισμό των ασφαλισμένων του Δημοσίου, η δαπάνη μεταξύ 2005 και 2008 αυξήθηκε από 850 εκ. ευρώ σε 1,7 δις. Διπλασιασμός δαπανών σε 4 χρόνια. Την ίδια περίοδο το κόστος των ορθοπεδικών υλικών στα νοσοκομεία αυξήθηκε κατά 42%. Η φαρμακευτική δαπάνη αυξήθηκε από 980 εκ. ευρώ το 2000 σε 4,5 δις ευρώ το 2009.
«Πού ήταν οι συνδικαλιστές γιατροί όλο αυτό το διάστημα; Οι υπουργοί Υγείας; Οι διοικητές των ασφαλιστικών ταμείων; Τι έκαναν; Και κάτι ακόμα. Οι δαπάνες δεν προκύπτουν αν δεν τις συνταγογραφήσει κάποιος. Οι ελεγκτικές αρχές έχουν πολύ σημαντικές ευθύνες. Αν όμως η μια ευθύνη ανήκει στην πολιτική ηγεσία, η άλλη ανήκει σε αυτούς που προκάλεσαν τη δαπάνη. Οι ακτιβιστές της Υγείας δεν έβλεπαν το πάρτι που γινόταν από μερίδα γιατρών –γιατί πιστεύω ότι η πλειοψηφία είναι έντιμοι γιατροί–, όταν έβαζαν τις υπογραφές τους σε συνταγές που διόγκωναν τα ελλείμματα; Δεν είδα κανένα κίνημα ανυπακοής ενάντια στη σπατάλη και το φακελάκι, αντίθετα βλέπω κίνημα ανυπακοής στο συμμάζεμα της σπατάλης, το οποίο θεωρώ βαθύτατα αντιδραστικό. Αν υπήρχε ένα κίνημα υπέρ των δικαιωμάτων των ασθενών (που πληρώνουν τις σπατάλες και τα φακελάκια) τα τελευταία χρόνια, θα κατανοούσα και την προτροπή ορισμένων γιατρών ενάντια στο τίμημα των 5 ευρώ. Όμως δεν αντιστάθηκαν. Υπήρξε εκκωφαντική σιωπή».

Κι όμως μπορεί να συμβεί
Αν γίνονταν με συνέπεια κάποιες τομές, τότε μπορούσαμε να οραματιστούμε ένα... υγιές σύστημα Υγείας, με ορίζοντα δεκαετίας. Ο κ. Μόσιαλος σηματοδοτεί 4 προτεραιότητες:
1. Πριν απ’ όλα χρειάζεται το συμμάζεμα στη χρηματοδότηση. Τώρα τα 4 μεγάλα ταμεία ενοποιούνται σε ένα, άρα εκεί θα ανήκει το 85% του πληθυσμού και θα υπάρχουν ενιαίοι κανόνες διοίκησης, παροχών, τιμών και εργασιακών σχέσεων. 2. Ενιαίο σύστημα πληροφοριών. 3. Καταγραφή των πάντων και διαφάνεια. Να ξέρουμε για κάθε ασθενή τι έχει κάνει κάθε γιατρός, να μην υπάρχει επικάλυψη υπηρεσιών, δηλαδή να κάνει δύο και τρεις φορές την ίδια εξέταση γιατί τη ζητά και ο ρευματολόγος και ο καρδιολόγος και ο παθολόγος, και να αποφεύγουμε τις αλληλεπιδράσεις των φαρμάκων. 4. Να έχουν όλοι πλήρη εικόνα. Αυτό έχει και ελεγκτικό χαρακτήρα, αλλά ο πρωταρχικός σκοπός δεν είναι ο έλεγχος του κόστους αλλά της ποιότητας.
Θα είναι περισσότερα τα νοσοκομεία του όχι και τόσο μακρινού μέλλοντος; «Έχουμε πανελλαδικά 140 νοσοκομεία, από τα οποία τα 40 διακινούν μέχρι και το 80% των ασθενών. Σε αυτά πρέπει να δώσουμε τη μεγαλύτερη βαρύτητα, ιδιαίτερα σε περιόδους οικονομικής κρίσης. Δεν μπορεί το προσωπικό να διατίθεται  στις κλινικές με βάση τον αριθμό των κλινών και όχι με βάση την παραγωγικότητα. Επίσης χρειάζεται να γίνουν συμπτύξεις μικρών κλινικών».
Οι γιατροί και το προσωπικό των δημόσιων νοσοκομείων θα πρέπει να αξιολογούνται στο ΕΣΥ του μέλλοντος; «Ναι. Παράδειγμα, το πώς παίρνει ένας γιατρός σήμερα ειδικότητα. Τι κάνει; Περιμένει ακόμα και 7 χρόνια στις καλές κλινικές. Πολλοί νέοι γιατροί φεύγουν στο εξωτερικό, όπου υπάρχουν πιο οργανωμένα συστήματα Υγείας και καλύτερες αμοιβές. Θα γυρίσουν πίσω; Μάλλον όχι. Θεωρώ ότι σε πρώτη φάση ένας αριθμός θα πρέπει να επιλέγεται για ειδικότητα με εξετάσεις. Η αναμονή δεν έχει κανένα νόημα. Οι καλοί πρέπει να ενταχθούν πιο γρήγορα στο σύστημα Υγείας. Ακόμα, οι επιλογές των γιατρών του ΕΣΥ πρέπει να γίνονται με βάση την ιατρική τους αξιοπιστία από ένα πανελλαδικό σώμα γιατρών-προσωπικοτήτων, χωρίς την παρέμβαση του κυβερνητικά διορισμένου διοικητή του νοσοκομείου ή των τοπικών επιστημονικών επιτροπών». Παραφράζοντας τον Τενγκ Χσιάο Πινγκ, ο Ηλίας Μόσιαλος επισημαίνει «το θέμα δεν είναι αν ο γιατρός είναι πράσινος, μπλε ή κόκκινος, αρκεί να θεραπεύει καλά τον ασθενή».

Αντί επιλόγου. Τι θα γίνει αν όλα αυτά δεν περπατήσουν; «Προτιμώ να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο παρά άδειο». Ή, αλλιώς, είμαστε σε δρόμο χωρίς επιστροφή.

Την αλήθεια κι ας πονάει...
● Είμαστε η 6η πιο ακριβή χώρα για την Υγεία, ξοδεύοντας το 10% περίπου του ΑΕΠ.
● Μέσα σε μια δεκαετία η φαρμακευτική δαπάνη αυξήθηκε κατά 380%.
● Τα ελληνικά φάρμακα  στις αρχές της δεκαετίας του 80 ήταν το 85% της συνολικής παραγωγής. Σήμερα είναι μόλις το 15%.
● Έχουμε υπερπαραγωγή γιατρών: στην Αττική ένας γιατρός αντιστοιχεί σε 140 κατοίκους.
● Στις ειδικότητες επικρατεί αναρχία και έλλειψη σχεδιασμού. Το 2007 διαθέταμε μόλις 144 ογκολόγους, την ώρα που οι ουρολόγοι ξεπερνούσαν τους 1.200.

[D-Michalis]

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
...
Ως τεχνοκράτης έχει βρεθεί ξανά «αντιμέτωπος» με το ΕΣΥ, το 1994 συντονίζοντας τότε τη «διεθνή επιτροπή ειδικών» και το 2000 συμβάλλοντας στη σύνταξη των 200 σημείων για την Υγεία.

Η Επιτροπή εκείνη είχε συσταθεί από τον κ. Κρεμαστινό, γνωστή και τότε ως «επιτροπή σοφών» και είχε πρόεδρο τον καθηγητή Able Smith.
Ο κ. Μόσιαλος ήταν σε εκείνη την επιτροπή, αλλά ως μέλος.

[Δημήτρης Μακρέας]

Το δούλεμα πάει σύννεφο!
Στην εισαγωγή ο Κος «σοφός» κάνει λόγο για τη δραματική αύξηση των φαρμακευτικών δαπανών .Βεβαίως έχει δίκιο.
Ποιος όμως ευθύνεται?
Η απάντηση έχει δύο σκέλη.
-Από τη μία υπάρχουν οι τεράστιες πολιτικές ευθύνες αυτών με τους οποίους συναγελάζεται , με την ανυπαρξία οποιασδήποτε πολιτικής για το «φάρμακο» και οποιουδήποτε επιστημονικού ελέγχου πάνω στις πανάκριβες –αλλά όχι υποχρεωτικά αποτελεσματικότερες – νέες θεραπείες. Ακόμα και τώρα πετάνε το μπαλάκι στην καλή προαίρεση των  γιατρών να συνταγογραφούν αντίγραφα, ενώ οι ίδιοι δεν παίρνουν καμιά ουσιαστική πρωτοβουλία αντίστασης στις πολυεθνικές.
 -Προφανώς υπάρχει ένα τεράστιο κοινωνικό σώμα γιατρών που έχει την ευθύνη της αύξησης της δαπάνης , με την κατευθυνόμενη συνταγογραφία.
Τι κάνουν λοιπόν?
Απλούστατα στήνουν ένα δίκτυο υποτιθεμένης ΠΦΥ , το οποίο στηρίζεται σε αυτό ακριβώς το κοινωνικό σώμα γιατρών που φέρει την ευθύνη για την αύξηση των δαπανών.

ΦΑΚΕΛΑΚΙ
Σύμφωνα με την επίσημη ορολογία των καθηγητών Δημόσιας υγείας και συμβούλων της πολιτικής ηγεσίας το φακελάκι δεν είναι παρά « η συμμετοχή του ασθενούς στην  υπέρβαση της λίστας αναμονής»
Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Αν το ΕΣΥ είχε διαγνωστική και θεραπευτική επάρκεια , δε θα υπήρχαν λίστες αναμονής, δε θα υπήρχε «φακελάκι». Το «φακελάκι» ήταν και είναι βασικό εργαλείο στην προσπάθεια γιγάντωσης του ιδιωτικού τομέα υγείας και γι΄αυτό δεν έγινε ποτέ καμιά ουσιαστική προσπάθεια από τη μεριά της πολιτείας για να εκλείψει. Οι πολιτικές ηγεσίες ουδέποτε ενδιαφέρθηκαν να εξαλείψουν την «αγορά» που είχε στηθεί στο ΕΣΥ. Το μόνο για το οποίο ενδιαφέρθηκαν ήταν να εντάξουν αυτή την «αγορά» στη νόμιμη λειτουργία του ΕΣΥ μέσω των απογευματινών ιατρείων , δικαιώνοντας ηθικά και όσους είχαν κάνει το ΕΣΥ μαγαζί τους.
Η μοναδική πρωτοβουλία για το φακελάκι τα τελευταία χρόνια ,ήταν η πρόσφατη της  σημερινής ηγεσίας της ΟΕΝΓΕ. Και αναφέρω ηγεσίας για να τη διαχωρίσω από τι κοινωνικό σώμα των γιατρών ΕΣΥ που δεν ακολούθησε.

 
● Είμαστε η 6η πιο ακριβή χώρα για την Υγεία, ξοδεύοντας το 10% περίπου του ΑΕΠ.
Μόνο που –για άλλη μια φορά- αποσιωπείται το γεγονός ότι είμαστε η χώρα με τις μικρότερες δημόσιες δαπάνες για την υγεία, γεγονός που οδήγησε στην χωρίς όρους γιγάντωση της «αγοράς υγείας» και φυσικά στην εκτόξευση των συνολικών δαπανών.
Και ενώ το πρόβλημα είναι ο παρασιτισμός της «αγοράς», αυτό που προτείνεται είναι η συρρίκνωση του δημόσιου τομέα!

● Μέσα σε μια δεκαετία η φαρμακευτική δαπάνη αυξήθηκε κατά 380%.
● Τα ελληνικά φάρμακα  στις αρχές της δεκαετίας του 80 ήταν το 85% της συνολικής παραγωγής. Σήμερα είναι μόλις το 15%.

Εθνική Βιομηχανία Φαρμάκου και αποκλειστική χρήση των σκευασμάτων της από τα ασφαλιστικά ταμεία….
Δεν τους αρέσει αυτό?
Προνομιακές αποκλειστικές συμβάσεις με τις αξιόπιστες ελλ φαρμακοβιομηχανίες και χορήγηση των σκευασμάτων μέσω των ταμείων σε πολύ χαμηλότερες τιμές.
Είναι τόσο δύσκολο να το σκεφτούνε? Προφανώς όχι.

 ● Έχουμε υπερπαραγωγή γιατρών: στην Αττική ένας γιατρός αντιστοιχεί σε 140 κατοίκους.
Να λοιπόν που υπάρχει μια ολόκληρη γενιά νέων επιστημόνων που θέλει να δουλέψει.
Αν δουλέψει με όρους «αγοράς» θα πρόκειται  για πανωλεθρία για τους ίδιους, αλλά και για την κοινωνία.
Αν δουλέψει με άξονα την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών , υπάρχει πραγματικό αντικείμενο εργασίας. Αρκεί ως κοινωνία να επιλέξουμε την επένδυση στην ανθρώπινη εργασία και όχι στα προϊόντα του ιατροφαρμακευτικού συμπλέγματος.

● Στις ειδικότητες επικρατεί αναρχία και έλλειψη σχεδιασμού. Το 2007 διαθέταμε μόλις 144 ογκολόγους, την ώρα που οι ουρολόγοι ξεπερνούσαν τους 1.200.

Και η απάντηση είναι «εξετάσεις για να βρούμε τους καλύτερους».
Σε αυτή ακριβώς τη συνέντευξη όπου ο «σοφός» διατείνεται ότι υπάρχει ένα διεφθαρμένο σώμα γιατρών και ότι το πρόβλημα βρίσκεται στην «ηθική» συγκρότηση του σώματος αυτού, προτείνει εξετάσεις.
Καμία εξέταση , όμως, δε λύνει το ηθικό πρόβλημα.
Το «ηθικό πρόβλημα» οφείλεται στην ίδια την αναπαραγωγή του κοινωνικού συστήματος και την κυριαρχία των αγοραίων- ιδιωτικών λογικών. 

[Argirios Argiriou]

....
είμαστε η χώρα με τις μικρότερες δημόσιες δαπάνες για την υγεία
....................

Δημήτρη Μακρέα, συμφωνώ μαζί σου σε μερικά από αυτά που αναφέρεις παραπάνω. Όμως από που προκύπτει ότι είμαστε η χώρα με τις μικρότερες δημόσιες δαπάνες στην υγεία;

[Δημήτρης Μακρέας]

Αργύρη υπάρχουν άπειρα άρθρα και μελέτες στο διδίκτυο σε σχέση με την αλήθεια αυτού που έγραψα.
Σε κανένα δεν αμφισβητείται η τρομακτικά μεγάλη ιδιωτική δαπάνη για την υγεία στην Ελλάδα.
Αυτό δε σημαίνει ότι οι δημόσιες δαπάνες στην Ελλάδα χρησιμοποιούνται ορθολογικά , ακόμα και στα πλαίσια της υπάρχουσας "καπιταλιστικής" διαχείρησης.
Φυσικά και μπορούν όλοι αυτοί οιπόροι να χρησιμοποιηθούν εντελώς διαφορετικά, με έμφαση στην αξιοποίηση της ανθρώπινης εργασίας (βασικό χαρακτηριστικό της ΠΦΥ).
Η τεράστια σπατάλη στην ελλάδα προέκυψε από τον τρομακτικό εναγκαλισμό του "ιδιωτικού" στο "δημόσιο".
Μάλιστα δύο "ιδιωτικό" έχει δύο όψεις.
Το άμεσα "ιδιωτικό" , αυτό που γνωρίζουμε με την έννοια των ιδιωτικών επιχειρήσεων υγείας και των μονοπρόσωπων ιατρείων.
Το έμμεσα "ιδιωτικό". Όλο αυτό το χυδαίο και παρασιτικό πλέγμα που με την ανοχή της πολιτείας στήθηκε μέσα στα πλαίσια του ΕΣΥ και του ΙΚΑ. Σε αυτή τη λογική συμπεριλαμβάνεται και η κατευθυνόμενη συκταγογραφία.
Η έννοια του "ιδιωτικού" επομένως, δεν ταυτίζεται με το μη κρατικό και η έννοια του "δημόσιου" δεν ταυτίζεται με το κρατικό.

[Gatekeeper]

Η. Μόσιαλος: Περικοπές για μία 10ετία, ρεσιτάλ ανορθολογισμού στην υγεία


Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
Οι περικοπές δαπανών στην υγεία θα συνεχιστούν για τουλάχιστον μια δεκαετία, εκτός αν υπάρξει ευφυής εξοικονόμηση πόρων, εκτίμησε ο Βουλευτής Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ και Καθηγητής Πολιτικής Υγείας Ηλίας Μόσιαλος μιλώντας στο 10ο Συνέδριο HealthWorld 2011 που διοργάνωσαν το Ελληνο-Αμερικανικό Εμπορικό Επιμελητήριο και η Επιτροπή Φαρμακευτικών Εταιριών.

Ο κ. Μόσιαλος μίλησε για ρεσιτάλ ανορθολογισμού στο χώρο της υγείας, αφού μέχρι πρόσφατα δεν γνωρίζαμε πως κατανέμονταν οι πόροι υγείας, ενώ ακόμη δεν ξέρουμε τον ακριβή αριθμό των ασφαλισμένων. Εκτιμάται, πρόσθεσε ότι κυμαίνονται (άμεσα και έμμεσα ασφαλισμένοι) μεταξύ 9,6 και 11,3 εκατομ., στα 4 μεγάλα Ταμεία. Το 70% των ραντεβού στο ΙΚΑ γίνεται για επαναλαμβανόμενες συνταγογραφήσεις, ενώ την περίοδο 2005-2009 οι δαπάνες για διαγνωστικές εξετάσεις στο ΙΚΑ εκτινάχτηκαν από τα 65 εκ. ευρώ στα 168 εκατ.

Ως παράδειγμα ανορθολογισμού, έφερε ο κ. Μόσιαλος το Αιγινήτειο νοσοκομείο όπου για 202 κλίνες το υγειονομικό προσωπικό εκτός ιατρικού είναι 368 άτομα και με τους γιατρούς αγγίζει τα 500.

Επιβάλλεται τόνισε, νέα επανεκκίνηση του συστήματος, αλλά και να "σπάσει ο εναγκαλισμός της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Υγείας με τα συνδικαλιστικά συμφέροντα".

Ο κ. Μόσιαλος ανέφερε ότι αν η χώρα δεν μειώσει το χρέος δεν έχει μέλλον και πρόσθεσε ότι ο τομέας της υγείας αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι του ελέγχου των δαπανών, καθώς το 10% του ΑΕΠ, κατευθύνεται στην Υγεία.

 

Έλεγχος αποδοτικότητας και στον ιδιωτικό τομέα

 

Ο έλεγχος της αποδοτικότητας πρέπει να επεκταθεί και στον ιδιωτικό τομέα υγείας είπε ο Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Υγείας Νίκος Πολύζος, ενώ αναφερόμενος στα στοιχεία για μείωση των δαπανών στο δημόσιο τομέα είπε ότι αν συνεχιστεί η προσπάθεια από 10% του ΑΕΠ που απορροφά η Υγεία σήμερα θα φτάσουμε στο 6%. Οι δαπάνες υγείας το 2009 ήταν 7 δις ευρώ, το 2010 6,5 δις και το 2011 εκτιμάται ότι θα αγγίξουν τα 5,8 δις ευρώ, ενώ η κοινωνική ασφάλιση εκτιμάται ότι θα φτάσει στα 8 δις ευρώ το 2011 από 10 δις το 2009. Ο κ. Πολύζος μίλησε για ενιαία πολιτική στο φάρμακο, δίνοντας έμφαση στην ηλεκτρονική συνταγογράφηση.

 

Από 1η Σεπτεμβρίου ο ΕΟΠΥΥ

Για διαχωρισμό των κλάδων Υγείας από τον κλάδο σύνταξης μίλησε ο διοικητής του ΙΚΑ Ροβέρτος Σπυρόπουλος, λέγοντας ότι σε καμία ευρωπαϊκή χώρα το Ταμείο παροχής συντάξεων δεν παρέχει και υπηρεσίες υγείας. Χαρακτήρισε αναγκαία τη λειτουργία του Εθνικού Οργανισμού Παροχής Υπηρεσιών Υγείας (ΕΟΠΥΥ), ο οποίος όπως ανακοίνωσε θα λειτουργήσει με διοικητική αυτοτέλεια από την 1η Σεπτεμβρίου και από 1η Ιανουαρίου 2012 με δικό του προϋπολογισμό.

 

"Θα πρέπει να διασφαλίσουμε τη βιωσιμότητα όλων και την παροχή υπηρεσιών σε όλους", είπε ο κ. Σπυρόπουλος, και πρόσθεσε ότι ο ΕΟΠΥΥ θα πρέπει να ανοίξει διάλογο με όλους και να τους πείσει για τη διασφάλισή τους. Σημαντικές δυνάμεις της κοινωνίας, είπε, αντιμετωπίζουν με φοβικότητα τις αλλαγές αλλά σιγά σιγά αρχίζουν να ενσωματώνονται στο τμήμα πολιτών που τις στηρίζουν.

 

Οι μεταρρυθμίσεις στην Υγεία κατέληξε δεν έχουν κομματικά χαρακτηριστικά. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν έχουν ουσιαστικές διαφορές και είναι επιτακτική ανάγκη για "διακομματική σύγκλιση εθνικής συμφωνίας για την Υγεία". Σημείωσε ότι χωρίς "ορθολογοποίηση δαπανών για την υγεία, δημοσιονομική πολιτική στη χώρα δεν μπορεί να γίνει".

 

«Όλοι φταίμε» είπε ο Αθαν. Γιαννόπουλος

"Είναι δύσκολες οι ημέρες που έρχονται και θα πρέπει με ειλικρίνεια οι πολιτικοί σήμερα να πουν την αλήθεια", ανέφερε κατά το χαιρετισμό του ο Αθανάσιος Γιαννόπουλος, Βουλευτής - Τομεάρχης Πολιτικής Ευθύνης Υγείας, της ΝΔ, πρ. Υφυπουργός Υγείας.

 

Για την κατάσταση που υπάρχει σήμερα όλοι φταίμε, είπε ο κ. Γιαννόπουλος, προσθέτοντας όμως ότι υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης του συστήματος Υγείας με στοχευμένες πολιτικές. "Πρέπει να συμπτύξουμε δομές Υγείας. Κακώς τόσα χρόνια δεν γίνανε", επισήμανε και έφερε ως παράδειγμα τη Β. Ελλάδα όπου σε απόσταση, όπως ανέφερε, 20 χιλιομέτρων υπάρχουν πέντε νοσοκομεία. "Εάν δεν μπούμε σε αυτή τη λογική θα συνεχίζεται το οικονομικό δράμα με αποτέλεσμα την επιδείνωση της κατάστασης και την μετακίνηση των ασθενών προς τον ιδιωτικό τομέα". Τα μέτρα οικονομίας, κατέληξε ο κ. Γιαννόπουλος είναι απαραίτητα και πρέπει να συστρατευτούμε όλοι προς την κατεύθυνση προστασίας της Υγείας των ελληνικού λαού.

 

Για έλλειψη εθνικής στρατηγικής στο χώρο της Υγείας, έκανε λόγο ο Πρόεδρος του Ελληνο-Αμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου Γιάννος Γραμματίδης και πρόσθεσε ότι σε αυτή τη δύσκολη περίοδο ο ιδιωτικός τομέας πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες. Ο εξορθολογισμός των δαπανών, η ανάπτυξη του συστήματος υγείας με γρήγορη πρόσβαση των ασθενών σε καινοτόμες θεραπείες, η εξασφάλιση της ποιότητας στην ιατρική περίθαλψη αλλά και η συνεργασία όλων των φορέων υγείας, είναι οι παράγοντες που μπορούν να συμβάλουν καθοριστικά, όχι μόνο στην εξυγίανση του συστήματος υγείας αλλά και στην υπέρβαση της οικονομικής κρίσης που ταλανίζει τη χώρα μας, ανέφερε, ο πρόεδρος του Ελληνο-Αμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου. "Το όραμα είναι καλύτερες υπηρεσίες Υγείας και αυτό για να επιτευχθεί χρειάζεται νέα νοοτροπία", κατέληξε ο κ. Γραμματίδης.

 

Ο τομέας της Υγείας τα τελευταία 20 χρόνια σημαδεύτηκε από αποτυχημένες ή ατελείς προσπάθειες, επισήμανε ο πρόεδρος του ΕΟΦ Γιάννης Τούντας και πρόσθεσε ότι η κρίση μας δίνει την ευκαιρία να προχωρήσουμε σε τομές. Οι αλλαγές που επιχειρούνται για να έχουν μακροπρόθεσμα οφέλη θα πρέπει να είναι ενταγμένες μέσα σε ένα νέο σύστημα. Το σύστημα χρειάζεται αναδιάρθρωση και εκσυγχρονισμό. Μίλησε για συνεργασία δημόσιου-ιδιωτικού τομέα, αλλά με κανόνες, για νέα τιμολογιακή πολιτική στο φάρμακο, ισχυροποίηση και αναβάθμιση του ΕΟΦ.

 

Η κρίση που περνά η χώρα μας μπορεί και πρέπει να λειτουργήσει ως επιπλέον κίνητρο, ώστε να κινηθούμε ταχύτερα και αποτελεσματικότερα στην κατεύθυνση ενός πραγματικά αποδοτικότερου συστήματος υγείας, με κεντρικό άξονα μια καλύτερη σχέση κόστους, ποιότητας και οφέλους, ανέφερε η Κατερίνα Καρέλλα πρόεδρος επιτροπής Φαρμακευτικών Εταιριών Ελληνο-Αμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου.

 

Αλλαγή νοοτροπίας με εθνική συνείδηση

Έχουμε καθήκον να συμβάλλουμε στην αλλαγή νοοτροπίας και να λειτουργήσουμε με εθνικό όραμα, εθνική συνείδηση και πνεύμα συνεννόησης, είπε ο Διονύσης Φιλιώτης, Πρόεδρος Συνδέσμου Φαρμακευτικών Επιχειρήσεων Ελλάδος, ενώ ο καθηγητής της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας κ. Νίκος Μανιαδάκης, εξέφρασε την εκτίμηση ότι η εφαρμογή της λίστας συνταγογραφούμενων φαρμάκων δεν θα οδηγήσει σε μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης, αν δεν συνοδευτεί με σειρά άλλων μέτρων ελέγχου της συνταγογράφησης.

 

Καταστροφική για τα Ταμεία η αναδιάρθρωση του χρέους

Καταστροφική θα είναι για τα ασφαλιστικά ταμεία τυχόν αναδιάρθρωση του χρέους, υπογράμμισε ο Γεώργιος Μέργος, Καθηγητής, Πανεπιστημίου Αθηνών, πρ. Διοικητής του ΙΚΑ, ενώ τάχθηκε υπέρ του διαχωρισμού του κλάδου Υγείας από τον κλάδο Σύνταξης. Ο κ. Μέργος είπε ότι στόχος είναι η μείωση των δαπανών με επιλεκτικές παρεμβάσεις για μείωση σπατάλης και όχι οριζόντια μείωση μισθών, καθώς και η επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων.

[Gatekeeper]

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

Τρεις τοµές για ένα σύγχρονο κράτος
ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΜΟΣΙΑΛΟΥ
Η χώρα βρίσκεται σε κρίσιµο σταυροδρόµι. Περνάµε µια διπλή κρίση, δηµόσιου χρέουςκαι δηµοσιονοµικών ελλειµµάτων. Στην παρούσα φάση, πρέπει να ενεργοποιηθούµε για να αλλάξουµε τη χώρα και να δηµιουργήσουµε τις προϋποθέσεις ώστε να µην επιστρέψουµε στο ίδιο ελλειµµατικό επίπεδο. Ησυζήτησηγια την αναδιάρθρωση συσκοτίζει αυτό ακριβώς το σηµείο. Η αναδιάρθρωση δεν µειώνει τα ελλείµµατα, παρά µόνο το χρέος ή επεκτείνει την αποπληρωµή των τόκων. Αν τα πράγµατα όµως µείνουν ως έχουν, σε λίγο καιρό θαβρισκόµαστε στο ίδιο σηµείο.

Στο πλαίσιο αυτό, είναι χρήσιµο να αποσαφηνίσουµε τις στρατηγικές επιλογές του ΠΑΣΟΚ. Ποιος πρέπεινα είναι ο ρόλος του δηµόσιου τοµέα στην παραγωγή υπηρεσιών; Πρέπει ναέχει στρατηγική επιλογή την παραγωγή ηλεκτρικού ρεύµατος, υπηρεσιών ύδρευσης ή πετρελαϊκών προϊόντων;

Πιστεύω ότι το κράτος πρέπει να επικεντρώνει τις παραγωγικές δραστηριότητές του στην παροχή κοινωνικών υπηρεσιών και υπηρεσιών προστασίας του πολίτη, άµυνας και δικαιοσύνης.

Στις λοιπές παραγωγικές δραστηριότητες το ∆ηµόσιο οφείλει, αφενός, να διατηρήσει τα δίκτυα που κατέχει σε κρίσιµους τοµείς της εθνικής οικονοµίας, αφετέρου, να διευρύνει τον ρυθµιστικό και ελεγκτικό ρόλο του στην παραγωγή, µε στόχο τη διασφάλιση του υγιούς ανταγωνισµού.

Ενα πραγµατικόσοσιαλδηµοκρατικό κίνηµα πρέπει να εστιάσει κυρίως σε τρεις τοµές.

ΤομήΠΡΏΤΉ: παροχή υψηλής ποιότητας υπηρεσιών παιδείας και υγείας ώστε να υπάρξει ενίσχυση της κοινωνικής κινητικότητας και δυναµικής και επέκτασηπολιτικών µείωσης των ανισοτήτων που παράγουν αδικίες και αποκλεισµούς. Σήµερα, τα νοικοκυριά µε χαµηλά εισοδήµατα (µέχρι 1.100

ευρώ) δεσµεύουν ένανµισθό ετησίως για υπηρεσίες υγείας.Οι συνταξιούχοι γενικά δίνουν το 9% της σύνταξής τους για δαπάνες υγείας, ενώ οι χαµηλοσυνταξιούχοι το 18%. Ετσι, πριν από τις πρόσφατες περικοπές 2½ από τις 14 µηνιαίες συντάξεις πήγαιναν για δαπάνες υγείας.

Στην Ελλάδα, στο όνοµα της δηµόσιας υγείας διαµορφώσαµε το πιο«ιδιωτικοποιηµένο» σύστηµα υγείαςστην Ευρώπη, µε ιδιωτικές δαπάνες που τα τελευταία χρόνια απορροφούν σταθερά περίπου το 40% της συνολικής δαπάνης υγείας, ενώ ο αντίστοιχος µέσος όρος της ευρωζώνης δεν ξεπερνά το 24%. Παράλληλα οι οικογένειες χαµηλού και µεσαίου εισοδήµατος δαπανούν το 10,3% του εισοδήµατός τους για την ιδιωτική εκπαίδευση ήτην παραπαιδεία, ενώ οι οικογένειες µε τρία ή και περισσότερα παιδιά κάτω των 18 ετών δαπανούν σχεδόν το 12%.

Χρειαζόµαστε, εποµένως, συστήµατα παιδείας και υγείας που δεν θα «απειλούν» το ει σόδηµα των µηπρονοµιούχων. Με υψηλής ποιότητας υπηρεσίες Πρωτοβάθµιας και ∆ευτεροβάθµιας Εκπαίδευσης, εξωστρεφή και διεθνοποιηµένα πανεπιστήµια χωρίς κοµµατικές εξαρτήσεις και υπηρεσίες υγείας που ανταποκρίνονται στις ανάγκες των ασθενών και όχι των συντεχνιακών συµφερόντων.

Τομή ΔΕΥΤΕΡΉ: ενίσχυση των πολιτικών που δηµιουργούν νέες θέσεις απασχόλησης και ενισχύουν µέσω φορολογικών και άλλων κινήτρων τον παραγωγικό και εξωστρεφή ιδιωτικό τοµέα. Αυτό δεν µπορεί να γίνει µε τον κλασικό τρόπο, µε αδιαφανείς και αποτελεσµατικές µόνογια τους επιχειρηµατίες επιδοτήσεις, ούτε κάνοντας το κράτος επιχειρηµατία, αλλά µόνο αν αλλάξουµε τους όρους λειτουργίας της αγοράς εργασίας. Αν προχωρήσουµε σε σταδιακή µείωση του δηµόσιου τοµέα και σε αύξηση των παραγωγικών δηµόσιων και ιδιωτικών επενδύσεων και έργων. Σήµερα έχουµε µια αγορά στην οποία οι δεσµευτικοί όροι λειτουργίας, οι δήθεν ανελαστικοί κανόνες έχουν παραγάγει ένα σύστηµα, στο οποίο κυριαρχεί η αδήλωτη, ανασφάλιστη και αφορολόγητηεργασία. Τα µεγαλύτερα θύµατα αυτού του τρόπου λειτουργίας είναι οι γυναίκες (που έχουν τη χαµηλότερη συµµετοχή στηναγορά εργασίας στην Ε.Ε.) και οι νέοι εργαζόµενοι που δεν απολαµβάνουν την προστασία του διογκωµένου δηµόσιου τοµέα. Συνέχιση της ενίσχυσης ενός παραγωγικού µοντέλου που βασιζόταν είτε στις επιδοτήσεις είτε στην κατανάλωση και στις χιλιάδες µικρές µεταπρατικές επιχειρήσεις, σηµαίνει σοβαρή έλλειψη κατανόησης των διαρθρωτικών ελλειµµάτων της ελληνικής οικονοµίας.

Τομή ΤΡΊΤΉ: δίκαιο και προοδευτικό φορολογικό σύστηµα για αναδιανοµή εισοδηµάτων και ευκαιριών. Σήµερα τα έσοδα από την άµεση φορολογία διαµορφώνονται στο 7,7% του ΑΕΠ, ενώ για την ευρωζώνη προσεγγίζουν το 12,5% και για τις 27 χώρες της Ε.Ε. φθάνουν το 12,2%. Αντα έσοδα από τη φορολογίαέφθαναν τουλάχιστον το 11%, τα οφέλη για τη µείωση του ελλείµµατος θα ήταν πολύ µεγαλύτερα από τη µείωση πουπέτυχαν οι οριζόντιες περικοπές των µισθών. Μια προοδευτική φορολόγηση που θα µειώνει τους έµµεσους και θα αυξάνει τους άµεσους πόρους, είναι µια πολιτική πολύ πιο κοντά στη σύγχρονη σοσιαλδηµοκρατία απότις πολιτικές κρατισµού και πελατειακών σχέσεων, παρότιαυτές προσφέρονται σεσυσκευασίες υπεράσπισης του δηµόσιου συµφέροντος.

Ρόλος ενός σοσιαλδηµοκρατικού κόµµατος είναι να υπερασπίζει το δηµόσιο συµφέρον µε την άσκηση πολιτικών που θα ευνοούν τηνοικονοµική ανάπτυξη αλλά και τηναναδιανοµή ευκαιριών και εισοδήµατος, προς όφελος των χαµηλότερων οικονοµικών στρωµάτων. Οι πολίτεςδεν χρειάζονται ένα κοινωνικόκράτος, το οποίο µέσω επιδοµάτων ελεηµοσύνης «καλύπτει» την πλήρη αποτυχία του.Σε ένα κράτος που δίνειεπιδόµατα, αλλά δεν παρέχει επαρκή παιδεία, γνώσεις, δεξιότητες, εξασφαλισµένη φροντίδα υγείας, µπορούµε να µιλάµε µόνο για καθήλωση και κοινωνική αποτυχία.

Κράτος µικρότερο σε όγκο δεν σηµαίνει κράτοςµικρότερο σε λειτουργίες καιαποτελεσµατικότητα. Αυτό είναι ένα κράτος που αναδιατάσσει τις δραστηριότητές του και µέσω του διευρυµένου ρυθµιστικού και ελεγκτικού ρόλου του δηµιουργεί υποδοµές και κίνητρα για παραγωγική ανάπτυξη, ενώ µε ισότιµεςδιαδικασίες και διαφανείς λειτουργίες καλλιεργεί τιςπροϋποθέσεις ενίσχυσης του υγιούς ανταγωνισµού. Είναι δηλαδή ένα κράτος που ανταποκρίνεται στην ιδεολογία του σοσιαλδηµοκρατικού κινήµατος.
Σε ένα κράτος που δίνει επιδόµατα, αλλά δεν παρέχει επαρκή παιδεία, γνώσεις, δεξιότητες, εξασφαλισµένη φροντίδα υγείας, µπορούµε να µιλάµε µόνο για καθήλωση και κοινωνική αποτυχία

[alfie]

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

Ακουσα το πρωί στον ΒΗΜΑ FM 99,5 τη συνέντευξη του Ηλία Μόσιαλου στον Νότη Παπαδόπουλο. Και χάρηκα πραγματικά που υπάρχει στην ελληνική κυβέρνηση και στον ελληνικό δημόσιο βίο ένας τέτοιος παράγοντας. Ενας κανονικός άνθρωπος...

Πρωτίστως χάρηκα γι’ αυτά που είπε και τα οποία δείχνουν, εκτός των άλλων, πόσο ενημερωμένος για την ελληνική πραγματικότητα είναι ο βουλευτής Επικρατείας και πρόεδρος του ΙΣΤΑΜΕ (αν το θεωρείτε εύκολο, σκεφτείτε τι ακούτε καθημερινά από συναδέλφους του). Θυμίζω ότι ο Μόσιαλος είναι καθηγητής της πολιτικής της Υγείας και Διευθυντής του κέντρου οικονομικών της υγείας στο LSE.

Και, δεύτερο, για τον τρόπο με τον οποίο τα είπε. Τη γλώσσα, δηλαδή, που χρησιμοποίησε: άμεση, κατανοητή, μη «πολιτική» (λογικό, ο άνθρωπος δεν είναι πολιτικός - και αν είναι, ανήκει σε άλλου είδος…).

Πολύ απλά, λοιπόν, και στο σύντομο ραδιοφωνικό χρόνο ο Μόσιαλος ανέδειξε με αριθμούς και στοιχεία το πρόβλημα της δημόσιας υγείας.

Ενδεικτικά: οι εξωνοσοκομειακές φαρμακευτικές δαπάνες αυξήθηκαν από το 2000 ως το 2009 περισσότερο από 400% (μιλάμε για 5 δισ. ευρώ ετησίως). Μόνο σε ένα ταμείο, τον ΟΠΑΔ, και σε μόνο τέσσερα χρόνια (2004-2008), οι ετήσιες δαπάνες για εξετάσεις σε ιδιωτικά κέντρα επίσης τετραπλασιάστηκαν! Ποιοι κέρδισαν από αυτό; Όχι πάντως οι ασφαλισμένοι και οι ασθενείς…


Οι προαγωγές των γιατρών από έναν βαθμό και πάνω γίνονται με απόφαση της συνέλευσης των γιατρών του νοσοκομείου και δι’ ανατάσεως των χεριών. Η απαιτούμενη απαρτία είναι 50% την πρώτη φορά, 30% τη δεύτερη και… χωρίς όριο την τρίτη.
Πέρα από αριθμούς: από το 2009, με νόμο που ψήφισε η προηγούμενη κυβέρνηση υπό τα χειροκροτήματα των συνδικαλιστών, οι προαγωγές των γιατρών από έναν βαθμό και πάνω γίνονται με απόφαση της συνέλευσης των γιατρών του νοσοκομείου και δι’ ανατάσεως των χεριών. Η απαιτούμενη απαρτία είναι 50% την πρώτη φορά, 30% τη δεύτερη και… χωρίς όριο την τρίτη. «Αυτό σημαίνει ότι αν πάει ένας γιατρός, μπορεί να δώσει προαγωγή στον εαυτό του», τόνισε ο Μόσσιαλος. Να έχει συμβεί και αυτό; Γιατί όχι…

Θέλετε και άλλο; Οι προσλήψεις των γιατρών στα δημόσια νοσοκομεία δεν γίνονται με βάση τις ανάγκες των κλινικών, αλλά με γνώμονα των αριθμό των κλινών που διαθέτουν. Τα ράντζα δεν μετράνε. «Μια κλινική με 40 κλίνες και πληρότητα 120% (σσ: τα ράντζα που λέγαμε…) έχει τον ίδιο αριθμό γιατρών με άλλη που διαθέτει 40 κλίνες, αλλά λόγω θέσεως, ειδικοτήτων κλπ μπορεί να έχει πληρότητα 50%».

Αν όλα αυτά σας φαίνονται τρελά και παράλογα σκεφτείτε ότι είναι μόνο λίγα από τα πολλά που συμβαίνουν σε έναν μόνο χώρο του δημοσίου (και, με σχέσεις διαπλοκής, του ιδιωτικού) τομέα. Το να τα μετράμε, να τα (ανα)γνωρίζουμε και να τα αναδεικνύουμε είναι το πρώτο βήμα. Δεν είναι εύκολο. Δεν σημαίνει όμως τίποτα αν δεν τα αλλάξουμε:

- Αν δεν μπουν κανόνες που, τουλάχιστον, δεν θα προσβάλουν τη νοημοσύνη των υπολοίπων και δεν θα παραπέμπουν σε υποανάπτυκτες κοινωνίες.

- Αν δεν υπάρχει έλεγχος, καταλογισμός, ποινές, που θα αποτρέπουν (και θα τιμωρούν) τα «τρωκτικά», δικαιώνοντας και τους έντιμους.

- Αν δεν αλλάξει το σύστημα «αξιολόγησης», που πριμοδοτεί τις σχέσεις εξάρτησης με «επαγγελματίες» συνδικαλιστές, προμηθευτές κλπ. και όχι την κατάρτιση, την απόδοση και την ποιότητα των επιστημόνων.

- Αν δεν ξεβολευτούν εκείνοι που έχτισαν όνομα, καριέρες και περιουσίες με χρήματα δικά μου και δικά σας.

Βεβαίως, δεν φτάνουν οι κανόνες. Χρειάζονται και εκείνοι που θα τους εφαρμόσουν. Ας τελειώσουμε, όμως, κάποια στιγμή με τα «εύκολα». Και στην πορεία τα ξαναλέμε…

του Στέλιου Σοφιανού