Κατ αρχήν μάλλον πρέπει να ευχηθούμε χρόνια πολλά για την ονομαστική σας εορτή.
ΥΓ: Επαναλαμβάνω ότι δεν αποδέχομαι «ικανό» και κυρίως «ικανότερο» ή «καλό» Ιατρό, το θεωρώ αοριστία, και επιτρέψτε μου να αναφέρω χωρίς να θέλω να προσβάλλω τον Κ. Κουναλάκη ότι πιστεύω πως παραδείγματα του τύπου «εγώ ξέρω βρογχοσκόπηση εσύ δε με αφήνεις να το δείξω για να μη φανεί ότι είμαι καλύτερος» εντάξει αρκετά ισχύουν αλλά μπορεί ο καθένας πάντα να προσφέρει αρκετά από τη θέση που βρίσκεται και δεν πειράζει αν προσφέρει κάτι λιγότερο από αυτό που νομίζει ότι θα μπορούσε. Ας σέβεται πρωτίστως το περιβάλλον και πολλά άλλα βασικά γύρω του. Ας μην βιαζόμαστε για τη θέση του άλλου.
Νομίζω ότι όλο το ζουμί της καταχώρησης σας το έχετε στο τέλος και είναι μερικώς και η απάντηση στην ερώτηση μου στο θέμα για τις εφημερίες.
Είναι μια άποψη απόλυτα σεβαστή και καθόλου σπάνια.
Τι γίνεται όμως όταν ψάχνοντας το medline για την αντιμετώπιση σε ένα θέμα υγείας αρχίζεις και υπολογίζεις το πόσα χρόνια έχει να διαβάσει ένας συνάδελφος από το τι κάνει και το τί προτείνει;;; Να σας πω ένα παράδειγμα: Τι θα έκανε ένας συνάδελφος όταν του έρχεται μια γυναίκα που είναι έγκυος και η προηγούμενη της κύηση ήταν παλίνδρομη πρώτου τριμήνου; Το έζησα προσωπικά και έμαθα πόσο καιρό είχε να διαβάσει ένας διψήφιος αριθμός συναδέλφων πριν προτείνει με ύφος από 1 έως 10 καρδιναλίων (διαγνωστική και θεραπευτική) άποψη (διαφορετική των υπολοίπων), ιδιαίτερα όταν καλύφθηκε καθένας διαγνωστικά, και φυσικά μπορώ να σας πω και την αντίδραση τους όταν έλαβαν ένα review που ξεκαθάριζε το τοπίο και τους έβγαζε όλους πλην ενός αδιάβαστους, με διαφορετικό σκορ χρόνων αδιαβασιάς για τον καθένα. Να πω για την κατάσταση της εγκύου μετά από αυτά που άκουγε;; Και μην μου πείτε για τα εμπιστοσύνης σε ένα και "καρδινάλιο" γιατί ακόμη δεν θα είχε παιδί. Αυτό το θέμα που είναι και ηθικό πρόβλημα πως το λύνουμε;;; Το παραπέμπουμε στον αγγελικά πλασμένο κόσμο που όλοι θέλουν το καλύτερο για τον ασθενή αλλά κανείς δεν πρέπει να τους "αγχώνει";
Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που καθορίζουν το τελικό αποτέλεσμα και έτσι τα ίδια κριτήρια που υπάρχουν για τις κρίσεις στα ΣΚΕΙΟΠΝΙ μπήκαν και στην συλλογική σύμβαση (που δεν υπήρχαν στις προηγούμενες εκδόσεις της σύμβασης), και δεν ήταν για να σωπάσω εγώ προσωπικά, αλλά γιατί οι ίδιοι οι πανεπιστημιακοί αργά ή γρήγορα θα το απαιτούσαν. Το ερώτημα είναι πόσο αυτοί οι "κριτές" προερχόμενοι εκ της συλλογικής σύμβασης θα τα εφαρμόσουν και κατά πόσο σε μια πιθανή δικαστική προσφυγή θα δεχτεί το δικαστήριο ότι μπορεί κάποιος με βιογραφικό 2 σελίδων μπορεί να κρίνει κάποιον που έχει βιογραφικό 10 σελίδων. Αλλά μπαίνουμε στο ζουμί της υπόθεσης....:
Δεν είμαι φίλος των συνεδρίων, των σεμιναρίων που επιδοτούνται από φαρμακευτικές, της paperολογίας και κάθε μορφής ρουσφετολογίας.
Είμαι της αρχής ότι πρέπει να κρίνεσαι από το αποτέλεσμα της δουλειά σου και όχι από την γνώμη που έχουν οι γύρω σου για το αποτέλεσμα της δουλειάς σου. Αυτό σημαίνει: Πόσο καλά πήγαν οι ασθενείς σου; Πόσο ρυθμισμένοι είναι; Πόσο συχνά και σε τι βαθμό χρειάστηκαν νοσηλεία; Πόσες επεμβάσεις έκανες και πόσο καλά πήγαν; Πόσες μέρες είναι εκτός εργασίας οι ασθενείς σου; Πόσο ευχαριστημένοι είναι οι ασθενείς σου από την δουλειά σου;
Αυτά μπορούν να μετρηθούν σε κάποιο βαθμό και υπάρχουν μοντέλα πχ στην Ισπανία που οι γενικοί ιατροί παίρνουν bonus όταν οι ασθενείς τους είναι ρυθμισμένοι, ή αξιολογούνται από τον ίδιο τον ασθενή που τους επιλέγει για προσωπικό τους ιατρό έναντι κάποιου άλλου (πχ Σουηδία, Δανία, κλπ), ή αξιολογούνται από το ασφαλιστικό τους ταμείο που τους επιβραβεύει συνεχίζοντας τους την σύμβαση (πχ Γερμανία) ή μέσω του διοικητή του νοσοκομείου που δεν τους απολύει όταν οι ασθενείς δηλώνουν ευχαριστημένοι και δεν βάζουν μέσα το νοσοκομείο από τις επιπλοκές και τις μηνύσεις (πχ ΗΠΑ) ή μέσα από ιατρικούς συλλόγους (ειδικότητας ή μη) που επιβάλουν συγκεκριμένη συνεχιζόμενη εκπαίδευση για να συνεχίσεις να ασκείς το επάγγελμα (πχ Βρετανία, ΗΠΑ).
Όλα τα παραπάνω δεν είμαι σίγουρος ότι μπορούν να εφαρμοστούν στην Ελλάδα όπου η ωριμότητα σε τέτοια θέματα είναι στο μηδέν. Και φυσικά, αν μιλήσουμε για φάκελο ασθενή, για καταγραφή του έργου του ιατρού και της πορείας του ασθενή τότε όλοι θα ξεσηκωθούν και θα πάρουν και την ΑΔΑΕ μαζί τους για το ιατρικό απόρρητο που έχει γίνει καρτέλ απόκρυψης του πως ασκείται η ιατρική από τον καθένα, πάντα προς "όφελος" του ασθενή.
Φυσικά, κάθε άποψη είναι σεβαστή αλλά δεν είμαστε πλέον μόνοι μας και θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να απαντήσουμε και στην κριτική του απλού πολίτη.
Φαντάζομαι ότι τον Ιπποκράτη τον έχουμε ξεπεράσει προ πολλού όταν έλεγε:
"Ο μεν βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή, ο δε καιρός οξύς, η δε πείρα σφαλερή, η δε κρίσις χαλεπή"