Ποια η γνώμη σας κ. Μιχάλη για αυτό που γράφω Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή Είσοδος
Δημήτρη, προσωπικά με έχει κουράσει αυτή η κρησάρα που συνέχεια ψαχνόμαστε για αυτονόητα, γι’ αυτό και δεν γράφω εδώ ιδιαίτερα, παρά μόνο –κυρίως- για να παραθέσω διατάξεις (όπως λίγο πρίν που παρέθεσα τις σχετικές διατάξεις της φαρμακευτικής μεταρρύθμισης, μεμονωμένα, μιας και εσύ τις είχες μεν, αλλά πολύ φοβάμαι ότι όσοι τις διάβασαν, πρόσεξαν τα οξύαιχμα σχόλιά σου και όχι τόσο τις διατάξεις).
Εν πάσει περιπτώσει, ποια είναι η γνώμη μου? Μα –θαρρώ- τα αυτονόητα. Δηλαδή: 1. Γιατί να έχει ο νομοθέτης τον οφθαλμίατρο στο νού του? Πόσες φορές χρειάστηκε να δώσει αλλονών θεραπεία? Σαφώς έχει κατά νού αυτούς που έτσι και αλλιώς στη σημερινή πραγματικότητα, κάνουν ανανέωση αγωγών διαφόρων άλλων ειδικοτήτων. Ποιοι? Μα α) οι ανειδίκευτοι και αγροτικοί, β) οι Γ.Γ. και γ) όσοι είναι στην ελεύθερη αγορά και λειτουργούν σα οικογενειακοί γιατροί. Και τέτοιοι υπάρχουν μυριάδες από παθολόγους. Άρα, σαφώς, αυτοί είναι στο μυαλό του «ρυθμιστή»
2. Αυτός που συνταγογραφεί, είναι αυτός που τελικά δίδει στον ασθενή την οδηγία για το τι και πώς της αγωγής. Αν ήταν διοικητικός που απλά τακτοποιούσε διαδικαστικά –Ταμειακά τον ασθενή, τότε, ουδέν πρόβλημα. Την ευθύνη θα την είχε ο γιατρός που σύστησε την αγωγή. Όμως, όταν αναγράφει ένας γιατρός μία συνταγή, αφού είναι γιατρός, είναι αδιανόητο να μη την περνάει από επιστημονική κρίση. Αν έχει λοιπόν τις κατά την εκπαίδευση προϋποθέσεις γνώσης για να το κάνει, είναι υπόλογος μαζί με αυτόν που σύστησε την αγωγή για τον απλό λόγο ότι, ως επιστήμων, αν αυτό που έβλεπε στην συνταγή ήταν επισφαλές, λάθος ή επικίνδυνο για τον ασθενή, όφειλε να το επισημάνει –και άρα να μην γράψει –δώσει- στον ασθενή την θεραπεία. Τώρα, αν αυτός ο γιατρός λειτουργούσε απλά σα διοικητικός διεκπεραιωτής του Ταμείου (όπως ένας που δεν έχει εκπαίδευση για το αναγραφόμενο νόσημα), τότε σαφώς αντιμετωπίζεται ως τέτοιος και όχι ως επιστήμων έχων την δυνατότητα να έχει άποψη για την αναγραφόμενη θεραπεία. Ήγουν, ήταν απλά διοικητική πράξη η συνταγογραφία και δεν μπορείς να ζητάς από αυτόν θέση –άποψη –οδηγία.
Με αυτό το βλέμμα, σαφώς και δεν θα ζητήσει ποινικές ευθύνες ο δικαστής από τον παθολόγο που δεν έκανε καρδιολογία -αν δεν έκανε-, αλλά θα ζητήσει σίγουρα από τον Γ.Γ., αφού αυτός εκπαιδεύτηκε π.χ. για το χειρισμό του στεφανιαίου ασθενή.
Εν κατακλείδι για μένα τα πράγματα είναι απλά: Όποιος γράφει και αντιγράφει είναι υπόλογος αν το νόσημα που αντιγράφει εμπίπτει στα γνωστικά του αντικείμενα.
Ο ελεγκτής είναι υπόλογος για την αγωγή που εγκρίνει, αφού ο ρόλος του είναι «δεύτερη επιστημονική» και διοικητική ματιά στην προτεινόμενη αγωγή.
Αν δεν μπορεί, ας μην το εγκρίνει και να παραπέμψει σε άλλον ελεγκτή με συναφή ειδικότητα.
Το έχω κάνει προσωπικά αυτό και κανείς δεν μπορεί να με κατηγορήσει γι’ αυτό.
ΑΥΤΑ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΙ ΕΓΩ ΟΤΙ ΕΠΙΤΑΣΣΕΙ Ο ΝΟΜΟΣ