Εξαιρετική κουβέντα...
Από τη (μικρή) μου εμπειρία:
Οι μετανάστες -λαθραίοι, ημι-νόμιμοι, ακόμα και οι "νόμιμοι"- αντιλαμβάνονται τις δημόσιες δομές υγείας ως άλλο ένα "φραγμό" ή άλλον έναν δημόσιο χώρο, όπως τα σημεία "υποδοχής" και "συγκέντρωσης". Γνωρίζουν, για παράδειγμα, ότι η είσοδος σε μία ανεπτυγμένη χώρα συνεπάγεται και αναγκαστικό έλεγχο της υγείας τους ή ότι μια λοιμώδης νόσος μπορεί να σημαίνει και περιορισμό για αυτούς. Και για αυτό αποφεύγουν τις δομές υγείας. Οι μετανάστες που εξετάζω συνήθως, έχουν κλινικές εικόνες που δεν τις συναντάς στους Έλληνες ασθενείς: παραμελημένες λοιμώξεις του δέρματος, σοβαρές πνευμονίες, κλπ.
Οι κατά διαστήματα (αστείες σε βαθμό ρατσισμού) εγκύκλιοι του Υπουργείου έρχονται να μας θυμήσουν το ρόλο μας: είμαστε μια δημόσια υπηρεσία, και σαν τις υπόλοιπες πρέπει να είμαστε ένας ακόμη "φραγμός". Και βέβαια, το Υπουργείο ποτέ δεν εξέτασε το ζήτημα αυτό με τα στοιχειώδη standards μιας ανεπτυγμένης χώρας. Γνωρίζουμε τις επιπτώσεις νοσημάτων σε αυτούς τους πληθυσμούς? Γνωρίζουμε πόσες είναι έγκυες? Στο τέλος τέλος, γνωρίζουμε πόσοι λαθρομετανάστες πεθαίνουν, πνίγονται, σκοτώνονται κάθε μέρα?
Εξαιρετικό το απόσπασμα από τον Κονδύλη. Για να καταλάβουμε αυτό το θέμα, θα πρέπει να καταλαβαίνουμε και τους όρους. Τί είναι το ανθρώπινο δικαίωμα? Στη σημερινή εποχή, για κάποιους δικαίωμα στη "δημόσια υγεία" θα έχει μόνο η νταντά, μπας και μεταδώσει ηπατίτιδα στα παιδιά μας, (οι ορολογικές εξετάσεις είναι επείγον ή χρόνιο?), σε αυτή την τρελή εποχή που ζούμε, το να γυρίσουμε να μάθουμε τί είναι ανθρώπινο δικαίωμα είναι το πιο βασικό.
Θυμάμαι πριν χρόνια το εξής μονόστηλο από εφημερίδα: Νεαρός μετανάστης στον Έβρο, βρέθηκε να περπατά στην εθνική οδό κουβαλώντας στους ώμους τη νεκρή από το κρύο γυναίκα του. Αυτός ο άνθρωπος είναι οξύ ή χρόνιο περιστατικό?