Πώς ονειρεύομαι την οργάνωση της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας στην Ελλάδα.

[Argirios Argiriou]

Αντιγράφω από μια Ιατρική ομάδα Σουηδών Γενικών Ιατρών στο facebook στις 10/11/2019:

ACG räknas endast om det registreras vid ett fysiskt besök el videobesök. Vi har fortfarande 40/60 i Stockholm, dvs 40% av ersättningen från besök (260kr/läkarbesök, 210kr/ssk, 160 kr/usk och 750kr/ leg. psykoterapeut) och 60% från kapitering.

Σε ελεύθερη μετάφραση:

Στο ACG πιάνονται μόνο "Φυσικές" επισκέψεις ή επισκέψεις μέσω βίντεο δηλαδή διαδικτυακά. Κάθε Νομαρχία έχει κάπως διαφορετικό σύστημα, αλλά στον Νομό της Στοκχόλμης έχουμε ακόμη το σύστημα 40/60.

Δηλαδή 40% της αποζημίωσης του Κέντρου Υγείας (K.Y.) από το Κράτος προέρχεται από τον αριθμό των επισκέψεων που κάνουν οι ασθενείς ( 260 SEK = 26 € για κάθε επίσκεψη σε Ιατρό, 210 SEK = 21 € για κάθε επίσκεψη σε Νοσηλεύτρια ((Στην Σουηδία κάνουν και οι Νοσηλεύτριες εξωτερικά Ιατρεία)), 160 SEK = 16 € για κάθε επίσκεψη σε Βοηθό Νοσηλεύτριας (( Στην Σουηδία κάνουν και οι Βοηθοί Νοσηλεύτριας εξωτερικά Ιατρεία)) και 750 SEK = 75 € για κάθε επίσκεψη σε Πιστοποιημένο Ψυχοθεραπευτή.  ( Fee-For-Service)

Το 60% της αποζημίωσης του Κέντρου Υγείας από το Κράτος προέρχεται από τον αριθμό των εγγεγραμμένων σε αυτό ανάλογα και με την νοσηλευτική βαρύτητα του κάθε εγγεγραμμένου ασθενούς (Capitation).

Στις παραπάνω τιμές να προστεθούν και τα ποσά που πληρώνουν και οι Ασθενείς στο Κέντρο Υγείας και στους άλλους φορείς Υγειονομικής Περίθαλψης που για τον Νομό της Στοκχόλμης το 2019 έχουν ως εξής:

Από 0-18 ετών: εντελώς δωρεάν από την πρώτη επίσκεψη.

Από 18-84 ετών:  200 SEK = 20 ευρώ για κάθε επίσκεψη σε Γενικό Ιατρό ή Φυσικοθεραπευτή ή Εργασιοθεραπευτή και 100 SEK = 10 ευρώ για κάθε επίσκεψη σε Νοσηλεύτρια ή Ψυχολόγο. Για επίσκεψη στα Επείγοντα του Νοσοκομείου ο Ασθενής πληρώνει 400 SEK = 40 ευρώ και 350 SEK = 35 ευρώ για τα εξωτερικά Ιατρεία Ειδικού Ιατρού στο Νοσοκομείο. Αυτές οι τιμές μέχρις ότου ο Ασθενής να πληρώσει συνολικά για επισκέψεις σε Επαγγελματίες Υγείας μέσα σε ένα ημερολογιακό έτος 1.150 SEK = 115 ευρώ οπότε και παίρνει κάρτα ελευθέρας.

Από 85 ετών και άνω: Εντελώς δωρεάν από την πρώτη επίσκεψη.

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Argirios Argiriou]

Φίλος μου με ρωτά στο facebook στις 14/12/2019:

- Αργύρη λύσε μου μια απορία: Οι ΟΙ στη Σουηδία παίρνουν bonus στο τέλος του χρόνου για όσους ΔΕΝ στείλουν στον ειδικό η/και το Νοσοκομείο;

και απαντώ:

- Όχι, οι Γενικοί Ιατροί δεν έχουν bonus αν κρατούν τους ασθενείς τους στο Κέντρο Υγείας. Τέρμα κάτω παραθέτω σύνδεσμο με τις παραμέτρους με βάση τις οποίες αμείβεται ένα Κέντρο Υγείας στην Σουηδία από το Κράτος. Το Κέντρο Υγείας όμως δεν έχει μόνο έσοδα. Έχει και έξοδα. Ένα από τα έξοδα του είναι το κόστος για να παραπέμψεις έναν ασθενή σου στο Νοσοκομείο ή σε εξετάσεις. Έτσι προσέχουν να μη στέλνουν άσκοπα παραπεμπτικά ή εξετάσεις στο Νοσοκομείο γιατί ελαττώνεται η περιουσία του Κέντρου Υγείας και μπορεί να αναγκαστεί μετά να περικόψει μισθούς (οι μισθοί δεν είναι standard) ή και να απολύσει κόσμο, ώστε να μην χρεοκοπήσει. Με αντίστοιχο τρόπο βέβαια (ως εταιρείες με έσοδα και έξοδα) λειτουργούν και τα Νοσοκομεία. Η αίσθηση ότι τα λεφτά δεν φυτρώνουν στα λεφτόδεντρα είναι πανταχού παρούσα ακόμη και σε κρατικούς φορείς. (Όταν βέβαια χρειάζεται πραγματικά να παραπέμψει ο Γενικός Ιατρός πίστεψε με θα το κάνει. Δεν συμφέρει να πάρει άσχημη φήμη το Κέντρο Υγείας γιατί μετά δεν θα έχει ασθενείς και θα χρεοκοπήσει λόγω έλλειψης ασθενών).

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[schumifer]

Η γενική λογική είναι ότι ο ασθενής ανήκει στο ΚΥ μέχρι να ανήκει κάπου αλλού. Αν υποψιάζεσαι ΦΝΕ τότε την αποδεικνύεις, και μετά ο ασθενής ανήκει στο γαστρεντερολογικό. Αλλά και η κολονοσκόπηση είναι δικό σου κόστος (του ΚΥ σου).
Οι ασθενείς του ΚΥ σου που πρέπει να πάνε στο εφημερείο της πρωτοβάθμιας (καθημερινές 17-21, ΣΚ 8-21) χρεώνονται στο ΚΥ και φτιάχνεται κάθε τρίμηνο μία λίστα με τα ΚΥ και τον αριθμό των ασθενών τους που πάνε στο εφημερείο. Τα ΚΥ με τους περισσότερους ασθενείς έχουν και τις περισσότερες εφημερίες στο ΚΥ, ίσως σαν ένα είδος wake up call

[Αρχίατρος]

Στο ελληνικό σύστημα απουσιάζει οποιοσδήποτε έλεγχος, απ΄το ΠΙ μέχρι το τριτοβάθμιο νοσοκομείο !

Μπορείς να είσαι τροχονόμος και να στέλνεις τα πάντα, πάλι τα ίδια χρήματα θα πάρεις με τον άλλον που κρατάει περιστατικά.

[Argirios Argiriou]

Σουηδικό άρθρο από τις 24/01/2020 που το μετέφρασα στα Αγγλικά. Στην Σουηδία η κάθε Νομαρχία έχει δικό της σύστημα με βάση το οποίο αποζημιώνονται από το Κράτος τα Κέντρα Υγείας της. Στο άρθρο αυτό οι συγγραφείς προτείνουν να δημιουργηθεί ένα ενιαίο Εθνικό Σύστημα αποζημίωσης των Κέντρων Υγείας που θα είναι κοινό για όλη την Σουηδία, θα είναι απλούστερο, λιγότερο γραφειοκρατικό και δεν θα απαιτεί τόσο πολύ Διοικητικό προσωπικό ώστε οι περισσευούμενοι πόροι να πηγαίνουν στο Ιατρικό και Νοσηλευτικό προσωπικά και στην βελτίωση του Επιστημονικού έργου των Κέντρων Υγείας.   Όπου health center = Κέντρο Υγείας:

“Introducing a national reimbursement system in Swedish primary care”.

Published: 24/01/2020
Written by: Magnus Isacson ( Chairman of the Swedish Society of General Medicine ), Andreas Thörneby ( Board member of the Swedish Society of General Medicine ).



We should design a national and simple reimbursement system in primary care that enables a sharp reduction of administrative tasks, writes two debaters from the Swedish Association for General Medicine.

In Swedish primary care, we have as many reimbursement systems as we have regions. The most important principle systems that exist when it comes to reimbursement to health centers in Sweden are:

1. Remuneration per visit.

2. Remuneration per action performed.

3. Money per listed patient, capitation, often in combination with some weighting system for socio-economic factors, such as Care Need Index (CNI), or care weight, such as Adjusted Clinical Groups (ACG).

4. Compensation for achieved results or quality measures, for example the proportion of diabetics with a good long-term blood sugar.

Often you have the above mentioned system in combination. Earlier in the Stockholm region, the agreements for health centers had very much focus on reimbursement per visit. Now we have shifted to more focus on capitulation with emphasis especially on ACG and to a lesser extent CNI. Remuneration per visit has been drastically reduced.

The reason for this adjustment was that the previous model led to many simple visits, as it gave more money. Visits for elderly and chronically ill patients were not prioritized, as these took longer time and thus provided less money. Paradoxically, a similar system of ongoing compensation per "visit" has been chosen for the online physician companies, of course with the same consequences as seen at Stockholm health centers, that is, many simple and profitable visits.

However, models with performance compensation, for example per visit, also have advantages. They provide incentives for accessibility and "production" and facilitate the start-up of new health centers. The risks of capitating, on the other hand, are poor availability and poor quality, as the income from the health centers is not dependent on performance or results.

Compensation per performed operation can be good if it results in more relevant things being done at the health center, but it also constitutes a detailed management that risks leading to unnecessary measures and that valuable time is lost in administrative measures / registration.

The ACG system is intended to provide higher reimbursement for sicker patients, but unfortunately provides incentives for diagnostic slippage and overdiagnosis and leads to increased time spent on administration rather than patient work. The CNI system for socio-economic weighting has the advantage that it is not possible to influence for the individual unit, but the disadvantage that it is more unspecific and has less clear connection with the health center's actual costs than the ACG.

Compensation for achieved quality parameters has theoretical advantages as an incentive to maintain medical quality and patient safety, but grading and giving money for certain quality parameters inevitably results in prioritizing these measures and having displacement effects in other areas.

We have all these remuneration systems because politicians and officials want to have control of our profession and because they what to be sure that we (the Doctors) do the right things. Unfortunately, regardless of the choice, the systems tend to control errors in different ways. Then we have the biggest problem and that is that primary care in Sweden is severely underfunded and under-dimensioned.

Therefore, we should design a national and simple reimbursement system in primary care that enables a significant reduction of administrative personnel and administrative tasks both centrally and locally. Invest the money on healthcare staff and the opportunity to develop our commitment instead. Introduce a limited and reasonable list of patients within a specific range for each individual general practitioner. Provide compensation mainly on the basis of capitulation, weighted for factors that do not require registration and are not possible to manipulate.

Then have the quality control of the health centers carried out through regular professional audit. Make it mandatory for each general practitioner to perform these audits by reviewing another randomly selected health center regarding compliance with medical guidelines, staff satisfaction, quality metrics, patient involvement, and more.

In the event of deviations or doubts, examining general practitioners can then report to the client, or in some cases to the Swedish Health Ministry, with the possibility of deeper examination and appropriate measures.

The system outlined above would contribute to the necessary re-professionalisation of primary care management, reduced central and local over-administration and increased collegial exchange between health centers with the possibility of dissemination of knowledge and development. The remuneration system would provide greater stability and predictability and thus both better working environment and greater personal responsibility for accessibility, quality and continuity.


Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Argirios Argiriou]

Ο Υπουργός Υγείας αλλά και η Κυβέρνηση γενικότερα που θα κάνει πράξει τα παρακάτω (τα οποία από οικονομικής άποψης δεν κοστίζουν πολύ),
θα μείνουν στην Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας ως αυτοί που φτιάξανε μια οργανωμένη, σύγχρονη και αποτελεσματική Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας (ΠΦΥ) που καλύπτει ΟΛΟ τον πληθυσμό της χώρας.
Εννοείται ότι θα έχουν και μεγάλο εκλογικό όφελος. Τα παρακάτω δεν τα έχω βγάλει από το μυαλό μου. Τις ιδέες τις έχω πάρει από τον τρόπο που λειτουργεί η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας στην Σουηδία.
Στην Σουηδία τα Νοσοκομεία επανδρώνονται από καλοπληρωμένους Ιατρούς πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης, όσο για την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας δείτε εδώ:

Του Αργύρη Αργυρίου
Γενικού - Οικογενειακού Ιατρού
argiriou.se

Αν με καλούσε ο Υπουργός Υγείας να του προτείνω ένα σύστημα Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας βασισμένο στους Γενικούς – Οικογενειακούς Ιατρούς / Παθολόγους θα πρότεινα τα παρακάτω ( βάζω και τους Παθολόγους μέσα γιατί οι Γενικοί Ιατροί που υπάρχουν στην χώρα ΔΕΝ φτάνουν. Απλά πρέπει οι Γενικοί – Οικογενειακοί Ιατροί (ως η κατεξοχήν ειδικότητα της Πρωτοβάθμιας) να έχουνε προτεραιότητα π.χ. στις συμβάσεις με τον ΕΟΠΥΥ και αν δεν βρίσκονται Γενικοί Ιατροί τότε ο ΕΟΠΥΥ να πηγαίνει σε Παθολόγους. Ενδεχομένως με μια ταχύρρυθμη εκπαίδευση να μπορεί κάποιος Παθολόγος να γίνεται Γενικός Ιατρός (αλλά και το αντίστροφο):

Οι Γενικοί Ιατροί (ακόμη και αυτοί που τώρα ανήκουν στο ΕΣΥ) παύουν να είναι Δημόσιοι Υπάλληλοι, απλώς έχουν δικαίωμα να κάνουν σύμβαση με τον ΕΟΠΥΥ. Δουλεύουν μόνοι τους ή συνενώνονται ανά δύο - τρεις, προσλαμβάνουν προσωπικό και κάνουν μικρά ιδιωτικά Κέντρα Υγείας ( group practice ). Ο κάθε πολίτης πρέπει να διαλέξει να ανήκει στον καλυπτόμενο πληθυσμό ενός τέτοιου ιδιωτικού Κέντρου Υγείας (Κ.Υ.). Σε περίπτωση που κάποιος δεν διαλέξει, εγγράφεται αυτομάτως στο κοντινότερο ως προς την μόνιμη κατοικία του, Κ.Υ. Ο πολίτης έχει όμως  δικαίωμα να αλλάζει και να εγγράφεται σε άλλο ιδιωτικό Κ.Υ. μια φορά ανά έτος (όχι πιο συχνά για να μην πέφτει ο Γιατρός εύκολα θύμα εκβιασμού από τους πολίτες). Ο ΕΟΠΥΥ πληρώνει για έναν ασθενή που έχει εγγραφεί στον καλυπτόμενο πληθυσμό του Κέντρο Υγείας π.χ. 60 Ευρώ (Ε) τον χρόνο, μόνο και μόνο γιατί ο Ασθενής έχει επιλέξει να ανήκει στον καλυπτόμενο πληθυσμό αυτού του Κ.Υ. σε περίπτωση που αρρωστήσει. Τα ιδιωτικά αυτά Κ.Υ. πληρώνονται από τον ΕΟΠΥΥ ανάλογα με το μέγεθος του πληθυσμού που καλύπτουν, όπως περιέγραψα, την ηλικία, το φύλο, τη νοσηλευτική βαρύτητα και την κοινωνικοοικονομική κατάσταση του κάθε πολίτη, αλλά και ανάλογα με τους πόσους Ασθενείς βλέπουν, και τι Ιατρικές πράξεις κάνουν. Η νοσηλευτική βαρύτητα προσδιορίζεται από την ηλικία και τις χρόνιες διαγνώσεις του πολίτη (DRG). Στην κοινωνικοοικονομική κατάσταση των πολίτων παίζει ρόλο και ο τόπος κατοικίας τους. Έτσι Κ.Υ. που βρίσκονται σε απρόσιτες περιοχές ή μικρά νησιά κτλ πρέπει να αποζημιώνονται καλύτερα ανά πολίτη, ενδεχομένως εκεί να χρειαστεί να αναλάβει το Κ.Υ. εξ' ολοκλήρου το κράτος. Σε περίπτωση που ο Ασθενής βρεθεί σε μακρινό τόπο και αρρωστήσει πηγαίνει επειγόντως στο κοντινότερο Κ.Υ. και το Κ.Υ. αυτό πληρώνεται μόνο για Ιατρικές πράξεις που έκανε σε εκείνη την επείγουσα επίσκεψη. Για να μη γίνονται ζαβολιές με τα παραπάνω γίνονται  αυστηροί  και απροειδοποίητοι έλεγχοι από καλοπληρωμένους και προσεκτικά επιλεγμένους Ιατρούς - Ελεγκτές που υπηρετούν ως Δημόσιοι Υπάλληλοι σε άλλους μακρινούς νομούς της επικράτειας.

Όμως δεν πληρώνει μόνο το κράτος τον Ιατρό. Ένα μέρος της αμοιβής του Ιατρού προέρχεται από τον Ασθενή:

Κάθε φορά που κάποιος θέλει να επισκεφτεί ένα Γενικό Ιατρό για εξέταση στο Κέντρο Υγείας κοστίζει στον Ασθενή 5 Ευρώ (Ε). Επίσκεψη κατ´οίκον κοστίζει 30 Ε και γίνεται μόνο αν το κρίνει απαραίτητο και ο Ιατρός. Μεταξύ 8 και 9 το πρωί ο Ιατρός έχει ώρα τηλεφώνου όπου μπορούν να τον τηλεφωνήσουν οι Ασθενείς του ή να τους τηλεφωνήσει αυτός. Το τηλέφωνο που παίρνει ο Ασθενής προς τον Γενικό Ιατρό, κοστίζει 3 Ε. Οι συνταγές για χρόνιες παθήσεις μπορούν να ανανεώνονται ηλεκτρονικά μετά από τηλεφωνική επικοινωνία που έχει ο Ασθενής με τον Ιατρό του. Σωματική εξέταση σε τέτοιες περιπτώσεις γίνεται μόνο εάν ο Ιατρός ή ο Ασθενής το κρίνουν σκόπιμο. Έτσι πολύ μεγάλο μέρος της δουλειάς  που στο ΙΚΑ ή στο σημερινό Κ.Υ. ή Περιφερειακό Ιατρείο του Ε.Σ.Υ. γίνεται σε περίπου 5 ώρες, με αυτό το σύστημα τηλεφωνικής επικοινωνίας και ηλεκτρονικής συνταγογράφησης θα τελειώνει σε 1 ώρα και θα γίνεται και καλύτερα γιατί οι συνταγές θα είναι καταγραμμένες με τάξη σε υπολογιστή. Έτσι ο Ιατρός θα έχει περισσότερο χρόνο να εξετάσει προσεκτικά αυτούς που πραγματικά το χρειάζονται. Η τηλεφωνική ανανέωση παλιάς συνταγής κοστίζει 3 Ε. Αν θελήσει να πάει κανείς από μόνος του κατευθείαν στο Νοσοκομείο ή σε ιδιώτη Ιατρό εξειδικευμένο για κάποιο όργανο τους σώματος, κοστίζει 30 Ε. Σε περίπτωση που ο Νοσοκομειακός Ιατρός  θεωρήσει ότι ο Ασθενής δεν χρήζει νοσοκομειακής περίθαλψης αλλά πρωτοβάθμιας μπορεί να παραπέμψει τον Ασθενή πίσω στο Κέντρο Υγείας . Αν όμως ο Ασθενής επισκεφτεί πρώτα τον Γενικό του Ιατρό και ο Γενικός Ιατρός παραπέμψει επειγόντως τον Ασθενή στο Νοσοκομείο, τότε ο Ασθενής δεν πληρώνει τίποτε επιπλέον για την επίσκεψη στο Νοσοκομείο παρά μόνο ότι κόστισε για να επισκεφτεί τον Γενικό Ιατρό (5 Ε). Αν η παραπομπή στο Νοσοκομείο δεν είναι επείγουσα κοστίζει στον Ασθενή επιπλέον 15 Ε. Στον φυσικοθεραπευτή ή τον εργοθεραπευτή του Κέντρου Υγείας η επίσκεψη κοστίζει 3 Ε. Σε περίπτωση που ο Ασθενής χρειάζεται κάτι απλό μπορεί να συμβουλευτεί και νοσηλεύτρια και τότε είναι δωρεάν.

Τα βραδινά επείγοντα του πληθυσμού ευθύνης τους, τα αναλαμβάνουν επίσης τα Κέντρα Υγείας. Η επίσκεψη σε αυτά στο Κ.Υ. κοστίζει 10 Ε. Αν σε φωνάξουν βράδυ στο σπίτι, τότε αυτό ανάλογα με την ώρα και την ημέρα κοστίζει από 50 έως και 90 ευρώ.

Αν για κάποιο λόγο ο Ασθενής δεν έχει να πληρώσει επί τόπου, του στέλνουν λογαριασμό στο σπίτι. Αν αγνοήσει τον λογαριασμό δεν τον παν και στα δικαστήρια.. αλλά την επόμενη φορά που θα πάει στον Ιατρό θα του γίνει παρατήρηση.

Ο Ασθενής παίρνει απόδειξη κάθε φορά που πληρώνει για να επισκεφτεί Ιατρό ή άλλο νοσηλευτικό προσωπικό και αυτές τις αποδείξεις πρέπει να τις κρατά (αν και αυτά καταγράφονται και στον υπολογιστή του Ιατρού).
Μέσα στην διάρκεια ενός ημερολογιακού έτους ένας Ασθενής μπορεί να πληρώσει για Ιατρούς και υπόλοιπο νοσηλευτικό προσωπικό μέχρι και 90 Ε συνολικά. Από εκεί και πέρα βγάζει κάρτα ελευθέρας και μπορεί να επισκέπτεται τους Ιατρούς και το υπόλοιπο νοσηλευτικό προσωπικό εντελώς δωρεάν για το ίδιο έτος.

Η περίθαλψη για τα παιδιά και νέους μέχρι και 20 ετών είναι εντελώς δωρεάν ήδη από την πρώτη επίσκεψη. Η πρώτη εκτίμηση των παιδιών γίνεται πάντα από Γενικό Ιατρό και τις περισσότερες φορές δεν χρειάζεται παραπομπή σε ειδικό Παιδίατρο (δείτε στην παραπομπή 4 σχετικό κείμενο για την Πρωτοβάθμια Φροντίδα παιδιών στην Σουηδία).

Σε περίπτωση που γίνει εισαγωγή στο Νοσοκομείο, ο Ασθενής πληρώνει για κάθε ημέρα νοσηλείας 5 Ε – 8 Ε.

Τα παραπάνω ποσά είναι φυσικά ενδεικτικά για να πάρει κανείς μια χειροπιαστή ιδέα του πώς φαντάζομαι το οικονομικό πλαίσιο λειτουργίας της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας στην Ελλάδα. Στους υπολογισμούς μου έχω βάλει ότι ένας Γενικός Ιατρός, χωρίς να βαριέται αλλά και χωρίς να κουράζεται πάρα πολύ, μπορεί να αναλάβει ένα πληθυσμό ευθύνης 1500 ατόμων.

Την σήμερον ημέρα, ένα μεγάλο μέρος της ενέργειας και του χρόνου των Δημοσίων Γενικών Ιατρών καταναλώνεται σε διακομιδές Ασθενών από τα Κέντρα Υγείας στα Νοσοκομεία. Κατά την γνώμη μου αυτό έχει νόημα μόνο για πολιτικάντικους λόγους. Για να λένε δηλαδή οι πολιτικοί στους πολίτες ότι: “Ορίστε, σας έχουμε και Γιατρούς”. Δεν έχει όμως σχεδόν ποτέ νόημα από Ιατρικής άποψης.

Περιγράφω τι ισχύει για τις διακομιδές στη Σκανδιναβία και νομίζω ότι το ίδιο μπορούμε να κάνουμε και στην Ελλάδα ώστε να προλαβαίνουν οι Γενικοί Ιατροί να κάνουν την δουλειά που πραγματικά πρέπει να κάνουν:

Στην Σκανδιναβία λοιπόν όπου εργαζόμουν σαν Ιατρός, οι τραυματιοφορείς (και ο οδηγός) ήταν νοσηλευτές με καλή μετεκπαίδευση στις πρώτες βοήθειες και την ανάνηψη. Kάθε εβδομάδα κάνανε ειδικές ασκήσεις για να συντηρούν και να ανανεώνουν τις γνώσεις τους. Οδηγούσανε το ασθενοφόρο εκ περιτροπής. Μέσα στον εργάσιμο χρόνο τους είχαν και ειδική ώρα για γυμναστική ώστε να είναι σε καλή φόρμα. Είχαν επίσης εργονομικά φορεία τα οποία ανεβοκατέβαιναν με ηλεκτρικές αντλίες. Οι τραυματιοφορείς ήταν πολύ καλοί στο να βάζουν ενδοφλέβιες γραμμές. Είχαν επίσης το δικαίωμα να δίνουν κάποια φάρμακα μετά από τηλεφωνική επικοινωνία με τον υπεύθυνο Ιατρό (η συνομιλία μπορούσε να καταγραφεί σε κασέτα). Μπορούσαν τότε να δώσουν π.χ. πεθιδίνη, αντιισταμινικά, κορτιζόνη, αδρεναλίνη ή ασπιρίνη. Σε ορισμένες πόλεις είχαν εκπαίδευση να ξεκινούν ακόμη και θρομβόλυση αφού πρώτα έπαιρναν καρδιογράφημα που το στέλναν ηλεκτρονικά από το ασθενοφόρο στην καρδιολογική κλινική της περιοχής όπου μετά από τηλεφωνική συνομιλία ο καρδιολόγος είχε δώσει το ΟΚ. Μπορούσαν επίσης να κάνουν και απινίδωση σαν μέρος της καρδιοαναπνευστικής ανάνηψης. Τις ενέργειες τους τις καταγράφανε σε ειδικά πρωτόκολλα.

Υπό τέτοιες συνθήκες η πλειοψηφία των διακομιδών γινόταν χωρίς να χρειάζεται η φυσική παρουσία του Ιατρού.

Για την Εργαστηριακή Περίθαλψη των Πολιτών:

Να ανεβεί η συμμετοχή των ασφαλισμένων στις εξετάσεις από 15% σε π.χ. 33% μέχρις ενός ορίου/έτος π.χ. μέχρι 100 ευρώ συμμετοχή ασθενούς /ημερολογιακό έτος και από εκεί και πάνω να πέφτει η συμμετοχή τους στο 15 %

Αμέσως αμέσως θα περιοριζόταν η ζήτηση άχρηστων εξετάσεων (που πιστέψτε με δεν είναι λίγες) ενώ θα έμπαινε και πιο γρήγορα άμεσο ρευστό στους Εργαστηριακούς Ιατρούς.

Για την φαρμακευτική περίθαλψη:

Το κόστος των 90 πρώτων Ε για φάρμακα σε ένα ημερολογιακό έτος το επωμίζεται εξολοκλήρου ο Ασθενής (Ο ΕΟΠΥΥ δεν έχει καθόλου συμμετοχή).  Από τα 90 Ε και πάνω πληρώνει ο Ασθενής όλο και μικρότερη συμμετοχή μέχρις ότου φτάσουμε στα ποσοστά συμμετοχής που ισχύουν και τώρα. Με αυτό τον τρόπο, το σκέφτεται κάπως ο Ασθενής πριν ξεκινήσει να πάρει φάρμακα, γιατί στην αρχή τα φάρμακα κοστίζουν πολύ. Έτσι περιορίζεται κάπως η άσκοπη πολυφαρμακία. Αν όμως πραγματικά τα χρειάζεται, δεν του βγαίνουν τελικά και τόσο ακριβά. Και σε αυτή την περίπτωση ο Ασθενής φυλάσσει τις αποδείξεις (αν και αυτά τα ποσά αποθηκεύονται επίσης στον υπολογιστή του Φαρμακείου).

Όσοι Ασθενείς δεν έχουν αποδεδειγμένα να πληρώσουν τα παραπάνω πηγαίνουν στην Πρόνοια που τους δίνει λεφτά για μπορέσουν και αυτοί να πληρώσουν.


Με το σύστημα αυτό αποθαρρύνονται οι Ασθενείς οι οποίοι απλώς είδαν φως στο Κέντρο Υγείας και μπήκαν… έτσι για να μετρήσουν την πίεσή τους … και έτσι αποφεύγεται ο άσκοπος συνωστισμός.

Με το σύστημα αυτό επίσης, παρακινείται έμμεσα ο Ασθενής να προστρέξει πρώτα στον Γενικό Ιατρό αντί να πάει στο Νοσοκομείο ή στον ιδιώτη Ιατρό ειδικευμένο σε κάποιο όργανο του σώματος, αφού είναι φθηνότερο να επισκεφτεί τον Γενικό Ιατρό του. Έτσι αποσυμφορούνται τα νοσοκομεία αλλά και ο Ασθενής επικοινωνεί με έναν γιατρό που ήδη τον γνωρίζει και ήδη τον έχει επιλέξει ανάμεσα σε πολλούς άλλους και δεν γίνεται μπαλάκι.

Ένα άλλο πλεονέκτημα είναι ότι ο Ασθενής σέβεται το Ιατρό και το έργο που αυτός επιτελεί (διότι ως γνωστόν ότι είναι δωρεάν δεν είναι καλό και μόλις πάμε και πληρώσουμε κάτι για το ίδιο πράγμα τότε αμέσως αυτό μεταμορφώνεται και γίνεται καλύτερο….). Ταυτόχρονα όμως δεν είναι και πολύ ακριβό για τον Ασθενή γιατί όταν δώσει πάνω από 90 Ε τον χρόνο σε Ιατρούς παίρνει κάρτα ελευθέρας.

Με το σύστημα αυτό καλύπτεται τέλος και ένα μέρος της χρηματοδότησης των μονάδων Υγείας της χώρας, κατ’ευθείαν από τους Ασθενείς. Εννοείται ότι τα Κέντρα Υγείας έχουν δικό τους προϋπολογισμό και στο τέλος της χρονιάς ο διευθυντής του κάθε Κέντρου Υγείας συντάσσει υποχρεωτικά ετήσιο οικονομικό ισολογισμό, αλλά και ένα απολογισμό της δράσης του Κ.Υ. Ταυτόχρονα με το σύστημα αυτό αναγκάζονται οι Ιατροί να γίνουν πιο παραγωγικοί. Αναγκάζονται επίσης να γίνουν καλύτεροι επιστημονικά αλλά και καλύτεροι από πλευράς συμπεριφοράς και προσβασιμότητας, για να κρατήσουν, και αν είναι δυνατόν, να αυξήσουν τους Ασθενείς τους.

Έχω συναίσθηση ότι τα παραπάνω δεν μπορούν να γίνουν από την μια μέρα στην άλλη αλλά νομίζω ότι προς τα εκεί πρέπει να στοχεύουμε. Η κρίση στην οποία βρίσκεται η χώρα τώρα, μπορεί να γίνει ευκαιρία  για σηματοδοτηθούν δραστικές αλλαγές προς το καλύτερο για τους όλους τους  Έλληνες πολίτες.

Υστερόγραφο:

Ο Καθηγητής Οικονομικών της Υγείας κ. Γιάννης Κυριόπουλος, που πέθανε πρόσφατα, ήταν φανατικά υπέρ του Κοινωνικού Κράτους και μιας ισχυρής Δημόσιας Υγείας. Θυμάμαι όμως ακόμη μια ομιλία του για την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας (ΠΦΥ) που παρακολούθησα στην Κέρκυρα το 2017 όπου έλεγε:

« Μην τους έχετε για βλάκες του Βρετανούς που τα Νοσοκομεία τους είναι Κρατικά αλλά την ΠΦΥ την έχει δώσει το κράτος εργολαβία σε ιδιώτες (έχουν δημόσια μεν ΠΦΥ αλλά όχι κρατική): Έτσι πρέπει να είναι. Για να είναι αποτελεσματική η ΠΦΥ πρέπει να υπάρχει συνέχεια (continuity) και καλή προσβασιμότητα (accessibility). Και κακά τα ψέματα ένας Γενικός - Οικογενειακός που είναι Δημόσιος Υπάλληλος δύσκολα θα σηκώσει το κινητό σε ώρες εκτός του ωραρίου του...»