Κιγκινάτος.

[Argirios Argiriou]

12.05.2011
Από το blog του συγγραφέα Νίκου Δήμου.


Αν μπείτε στην Ελληνική έκδοση της αναζήτησης Google και πληκτρολογήστε τη λέξη «χρεοκοπία», θα πάρετε πάνω από ένα εκατομμύριο αναφορές. Ο συνδυασμός «χρεοκοπία Ελλάδας» θα σας δώσει γύρω στις επτακόσιες πενήντα χιλιάδες. Που σημαίνει ότι τόσες φορές έχει αναφερθεί σε κείμενα τα οποία αποδελτίωσε η μηχανή εύρεσης.

 

Τα ίδια θα συμβούν αν δώσετε «αναδιάρθρωση» ή «κούρεμα χρέους». Το «έλλειμμα» δίνει δύο εκατομμύρια τριακόσιες χιλιάδες και το «έλλειμμα Ελλάδας» μόλις πεντακόσιες χιλιάδες λιγότερο. Η «επιμήκυνση» πάει πιο ψηλά – αλλά εκεί παίζει και η «επιμήκυνση πέους» (το αγαπημένο θέμα όλων των σκουπιδο-mail).

 

Έχουν και οι λέξεις τα όριά τους, φθείρονται, λιώνουν – παύουν στο τέλος να εννοούν κάτι, γίνονται πολτός. Ας αφήσουμε που τέτοιες αφηρημένες έννοιες δεν σημαίνουν τίποτα, παρά μόνο όταν τις μεταφράσει κανείς σε ανθρώπινα πάθη – όπως είχε κάνει πριν εκατόν τριάντα πέντε χρόνια ο Εμμανουήλ Ροΐδης. Αναλύοντας την αξία μίας μετοχής (έχασε όλη την περιουσία του στα «Λαυρεωτικά») έβρισκε ότι αποτελείται από «Δάκρυα ορφανού 2 λεπτά, Στεναγμοί χήρας 1λ., Πείνα συνταξιούχου 1λ.,  Νωθρότης εισαγγελέως 3λ. κλπ.». Μέσα στο λογαριασμό, το μεγαλύτερο ποσοστό βέβαια είναι η «Ευήθεια μετόχου». Τίποτα δεν άλλαξε!

 

Έτσι και στο κάθε χρέος υπάρχει πολύς ανθρώπινος πόνος – αλλά και πολλή «ευήθεια» - δηλαδή ανοησία. Και στην θεραπεία υπάρχει ακόμα περισσότερη οδύνη. Κι ακριβώς γι αυτό κανείς δεν τολμάει να προχωρήσει στην θεραπεία. Βρίζουμε το Μνημόνιο – χωρίς να προσέχουμε ότι δεν έχει εφαρμοστεί, παρά μόνο σε μερικά εύκολα μέτρα. Η ουσία, το σπάταλο κι ανοικονόμητο κράτος, παραμένει αλώβητο. Ηγέτες και αξιωματούχοι γυρίζουν γύρω-γύρω αλλόφρονες σαν αποκεφαλισμένα κοτόπουλα και δεν κάνουν τίποτα. Ποιος θα επωμισθεί το πολιτικό κόστος;

 

Τον 5ο αιώνα προ Χριστού, δύο φορές κάλεσε η Ρωμαϊκή Σύγκλητος τον Κιγκινάτο να σώσει τη χώρα που κινδύνευε. Και τις δύο φορές έπραξε το καθήκον του κι ενώ είχε τεράστιες έκτακτες εξουσίες για μήνες, δεν τις άσκησε ούτε μία ώρα παραπάνω και γύρισε στο μικρό χωράφι του.

 

Μια φορά μόνο στην ιστορία συνδυάστηκε η απόλυτη εξουσία με το απόλυτο ήθος. Και το θαύμα δεν επαναλαμβάνεται...



Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Denominator]

12.05.2011
Από το blog του συγγραφέα Νίκου Δήμου.
Τον 5ο αιώνα προ Χριστού, δύο φορές κάλεσε η Ρωμαϊκή Σύγκλητος τον Κιγκινάτο να σώσει τη χώρα που κινδύνευε. Και τις δύο φορές έπραξε το καθήκον του κι ενώ είχε τεράστιες έκτακτες εξουσίες για μήνες, δεν τις άσκησε ούτε μία ώρα παραπάνω και γύρισε στο μικρό χωράφι του.
Μια φορά μόνο στην ιστορία συνδυάστηκε η απόλυτη εξουσία με το απόλυτο ήθος. Και το θαύμα δεν επαναλαμβάνεται...
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

Πού θα βρούμε κι εμείς ένα Κιγκινάτο; Δεν μπορεί, σε τόσα εκατομμύρια έλληνες όλο και κάποιος θα υπάρχει. Πού να τολμήσει όμως βλέποντας τον άπατο πάτο; Έχετε δει το προκλητικό film "Irreversible" (Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος) όπου η τελευταία σκηνή είναι και η (μόνη) γλυκειά ανάμνηση του παρελθόντος; Νομίζω ότι αποδίδει πολύ καλά την κατάσταση της πατρίδας μας τη στιγμή που μιλούμε.

[EzeΤΡΟΛ]

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
 ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΣ

Ο Νίκος Δήμου είναι ο κλαρινογαμπρός της ελληνικής διανόησης. Κάθε εποχή έχει και την ανάλογη ποιότητα διανοούμενων που της αξίζει. Η ελληνική χρεοκοπία δεν ήταν ένα απομονωμένο γεγονός - ήταν αποτέλεσμα του πολιτικοοικονομικού οικοσυστήματος που καλλιέργησε και κατανάλωσε μεγάλες ποσότητες ψευδαισθήσεων στα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Για κάποιο λόγο θα πρέπει να αποδεχόμαστε τους εγκεκριμένους διαχωρισμούς έστω και αν καμία από τις ‘παρατάξεις’ δεν μας εκφράζει. Έτσι, πρέπει να είμαστε μνημονιακοί ή αντιμνημονιακοί. Η περίπτωση και οι δύο πλευρές να είναι λάθος δεν χωρά στον επιτρεπόμενο ορίζοντα επιλογών. Έτσι και στα θέματα κουλτούρας και ιστορίας θα πρέπει να επιλέξουμε μεταξύ δύο άκρων, τους ελληναράδες και τους ευρωλιγούρηδες.

Για τα ΜΜΕ, αν δεν πιστεύεις ότι είμαστε «ο εξυπνότερος, ομορφότερος, πιο υπερήφανος λαός του κόσμου», τότε, οπωσδήποτε, πρέπει να πιστεύεις ότι είμαστε ο πολιτισμικός βόθρος των Βαλκανίων, που ίσως κάποτε οι Ευρωπαϊκές δυνάμεις καταφέρουν να εκπολιτίσουν. Θα πρέπει να δεχτούμε ότι υπάρχουν τα δύο άκρα και στο ενδιάμεσο το απόλυτο κενό.

Ο κ. Δήμου ανήκει στο άκρο των ευρωλιγούρηδων. Είναι η ομάδα που δημιουργήθηκε κυρίως στα χρόνια της μεταπολίτευσης και η οποία έχει ως βασική αποστολή να πετύχει τον εξευρωπαϊσμό της βαλκάνιας πλέμπας, με την οποία αδίκως η γεωγραφία την συμπεριέλαβε. Αν οι Έλληνες γίνουν λιγότερο Έλληνες, αν απορροφήσουν περισσότερα ευρωπαϊκά κονδύλια, αν παραδώσουν περισσότερη εθνική κυριαρχία στις πεφωτισμένες τάξεις των ευρωκρατών, τότε, η ευρωπαϊκή Ελλάδα θα γίνει πραγματικότητα. Αυτή η περιγραφή, που τόσο μοιάζει με καρικατούρα, δυστυχώς έχει την ατυχία να συνοψίζει με έναν υψηλό βαθμό ακρίβειας τα πιστεύω των ευρωλιγούριδων.

Όπως σε πολλά άρθρα του έτσι και στα δύο τελευταία, ο κ. Δήμου προσπαθεί να αποδομήσει ότι εκλαμβάνει ως εθνικούς μύθους. Έτσι ο Π.Π. Γερμανός δεν ήταν στην Αγία Λαύρα, η ναυμαχία στο Ναυαρίνο ήταν η μόνη σύγκρουση που μετράει και οι Έλληνες είχαν εν τω μεταξύ εμφυλίους. Όπως έγραψε ο Κώστας Χατζηαντωνίου, ο Π.Π. Γερμανός ήταν στην Αγία Λαύρα στις 17 Μαρτίου (ναι, δεν έγινε όλη η επανάσταση σε μια ημέρα) και για να υπάρξει το Ναυαρίνο πρώτα έπρεπε να υπάρξει ένας εξαετής ένοπλος και αιματηρός αγώνας. Όσο για το γεγονός ότι οι Έλληνες τρωγόντουσαν μεταξύ τους, τίποτα το καινούργιο εδώ. Άλλες επαναστάσεις είναι απλά εμφύλιοι πόλεμοι, βλέπε γαλλική, βρετανικές και ρώσικη. Το ότι ο κ. Δήμου κατηγορεί ειδικά τους Έλληνες γι’ αυτό το θέμα απλά αποδεικνύει το εύρος της άγνοιας του.

Αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην περίπτωση του κ. Δήμου είναι η εμμονή του στην αποδόμηση των κατά την γνώμη του εθνικών μύθων. Ο κ. Δήμου ευαγγελίζεται ότι πάνω απ’ όλα πρέπει να κυριαρχήσει η ιστορική αλήθεια, όπως την αντιλαμβάνεται αυτός φυσικά, με όποιες και αν είναι οι συνέπειες για την εθνική ταυτότητα, πολιτισμό και κληρονομιά. Αν υποθέσουμε ότι η ιστορική αλήθεια είναι αυτό που τον ενδιαφέρει - παρά τα πολλά μονόπλευρα λάθη που κάνει - τότε θα έχουμε μεγάλη δυσκολία στο να εξηγήσουμε γιατί αυτή η διάθεση του κ. Δήμου είναι εξόχως επιλεκτική.

Στο άρθρο του “Μπορεί η Ευρώπη να γίνει πατρίδα;”, ο κ. Δήμου γράφει: «Αυτό που σήμερα λείπει περισσότερο από την Ευρώπη είναι η αίσθηση του «ανήκειν». Μία ευρωπαϊκή ταυτότητα. Μία διαφορετική θεώρηση της γηραιάς ηπείρου, όχι μόνο σαν οικονομικής ή διακρατικής ένωσης – αλλά σαν γειτονιάς, σαν τόπου κοινού, σαν πατρίδας. Οι περισσότερες αντιδράσεις στην διακυβέρνηση των Βρυξελλών οφείλονται στην αίσθηση ότι μας κυβερνούν “κάποιοι ξένοι”.» Συνεχίζει «Πιστεύω ότι πρέπει να προωθηθεί άμεσα η Ευρωπαϊκή ιδέα. Πώς θα γίνει αυτό; Μα, όπως έγινε και η ομογενοποίηση των εθνικών κρατών: Μέσα από την παιδεία.» Και «Γι αυτό πρέπει να αλλάξουν τα βιβλία ιστορίας σε όλα τα σχολεία της Ευρώπης και να εμπλουτισθούν με άφθονη ευρωπαϊκή ύλη. Μέσα από την αίσθηση ενός κοινού γίγνεσθαι, μίας υπερεθνικής εξέλιξης, θα κερδηθεί η ταυτότητα του ευρωπαίου. Μόνο έτσι θα καταπολεμηθεί η αδιαφορία, ο εθνικισμός και ο ευρωσκεπτικισμός.»

Να σημειώσουμε εδώ ότι το βιβλίο της κας Ρεπούση ήταν μια τέτοιου είδους προσπάθεια όπου ο σκοπός ήταν συμφιλίωση των λαών και έτσι η ιστορική αλήθεια της σφαγής της Σμύρνης μετατράπηκε σε στριμωξίδι. Για Δήμου, Ρεπούση και λοιπούς συνοδοιπόρους, η ιστορική αλήθεια είναι μόνο χρήσιμη όταν νομίζουν ότι εξυπηρετεί τις πολιτικές τους επιδιώξεις. Σε διαφορετική περίπτωση, η δημιουργία μύθων και προπαγάνδας δεν είναι μόνο αποδεκτή, αλλά επιβεβλημένη. Τρικυμία εν κρανίω, αντιφάσεις, υποκρισία, όλα ισχύουν.

Φαντασθείτε αν κάποιος έλεγε ότι πρέπει να γραφτούν νέα βιβλία ιστορίας για να καταπολεμηθεί η ευρωλιγούρα. Τι θα άκουγε για το ότι η ιστορία είναι επιστήμη στην υπηρεσία της αλήθειας, όχι προπαγάνδα και όλα τα σχετικά. Ο κ. Δήμου μπορεί στις 11 Μαρτίου να υπερασπίζεται την δημιουργία ευρωπαϊκών μύθων, στις 25 Μαρτίου να καταγγέλλει τους εθνικούς “μύθους”, και κανένας στα ΜΜΕ δεν μπορεί να δει κάποιο πρόβλημα στην συγκεκριμένη περίπτωση.

Ο κ. Δήμου και η κα Ρεπούση παρουσιάζονται ως ανατρεπτικές μορφές που ταράζουν τις φαντασιώσεις ενός έθνους, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι απόψεις τους μπορεί να είναι μειοψηφικές στους πολίτες αλλά είναι πλειοψηφικές στα ΜΜΕ και στους ανώτερους θεσμούς του κράτους. Έτσι στην πρόσφατη συνέντευξη στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ ο κ. Δήμου θα επαναλάβει τα χιλιοειπωμένα ότι η Ελλάδα είναι η τελευταία χώρα της Ευρώπης που δεν υπάρχει διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας, αλλά και πάλι δεν θα βρεθεί ένας δημοσιογράφος να του πει ότι π.χ. η Βασίλισσα Ελισάβετ δεν είναι μόνο αρχηγός του κράτους αλλά και αρχηγός της εκεί εκκλησίας ή ότι το γερμανικό κράτος πληρώνει τους μισθούς των καθολικών και προτεσταντών κληρικών.

Ο κ. Δήμου που αυτοπαρουσιάζεται ως ο άνθρωπος που λέει αλήθειες που πονάνε έχει πάντοτε ένα δημόσιο βήμα γιατί οι απόψεις του συμβαδίζουν απολύτως με τα πιστεύω και τις αρχές του μεταπολιτευτικού κατεστημένου. Όταν στην ίδια τηλεοπτική συνέντευξη είχε την δυνατότητα να ταράξει τα νερά των κρατούντων αλλά και των πολιτών στο θέμα του κρατισμού, απλά επέλεξε την πεπατημένη. Το κράτος είπε «δεν είναι όσο μεγάλο όσο μας έλεγαν». Δεν υπάρχουν υπεράριθμοι στο δημόσιο. Οι ρηξικέλευθες οικονομικές του προτάσεις περιελάμβαναν «ολική ψηφιοποίηση» και ένα ακόμη κρατικό σχέδιο για 100,000 θέσεις εργασίας (πενταετές μήπως. Όλος αυτός ο ανατρεπτικός οίστρος, τελικά, ένα ακόμα βαριεστημένο μεταπολιτευτικό κλισέ.

[Loumakis]

Πού θα βρούμε κι εμείς ένα Κιγκινάτο; Δεν μπορεί, σε τόσα εκατομμύρια έλληνες όλο και κάποιος θα υπάρχει. Πού να τολμήσει όμως βλέποντας τον άπατο πάτο; Έχετε δει το προκλητικό film "Irreversible" (Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος) όπου η τελευταία σκηνή είναι και η (μόνη) γλυκειά ανάμνηση του παρελθόντος; Νομίζω ότι αποδίδει πολύ καλά την κατάσταση της πατρίδας μας τη στιγμή που μιλούμε.

   Δεν συμφωνώ με την άποψη ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν «Κιγκιννάτοι» για να σώσουν  τη χώρα  ή έστω να  σώσουν  προβληματικές δημόσιες υπηρεσίες  και οργανισμούς. Υπάρχουν και παρα-ϋπάρχουν.  Το πρόβλημα έγκειται στο ότι η πολιτική ηγεσία αυτού του τόπου δεν έχει την πολιτικη βούληση (όπως ειχε η Ρωμαϊκή  Σύγκλητος) να τους τοποθετησει σε καίριες θέσεις  και να τους αφήσει απερίσπαστους να επιτελέσουν το έργο τους.  Διότι γνωρίζουν πολύ καλά ότι, εάν γίνει αυτό, οι «Κιγκιννάτοι» θα αρχίσουν να ξηλώνουν τον ιστό του σάπιου και διεφθαρμένου συστήματος το οποίο τους στηρίζει και τους διατηρεί στην εξουσία (και εχουμε πολλά παραδείγματα γι’ αυτό). Προτιμούν, λοιπόν, να τοποθετούν στις επίμαχες θέσεις  ηθικά ασπόνδυλα ανθρωπάρια, για να εκτελούν πειθήνια τις εντολές τους και να κάνουν «τα στραβά μάτια»  στη διαφθορά και την παρανομία.