Η ηχώ των «Αγανακτισμένων».

[Argirios Argiriou]

Καθημερινή, 07-06-2011.
Tου Πάσχου Μανδραβέλη.


Υπάρχουν λογιών λογιών «Αγανακτισμένοι». Υπάρχουν οι άνεργοι του ιδιωτικού τομέα, όπως υπάρχουν και οι δημόσιοι υπάλληλοι τα επιδόματα των οποίων περικόπτονται. Δεν υπάρχουν συνταξιούχοι ετών 70, αλλά υπάρχουν συνταξιούχοι ετών 50, που διαμαρτύρονται γιατί μειώθηκαν οι συντάξεις όσων πέτυχαν το όνειρο πριν από τα εξήντα.

Επειδή ακριβώς το κίνημα των «Αγανακτισμένων» δεν είναι μορφοποιημένο, γι’ αυτό και εμφανίζονται λογιών λογιών εκμεταλλευτές της αγανάκτησης. Υπάρχουν για παράδειγμα οι ακροδεξιοί θεωρητικοί της αγανάκτησης, οι οποίοι βλέπουν στην κρίση και στο Μνημόνιο την υλοποίηση των καταχθόνιων σχεδίων όλης της οικουμένης για την άλωση του έθνους. Είναι οι ίδιοι που τη δεκαετία του ’90 διαπίστωσαν ότι η Γιουγκοσλαβία διαλύθηκε για να πνιγούν ο ελληνισμός και η ορθοδοξία από τα μουσουλμανικά τόξα και έβλεπαν τα σημάδια της επερχόμενης Αποκάλυψης, είτε στα βιβλία της ιστορίας είτε στην τοποθέτηση της κ. Δραγώνα στο υπουργείο Παιδείας.

Υπάρχουν μετά οι αριστεροί «Αγανακτισμένοι», που θα ακολουθήσουν κάθε κίνημα ή έστω μια πορεία με σκοπό να γίνουν πρωτοπορία. Αυτοί βλέπουν την κρίση και το Μνημόνιο ως την Αποκάλυψη του υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού, που προσπαθεί να πνίξει τα κεκτημένα· από το ποσοστό κέρδους 35% των φαρμακοποιών, μέχρι τα οδοιπορικά των 65.000 ευρώ των συνδικαλιστών της ΔΕΗ. Και αυτοί όλα τα προηγούμενα χρόνια έβλεπαν το 666 του Θηρίου είτε στην ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής είτε στην αλλαγή του άρθρου 16 του Συντάγματος. Χάρηκαν πάνω απ’ όλους για το κίνημα των «Αγανακτισμένων», διότι βρήκαν λόγο ύπαρξης: τι σόι πρωτοπορία είσαι, αν δεν υπάρχει κίνημα;

Ολοι οι παραπάνω είναι κατά της σπατάλης του Δημοσίου, αλλά -προς Θεού! - δεν πρέπει να κλείσει κανένα σχολείο (υπέρτατο αγαθό η Παιδεία), ούτε να συγχωνευτεί κανένα νοσοκομείο (η υγεία του λαού), να μην κλείσει κανένας δημόσιος οργανισμός (στην αιωνιότητα όλοι έχουν αναπτυξιακή προοπτική), να μη φύγει κανένας από το Δημόσιο (αυτοί, εν αντιθέσει με τους απολυμένους του ιδιωτικού τομέα, δεν θα ξέρουν τι να κάνουν) και φυσικά όλοι να συνταξιοδοτούνται εκεί γύρω στα πενήντα (πόσα χρόνια θα δουλεύουμε;).

Μετά υπάρχουν και οι «Αγανακτισμένοι» των ΜΜΕ. Αυτοί προηγήθηκαν της πλατείας Συντάγματος και θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν η διαρκής επανάσταση της αγανάκτησης. Είναι οι ίδιοι που όλα τα προηγούμενα χρόνια αγανακτούσαν επειδή το κράτος δαπανούσε λίγα και τώρα φωνασκούν γιατί δαπάνησε πολλά. Ειδίκευσή τους, η υιοθέτηση κάθε κινήματος και κάθε «δίκαιου αιτήματος». Εκλαψαν για τους συμβασιούχους που το κράτος ήθελε να πετάξει στον δρόμο· για τη λίστα φαρμάκων που απέκλειε τα ακριβά σκευάσματα· για τους αγρότες που πάντα χρειάζονταν λίγο παραπάνω επιδοτήσεις από αυτές που έπαιρναν· για τον αξονικό τομογράφο στο νοσοκομείο της Ανω Ραχούλας. Εχυσαν δάκρυα για το κράτος που δεν είχε εκχιονιστικό στην Καλαμάτα και φέτος χύνουν περισσότερα δάκρυα για το κράτος που δεν έχει λεφτά. Τώρα είναι αγανακτισμένοι για δύο πράγματα· αναλόγως της ώρας ή του καλεσμένου τους. Αγανακτούν «γιατί η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτε», και αγανακτούν γιατί «παίρνει τόσα αντιλαϊκά μέτρα που κάνουν τον κόσμο να αγανακτεί».


Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
 

 

[Δημήτρης Μακρέας]

Επίσης υπάρχουν και λογιών λογιών εκτιμητές των αγανακτισμένων.
Τα δημοσιογραφικά δεκανίκια του συστήματος ας πούμε.
Απλώς άθλιο!!!

[ΔΟΥΒΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ]

μην τα χαλας ολα

αγανακτισμενοι ειναι ολοι αυτοι που αισθανονται στο πετσι τους την βαρβαροτητα της κυβερνησης και φυσικα ολων οσων προηγηθηκαν και οδηγησαν τη χωρα σε αυτη την κατασταση

ολοι οι αλλοι καπηλευονται καταστασεις πχ δημοσιογραφοι mega

τα αλλα παραδειγματα που λες ειναι λιγο μπερδεμενα και συγκρινεις ανομοια πραγματα

οταν θα παρεις 500ευρω για μισθο θα παψεις να σατιριζεις αλλους κλαδους

[Denominator]

Γιώργο όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε, αλλά μερικοί δεν το παραδέχονται. Αυτό δεν τους αφαιρεί το δικαίωμα να συναγελάζονται τους γνήσιους αγανακτισμένους. Εχει σε πολλά δίκιο ο Αργύρης...

[EzeΤΡΟΛ]

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
Tου Πασχου Μανδραβελη

Δεν είχαν περάσει δύο χρόνια από τη διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και ο τότε υπουργός Οικονομίας κ. Γιώργος Αλογοσκούφης αντιμετώπιζε τα εσωκομματικά πυρά. Οπως γράφαμε τότε (21.11.2005) «έγινε στόχος όλων των υπουργών, οι οποίοι απαιτούσαν δικαίως ή αδίκως περισσότερα. Είτε για να παράγουν περισσότερο κράτος είτε για να φέρουν περισσότερους πελάτες στο εκλογικό τους κέντρο... Ολοι οι υπουργοί μάς παραμυθιάζουν με φιλολαϊκό προφίλ (“Ξέρετε, εμείς θέλουμε να δώσουμε, αλλά ο μπήξε-δείξε Αλογοσκούφης δεν μας αφήνει”), λες και αν θα χρεοκοπήσει το ελληνικό Δημόσιο θα φταίει μόνον ο ταμίας και όχι ολόκληρη η κυβέρνηση!».

Αυτά γράφαμε το 2005, και να φανταστεί κανείς ότι ο κ. Αλογοσκούφης επιχειρούσε «ήπια προσαρμογή» των δημοσιονομικών, που τελικώς κατέληξε σε μη προσαρμογή. Παρ’ όλα αυτά, ο τότε υπουργός βαφτίστηκε «βαρίδι της κυβέρνησης», όπως ακριβώς ο προκάτοχός του, Ν. Χριστοδουλάκης. Αλλά και ο κ. Κώστας Σημίτης, που επιχείρησε πραγματική προσαρμογή (1985-1987), δεν πέρασε καθόλου καλά. Οπως έγραψε ο ίδιος στο απολογιστικό του βιβλίο, «Η πολιτική της οικονομικής σταθεροποίησης» («Γνώση», 1989), «στη διάρκεια της εκπόνησης του σταθεροποιητικού προγράμματος υπήρξαν σοβαρές διαφωνίες σε ενδοκυβερνητικό επίπεδο. Η μία κατηγορία αντιρρήσεων αφορούσε την αποτελεσματικότητά του. Το πιο συνηθισμένο επιχείρημα ήταν ότι ένα τέτοιο πρόγραμμα... θα έχει ως συνέπεια την κατακόρυφη πτώση της ζήτησης, εκτεταμένη κρίση και ανεργία. Η εξέλιξη έδειξε ότι οι φόβοι αυτοί ήταν αδικαιολόγητοι...».

Τα αστοιχείωτα συμπεράσματα πολιτικών, δημοσιογράφων και ΠΑΣΟΚων ήταν ένα ακόμη κοινό χαρακτηριστικό με τη σημερινή κατάσταση. Εγραφε το 1989 ο κ. Σημίτης: «“Το σταθεροποιητικό πρόγραμμα απέτυχε” ήταν η διαπίστωση του Τύπου, των κομμάτων της αντιπολίτευσης και των στελεχών του ΠΑΣΟΚ που εναντιώνονταν στη σταθεροποιητική πολιτική. Αρνητική διάθεση, ανυπομονησία και προπαντός άγνοια καθόριζαν αυτή τη στάση. Αγνοια ότι τα αποτελέσματα μιας πολιτικής που θέλει να διορθώσει χρόνιες ανισορροπίες αργούν να φανούν... Ακόμη και μέλη της κυβέρνησης και της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ εκδήλωναν ανοιχτά την αντίθεσή τους και συμμετείχαν σε προσπάθειες και κινητοποιήσεις για την ανατροπή της πολιτικής...».

Με αυτές τις αντιδράσεις των δημοκρατικών και ευαίσθητων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, σε συγχορδία με τα πάντα ψυχοπονιάρικα ΜΜΕ, το πρόγραμμα διεκόπη βιαίως. Από το σταθεροποιητικό πρόγραμμα της οικονομίας περάσαμε στο «Τσοβόλα δώστα όλα», μια στροφή που βάρυνε ιδιαιτέρως στον δρόμο προς την σημερινή χρεοκοπία.

Είναι λογική η αντιδημοφιλία κάθε υπουργού Οικονομικών εντός του κόμματός του. Κατ’ αρχήν, είναι το τελευταίο εμπόδιο (αν φυσικά γίνει εμπόδιο) στη λεηλασία του κράτους από τους κομματικούς στρατούς. Δεύτερον, αποτελεί εμπόδιο στο βασικό όνειρο βουλευτών και υπουργών, το οποίο είναι να ξοδεύουν όσο περισσότερο γίνεται και με όσο καλύτερες δικαιολογίες μπορούν να φανταστούν. Εχουν χιλιάδες ψηφοφόρους να τακτοποιήσουν και άλλους τόσους προσοδοθήρες να ικανοποιήσουν. Ετσι επιβίωνε κι αναπαραγόταν το πολιτικό σύστημα· σκορπώντας τα λεφτά των άλλων. Κι έτσι, με γκρίνιες και μεγάλα λόγια, χρεοκοπήσαμε.

[EzeΤΡΟΛ]

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος" :

 Ξεκινώντας, θέλω να κάνω ένα σχόλιο για τους «Αγανακτισμένους». Τα ΜΜΕ κάνουν ένα μεγάλο λάθος με αυτήν την ιστορία. Χαϊδεύουν τα αυτιά του κόσμου. Πας κάτω στο Σύνταγμα. Με τι προοπτική πας; Βλέπω άλλους πάνε με ποδήλατα, άλλοι πάνε και τραγουδάνε, άλλοι δηλώνουν στις κάμερες ότι είναι μπατίρηδες και ότι έφεραν την οικογένεια στο Σύνταγμα από την Κρήτη. Μα καλά, για να φέρεις την οικογένεια από την Κρήτη θέλεις δυο-τρία κατοστάρικα. Τι μπατίρης είσαι!

 Και τι έκανες δηλαδή στο Σύνταγμα που πας; Να πω ότι πετυχαίνεις να μην μπουν τα μέτρα που μας πίνουν το αίμα, να πω μπράβο. Μήπως σε φοβήθηκε η Τρόικα  με την παρουσία σου εκεί; Η Τρόικα δεν καταλαβαίνει τίποτα! Τα μέτρα τα απαιτεί. Σου λένε οι ξένοι «αν δεν μπουν τα μέτρα, κατεβαίνουν ρολά και πτωχεύεις! Δεν θα πάρεις τα λεφτά μας».

 Τι θα κάνουμε; Πού θα βρούμε τα λεφτά που μας λείπουν για να πληρώνει το κράτος μισθούς και συντάξεις; Πόσα ακόμα μαγαζιά θα κλείσουν αν δεν πληρώνει το κράτος μισθούς και συντάξεις; Αυτές είναι οι δικές μου σκέψεις και καλά θα κάνουν τα ΜΜΕ να σταματήσουν να πηγαίνουν μια ζωή με το ρεύμα.