Ένας ασφαλισμένος του ΙΚΑ με διαβήτη που είναι εκτός ρύθμισης (αρκετά συνηθισμένο) έχει τις εξής δυνατότητες χρησιμοποιώντας τις παροχές του ταμείου του:
1) Να συνεχίσει να επισκέπτεται τα ιατρεία του ΙΚΑ για συνταγογραφία, με όποιον έλεγχο επιτρέπει το σύντομο σε διάρκεια ραντεβού, όπου και όποτε είναι διαθέσιμο (κλινική εξέταση δύσκολο να διεκπεραιωθεί, εργαστηριακές εξετάσεις με τα αποτελέσματα να είναι έτοιμα όχι σπάνια σε μερικές εβδομάδες και επαναπροσδιορισμός της αγωγής χωρίς ποτέ κανείς να τολμά να πει τη λέξη ινσουλίνη).
2) Να επιλέξει ένα από τα 80 ραντεβού ενός ιατρού ιδιώτη που συνεργάζεται με το ΙΚΑ με την ελπίδα της καλύτερης και κυρίως της επιμηκέστερης ενασχόλησης του θεράποντος με το πρόβλημά του. Φυσικά και σε αυτήν την περίπτωση, αν και μπορεί να τύχει ενδελεχέστερης κλινικής εξέτασης, δε λύνεται εντούτοις το πρόβλημα των εξετάσεων. Φυσικά ο ιδιώτης ιατρός μπορεί να αποφασίσει κάποια στιγμή να χρησιμοποιήσει ινσουλίνη αλλά με τα εξής αντικίνητρα: α) Θα κάνει να δει τον ασθενή του ένα μήνα (αν δεν έχει να πληρώσει τις επόμενες επισκέψεις της παρακολούθησης), β) Θα πρέπει να στείλει τον ασθενή του με ραντεβού στο ΙΚΑ για αναλώσιμα (το φίδι τρώει την ουρά του) και γ) θα "φορτωθεί" έναν ασθενή που εκτός από ινσουλίνη θα παίρνει πιθανότατα και μετφορμίνη και αντιυπερτασικά και υπολιπιδαιμικά και αντιαιμοπεταλιακά και θα κατά συνέπεια θα του τρώει και δύο ή τρεις συνταγές (μέγιστο αντικίνητρο).
Έτσι ο ασθενής με διαβήτη που έχει ΙΚΑ (δηλαδή το 75% των διαβητικών της Ελλάδας) καλείται να ακολουθήσει ένα δύσβατο μονοπάτι. Όποιο κι αν διαλέξει, θα βρει αγκάθια και αγκωνάρια.
Δεν υπάρχει κανένας καλύτερος τρόπος;
Φυσικά, ο γνωστός. Αν έχεις χρήματα, όποια αρρώστεια και να έχεις θεραπεύεται, όπως έλεγε και ένας αείμνηστος καθηγητής μου (χειρουργός, όχι διαβητολόγος) απευθυνόμενος όχι σε εμάς - στους ασθενείς του.