Σήμερα το απόγευμα (το πρωί δεν έγραψα παραπεμπτικό) διαπίστωσα αλλαγή στην καταχώρηση. Τις επιλεγμένες εξετάσεις πρέπει να τος αντιστοιχίσεις (υποχρεωτικά) σε έναν απο τους κωδικούς ICD του παραπεμπτικού και μπορείς να δηλώσεις (εγώ το άφησα κενό αυτό) αν είναι εξέταση ή παρακολούθηση. Ίσως όχι αδικαιολόγητα αφού το λογικό είναι να ξέρεις γιατί ζητάς κάποια εξέταση αλλά:
1) Διαφωνώ σχετικά με τη διαρκή εξέταση και έλεγχο. Μπορώ να δικαιολογήσω αυτά που ζητάω αν μου ζητηθεί αλλά όχι κάθε φορά και σε κάθε παραπεμπτικό. Το σύστημα δείχνει δύσχρηστο και θα εκφυλιστεί (θα καταχωρούνται όλα σα ρουτίνα μέχρι να αρχίσουν τα γελοία δημοσιεύματα).
Το πρόβλημα πιστεύω ότι ξεκινάει από το ποιος κάνει τον έλεγχο - και για να είμαι σαφής, αν τον έλεγχο τον κάνει γιατρός ή ελεγκτική εταιρεία που ελέγχει γραφειοκρατία χωρίς να σκαμπάζει γρι από ιατρική. Στην πρώτη περίπτωση η αιτιολόγηση θα πρέπει να είναι η εξαίρεση, κυρίως - πιστεύω - στις επαναλήψεις ή τις ακριβές εξετάσεις. Στη δεύτερη περίπτωση δυστυχώς η συνεχής αιτιολόγηση δεν αρκεί, διότι δεν μπορείς να μάθεις κάποιον ιατρική (και εν προκειμένω το γραφειοκράτη ελεγκτή) με αυτόν τον τρόπο. Τέλος, πρέπει να υπάρχει μία μικρή ελαστικότητα (περί το 10-15%) για εξετάσεις που πρέπει να δοθούν λόγω της φύσης του περιστατικού και εκεί ακριβώς υπεισέρχεται και η τέχνη της ιατρικής - αλλιώς θα ήταν όλα μηχανιστικοί και απαρέγκλιτοι κανόνες.
2) Κλαίω τις γραμματείς που δεν θα ξέρουν τι τους γίνεται. Ακόμα θυμάμαι παραπεμπτικά με ένδειξη οστεοπόρωση και ζητούμενες εγχύσεις κορτικοειδούς. Ή αναιμία και εξετάσεις χοληστερίνης και δεν ξέρω τι άλλο. Θα μπαίνουν γελοίες διαγνώσεις και το σύστημα θα εκφυλιστεί.
Κατά την άποψή μου είναι καλό το σύστημα να αποτρέπει οποιοδήποτε μη έχοντα ιατρικές γνώσεις να εκδίδει παραπεμπτικά και συνταγές. Οι γραμματείς (το έχω γράψει και αλλού) μπορούν να σηκώνουν το τηλέφωνο, να υποδέχονται τους ασθενείς, να ενημερώνουν τα στοιχεία του ασθενούς στα ιστορικά, να πραγματοποιούν τις συναλλαγές κ.λ.π. αλλά δεν έχουν καμία θέση σε ιατρικές εργασίες. Κατανοώ την ανάγκη κάποιων συναδέλφων που είτε λόγω κακής σχέσης με υπολογιστές είτε λόγω έλλειψης χρόνου θέλουν ένα βοηθό στην πληκτρολόγηση, αλλά η διαδικασία αυτή θέλει πολύ προσοχή και επίβλεψη - και φυσικά, όποιο λάθος βαρύνει αυτόν που παραχωρεί τους κωδικούς.
3) Τα ICD δεν μπορούν συχνά να με καλύψουν σε κάτι που υποπτεύομαι. Θα μπαίνει διάγνωση στο περίπου και το αποτέλεσμα θα δείχνει γελοίο και άνετα σχολιαζόμενο απο αιμοδιψείς (για αίμαι ιατρού) δημοσιογράφους.
Ίσως κάνω λάθος, δέχομαι απόψεις...
Το ίδιο προβληματίζει κι εμένα. Θα μπορούσαμε στις περιπτώσεις αυτές να καταχωρούμε συμπτώματα ή καταστάσεις, αλλά εκεί είναι αδύνατο για κάποιο μη γιατρό που έχει ελεγκτικό ρόλο (πώς άραγε;) να κατανοήσει την ιατρική σκέψη που αφορά τη διαφορική διάγνωση.