Το έλλειμμα της λογικής.

[Argirios Argiriou]

Καθημερινή,  31-07-2011
Tου Πάσχου Mανδραβέλη.

Το κύριο χαρακτηριστικό στη χώρα δεν είναι πλέον η παρανομία. Ούτε καν η κοινωνική αποδοχή της. Το βασικό στοιχείο πλέον είναι ο παραλογισμός. Δηλαδή, δεν πρέπει να υπάρχει χώρα σε ολόκληρο τον πλανήτη όπου το βασικό επιχείρημα μιας επαγγελματικής ομάδας στη διαπραγμάτευση με το κράτος είναι η παρανομία της. Οι κάτοχοι αδειών ταξί ισχυρίζονται ότι το άνοιγμα του επαγγέλματος θα ακυρώσει την «επένδυσή» τους, την οποία άλλοι ανεβάζουν στις 200.000 και άλλοι στις 300.000 ευρώ. Αυτό υποστηρίζουν και πολλοί «ευαίσθητοι» του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι μάλιστα έφτασαν να προτείνουν αποζημίωση των κατόχων αδειών.

Σε μια ευνομούμενη πολιτεία η αποζημίωση για την αξία των αδειών πιθανώς να ήταν θέμα διαβούλευσης. Στην Ελλάδα όμως, όπως ισχυρίζονται οι ίδιοι οι ταξιτζήδες, όλα έγιναν αδιαφανώς και κάτω από το τραπέζι. Μια τέτοια ομολογία, σε μια χώρα όπου όλοι σκούζουν για τη φοροδιαφυγή, θα είχε πυροδοτήσει αντιδράσεις. Το ΣΔΟΕ, η δικαιοσύνη, κάποιος τέλος πάντων, θα ευαισθητοποιείτο για τις αδιαφανείς συναλλαγές που έγιναν, ύψους 6 δισεκατομμυρίων ευρώ! (αν αληθεύει ο ισχυρισμός των ταξιτζήδων ότι η άδεια αξίζει 200.000 ευρώ). Εδώ, στην υπερευαίσθητη για τη φοροδιαφυγή Ελλάδα, όχι μόνο δεν συγκινείται κανείς για την ομολογημένη φοροκλοπή, αλλά υπάρχουν και βουλευτές που ισχυρίζονται ότι πρέπει να δοθεί στους παράνομους και μπόνους, είτε σε ρευστό είτε σε φοροαπαλλαγές.

Προ ημερών ο πρόεδρος του Σωματείου Οδηγών Ταξί κ. Χρήστος Πέτρου κατήγγειλε τον ξυλοδαρμό του και την απόλυσή του επειδή οι εργαζόμενοι στα ταξί είναι υπέρ της απελευθέρωσης. Μαζί του απολύθηκαν και άλλοι τέσσερις οδηγοί που λογικώς τάσσονται υπέρ της απελευθέρωσης, μιας και στον κλάδο τους επικρατούν μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας. Η είδηση αυτή (που θυμίζει εποχές μαφίας στις ΗΠΑ κατά τις αρχές του προηγούμενου αιώνα) πέρασε στα ψιλά. Ουδείς ασχολήθηκε με το θέμα και τίποτε δεν έγινε. Ακόμη και η υπερευαίσθητη για τα εργασιακά δικαιώματα Αριστερά σιώπησε. Υπάρχουν προφανώς εργαζόμενοι πολλών ταχυτήτων. Να συμφωνήσουμε ότι, όπως απέδειξε και η υπόθεση Κούνεβα, σ' αυτήν τη χώρα νόμος είναι το δίκιο του τραμπούκου (πιθανώς εργοδότη). Αλλά αυτή η έλλειψη ευαισθησίας πρέπει να προβληματίσει. Η ατιμωρησία στη φριχτή υπόθεση Κούνεβα και η σιωπή για τον ξυλοδαρμό του κ. Πέτρου είναι, αν μη τι άλλο, πράσινο φως για περισσότερους τραμπουκισμούς.

Το βασικό έλλειμμα της χώρας δεν είναι οικονομικό. Είναι λογικής. Οι στρεβλώσεις είναι μακροχρόνιες. Τις συνηθίσαμε, έτσι ώστε το παράλογο πλέον μοιάζει λογικό. Εθεωρείτο φυσιολογικό, για παράδειγμα, να απαγορεύεται στην ουσία σε έναν φτωχό νέο να δοκιμάσει την τύχη του ως επαγγελματίας ιδιοκτήτης ταξί. Πρέπει να περάσει από τους «μαντράδες» και τους μεσάζοντες, να δανειστεί υποθηκεύοντας το σπίτι του για να αποκτήσει, όχι το αυτοκίνητο, αλλά την κρατική άδεια· ένα χαρτί φτιαγμένο για να εξυπηρετεί αυτούς που το έχουν και όχι αυτούς που θέλουν να δουλέψουν. Και το χειρότερο είναι ότι αυτός ο περιορισμός θεωρείται φιλολαϊκός και αριστερός. Οι τραμπούκοι των δρόμων έχουν διακομματική πολιτική υποστήριξη. Από τον κ. Αντώνη Σαμαρά («γεια σου Θύμιο»), μέχρι την κ. Τόνια Αντωνίου (και τους συνοδοιπόρους της στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ) και σύμπασα την Αριστερά. Και αν δεν καλυφθεί αυτό το έλλειμμα λογικής, όσες περικοπές κι αν κάνουμε η χώρα δεν έχει ελπίδα.
 


Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Argirios Argiriou]

28/07/2011.
του Κώστα Τζανίδη.
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

Κίτρινη ντροπή.

Ένα χειμωνιάτικο βράδυ, σε μια ταβέρνα της επαρχίας, στην παρέα βρίσκεται ένας φίλος ταξιτζής. Όχι "ταρίφας". Απεχθανόταν τον τίτλο, δεν ήθελε να τον αποκαλούν έτσι. Ευκαιριακός, ας πούμε, στο επάγγελμα. Πούλησε το μαγαζί του, χρεώθηκε και αγόρασε μια άδεια ταξί - "για καλύτερα", όπως έλεγε.

    - "Να προλάβω να ξεχρεώσω την άδεια και να την πουλήσω".
    - "Γιατί; Δεν δουλεύεις καλά;", τον ρώτησα.
    - "Βγαίνει το μεροκάματο, δε λέω. Ακούγεται ότι θα απελευθερώσουν το επάγγελμα, όμως. Και τότε...", συμπλήρωσε σκεφτικά.

Έκτοτε πέρασαν δέκα ολόκληρα χρόνια. Την άδειά του την πούλησε. Έβγαλε καλά χρήματα, άφησε πίσω τη μιζέρια, αύξησε κατά πολύ το βιωτικό του επίπεδο και άλλαξε επάγγελμα. "Ξέφυγε", θα μπορούσε να πει κανείς, από εκεί που και ο ίδιος ήθελε να είναι αποστασιοποιημένος.

Σήμερα οι ταξιτζήδες προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν γνώριζαν ότι θα άνοιγε το επάγγελμά τους. Απίθανο, για κάτι που συζητιέται ήδη εδώ και χρόνια. Και φυσικά, ενώ το γνώριζαν, δεν φρόντισαν να αυτορυθμίσουν την αγορά τους, μειώνοντας σταδιακά την τιμή (μετα)πώλησης των αδειών τους, μιας και αυτές θα περιέρχονταν, εν τέλει, σε αχρηστία. Μπορεί στην Ελλάδα να μην ξέρεις ποτέ τι σου ξημερώνει, όμως είναι χειρότερο να πιστεύεις ότι δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα, ποτέ.

Τα είχα γράψει και πέρυσι, όταν είχαν ξεσηκωθεί πάλι με το θέμα των αποδείξεων, τότε. Πάντοτε υπερβολικοί και πάντοτε "νταήδες" στη συμπεριφορά τους. Χωρίς καμία έγνοια για την κοινωνική δικαιοσύνη και συνοχή. Εγωιστές μέχρι το κόκκαλο. Κακότροποι.

Εννοείται ότι, έχοντας πληρώσει 300 χιλιάρικα για μία άδεια, δεν θέλεις να ανοίξει το επάγγελμά σου. Ένα επάγγελμα που εξαρχής ξεκίνησε ως κλειστό, εξυπηρετώντας σοβαρά κοινωνικά κριτήρια, κατέληξε να λειτουργεί με τους όρους της παραοικονομίας.

Οι ταξιτζήδες είναι από τις ελάχιστες εργασιακές κάστες που πριμοδοτούνται για χρόνια με κρατικό χρήμα αφειδώς, την ίδια στιγμή που ξόδευαν υπέρογκα ποσά για την απόκτηση της άδειάς τους. Άραγε, πόσο ανάγκη έχεις μια κρατική επιχορήγηση όταν ξοδεύεις εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ μόνο για τον "αέρα";

Είναι γνωστό τοις πάσι ότι κάθε επιχειρηματική κίνηση εμπεριέχει τον παράγοντα του ρίσκου. Θα μπορούσα να απαριθμήσω με ευκολία πολλά επαγγέλματα, ή και συγκεκριμένες επιχειρηματικές προσπάθειες ειδικότερα, που "δεν πήγαν" όπως λέμε στην πιάτσα. Άνθρωποι που έχασαν τις περιουσίες τους εν μία νυκτί, απλώς και μόνο γιατί η αγορά "αυτορυθμίζεται" πάντοτε και ο ανταγωνισμός είναι αμείλικτος. Ποιο ρίσκο, λοιπόν, βίωσαν οι ταξιτζήδες τόσα χρόνια σε ένα κλειστό επάγγελμα, όπου δεν έκοβαν αποδείξεις, έκλεβαν το κράτος και αύξαναν τα κόμιστρα κατά το δοκούν κάθε χρόνο εις βάρος μας;

Όταν ανακοινώθηκε το άνοιγμα του επαγγέλματος από τον κ. Ρέππα, οι ταξιτζήδες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη νοιάστηκαν μόνο για τον εαυτό τους και ζήτησαν να εφαρμοστούν τα πληθυσμιακά κριτήρια μόνο στις δύο μεγαλουπόλεις - γεγονός που θα κρατούσε και πάλι το επάγγελμα πρακτικά κλειστό. Καμία μέριμνα για τους συναδέλφους τους στην επαρχία, βέβαια. Εκεί, ας άνοιγε το επάγγελμα, δεν πείραζε.

Όταν ο κ. Ραγκούσης πήρε πίσω το σχέδιο Π.Δ. του κ. Ρέππα, ξεκίνησαν οι κινητοποιήσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Τότε, δήλωναν τελείως ξεδιάντροπα, ότι θα κλιμακώσουν τις κινητοποιήσεις τους ζητώντας στήριξη και από τους συναδέλφους τους στην επαρχία, με την κάθοδο των ταξί σε πρωτεύουσα και συμπρωτεύουσα. Στήριξη δηλαδή από τους συναδέλφους που τους "πούλησαν" με ευκολία στις πρώτες διαπραγματεύσεις με το Υπουργείο.

Ταυτόχρονα, σε πολιτικό επίπεδο, συμβαίνει το εξής παράδοξο: ο βουλευτής ΠΑΣΟΚ Λακωνίας κ. Γρηγοράκος, ζήτησε δημόσια από τον κ. Ραγκούση να παραιτηθεί, παρότι και ο ίδιος είχε ψηφίσει το εν λόγω νομοσχέδιο για το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων μόλις τέσσερις μήνες πριν.

Ουγκ.

Στο δια ταύτα; Η Ελλάδα κόπηκε στα δύο με το κλείσιμο της γέφυρας Ρίου-Αντίρριου, οι τουρίστες διαμαρτύρονται και ταλαιπωρούνται, τα ξένα τουριστικά γραφεία απειλούν να αποκλείσουν την Ελλάδα ως προορισμό για τα κρουαζιερόπλοιά τους, ο κόσμος δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί εν μέσω καύσωνα και η οικονομία πλήττεται για άλλη μια φορά.

Ε, και;

Οι ταξιτζήδες συνεχίζουν το "ράδιο αρβύλα", μεθοδευμένα. Προσπαθώντας να βρουν λαϊκό και συντεχνιακό έρεισμα στις διεκδικήσεις τους, έχουν διαδώσει έντεχνα στην πιάτσα ότι μοναδικός σκοπός της κυβέρνησης είναι να παραδοθεί ο έλεγχος των ταξί σε μεγάλες εταιρίες, δημιουργώντας έτσι καρτέλ στον κλάδο.

Βέβαια, εγώ το μόνο καρτέλ που βλέπω εδώ είναι το δικό τους. Αυτό που τραβάει χειρόφρενο μια ζωή, όποτε του καπνίσει, για όσο του καπνίσει. Και αυτό είναι που δεν θέλουν να χάσουν πάνω απ' όλα.

Ποια είναι η αλήθεια; Ας δούμε τι προβλέπει το σχέδιο Π.Δ. Ραγκούση (αντιγράφω από την Κυριακάτικη "Ε" της 24/7/2011):

    Επιτρέπεται η αλλαγή έδρας στα ταξί, πράξη που σήμερα απαγορεύεται, μέσω της επέκτασης της περιοχής λειτουργίας (κοινώς, έχεις το περιθώριο να επεκτείνεις την επαγγελματική σου δραστηριότητα και παραέξω, κατά τη λογική που και ο ψαράς ψαρεύει όπου έχει ψάρια).
    Καταργείται ο ιδιοκτησιακός περιορισμός κατοχής έως και δύο αδειών. Εταιρίες οποιασδήποτε μορφής (Α.Ε., Ε.Π.Ε., Ο.Ε., Ε.Ε.) θα μπορούν να αγοράσουν άδειες ταξί (το "αγοράσουν" εδώ θεωρώ ότι είναι λάθος, προφανώς το σωστό είναι "εκδώσουν"). Θέτει όριο για μια εταιρία να κατέχει έως το 2% του συνόλου των αδειών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και το 5% στην επαρχία, ώστε να αποφευχθούν τα ολιγοπώλια ή τα μονοπώλια (βλ. καρτέλ).
    Απελευθερώνεται γενικά το επάγγελμα, καθώς καταργούνται όλα τα υφιστάμενα επαγγελματικά ασυμβίβαστα.
    Προστίθενται κοινωνικά κριτήρια σε δικαιούχους νέων αδειών (μοριοδότηση σε πολύτεκνους, μακροχρόνια ανέργους, ανάπηρους 67% και άνω).

Άρα, έχουμε και λέμε:

    Διαλύεται το τεράστιο καρτέλ των παραδοσιακών ταξιτζήδων που έκοβαν και έραβαν κατά πώς τους κάπνιζε. Πλέον σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη θα μπορούν να υπάρχουν τουλάχιστον 50 διαφορετικές εταιρίες ταξί, αν υποθέσουμε ότι όλα τα ταξί θα ανήκουν σε εταιρίες.
    Επιτρέπεται στον κάθε βιοπαλαιστή να ασχοληθεί με αυτό το επάγγελμα, χωρίς να υποθηκεύσει μέχρι και τα εγγόνια του. Οι ίδιοι οι ταξιτζήδες, βέβαια, θέλουν να αποφύγουν πάσει θυσία τους "ευκαιριακούς" του κλάδου. Φυσικά, όταν σαν ιδιοκτήτης εκμεταλλεύεσαι τους οδηγούς σου σαν είλωτες, είναι δύσκολο να ξεμάθεις.
    Επιστρέφουν τα κοινωνικά κριτήρια στην αδειοδότηση, υπό μορφή μορίων. Γιατί δίνει μόρια το κράτος; Γιατί μάλλον το θεωρεί ένα ευγενές και προνομιούχο επάγγελμα.

Προφανώς με όλα τα παραπάνω αναφέρομαι στους ιδιοκτήτες και όχι στους οδηγούς ταξί - οι οποίοι φυσικά και δήλωσαν ότι δεν έχουν κανένα πρόβλημα με το άνοιγμα του επαγγέλματος, με αποτέλεσμα να φάνε ξύλο γι' αυτό.

Προφανώς και αναγνωρίζω ότι κάποιοι χρεώθηκαν για να πάρουν μια άδεια και είναι βιοπαλαιστές και οικογενειάρχες. Θέλω να τους πληροφορήσω ότι δεν είναι οι μόνοι που πλήττονται. Όμως είναι οι μόνοι που λειτουργούν τόσο εκβιαστικά, μεταξύ και άλλων -ολιγάριθμων ευτυχώς- συντεχνιών.

Η παραοικονομία, που οι ίδιοι δημιούργησαν και εξέθρεψαν, ήρθε η ώρα να σταματήσει.

[Argirios Argiriou]

03-08-11  Καθημερινή.
Tου Πάσχου Μανδραβέλη.


Με τον καλύτερο τρόπο συνόψισε τη σύγκρουση της κοινωνίας με τους ιδιοκτήτες ταξί ο αντιπρόεδρος του σωματείου Θεσσαλονίκης. «Δεν γίνεται», είπε χθες στον ΣΚΑΪ, «να μπορεί κάθε άνεργος και κάθε πικραμένος να βγάζει μια άδεια ταξί!»

Ακριβώς εκεί βρίσκεται ένα θέμα αρχής μιας δημοκρατικής κοινωνίας. Να μπορεί κάθε «άνεργος και πικραμένος» να κάνει τη δουλειά που θέλει. Να μπορεί να γίνει γιατρός, αν σπουδάσει Ιατρική, ή ιδιοκτήτης ταξί αν έχει τα τυπικά προσόντα. Τα πληθυσμιακά κριτήρια, που υποκριτικά πολλοί ψηφοθήρες θέτουν, δεν είναι παρά ο ευφημισμός του αποκλεισμού των «ανέργων και πικραμένων» αυτής της κοινωνίας. Σύμφωνα με τη λογική τους, όσοι βολεύτηκαν -είτε γιατί είχαν μπάρμπα στην Κορώνη, είτε έδωσαν «μαύρα» κάτω από το τραπέζι- βολεύτηκαν. Οι υπόλοιποι δεν θα πρέπει να έχουν το δικαίωμα, ούτε καν να δοκιμάσουν. Στα φυσιολογικά εμπόδια (που έχει η έναρξη ενός επαγγέλματος) ή στα γραφειοκρατικά αναχώματα (που βάζει το κράτος κατά την έναρξη μιας επιχείρησης) πρέπει να προστεθεί και το νταβατζιλίκι των μαντράδων που εμπορεύονται τις άδειες. Δηλαδή, οι «άνεργοι και πικραμένοι αυτής» της κοινωνίας πρέπει να πληρώσουν και εισιτήριο εισόδου για να κάνουν την δουλειά που θέλουν.

Το πρόβλημα είναι ότι αυτή την πρόταση αποκλεισμού ασπάζονται όλοι οι «κοινωνικά ευαίσθητοι», αυτοί που χύνουν με κάθε ευκαιρία μαύρο δάκρυ για την ανεργία των νέων· από τον κ. Φώτη Κουβέλη της Δημοκρατικής Αριστεράς, μέχρι τον κ. Τσίπρα του ΣΥΡΙΖΑ, την κ. Τόνια Αντωνίου του ΠΑΣΟΚ (μαζί της και η πάλαι ποτέ «εκσυγχρονιστική» πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ που όσο περνά ο καιρός γίνεται βαθιά αναχρονιστική) συν τον κ. Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος μεταμορφώνει σιγά σιγά τη Ν.Δ. σε εκφραστή όλων των κοτζαμπάσηδων της ελληνικής κοινωνίας.

Ενα από τα επιχειρήματα όσων δεν θέλουν να ζυμώσουν είναι ο χρόνος κοσκινίσματος. Αφού πέρασε μια εικοσαετία συζητώντας το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, το επιχείρημα που τώρα ορθώνεται είναι ότι δεν έγινε επαρκής διάλογος για το θέμα. Βέβαια, ο διάλογος έγινε το ιερό δισκοπότηρο της ελληνικής πολιτικής. Ολοι οι ψηφοθήρες, που δεν θέλουν να κάνουν κάτι, ανοίγουν διαδικασίες για εθνικό κουβεντολόι. Διαβουλεύονται με φορείς, ξανασυζητάνε για να αποφασίσουν ότι δεν θα αλλάξουν τίποτε. Κάπως έτσι δεν διαβουλεύτηκε το Ασφαλιστικό ο κ. Ρέππας, μετά την αποτυχημένη απόπειρα μεταρρύθμισης Γιαννίτση; Ε, κατά τον ίδιο τρόπο διαβουλεύτηκε και το μη-άνοιγμα των αδειών ταξί. Κράτησε τον πυρήνα της υπάρχουσας κατάστασης και τον σέρβιρε με μπόλικη μεταρρυθμιστική ρητορεία, ελπίζοντας ότι θα κοροϊδέψει τους κουτόφραγκους. Οπως ακριβώς η μη- μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού έσκασε στα μούτρα μας (και σήμερα το πληρώνουμε με δυσβάστακτο τόκο) έτσι ακριβώς σκάνε στα μούτρα μας και το μισάνοιγμα των φαρμακείων που έκανε ο κ. Λοβέρδος ή του δικηγορικού επαγγέλματος που έκανε ο κ. Καστανίδης.

Επιπλέον: στην περίπτωση των ταξί τι ακριβώς πρέπει να συζητήσουμε; Πόσους «άνεργους και πικραμένους» θα αποκλείσουμε; Κι αν τεθούν πληθυσμιακά κριτήρια στα ταξί, γιατί να μην μπουν και στα σουβλατζίδικα; Οσοι έχουν κομμωτήρια είναι παιδιά ενός κατώτερου κράτους; Δεν δικαιούνται προστασίας από τον ανταγωνισμό;



Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος