Φυσικά το επάγγελμα του ιδιώτη ιατρού δεν είναι ανοικτό στην Ελλάδα.
Εκτός από τη μείζονα εξάρτηση που ανέφερε ο Αργύρης και ονομάζεται ΙΚΑ υπάρχει και μία έλασσων: αυτή των κρατικών νοσοκομείων.
Ο ιδιώτης ιατρός πολλές φορές εξαρτάται από τα δημόσια νοσοκομεία για:
1) Να νοσηλεύσει ασθενή του,
2) Να εξασφαλίσει γνωματεύσεις για φάρμακα (π.χ. i.v. αντιβιοτικά ως δόση εφόδου σε μία σοβαρή λοίμωξη),
3) Να εξασφαλίσει γνωματεύσεις για αναλώσιμα (π.χ. για διαβήτη),
4) Να απευθυνθεί σε ιατρούς ειδικότητας που δεν καλύπτεται από ιδιώτες.
Εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς ότι όποιος διατηρεί καλές σχέσεις με τους νοσοκομειακούς συναδέλφους (χωρίς αυτό να έχει επιλήψιμη χροιά), αποκτά πλεονέκτημα για την ταχεία διεκπεραίωση των υποθέσεων των ασθενών του (με το αζημίωτο, φαντάζομαι...).
Όσον αφορά το ΙΚΑ, από 7/2/11 το υπουργείο αναγκάστηκε να αναδιπλωθεί εν μέρει ικανοποιώντας απαιτήσεις της τρόϊκας. Αυτή η αναδίπληση ήταν η ελάχιστη δυνατή τόσο σε όγκο όσο και σε ουσία. Αρχικά (τις 7 πρώτες εβδομάδες), αποφασίστηκε να μην τεθεί κανένα όριο επισκέψεων για να υποχωρήσουν θεαματικά οι αναμονές στα ραντεβού του ΙΚΑ. Δεν απασχόλησε κανένα αν κάποιος έβγαλε 18.000 ευρώ και κάποιος άλλος 200. Δεν απασχόλησε επίσης κανένα ο τρόπος με τον οποίο πραγματοποιήθηκαν πολλές εκατοντάδες επισκέψεις σε λίγους ιατρούς - το θέμα ήταν ότι αποφασίστηκε να γίνει η αποσυμφόρηση, γι' αυτή τη διαδικασία προϋπολογίστηκε ένα ποσό, το οποίο και τελικά μοιράστηκε κατά τον τρόπο που όλοι ξέρουμε.
Σε ένα δεύτερο στάδιο, όταν πια επετεύχθη το αρχικό ζητούμενο, μπήκαν οι περίφημοι περιορισμοί των 80 επισκέψεων και των 100 συνταγών ανά μήνα. Οι μόνιμοι του ΙΚΑ συνεχίζουν πρακτικά χωρίς κανένα περιορισμό αφού το ίδρυμα είναι παράρτημα του ιατρείου τους (αντίστροφα τώρα). Οι υπόλοιποι είναι αναγκασμένοι να γλύψουν το κοκκαλάκι που τους πέταξε το υπουργείο - και μάλιστα δε δικαιούνται δια να ομιλούν γιατί όποιος το κάνει θα φύγει από τη λίστα. Τσουβαλιασμένοι, λοιπόν, οι πάροχοι της ΠΦΥ στον ιδιωτικό τομέα, μπροστά σε μία επίφαση "ανοικτού" επαγγέλματος, κοροϊδεύουν τον κόσμο και τον εαυτό τους. Δέχονται ασθενείς χωρίς να μπορούν να τους παρακολουθήσουν, δεν μπορούν να συνταγογραφήσουν ούτε για τους γονείς τους αν δεν τους έχουν μείνει ραντεβού και βέβαια δεν μπορούν να κάνουν και καμία αγαθοεργία, γράφοντας μία συνταγή σε κάποιον δυστυχή που είναι αναγκασμένος να πάει να καταβάλει το 30ευρο ή το 50ευρο (ανάλογα με την ειδικότητα) εκεί που όλοι ξέρουν.
Υπήρξε, στη Ξάνθη, μία κίνηση αμφισβήτησης αυτής της εκτρωματικής "συνεργασίας" με το ΙΚΑ μέσα στο Φεβρουάριο, η οποία, αν και υποστηρίχθηκε παμψηφεί, αθετήθηκε στη συνέχεια σχεδόν από όλους, αφού ένας-ένας άρχισαν να μπαίνουν στο μαντρί. Ο υπογράφων, όντας τελευταίος, απαίτησε στην επόμενη γενική συνέλευση να ακυρωθεί η απόφαση της προηγούμενης, για να μην ξεφτιλιστούμε εντελώς, πράγμα το οποίο και έγινε. Φυσικά, επειδή είναι πλέον θέμα επιβίωσης, ενέδωσα και εγώ σε αυτήν τη συνεργασία, μέχρι νεωτέρας.
Οι προοπτικές για τον αναοικτό ή τον κλιστό χαρακτήρα του επαγγέλματος πολύ φοβούμαι ότι είναι μελανές, ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς ότι, ενόψη ΕΟΠΥΥ, η πίτα μικραίνει αλλά τα συμφέροντα που στηρίζουν το υπουργείο δεν μπορούν να χάσουν ούτε μπουκιά. Δηλαδή όλοι εμείς θα κληθούμε να κάνουμε τη βρώμικη δουλειά αμοιβόμενοι με ψίχουλα, με το όραμα της δυνατότητας συνταγογράφησης και παραπεμπτικογράφησης σε αρρώστους μπατίριδες - οι άλλοι θα μας έχουν παρακάμψει ούτως ή άλλως.
Εμπρός σε αυτήν την προοπτική θα πρέπει να γίνει ένα κίνημα πανελλήνιας εμβέλειας. Δε γνωρίζω ποιος μπορεί να εμπνεύσει στις μέρες μας - εγώ απέτυχα παταγωδώς στην πόλη μου και στο τέλος εισέπραξα και ένα σωρό ειρωνείες. Το σύστημα φοβάται μόνο τη μάζα. Η μάζα εξαρτάται κατά ένα σημαντικό ποσοστό από μας. Αν σταματήσουμε μαζικά τη "συνεργασία" για 2-3 μήνες, γεγονός που θα μας κοστίσει κανένα πεντοχίλιαρο, ίσως δούμε φως. Αλλά εκεί ποντάρουν όλοι οι διαχειριστές μας: Τα 5 χιλιάρικα είναι πολλά για να τα θυσιάσουμε στην ελευθερία...