Live your myth in Greece

[πρώτη & καλύτερη]

Ζώντας το μύθο μας στην Ελλάδα του 21ου αιώνα. Απόψεις και σχόλια.

[πρώτη & καλύτερη]

Του κ. Πάσχου Μανδραβέλη από την Καθημερινή

Στα πολιτικά του απομνημονεύματα ο οικονομολόγος Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ αναφέρει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία που του διηγήθηκε ο Λίντον Τζόνσον, τότε γερουσιαστής του Τέξας:

«Kάποια μέρα μπήκε στο γραφείο μου ένας λομπίστας των εταιρειών πετρελαίου του Tέξας, ζητώντας μου κάποιες "διευκολύνσεις" για τα αφεντικά του, και μου είπε "Γερουσιαστή, έχεις μια δύσκολη επανεκλογή μπροστά σου. Aν τα βρούμε σε κάποια θέματα που ενδιαφέρουν τους πετρελαιοπαραγωγούς, τότε μπορούμε να συνεισφέρουμε 10.000 δολάρια για την προεκλογική σου εκστρατεία".
Tον απέτρεψα λέγοντας: "Δεν μπορείς να μπαίνεις στο γραφείο ενός Γερουσιαστή των HΠA και να λες τέτοια πράγματα...". Δεν κουνήθηκε από τη θέση του: "Mπορούμε να τα κάνουμε 50.000$". Aυτό με εκνεύρισε. Tου είπα ότι μιλούσε για καθαρή δωροδοκία. Δεν συγκινήθηκε. "Γερουσιαστή, έχεις τη θέση, την εμπειρία και την επιρροή. Aς μιλήσουμε για 100.000$".
Aυτό ήταν! Kάλεσα ένα βοηθό μου και τον πετάξαμε έξω από το γραφείο μου. Tότε του φώναξα: "Mην ξαναπατήσεις εδώ! Πλησιάζεις πάρα πολύ την τιμή μου"...» (John Kenneth Galbraith: «Name-Dropping: from FDR on»).

Κατόπιν αυτού προκύπτει ένα ερώτημα: η τιμή των δικών μας πολιτικών πού κυμαίνεται; Διότι όταν κυκλοφορούν 100 εκατομμύρια ευρώ για μίζες -και μάλιστα από μία μόνο εταιρεία- τότε είναι σίγουρο ότι η τιμή ακόμη και των πιο ενάρετων γίνεται προσεγγίσιμη.

Το πρόβλημα της διαφθοράς είναι δαιδαλώδες, διαχρονικό και παγκόσμιο. Γι’ αυτό και η αντιμετώπισή του δεν μπορεί παρά να είναι συνεχής και πολυεπίπεδη. Ενας τρόπος είναι η μείωση της κρατικής παρέμβασης, η ελαχιστοποίηση δηλαδή των ευκαιριών για διαφθορά. Ενας άλλος τρόπος είναι η διάχυση των προμηθειών και του ελέγχου.

Είναι δεδομένο για τις κοινωνίες μας ότι το κράτος πρέπει να προσφέρει στους πολίτες του υπηρεσίες π.χ. παιδείας ή υγείας. Είναι διαφορετικό όμως να κάνει το υπουργείο ένα διαγωνισμό για όλα τα νοσοκομεία της χώρας και διαφορετικό να γίνονται οι προμήθειες ανά μονάδα. Στην πρώτη περίπτωση της κεντρικής προμήθειας η αγορά είναι μεγάλη και η μίζα είναι προσεγγίσιμη στην τιμή οποιουδήποτε πολιτικού. Εκτός αυτού πάντα περισσεύουν λεφτά για τη διαφθορά και των ελεγκτών. Σπασμένη σε πολλά κομμάτια η προμήθεια παύει να γίνεται ισχυρό κίνητρο για την εξαγορά οποιουδήποτε. Από την άλλη, μία μόνο καθαρή συναλλαγή να γίνει σε κάποιο νοσοκομείο γίνεται μονάδα αποτίμησης των υπολοίπων. Οποιοσδήποτε θα υποπτευθεί τη διαφορά τιμής μεταξύ των προμηθειών των νοσοκομείων για να ξεκινήσει ο σχετικός έλεγχος.

Το τρίτο μέτρο είναι η διαφάνεια. Ολοι οι διαγωνισμοί, όλες οι αποφάσεις πρέπει να βγαίνουν στο Διαδίκτυο. Ετσι θα διαχέεται ο έλεγχός τους. Εκατοντάδες δημοσιογράφοι και χιλιάδες πολίτες θα γίνουν οιονεί ελεγκτές όλων των προμηθειών του Δημοσίου. Ο φόβος, από μόνος του, ότι κάποιος μπορεί να αντιληφθεί τη «λαδιά» δημιουργεί αντικίνητρο στη διαφθορά.

Ολα τα παραπάνω, βέβαια, δεν σημαίνουν ότι θα ξεριζωθεί η διαφθορά. Αυτή είναι ενδημικό φαινόμενο σε κάθε οργανωμένη κοινωνία. Θα βοηθήσουν όμως να περιοριστεί το κόστος της. Αντί λοιπόν να περιμένουμε τη μαγική συνταγή που θα μας φτιάξει μια κοινωνία αγγέλων, μπορούμε προς το παρόν να περιορίσουμε τους διαβόλους που ενδημούν στον δημόσιο τομέα.


Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Argirios Argiriou]

..........Ολοι οι διαγωνισμοί, όλες οι αποφάσεις πρέπει να βγαίνουν στο Διαδίκτυο. Ετσι θα διαχέεται ο έλεγχός τους. Εκατοντάδες δημοσιογράφοι και χιλιάδες πολίτες θα γίνουν οιονεί ελεγκτές όλων των προμηθειών του Δημοσίου. Ο φόβος, από μόνος του, ότι κάποιος μπορεί να αντιληφθεί τη «λαδιά» δημιουργεί αντικίνητρο στη διαφθορά.

Πολύ καλή πρόταση.

[πρώτη & καλύτερη]

Πριν από 2 χρόνια ο υπουργός ΥΚΚΑ έδωσε μια συνέντευξη, άμα τη αναλήψη των καθηκόντων του.

Ξεκινά τη συνέντευξη λέγοντας ότι βλέπει "ένα σύστημα υγείας που έχει φθάσει στα όριά του και ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του πληθυσμού χάρις στις υπεράνθρωπες προσπάθειες του υπάρχοντος ανθρώπινου δυναμικού..". Προχωράει, περιγράφοντας όνειρα και οράματά του για "την διασφάλιση της ποιότητας και ασφάλειας του συστήματος υγείας της χώρας, αλλά και την οικονομική του επάρκεια, ενώ παράλληλα πρόκειται να στραφεί στη σχεδιασμένη απορρόφηση πόρων από τον ιδιωτικό τομέα, στηριζόμενος στο θεσμό της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης" 

Αν αντέχετε κι άλλο, εδώ Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

Πως περνάνε τα άτιμα τα χρόνια...

[πρώτη & καλύτερη]

Βρήκα συγκινητική τη φράση με την οποία υπογράφει ο κ. Μιχάλης τα μηνύματά του. Και μου θύμησε ένα κείμενο του Ν. Ξυδάκη, που διάβασα την Κυριακή στην Καθημερινή, και περιγράφει τη σημερινή πολιτική και κοινωνική κατάσταση, τα όνειρα και τις διαψεύσεις μιας γενιάς, την απαισιοδοξία και την αισιοδοξία (κε Μιχάλη, ελπίζω να ανάγνωσα ορθά τη φράση σας).


Στην κόψη του Καιρού

Tου Νικου Γ. Ξυδακη

Με ρώτησαν γιατί τα γράφω «μαύρα», γιατί είμαι απαισιόδοξος. Δεν είμαι. Ούτε αισιόδοξος είμαι, καταστατικά. Είμαι και έτσι και αλλιώς, ανάλογα με τον καιρό, όπως όλοι.

Εγραψα την περασμένη εβδομάδα ότι οι Ελληνες δεν έχουν πολλούς λόγους να αισιοδοξούν για το φθινόπωρο που έρχεται. Το συμπέρασμα αυτό το στήριζα σε γεγονότα και εκτιμήσεις, παρατηρούμενα και κατανοητά απ’ όλους: στη συνεχιζόμενη αποσάθρωση του πολιτικού σκηνικού, στην απαξίωση θεσμών και τη συνακόλουθη δυσπιστία απέναντί τους, στην οικονομική κρίση που βαθαίνει, στη διαφθορά που ποτίζει το κοινωνικό σώμα μέχρι και τα πιο χαμηλά στρώματα. Οσο παρατηρούσα, τόσο πιο ανοιχτό έβλεπα το οικοσύστημα, ευάλωτο στους έξωθεν ανέμους, κι έβλεπα τα θεμέλια του αδύναμα, την κοινωνία με λασκαρισμένους τους δεσμούς, με αποχαλινωμένο τον τυφλό ατομικισμό, με χαμηλές τις φιλοδοξίες, με επιβραβευόμενη τη χαμέρπεια.

Ούτε απαισιόδοξος ούτε αισιόδοξος. Σκεφτικός. Και ανήσυχος. Οπως τόσοι και τόσοι που ακούω, που μου μιλούν, που συζητάμε.

Ενας επιφανής επιχειρηματίας και ερασιτέχνης πολιτικός μου περιέγραφε στο τηλέφωνο, προχθές, την βαθιά του απογοήτευση από την αυτοδιοίκηση, από τη διαφθορά και την ανικανότητα που κατατρώνε το κύτταρο της δημοκρατίας. Παλιοί ακτιβιστές και διανοούμενοι της γενιάς του Πολυτεχνείου, απ’ αυτούς που δεν εξαργύρωσαν δάφνες κι ουλές, στήνουν μέιλινγκ λίστες, μπλογκ και μαζώξεις: στο σημερινό λεξιλόγιό τους δεν ακούω τίποτε από τα παλιά ξύλινα που συνήθιζαν· ακούω φωναχτή την αγωνία, την ειλικρινή αναζήτηση, την διάθεση για αυτοκριτική και ανατροπή. Αλλη ομάδα πρωτοβουλίας μαζεύει υπογραφές για ένα μανιφέστο αγωνίας και αναζήτησης, υπέρβασης, εν όψει της επετείου της 34ης επετείου της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας. Κι άλλοι, αλλού, αλλιώς.

Η δυσθυμία, που στοίχειωνε πέρυσι το καλοκαίρι και φούντωσε με την περιβαλλοντική καταστροφή των πυρκαγιών, φέτος μετασχηματίζεται: σε οργή, σε αγωνία. Αλλά η αγωνία δεν σκεπάζει το έλλογο: ακούμε ήδη τις πρώτες προσκλήσεις για ανασυγκρότηση του κοινωνικού, για αναγέννηση του ηθικού, ανάκτηση του φαντασιακού, για ανάκτηση σωμάτων και ψυχών.

Προφανώς, όλες αυτές οι φωνές, σκόρπιες προς το παρόν και ασύντακτες, αδύναμες, κάποτε και αφελείς, δεν θα ανατρέψουν το ισχύον σκηνικό ασυνάρτητου real estate και καφετέριας, μεγαλομανών και φτωχοδιάβολων, λουμπινών και λαμόγιων, ηττημένων και παραιτημένων. Ομως οι φωνές δείχνουν, όλο και καθαρότερα, ότι υπάρχει καθαρό βάθος κάτω από τη δυσώδη επιφάνεια. Η κρίση πολιτικής είναι κυρίως κρίση των διαχειριστών της· η κρίση εμπιστοσύνης των θεσμών είναι κρίση των θεσμικών φυλάκων. Δεν είναι κρίση όλου του κοινωνικού σώματος.

Προφανώς υπάρχουν υγιείς δυνάμεις στην κοινωνία, που πρώτες αυτές και κυρίως αυτές πλήττονται από την αναξιοκρατία και τη διαφθορά, από την οκνηρία και την κενοδοξία. Αυτές οι δυνάμεις αντιδρούν τώρα, φωνάζοντας μεμονωμένα, ασύντακτα. Κι αυτές οι δυνάμεις αναστοχάζονται την κρίση, όχι σαν ήττα τους, αλλά σαν χρεοκοπία του τρέχοντος συστήματος κυριαρχίας· αναστοχάζονται τα όρια της αντιπροσωπευτικότητας και της μαζικής δημοκρατίας, τους τρόπους πολιτικής έκφρασης, την οργάνωση σε σχηματισμούς πέραν των πελατειακών κομμάτων.

Αυτές οι διεργασίες είναι αργές και βασανιστικές, οι φορείς τους ανακλώνται και λοξοδρομούν, πολλές πρωτοβουλίες θα σβήσουν προτού δώσουν έναν ώριμο καρπό. Αλλά όλες ρίχνουν σπέρματα αμφισβήτησης και μετασχηματισμού, επιχειρούν νέους τρόπους να βλέπουμε το κοινωνικό και το πολιτικό, ρισκάρουν λοξές πορείες.

Προ ημερών, ένας πολύπειρος κοινωνιολόγος, έμπειρος μα όχι μαραμένος, μας έλεγε: Διαβάζετε τις αδέσποτες αφίσες στους δρόμους, παρακολουθείτε τα γκράφιτι στους τοίχους, περπατάτε στα Εξάρχεια· θα ακούσετε τη βοή των πλησιαζόντων. Εχει δίκιο. Οι τοίχοι μιλάνε όλο και περισσότερο, όλο και πιο εύγλωττα, όλο και πιο πλουραλιστικά: σε μια εποχή υπερεπικοινωνιακότητας, οι αρχαϊκοί τοίχοι είναι ακόμη το πιο λαϊκό, το πιο δημοκρατικό Μέσον: μιλάνε στον αμέριμνο περαστικό, ζωντανεύουν τον δημόσιο χώρο, κάνουν δραστικό και συνεχή έναν υπόκωφο διάλογο. Εως και το ΠΑΣΟΚ ανακάλυψε εκ νέου τους τοίχους, κολλάει μικρές αφίσες με εμπρηστικό περιεχόμενο, πλάι στον λήρο των αναρχικών. Να κι άλλα σημάδια...

Δεν αισιοδοξώ. Δεν απαισιοδοξώ. Μονολογώ πάνω στην κόψη του Καιρού, γυρεύοντας τον χώρο ανάμεσα στους τοίχους και τον περαστικό, τον χώρο ανάμεσα στον λυρισμό του γκραφιτά και την έκπληξη του περιπλανητή της πόλης. Γυρεύω την Πόλη.

[D-Michalis]

Αγαπητέ φίλε μπορεί να σε συγκινεί η φράση που υπογράφω, εμένα όμως με κάνει να ανατριχιάζω όσο περιμένω να διαπιστώσω ότι δεν έχει πιά ισχύ (πότε όμως θα το δώ? "θα προκάμω?")
Τι είναι το οδυνηρότερο πράγμα στη ζωή? Η φτώχεια? Η απαξίωση? Η απόρριψη? Η αρρώστια? ΟΧΙ.
Το πιο οδυνηρό είναι να βλέπεις το τέλμα. Να μένουν τα πάντα εκεί που είναι σαν ένα απέραντο νεκροταφείο, σαν το ρολόι να σταμάτησε οριστικά.
Και δυστυχώς έτσι κατάντησε η πορεία αυτής της χώρας που οι πολίτες της θέλουν να καυχώνται ως απόγονοι αρχαίων Ελλήνων. Ανθρώπων γεμάτων ζωντάνια που συνεχώς αναζητούσαν το επόμενο στάδιο της δόξας, της προόδου. Είχαν συγχρόνως και μεγάλα ελαττώματα, όπως το "να τρώνε τα παιδιά τους", αλλά είχαν νεύρο, δημιουργικότητα, προβληματισμό.
Τι κρατήσαμε εμείς σήμερα (τουλάχιστον ως οργανωμένη κοινωνία, ως φορείς, ως κυβέρνηση)? ΜΙΖΕΡΙΑ και μόνο μιζέρια. Αυτό κρατήσαμε μαζί με έναν υπερφίαλο εγωισμό που δεν μας επιτρέπει να δούμε ούτε ότι πατάμε σε λάσπη και όχι σε χλοοτάπητα.

Όμως φίλε, για να μιλήσω με λόγια του Γ. Ξυδάκη (που σωστά κατάλαβες τον προβληματισμό μου και τον συσχέτισες με αυτό το κείμενο -συγνώμη που δεν το είδα πιο πριν, αλλά ξέρεις πως δεν είμαι συχνά στο internet) "… Είμαι και έτσι και αλλιώς, ανάλογα με τον καιρό, όπως όλοι. …Ούτε απαισιόδοξος ούτε αισιόδοξος. Σκεφτικός. Και ανήσυχος. Όπως τόσοι και τόσοι που ακούω, που μου μιλούν, που συζητάμε … Προφανώς υπάρχουν υγιείς δυνάμεις στην κοινωνία …" αλλά (θα προσθέσω εγώ) δεν είναι τόσες (αυτή τη στιγμή τουλάχιστον) που να μπορούν να φέρουν την άνοιξη.

Δεν είμαι λοιπόν πεσιμιστής. "Πραγματιστής" είμαι και βλέπω τι πραγματικά συμβαίνει. Αισιοδοξώ, αλλά δεν "αιθεροβατώ".
Και αν βλέπεις τι πραγματικά συμβαίνει, το αναλύεις, το κατανοείς, τότε ίσως κάποτε -κάπως μπορέσεις να συμβάλεις στην αλλαγή του. Αν όμως στρουθοκαμηλίζεις ωραιοποιώντας τα άσχημα γύρω σου, τότε ποτέ δεν θα κατευθυνθείς στη ρίζα του προβλήματος και τα πράγματα θα συνεχίσουν να μένουν σε μία virtual reality" άριστη κατάσταση με σένα να βουλιάζεις όλο και πιο πολύ (το δεύτερο πρόσωπο είναι συγγραφική αδεία και δεν απευθύνεται προσωπικά σε σένα).

Θα κλείσω αυτή την "απολογία" με ένα στοίχο από άσμα της Μούσχουρη που θα το χρησιμοποιήσω για υπογραφή αργότερα (και η τωρινή υπογραφή από άσμα προέρχεται).

"Μην κλαίς, το μαράζι μάθε φυλαχτό να μην κρεμάς. Να λές δεν πειράζει, θα'ρθει άσπρη μέρα και για μας". Αλλά για να'ρθει φίλε "συν Αθηνά και χείρα κίνει".

[Πατρωνάκης Μάνος]

 ''Oποιος γονατισμένος είναι, όρθιος να σηκωθεί όποιος χαμένος είναι, να παλέψει.''
                                                                                            Μπ. Μπρεχτ
 ...αναμφισβήτητα. Απλά πρέπει να περιμένουμε λιγάκι ακόμα. Χρόνια παρατηρούμε άλλοι να αποφασίζουν για πάρτη μας, με ποταπά κίνητρα. Μας υποτίμησαν
 ασύστολα. Υποκείμενα που τόλμησαν...
  Θα χρειασθεί λίγος χρόνος, και η οργή στο υποσυνείδητο θα βγεί στο φώς του ''εγώ''.
 

[πρώτη & καλύτερη]

Το παρακάτω σχόλιο είναι του δημοσιογράφου Α. Παπαχελά από την Καθημερινή:

Είναι εντυπωσιακό, αλλά αληθές. Το αν θα ξαναέχουμε εκλογές μόλις 13 μήνες μετά τις προηγηθείσες και το αν η χώρα θα περάσει από μία περίοδο ακυβερνησίας μπορεί να εξαρτηθεί από το αν ο βουλευτής κ. Χ έδωσε συνέντευξη στην τοπική εφημερίδα της «Κάτω Αχλαδιάς» πριν από το μεσημέρι της 26ης Σεπτεμβρίου ή μετά...

[πρώτη & καλύτερη]

Φαίνεται άσχετο, μπροστά στις κοσμογονικές αλλαγές που αποφάσισαν οι συνδικαλιστές μας, αλλά δεν είναι. Συνεχίζουμε να παρακολουθούμε τον Ν. Ξυδάκη στην Καθημερινή και αντιγράφουμε.

Eνα Βλεμμα
Τι λέει τώρα η Αριστερά;

Tου Νικου Γ. Ξυδακη

H κρίση πλήττει όχι μόνο τις τράπεζες και τα golden boys, πλήττει ήδη τα μεγάλα εισοδήματα, όσα γιγαντώθηκαν με υπεραξίες και παγκοσμιοποιημένες κινήσεις χρήματος. Υπό μία έννοια, το εικονικό χρήμα ξεφουσκώνει, και οι εκρηκτικές ανισότητες μειώνονται. Αλλά η ύφεση που όλοι φοβούνται θα πλήξει βαρύτατα τα χαμηλά εισοδήματα, τα λαϊκά στρώματα, τα πλήθη που ζουν καταναλώνοντας παρόν, που σιτίζονται μόνο εκ της εργασίας τους· τα πλήθη που μεταναστεύουν μαζικά, εδώ και δεκαετίες, από τον Τρίτο και τον Δεύτερο Κόσμο, σαν φωτοπεταλούδες προς τις βιτρίνες του Πρώτου Κόσμου· τα μικρομεσαία πλήθη που γνώρισαν μερικές δεκαετίες ευημερίας μετά τον Πόλεμο, και τώρα καλούνται να συνεισφέρουν το υστέρημά τους, ασφάλιση, κοινωνικές παροχές, τιμαριθμική προσαρμογή μισθού, σχολείο, νοσοκομείο, αποταμίευση, για να ανορθωθεί το σύστημα που τους ρήμαξε.

Είναι αντιφατικό ασφαλώς, σχεδόν παράλογο, το δημόσιο χρήμα να σπεύδει να ανορθώσει τα ερείπια που αφήνουν πίσω τους οι αυτορρυθμιζόμενες αγορές, αλλά αναλόγως παράλογη ήταν η νεοφιλελεύθερη αυτορρύθμιση των αγορών ερήμην των κοινωνιών, που συνέβαινε τις τελευταίες δεκαετίες.

Αναλόγως παράλογη ήταν η πολιτική που οδήγησε σε αυτό το εκκρεμές: κρατισμός – αγορά – κράτος: Το νεοφιλελεύθερο ιδεολόγημα εφάρμοσαν –στην Ευρώπη τουλάχιστον– οι σοσιαλδημοκράτες, αυτοί ακριβώς που ιστορικά τάσσονταν υπέρ του ρυθμιστικού ρόλου του κράτους, οι υποστηρικτές του κράτους πρόνοιας και της δικαιότερης αναδιανομής του πλούτου μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι εκφραστές του κόσμου της εργασίας, συγκληρονόμοι της πλούσιας αριστερής παράδοσης της νεωτερικής Ευρώπης.

Είναι νωπά τα πρόσωπα και οι ιδεολογίες εντός της ευρωπαϊκής συνομοσπονδίας, όσα οραματίστηκαν και υλοποίησαν το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα της απελευθέρωσης των αγορών, προτάσσοντας μια Ευρώπη των μεγάλων επιχειρήσεων, εις βάρος της κοινωνικής συνοχής, εις βάρος ακόμη και της κατακτημένης, δεδομένης ευημερίας του μεταπολέμου. Είναι οι ηγέτες της Σοσιαλδημοκρατίας… Ολοι θυμόμαστε τον Τρίτο Δρόμο των Μπλερ και Σρέντερ, όλοι θυμόμαστε ποιοι συνέδεαν τις εκλογές με τον πίνακα της Σοφοκλέους.

Κι αν η Σοσιαλοδημοκρατία πρόδωσε την παράδοσή της και μετετράπη σε διαχειριστή του πλιάτσικου, η ριζοσπαστική Αριστερά φάνηκε ιδεολογικός και διανοητικός ουραγός. Ενώ όλη η ρητορική της τα τελευταία χρόνια ήταν μια μονότονη καταγγελία του νεοφιλελευθερισμού, όταν η κρίση έφτασε, αυτή κοιμόταν, βρέθηκε χωρίς εργαλεία, χωρίς αναλύσεις, χωρίς ιδεολογικές εναλλακτικές. Η ελληνική Αριστερά, λ.χ., η εκτός του απολιθωμένου ΚΚΕ, μετά το σοκ του ’89, αναλώθηκε σε μάχες χαρακωμάτων υπέρ μιας συγκεχυμένης κουλτούρας δικαιωμάτων, σε καταγγελίες και μικροέριδες, που αφορούσαν το φαντασιακό μορφωμένων αστικών μεσοστρωμάτων, και καθόλου την υλική συνθήκη τους, πόσω μάλλον την υλική συνθήκη των οικονομικά και μορφωτικά αδύναμων.

Ο Συνασπισμός, το πιο ζωντανό και ενδιαφέρον μόρφωμα της Αριστεράς, μπορεί να δώσει όλες του τις δυνάμεις σε συμβολικές μάχες, για τη συμβίωση ομοφυλοφίλων, για το βιβλίο Ιστορίας, για το μάθημα Θρησκευτικών κ.λπ., και καλώς πράττει. Αλλά πόσες δυνάμεις διαθέτει για τη μητέρα όλων των πολιτικών μαχών; Πώς συνομιλεί με τα δοκιμαζόμενα πλήθη όταν απειλείται όχι το συμβολικό, όχι το φαντασιακό, αλλά το υλικό, ο ζωτικός δημόσιος χώρος, η ήδη συρρικνωμένη ευημερία τους, η ίδια η ύπαρξή τους; Στην παρούσα χαοτική κατάσταση, όπου το διακύβευμα είναι η ίδια η αξία της πολιτικής, ο τρόπος που βλέπουμε τον πλανήτη και τους εαυτούς μας, δεν αρκεί η ευαισθησία για τα δικαιώματα και τις αποκλίνουσες συμπεριφορές, δεν αρκεί μια Αριστερά σε ρόλο Συνηγόρου του Πολίτη.

Πολύ λίγα πράγματα λέει η Αριστερά τώρα που ο κόσμος τη χρειάζεται περισσότερο από ποτέ, τώρα που οι μετά το ’89 ιδεολογίες σωριάζονται μέσα στη σκόνη τους, όπως ακριβώς σωριάστηκαν οι προ ’89. Δεν λέει τίποτε ουσιώδες για το ρημαγμένο ΕΣΥ, για το ξεχαρβαλωμένο σχολείο, δεν λέει τίποτε για τον θάνατο των μικρομεσαίων, δεν λέει ποιον πραγματικό κόσμο προτείνει, δεν δείχνει μια κάποια έξοδο από την κρίση. Διότι δεν είχε σκεφτεί επαρκώς. Διότι σκέφτεται με όρους γκάλοπ, και χορταίνει με ποσοστά. Ισως διότι εκτίμησε ότι πολιτική είναι να τσιμπολογάς τη δημοσκοπική δυσαρέσκεια. Ισως διότι δεν αγωνιά.

Αλλά με τον μανουτσαορεπουσομπαφισμό δεν απαντάς στην κρίση του καπιταλισμού· γίνεσαι παρελθόν, και το ΠΑΣΟΚ που έστησε φούσκες και ασυδοσία, κερδίζει πόντους στα γκάλοπ. Αυτή η καθυστέρηση μας πονάει όλους.

[πρώτη & καλύτερη]

Μια επίθεση με βιτριόλι (!!!!) σε συνδικαλίστρια έξω από το σπίτι της, που είχε σαν αποτέλεσμα τη νοσηλεία της σε ΜΕΘ, αναφέρεται στον παρακάτω σύνδεσμο. Μαζί και σχόλια από τον Σ. Κούλογλου.

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[πρώτη & καλύτερη]

Από την Καθημερινή και πάλι ο Ν. Ξυδάκης

Εικόνα από το μέλλον

Tου Νικου Γ. Ξυδακη

Πριν από τέσσερις-πέντε δεκαετίες, όχι και τόσο παλιά δηλαδή, η φτωχή Ελλάδα υποδεχόταν το τουριστικό της θαύμα, αθώα και ειδυλλιακή. Ηταν η επιτομή της γραφικότητας, η χαρά του ανθρωπολόγου. Στα χωριά εδέσποζαν ο χωροφύλακας και ο παπάς, οι δημογέροντες του καφενείου, παιδιά κουρεμένα γουλί, γυναίκες ακαθορίστου ηλικίας με μαντίλες. Οι άνδρες άφαντοι· τους είχε καταπιεί η μετανάστευση.

Σταδιακά, οι άνδρες σταμάτησαν να μεταναστεύουν στη Γερμανία, την Αυστραλία, την Αμερική, οι δουλειές αβγάτιζαν στην ντόπια ανοικοδόμηση και στον τουρισμό, η αστυφιλία ερήμωσε τους δημογεροντικούς καφενέδες και γέμισε τα δυάρια και τριάρια, οι επήλυδες πρώην αγρότες ανακάλυψαν νέα επαγγέλματα: θυρωροί, κλητήρες, ψιλικατζήδες, λαχειοπώλες, τρικυκλατζήδες, μπακαλόγατοι – ό,τι σήμερα ονομάζεται ευσχήμως γραφειοκρατία και παροχή εξειδικευμένων υπηρεσιών. Η ύπαιθρος ερήμωσε, οι μπαξέδες έγιναν χέρσα αγροτεμάχια, τα χορτολιβαδικά μεταλλάχθηκαν σε οικόπεδα, η τηλεόραση εκσυγχρόνισε τα ήθη και ισοπέδωσε τις ντοπιολαλιές, το ουίσκι των επιδοτήσεων παραμέρισε το τσίπουρο και τα στυφόκρασα.

Παρομοίως, στα άστεα, δηλαδή στο ένα και τεράστιο Αστυ. Οι καφενέδες με πρέφα και ντεμπισίρι αντικαταστάθηκαν από καφετέριες φραπέ και φρέντο, οι δρομίσκοι ξεχείλισαν Ι.Χ. με δόσεις, οι λουτρομπιντέδες του Μάριου Χάκκα έγιναν τζακούζι σε αποικίες από μεζονέτες, η Ελλάς έπλεε πλησίστιος στη νεωτερικότητα των ευρωπαϊκών πακέτων.

Επιδοτούμενη ευημερία και εκσυγχρονισμός. Με ευρωπαϊκό χρήμα, με δανεικό χρήμα, με μαύρο χρήμα, με μαύρη εργασία μεταναστών. Μεταναστών; Ναι, η Ελλάδα εισάγει πια μετανάστες· οι γειτονικές χώρες, και οι πιο μακρινές, στέλνουν ανθρώπους πολύ φτωχούς, φτωχότερους από τους Ελληνες. Οι φτωχοί μετανάστες προσφέρουν άφθονη μαύρη εργασία, φτηνή, που μπαλώνει τρύπες και καλύπτει αδυναμίες. Η Ελλάς ευημερεί και με αυτούς, ξεκοκκαλίζοντας επιδοτήσεις, μαύρο χρήμα, αποταμιεύσεις, εφάπαξ, οικόπεδα, δάνεια και κυμαινόμενο επιτόκια... Χωρίς να το καταλάβει, τα έχει φάει όλα, ξεπουλάει έπιπλα και ασημικά, δανείζεται κι άλλο, κι άλλο... Και – Και ύστερα ήρθε η κρίση. Σαν θύελλα. Οικονομική, κοινωνική, πολιτική, συστημική. Οι πόλεις ξεχείλισαν μετανάστες και πρόσφυγες, απόκληρους και πρεζάκια, ζητιάνους και παιδιά των φαναριών· η νομαδική φτώχεια δεν κρύβεται. Μαζί της αναδύεται και η νέα φτώχεια των ιθαγενών· οι μεγαλωμένοι με υποσχέσεις ευημερίας αντικρίζουν ένα περίκλειστο σύμπαν που όταν δεν τους αποκλείει στις παρυφές με τους γκασταρμπάιτερ, τους στριμώχνει σε τόσες δα χαραμάδες, στη χαραμάδα του βασικού μισθού, στην υπερεργασία, στην επισφάλεια, στον δανεισμό. Στη διάψευση.

Διάψευση. Το 2009, τα ασανσέρ της κοινωνικής ανόδου, της επιχειρηματικότητας, μιας οποιασδήποτε κινητικότητας, τέλος πάντων, έχουν τεθεί εκτός λειτουργίας, μονίμως στο Off. Kαι οι σκάλες είναι κατειλημμένες από τέκνα, σόγια και ημετέρα πελατεία. Η πανεπιστημιακή μόρφωση, αποκτημένη με κόπο και χρήμα, πτυχίο, μάστερ, διδακτορικό, δεν ενεργοποιεί το ασανσέρ, τα βιογραφικά σωριάζονται σε συρτάρια και mailbox, δεν ανοίγουν θύρες· οι θύρες μισανοίγουν μόνο με μέσον.

Οποιος βγαίνει «έξω», πανεπιστημιακός μετανάστης, αν πετύχει καλές σπουδές και ειδίκευση, θα βρει μια καλή δουλειά, ανάλογη των προσόντων του. Δεν γυρνάει. Αν γυρίσει, τραβιέται σε άσκοπα ίντερβιου, απογοητεύεται, ξαναφεύγει. Ή μισοβολεύεται, μένει, και σιχτιρίζει.

Γυρνάω το βλέμμα στα ’80s. Εως τότε, το πτυχίο οδηγούσε σε μια δουλειά, ένα επάγγελμα, μια καριέρα. Υπήρχε ένας στοιχειώδης παραγωγικός ιστός, ο αγροτικός τομέας δεν είχε αποδιαρθρωθεί εντελώς, ο τουρισμός και η οικοδομή πρόσφεραν θέσεις εργασίας και εισόδημα, οι υπηρεσίες είχαν περιθώρια ανάπτυξης. Οι νέοι μηχανικοί, γιατροί, δικηγόροι επέστρεφαν στις επαρχίες τους και πρόκοβαν, ζούσαν καλύτερα απ’ ό,τι στην Αθήνα. Μια μειοψηφία μόνο επιθυμούσε να μπει στο Δημόσιο και να πορευτεί με τους γλίσχρους μισθούς του· το επέλεγαν φιλόλογοι, φυσικομαθηματικοί και γυμναστές, ίσως και μερικοί των οικονομικών· όλοι οι άλλοι αναζητούσαν τύχη στο ελεύθερο επάγγελμα και στον ιδιωτικό τομέα.

Από το ’90 και μετά, εκλείπει και αυτή η δυνατότητα. Η υπερπροσφορά μαύρης, φτηνής εργατικής δύναμης από τα πλήθη των μεταναστών, η επέλαση της χρηματοπιστωτικής οικονομίας και των ιδιωτικοποιήσεων, η απίσχνανση παραδοσιακών παραγωγικών δομών, η κατίσχυση ενός άπληστου καταναλωτικού ήθους, η απαξίωση των πτυχίων και της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, η υποβάθμιση του δημόσιου χώρου, η υπερσυγκέντρωση στις κατασκευές και στο εμπόριο, όλα μαζί προκαλούν κατάρρευση των μικρομεσαίων στρωμάτων. Καταρρέουν οι υλικές προϋποθέσεις, καταρρέει ο ορίζοντας προσδοκιών, καταρρέει το πλαίσιο αξιών. Τα γράμματα δεν οδηγούν στα άρματα: όχι άνοδο και πλούτο, αλλά ούτε καν μια ήσυχη θεσούλα δεν προσφέρουν.

Εως πρόσφατα, όσοι πήγαιναν «έξω» ονειρευόντουσαν το εδώ, την πατρίδα, τη σωματική σχέση με την εστία, τη φύση, την οικογένεια και τους φίλους. Επέστρεφαν. Και μαζί έφερναν το δυναμικό τους, τη γνώση του έξω, τον κοσμοπολιτισμό μαζί με έναν υγιή πατριωτισμό. Οχι πια. Οσοι πάνε έξω για κάτι παραπάνω από μονοετές μάστερ σε βρετανική φάμπρικα, είπαμε: Μένουν εκεί. Και νοσταλγούν την Ελλάδα ως τόπο διακοπών, ως γραφικότητα.

Πολύ περισσότερο: Τώρα ακούω όλο και συχνότερα τους ίδιους τους νέους να θέλουν να φύγουν και να μην ξαναγυρίσουν. Και οι γονείς τους τι κάνουν; Τους συμπαραστέκονται. Εξάγουμε μυαλά, τα καλύτερα μυαλά, τον ανθό της ελληνικής κοινωνίας. Ξαναγυρνάμε ειρωνικά και τραγικά, αντεστραμμένα, στο ’50 και το ’60, μείον την ελπίδα: στη γραφικότητα μιας χώρας γερόντων και δημογερόντων, χωρίς μυαλά, χωρίς νιότη. Η Ελλάδα του 2020 δείχνει από τώρα το πρόσωπό της: χωροφύλακες, θυρωροί, σεκιούριτι, ντελίβιρι, λιμενοφύλακες, τσιτσερόνε, γκαρσόνια, ημιαπασχολούμενοι, χασομεράνε σε απέραντα καφενεία μη καπνιστών. Είναι το ίζημα του ελληνισμού. Ο αφρός βρίσκεται στη Διασπορά.

[πρώτη & καλύτερη]

Ένα σχόλιο του κ. Γιανναρά από την Καθημερινή, για ένα βιβλίο. Για όσους αναρωτώνται "τί είναι αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα σήμερα?"



Θέλω να συστήσω στους αναγνώστες της επιφυλλίδας ένα βιβλίο. Που αν είχα τα χρήματα θα το χάριζα σε κάθε μαθητή της Τρίτης Λυκείου σε όλη τη χώρα. Ενα ευσύνοπτο, συναρπαστικό εγχειρίδιο Πολιτικής Αγωγής. Καίρια επιτομή της πολιτικής ιστορίας του ελλαδικού κρατιδίου, από την ίδρυσή του ώς σήμερα. Σοφή ανατομία των αιτίων της νεοελληνικής παρακμής, της αποσύνθεσης του πολιτικού και κοινωνικού μας βίου.

Τίτλος του βιβλίου: «Η Νεοελληνική Φαυλοκρατία». Συγγραφέας, ο Ευάγγελος Κοροβίνης. Εκδότης, ο «Αρμός». Προλογίζει και επιλέγει ο Θεόδωρος Ζιάκας.

Τι ορίζει ως «φαυλοκρατία» το βιβλίο; Την αλλοτρίωση της πολιτικής λειτουργίας σε κατοχή και νομή του κράτους από ανταγωνιζόμενες φατρίες επαγγελματιών της εξουσίας. Κάθε φατρία διεκδικεί το μονοπώλιο των προνομίων και «λουφέδων» που εξασφαλίζει η διαχείριση των κοινών. Η διαχείριση είναι πάρεργο, κυρίως άσκηση πολιτικής είναι να διαγουμίζει η κυβερνώσα φατρία τον κρατικό κορβανά, την κοινωνική περιουσία.

Πώς και γιατί εμφανίζεται η φαυλοκρατία στο ελλαδικό κράτος από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του; Εμφανίζεται διότι ο θεσμός του νεωτερικού εθνικού κράτους ήταν κάτι ξένο, άγνωστο για την ελληνική εμπειρία: Δεν προέκυψε από τις ανάγκες των Ελλήνων, δεν συνδεόταν με τους ιστορικούς εθισμούς τους. Ηταν δάνειο σχήμα, «κάλπικο δάνειον».

Οι Ελληνες έβγαιναν από μακραίωνη, τελείως διαφορετική πολιτική εμπειρία και παράδοση: αυτήν της αυτοκρατορίας. Μια κεντρική εξουσία να δεσπόζει σε πληθυσμούς πολυεθνικούς και πολυφυλετικούς. Από την εποχή της Παλαιάς Ρώμης ώς και τους Οθωμανούς, η αυτοκρατορία συνέχιζε να αποτελεί διεθνική «Τάξη Πραγμάτων» (Ordo rerum) που ανεχόταν την κοινοτική αυτο-οργάνωση και αυτοδιαχείριση των Ελλήνων, την ιστορική συνέχεια του ελληνικού τρόπου της «πόλεως» και της «πολιτικής».

Στο πλαίσιο των σχέσεων της οθωμανικής εξουσίας, με τις κοινότητες των ραγιάδων διαμορφώθηκε, παράλληλα με την κοινωνική αυτο-οργάνωση, και η «πατρωνία»: μια αμυντική τακτική προστασίας των υποτελών από την αυθαιρεσία των κυριάρχων. Κάποιοι αναλάμβαναν τον ρόλο του μεσάζοντα, μεσολαβούσαν προσφέροντας εκδουλεύσεις μεσιτείας προς τις οθωμανικές αρχές, για να αποσπάσουν ευνοϊκή ή και χαριστική μεταχείριση, να μετριάσουν την τυραννική ασυδοσία των εξουσιαστών.

Εξω από την κοινότητα (που παρέμενε απήχημα της «πόλεως» και του «κράτους του δήμου») την εξουσία τη γνώριζαν οι Ελληνες, με εθισμούς αιώνων, μόνον σαν ξένο επικυρίαρχο, τη σχέση του λαού με τον επικυρίαρχο μόνο σαν τακτική «πατρωνίας». Τέτοιο είδος εξωκοινοτικής επικυριαρχίας ήταν για την ελληνική εμπειρία και το κράτος που έστησαν για τους Ελληνες οι Βαυαροί, τα θεσμικά όργανα αυτού του κράτους (Βουλή, κυβέρνηση, δημοσιοϋπαλληλία). «Εφυγεν ο Τούρκος και ήρθεν ο δημόσιος υπάλληλος».

Δεν επρόκειτο απλώς για την εικόνα που πρόβαλλε ο λαός στην κρατική εξουσία, αλλά ταυτόχρονα και για τον τρόπο που η κρατική εξουσία καταλάβαινε και ασκούσε τον ρόλο της. Βουλή, κυβέρνηση και δημοσιοϋπαλληλία λειτουργούσαν ως θεσμοί άσχετοι με τη βούληση και τις ανάγκες της ευρύτερης κοινότητας - κοινωνίας των Ελλήνων, ανεξέλεγκτοι από το λαϊκό σώμα. Ετσι, το καινούργιο σχήμα του «εθνικού κράτους» ταυτιζόταν στις συνειδήσεις περισσότερο με την εξουσία του τούρκου αγά και καθόλου με τους εθισμούς του Ελληνα από την αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα.

Ο λαός, που με την ψήφο του απλώς «μετήλλασεν τυράννους» (Παπαδιαμάντης), κατέφευγε ταυτόχρονα στους δοκιμασμένους μηχανισμούς της «πατρωνίας» για να μπορεί να μετέχει ισχνά στην καταλήστευση του δημόσιου κορβανά από την εκάστοτε κυβερνώσα φατρία. Το κράτος στην Ελλάδα αναδείχθηκε ο κυριότερος εργοδότης της χώρας και «μήλον της έριδος», μεταξύ των αλληλοσπαρασσόμενων κομματικών πατρώνων.

Το βιβλίο δείχνει πειστικά πως η αυτονόητη και κυρίαρχη φαυλοκρατία αποδυναμώνει, ταπεινώνει και εξευτελίζει το ελλαδικό κράτος σε ολόκληρη την ιστορική του διαδρομή, ώς σήμερα. Υπήρχαν και υπάρχουν πάντοτε οι εξαιρέσεις, οι αντιδράσεις, οι προσπάθειες εκσυγχρονισμού του κράτους – «οι φαύλοι και οι εκσυγχρονιστές συνυπάρχουν πάντοτε σε κάθε κόμμα». Οι σοβαρότερες απόπειρες εκσυγχρονισμού, κατά το βιβλίο, έγιναν στην πρώτη πρωθυπουργία Τρικούπη (1882 - 1885), στην πρώτη διετία της πρωθυπουργίας Βενιζέλου (1910 - 1912), από το 1952 - 1958 με τον Παπάγο και τον Καραμανλή, όπως και με κάποια προσπάθεια από το 1996 - 2000, με την κυβέρνηση Σημίτη. Αφήνοντας πάντοτε άθικτο τον «πυρήνα του συστήματος διαφθοράς».

Οι κατά καιρούς εκσυγχρονιστές επιχειρούσαν να «βελτιώσουν» τη μεταπρατική λειτουργία του δάνειου κρατικού σχήματος, αλλά δεν διανοήθηκαν ποτέ τις ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις που θα έβαζαν τέλος στον μιμητικό χαρακτήρα του πολιτεύματος και θα το προσάρμοζαν στις ιδιαίτερες ανάγκες, στην ιδιοσυγκρασία και στους ιστορικούς εθισμούς του Ελληνα. Και επειδή παρέκαμπταν πάντοτε αυτόν τον εκ καταγωγής του κράτους θεμελιώδη παράγοντα της κακοδαιμονίας και της καθυστέρησης, άφηναν άθικτες και τις πιο τυπικές τους συνέπειες: την πατρωνία, τις πελατειακές σχέσεις, τη διαπλοκή, τη διαφθορά.

Το βιβλίο καταδείχνει τεκμηριωμένα ότι η φαυλοκρατία στην Ελλάδα έφτασε στο απόγειο, στην ολοκλήρωση και κορύφωσή της, με το παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ. Θα πρόσθετα: και με τις Νεοδημοκρατικές του απομιμήσεις του 1990 - 1993 και 2004 - 2009. Αλλά αυτή η κορύφωση μοιάζει να οδήγησε σε μιαν αυτονόμηση των μηχανισμών της φαυλότητας ανεξέλεγκτη πια από την κομματική πατρωνία: Η καταγραφόμενη ως «κρίση του δικομματισμού» είναι η κατάσταση ομηρείας στην οποία έχουν περιέλθει οι επαγγελματίες της εξουσίας. Το διαγούμισμα του κράτους οδήγησε σε έναν ξέφρενο δανεισμό που έχει καταλήξει σε εκποίηση του κράτους στους δανειστές του και αδυναμία των φαυλοκρατών να εξαγοράζουν ψήφους με ληστεία του κρατικού κορβανά. Οι παροχές της Ε.Ε., που υποκατέστησαν ως αντικείμενο καταλήστευσης το κοινωνικό χρήμα, μοιάζει να τελειώνουν. Και για το ξεπούλημα κοινωνικής περιουσίας το ανυπόληπτο κράτος δεν βρίσκει πια αγοραστές (βλ. περίπτωση «Ολυμπιακής») ή βρίσκει μπροστά του τον εισαγγελέα (βλ. τη συμπαιγνία της εξουσίας με τους βατοπεδινούς αερονύχηδες). Ταυτόχρονα, οι κυβερνώντες είναι όμηροι και της συνδικαλισμένης αδηφαγίας των χορτασμένων, που απαιτούν συνεχώς περισσότερες επιδοτήσεις, συνεχώς αυξανόμενες παροχές.

Μακάρι να διαβαστεί το πολύτιμο βιβλίο, να κριθεί, να συζητηθεί.

[πρώτη & καλύτερη]

Ένα άρθρο του Α. Παπαχελά από την Καθημερινή, σχολιάζοντας τη σύγχρονη δομή και λειτουργία του κράτους....


Ζητείται κράτος

Tου Αλεξη Παπαχελα

Κάποτε, πολύ παλιά, υπήρχε κράτος που λειτουργούσε στην Ελλάδα. Γενικοί διευθυντές που ήξεραν τα θέματά τους και είχαν άποψη και τσαγανό και υπηρεσιακοί παράγοντες που έλεγαν ΟΧΙ στον υπουργό. Αυτή η ραχοκοκαλιά του κράτους δημιουργήθηκε επί Ελευθερίου Βενιζέλου και επιβίωσε πολλών πολιτικών καταστάσεων. Υπέστη μεγάλο πλήγμα με την καθιέρωση της 35ετίας που στέρησε το Δημόσιο από πολύτιμη γνώση, επλήγη καίρια από τους λοχαγούς που έστειλε η χούντα στα υπουργεία και αποτελειώθηκε με την περίφημη κατάργηση του θεσμού των γενικών διευθυντών από τον Μένιο Κουτσόγιωργα. Από εκεί και πέρα υιοθετήθηκε ένα ιδιότυπο μοντέλο διακυβέρνησης που δεν έχει τίποτα να κάνει με σοβαρή ευρωπαϊκή χώρα.

Ξεκινήσαμε, επί των ενδόξων ημερών της πρώτης περιόδου του ΠΑΣΟΚ, με έναν εισπράκτορα ο οποίος παραδιοικούσε το υπουργείο Δικαιοσύνης. Και φτάσαμε με την... επανίδρυση του κράτους σε έναν πρώην εφοριακό ο οποίος παραδιοικούσε την ΕΛ.ΑΣ. και την ΕΥΠ, έναν πρώην υπάλληλο του ΟΤΕ που «καθάριζε» στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και διάφορους «τύπους της πιάτσας» σε καίρια πόστα δίπλα σε υπουργούς. Πρόκειται, δυστυχώς, σε ορισμένες περιπτώσεις (όχι απαραίτητα τις προαναφερθείσες) για ανθρώπους που δεν είχαν το καλύτερο όνομα στις υπηρεσίες τους και οι οποίοι ήταν γνωστοί περισσότερο για την ευελιξία και το πόσο «καταφερτζήδες» ήταν, παρά για το ήθος και τον επαγγελματισμό τους.

Είναι άνθρωποι που παρεισφρέουν στα πολιτικά γραφεία βουλευτών πουλώντας εξυπηρετήσεις, βρίσκουν χρήματα για τις προεκλογικές εκστρατείες και γενικά παίζουν τον ρόλο του παρατρεχάμενου. Μόλις όμως ο πολιτικός στον οποίον πόνταραν, γίνει υπουργός ή δήμαρχος αρχίζει το μεγάλο γλέντι. Εχουν, βλέπετε, κερδίσει την εμπιστοσύνη του «αφεντικού» και του υπόσχονται πως «καθαρίζουν» τα πάντα χωρίς ο ίδιος να ξέρει ποιος, με ποιον, με πόσα και πού.

Πίσω από κάθε σκάνδαλο θα βρείτε έναν ή δύο από αυτούς τους σκοτεινούς, αλλά και «ωραίους» τύπους, οι οποίοι μάλιστα έχουν τη συνήθεια να συχνάζουν στα ίδια στέκια και να συμμετέχουν σε ένα χαλαρό και άτυπο δίκτυο αλληλοϋποστήριξης και επαγγελματικής αποκατάστασης σε περίπτωση που κάτι πάει στραβά. Στο σκάνδαλο με τα ταμεία, στο Βατοπέδι, στις άγονες γραμμές, στο «γάλα», παντού θα βρείτε τέτοιες περιπτώσεις ανθρώπων. Το κακό είναι πως η Ν.Δ. ως παράταξη αντέγραψε το επιτυχημένο αυτό μοντέλο του ΠΑΣΟΚ και πίστεψε πως έτσι μπορείς να κυβερνήσεις τον τόπο.

Θα ήταν όμως άδικο να τα ρίξουμε όλα στους παρατρεχάμενους και να αθωώσουμε τα αφεντικά τους. Το 2004 τα στελέχη της κυβέρνησης Καραμανλή μπορούσαν να πάρουν όποιον ήθελαν από την αγορά και τον κρατικό μηχανισμό για να στελεχώσουν τα γραφεία τους. Υπήρχε ένας αέρας ανανέωσης και ελπίδας που θα ωθούσε πολλούς στην ιδέα της προσφοράς στον τόπο. Δυστυχώς, με ελάχιστες εξαιρέσεις, επελέγησαν οι διαπρέψαντες στην κομματική ή συνδικαλιστική καμαρίλα με κριτήριο το «αν ήξεραν τα κόλπα». Στέλεχος του ΠΑΣΟΚ διηγούνταν με χιούμορ πως τον πρώτο μήνα διακυβέρνησης της Ν.Δ. «ένας δικός του» δέχθηκε τηλεφώνημα «συμβούλου» νέου υπουργού, ο οποίος τον ρώτησε με θράσος «ρε συ, εκείνη την κομπίνα με τις επιδοτήσεις πώς τη στήνουνε;».

Εχουμε φτάσει σε σημείο που το μεν κράτος δεν λειτουργεί, οι δε πολιτικοί ασχολούνται μόνο με «τα κόλπα» και γι’ αυτό η χώρα έχει φτάσει όπου έχει φτάσει. Κανείς μας δεν έχει απάντηση ούτε στο ερώτημα πώς ξαναφτιάχνεις κράτος στην Ελλάδα ούτε στο πώς καθαρίζεις το σύστημα από τη συσσωρευμένη σαπίλα. Προς το παρόν, οι διψασμένοι «πράσινοι κολλητοί και παρατρεχάμενοι» ετοιμάζονται για τη δική τους επέλαση με τη βεβαιότητα πως τίποτα δεν θα αλλάξει ούτε και θα τους σταματήσει...

[flone]

Ένα άρθρο του Α. Παπαχελά από την Καθημερινή, σχολιάζοντας τη σύγχρονη δομή και λειτουργία του κράτους....


Ζητείται κράτος

Ένα άρθρο του Ν. Δήμου από Το Βήμα, 22 χρόνια πριν...

ΤΟ ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ

     Το μέγα λάθος του 1986 (και του ’85, και του ’84, και του ’83 κλπ. ad infinitum –και ad nauseam!) είναι η χρησιμοποίηση ακατάλληλων ανθρώπων σε σημαντικές θέσεις.
     Το λάθος αυτό θα συνεχίσει να επαναλαμβάνεται και το 1987 (και ’88 και ’89 και ’90 κλπ.) διότι κανείς δεν τολμάει να μην το κάνει!
     Όταν μιλάω για ακατάλληλους ανθρώπους, δεν εννοώ μόνον ότι δεν έχουν τα προσόντα ή τις γνώσεις (και αυτό!). Εννοώ κυρίως ότι δεν έχουν όρχεις ! .
     Δεν έχουν δύναμη να πούνε όχι! Σε πρωθυπουργούς, υπουργούς, γενικούς, κλαδικούς, συνδικαλιστές, προμηθευτές, ψηφοφόρους κλπ. Σκύβουν το κεφάλι –και μας έχει πάρει όλους ο διάβολος!
     Έτσι έγινε η Ολυμπιακή ελέφαντας, η ΛΑΡΚΟ καρκίνωμα, η ΔΕΗ κηφηνείον – και ο τόπος καφενείον!
     Και κανείς δεν τολμάει να διορίσει άλλου είδους ανθρώπους, διότι βασική προδιαγραφή του κατάλληλου «ημέτερου» είναι να μην διαθέτει τα προαναφερθέντα αναπαραγωγικά εξαρτήματα.
     «Δεν είναι δικός μας». «Δεν είναι συνεργάσιμος». Που σημαίνει πως μπορεί να σου πει κανένα όχι στις προσλήψεις, στις διευκολύνσεις, στις εξυπηρετήσεις…
     Ακατάλληλος!
     Αν όμως είναι «βολικός» και «δικός μας», δεν πάει να είναι αγράμματος, ξύλο απελέκητο, μπούφος, κόπανος, αστοιχείωτος, κλεφταράκος…
     Άξιος! Άξιος!
     Κι έτσι η εθνική μας περιουσία εκποιείται από άτομα που ούτε ξέρουν ούτε μπορούν.
     Ο Λαόνικος Χαλκοκονδύλης αναφέρει (και ο Ροΐδης μεταφέρει) πως, μετά το κάζο της Πάπισσας Ιωάννας, οι καρδινάλιοι έψαχναν όλους τους papabili, για να διαπιστώσουν αν είχαν τα ανδρικά τους διαπιστευτήρια. Και, αν ναι, φώναζαν κάθε φορά χαρμόσυνα: “habet!”.
     Σε μας φαίνεται πως ακολουθείται η αντίστροφή διαδικασία. Προκειμένου κάποιος να αναρριχηθεί σε θέση-κλειδί, η προσήκουσα κραυγή είναι “non habet”.
     (Κυρίες, μην ενοχλείσθε, το σχόλιό μου δεν κάνει κήρυγμα ανδρο-σοβινιστικό. Μεταφορική είναι η έννοια των αδένων που αναφέρω. Απόδειξη πως στη σημερινή μας ηγεσία υπάρχουν σε γυναίκες –και σπανίζουν στους άνδρες!).
     Μιλάμε για κάποιες αρετές που κάποτε τις λέγανε ανδρικές. Για γενναιότητα. Για υπευθυνότητα, ευθύτητα, ευθιξία. Και –διάβολε- για στοιχειώδη εντιμότητα.
     Το περίεργο είναι πως αυτές οι αρετές συνήθως συμβαδίζουν με την ικανότητα και τη γνώση. Γιατί ο ικανός έχει τα φόντα να είναι γενναίος και ευθύς. Ο ανίκανος, μόνα προσόντα έχει τη δουλικότητα και τον κλασαυχενισμό του.
     Οι άνθρωπο αυτοί (και οι προϊστάμενοι υπουργοί τους) διαχειρίζονται σήμερα το 60% του εθνικού μας εισοδήματος και επηρεάζουν (π.χ. τράπεζες) και το υπόλοιπο 40%. Δημιουργούν τα τεράστια ελλείμματα, διαλύουν τους παραγωγικούς μηχανισμούς, πολλαπλασιάζουν την εξάρτηση της χώρας!
     Αυτοί έκαναν τον Δημόσιο Τομέα  να μεταβληθεί σε Δημόσιο Κίνδυνο Υπ. Αριθμ.1!.
     Είναι οι κυρίως υπεύθυνοι για τα οικονομικά (και κοινωνικά) μας χάλια. Για το ότι, σε περίοδο διεθνούς ευημερίας, εμείς βυθιζόμαστε!
     Ούτε έναν καλό μάνατζερ δεν ανέδειξε ο Ελληνικός Δημόσιος Τομέας. Έναν Georges Besse ή John Egan. Αντίθετα, έχει βγάλει μερικά από τα πιο παράξενα λουλούδια που φύτρωσαν ποτέ στο διεθνή επιχειρηματικό μπαξέ.
     Δεν φταίνε οι άνθρωποι – κάποιοι τους διάλεξαν. Κάποιοι, που ήθελαν γύρω τους πειθήνια ανθρωπάρια, και ανίκανους χειροκροτητές (ίσως για να καλύπτουν τα δικά τους κενά…). Και βέβαια ανθρώπους κομματικά άμεμπτους – αλλά μεμπτούς σε όλα τα άλλα…
     Ζητούνται άνδρες! (Οιουδήποτε φύλλου!).
     Άνδρες ικανοί, υπεύθυνοι και γενναίοι! Γιατί τώρα, εκεί που έχουμε φτάσει, η πρώτη αρετή που μας χρειάζεται είναι η ευψυχία.
     Βρέστε τους, τριπλασιάστε τους μισθούς τους, δώστε τους πολλαπλάσιες εξουσίες – και αφήστε τους να κάνουν τη δουλειά τους!
     Αλλά αντέχει η ηγεσία μας τέτοιους ανθρώπους; Ή θα επαναλάβουμε το ’87 (και το ’88, ’89, ’90) το μέγα σφάλμα του ’86 (’85, ’84, ’83);

1.1.1987

[orfeo]

Ο Τσέχος Πρωθυπουργός χαστουκίζει τον Τσέχο Υπουργό Υγείας δημοσίως...