Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή
Είσοδος (από το ellispoint)
Ο δρόμος είχε, ανέκαθεν, τη δική του ιστορία. Μέχρι που συναντήθηκε με τις εν Ελλάδι …εθνικές οδούς.
Εκεί, στους τιμημένους εθνικούς δρόμους αυτής της χώρας, η ιστορία , χρόνια τώρα, ξαναγράφεται κατά περίσταση, κατά το δοκούν, και κατά τις «ιδιαίτερες» ανάγκες, απαιτήσεις και διεκδικήσεις παντός κλάδου και πάσης συντεχνίας.
Ξαναγράφεται η ιστορία των «κοινωνικών αγώνων», των «λαϊκών διεκδικήσεων», των «δίκαιων αιτημάτων». Μόνον που οι «εξεγερθέντες» τυγχάνει να είναι πάντοτε και οι, εξ απαλών ονύχων, προστατευμένοι: Οι ιδιοκτήτες φορτηγών του προστατευόμενου εισοδήματος και κλειστού επαγγέλματος, οι αγρότες του – πάλαι ποτέ, ομολογουμένους – επίσης εγγυημένου εισοδήματος και επιδοτούμενου επαγγέλματος, οι «ακτιβιστές» της κομματικώς και «ιδεολογικώς» εγγυημένης καριέρας επίσης.
Ακριβώς έτσι, ναι, ξαναγράφεται η ιστορία των κοινωνικών αγώνων σ’ αυτή τη χώρα: Ιούλιο με Σεπτέμβριο, δηλαδή, τις εθνικές οδούς τις κλείνουν τα φορτηγά. Δεκέμβριο με Φλεβάρη πιάνουν δουλειά τα τρακτέρ. Και στο μεσοδιάστημα, όλο και θα κάνει μια έφοδο τύπου «κομάντο» και το ΠΑΜΕ – όταν δεν είναι απασχολημένο με μπλόκα στα κρουαζιερόπλοια…
Σ’ αυτή τη συγκεκριμένη, δε, και πολύ πρωτότυπη ανασύνθεση της ιστορίας, «αντεπανάσταση» δεν προβλέπεται. Οι μη έχοντες, εν ολίγοις, εγγυημένο εισόδημα και
κλειστό, προστατευμένο επάγγελμα, δεν δικαιούνται να διαμαρτυρηθούν. Απλώς κάθονται στο τιμόνι και περιμένουν. Οποιαδήποτε άλλη πράξη λέγεται «κοινωνικός αυτοματισμός» και «έλλειμμα αλληλεγγύης».
Προφανώς, διότι η αλληλεγγύη είναι η υπέρτατη εκείνη αξία που οφείλουν να τιμούν οι έχοντες ανοιχτά επαγγέλματα – και μη έχοντες ιδέα για το εάν θα έχουν και …επάγγελμα και μισθό αύριο – έναντι των κατεχόντων κλειστών αδειών, επαγγελμάτων και εισοδημάτων επί 40ετία και βάλε…
Ετσι είναι, εάν έτσι νομίζετε. Μόνον πείτε μας, κύριε Τζωρτζάτο, υπάρχει ελπίς να τον περάσουμε το δρόμο μέχρι αύριο, ή θα μείνουμε δια βίου …αλληλέγγυοι στην άσφαλτο του Χαϊδαρίου;